από τον "τοίχο" του Σταύρου Ζαφειρίου
Ὁ τελευταῖος θάνατος εἶναι τῆς Κόκκινης Ρόζας·
ὁ τελευταῖος θάνατος εἶναι τοῦ Τσέ·
εἶναι ἐκείνων ποὺ θελῆσαν τὴ ζωὴ πιὸ πάνω ἀπ’ τὸ ἀνθρώπινό τους μπόι·
ὁ τελευταῖος θάνατος εἶναι τοῦ ἄστεγου μέσα στὴν χαρτονένια του κούτα,
τοῦ ἀδίκαστου μὲς στὸ λευκὸ κελὶ τῆς ἀπουσίας,
εἶναι τοῦ Ὄγκαστ Σπάις, τοῦ Πιὲρ Πάολο, τοῦ Μπίκο,
τοῦ κοριτσιοῦ ποὺ ἔμεινε ἀόρατο μές στὸ σακατεμένο του φύλο·
ὁ τελευταῖος θάνατος εἶναι τοῦ Βίκτορ Χάρα,
τοῦ στρατιώτη Ἄουγκουστ Μάκε στὰ χαρακώματα τοῦ Δυτικοῦ Μετώπου,
εἶναι τοῦ ἀνθρώπου ποὺ χόρεψε στὸ Ἄουσβιτς τὴ φούγκα τοῦ τρόμου
— παῖξε τώρα στὴ γλώσσα τὸν θάνατο,
ὁ τελευταῖος θάνατος εἶναι τῆς Σύλβια Πλάθ,
τῆς Σάρα Κέιν, τοῦ Μὰρκ Ρόθκο, τοῦ Μπασκιά,
εἶναι τοῦ Καρυωτάκη, τῆς Τσβετάγιεβα, τοῦ Ἄσιμου·
ὁ τελευταῖος θάνατος εἶναι τοῦ Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας,
εἶναι τοῦ Ἀλέξη Τραϊανοῦ, τοῦ Γκέοργκ Τράκλ, τῆς Κατερίνας Γώγου,
τοῦ Πρίμο Λέβι, τοῦ Τζέιμς Ντάγκλας Μόρρισον·
ὁ τελευταῖος θάνατος εἶναι τῆς Βιρτζίνια Γούλφ,
εἶναι τοῦ σύννεφου χωρὶς μιὰν ἄσπρη τρίχα στὴν ψυχή του.
Καὶ στέκομαι ἐδῶ, στὸ σημεῖο ὅπου συγκλίνουν ὁ χρόνος καὶ ἡ αἰώνιά του ἐπιστροφή,
ἐδῶ ὅπου ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου συναντάει τὴν ἐπανάληψή της,
στέκομαι στὸ σημεῖο τοῦ ἐφήμερου τῆς ὕπαρξής,
ποὺ εἶναι ἡ ἄλλη ὄψη τῆς ἀθανασίας,
ἐπειδὴ ἡ μόνη ἀθανασία εἶναι αὐτὴ τοῦ θανάτου
καὶ ὁ θάνατος εἶναι τὸ ergo τῆς ὕπαρξης,
ἐπειδὴ τὸ ἐφήμερο γεννᾶ τὴν ἱστορία τοῦ κόσμου,
κι ἡ ἱστορία τοῦ κόσμου εἶναι ἡ ἐπανάληψή της.
Καὶ βρίσκομαι ἐδῶ, στὸ σημεῖο γραφῆς, μνημονεύοντας·
καὶ αὐτὸ ἴσως νά ’ναι ἀρκετό, ἂν εἶναι ἀρκετὸ ἕνα ὄνομα πλάι στὸν θάνατό του,
ἂν εἶναι ἀρκετὸς ἕνας θάνατος γιὰ ὅλο τὸν πόθο τ’ οὐρανοῦ,
γιὰ ὅλη τὴ μνήμη.
Καὶ αὐτὸ ἴσως νά ’ναι ἀρκετό, ἂν εἶναι ἡ γραφὴ ἡ συνείδηση
τοῦ πάντοτε τελευταίου θανάτου.
σ.ζ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου