Αντιγόνη Βουτσινά, Τρία ποιήματα

τρι(α)μελής οικογένεια

Ο πατέρας,
ζωντανό αλεξικέραυνο στη θλίψη.
Η μητέρα,
άκακος κεραυνός.
Οι δυο μαζί

ηλεκτροφόρες λύπες
που δεν έπιασε το αλεξικέραυνο.

Ανεβείτε τώρα στην ταράτσα

να δείτε το καμένο σας παιδί.

***

η επιλόχειος θλίψη της σελίδας

Μαύρες κλωστές
οι λέξεις.
Ράβουν το δέρμα
ωμό.

Μην τραβήξεις καμιά τους.

Θα φανεί από κάτω
η άκαρπη γέννα
και
η πρόχειρη καισαρική του ποιήματος.

***

ανατροφή

Λείπω
Λείπεις
Λύπη

Οικόσιτο ρήμα.
το είχε δέσει η μάνα
μ’ ένα λουρί από το πόδι μου
για να μου κάνει συντροφιά όταν εκείνη
λύπη.
Ξέρω καλά τους χρόνους του και τις συνήθειές του.
Καμιά φορά,
και απλώνεται
με ήττα.

(Εκτός κι αν κάτι
Δεν έμαθα καλά.
Από παιδί).

*Από τη συλλογή “το λάθος ποίημα”, εκδ. Μελάνι, 2012.

‘

Το κόσκινο