Οι συνθέσεις του Αϊναλή δεν διακρίνονται απλά από μία δομή σημαινόντων που απορροφούν και ανασυνθέτουν τα σημαινόμενα. Αφομοιώνουν τα νοήματα, τα οποία η επιλογή και η τοποθέτηση των λέξεων ανάμεσα σε άλλα συμφραζόμενα υποβάλλουν σε νέες μορφές –οπτικής και λεκτικής– οργάνωσης με τη δύναμη της φαντασίας. Η ποίηση, άλλωστε, δεν είναι μία στείρα έκφραση συναισθημάτων, αλλά μία συνδυαστική δοκιμή πάνω στη γλώσσα, ένας πειραματισμός που τρέφεται από τις σάρκες του καθημερινού λόγου και της φαντασίας. Ο δημιουργός, με βαθιά μελέτη στον γαλλικό –και όχι μόνο– υπερρεαλισμό, ξεπερνά την "επιφανειακή" αλογία οδηγούμενος σε μία σουρεαλιστική πλαστικότητα του στίχου. Το ά-λογο στοιχείο συνδέεται με τον ρομαντισμό, την επαφή του Αϊναλή με τη μεσαιωνική λογοτεχνία και την μεσσιανική και βιβλική παράδοση (θυμίζουμε τις μεταγενέστερες συλλογές του «τα παραμύθια της έρημος» και «η σιωπή της Σϊβας»). Δυναμικά εισάγει το ά-λογο στην κίνηση του στίχου οδηγώντας τον ακροατή/αναγνώστη σε μία συνειρμική εικαστική αντιμετώπιση της σύνθεσης. Τούτα σε συνδυασμό με την πολυσημία και την ανοιχτότητα των ποιημάτων εντοπίζονται, όλα μαζί, στον υπερρεαλισμό, ενώ η απουσία συμβολισμών, δεν επιτρέπουν να μιλήσουμε για εξπρεσιονισμό (βλ. Σαχτούρης). Αμφισβητεί κατά τρόπο ουσιαστικό τον ιδανικό αναγνώστη του I. A. Richards, αφού στόχος δεν είναι να αναδημιουργήσει τη συγκινησιακή φόρτιση του δημιουργού, αλλά να λειτουργήσει ως ανεστραμμένη χοάνη που προσπαθεί να εξαγάγει όσες ερμηνείες μπορεί, ανοίγοντας το ποίημα σε πολλαπλά νοήματα, εικόνες και συναισθήματα. Μετατοπίζει τα σημεία έκφρασης και εστίασης, μεταλλάσσει τα κυριολεκτικά νοήματα σε μεταφορικά και συμπαρατάσσει τους εκφραστικούς τρόπους σύμφωνα με τα πρότυπα του παραλληλισμού (Culler). Η υπερρεαλιστική γραφή του Αϊναλή βοηθά τον ακροατή/αναγνώστη να εξερευνήσει και να ξεπεράσει τον συνηθισμένο τρόπο σκέψης, να δημιουργήσει νέες ταυτότητες στοχαζόμενος πάνω στην ισορροπία του –όποιου– νοήματος εξάγει και της λεκτικής εικόνας. Ο σουρεαλιστικός του στίχος αντιτίθεται με θάρρος στην κουλτούρα της ηγεμονίας, κατασκευάζοντας έναν αναγνώστη που χειραφετείται από την –κατά Adorno– πολιτισμική βιομηχανία. Όπως πρότεινε ο Iser, τα νοήματα του Αϊναλή παράγονται κατά την αναγνωστική διαδικασία και όχι στα ποιήματα καθαυτά∙ η επικοινωνία του ιμπεριαλιστικού κειμένου και του αναγνώστη δεν είναι καθορισμένη. Ο σουρεαλισμός, εξάλλου, αντιδρά με τρόπο επιθετικό –χάρη στην πολυσημία του– στην αντικειμενική δομή, της οποίας τα κενά συμπληρώνει μέσα από τους ορίζοντες προσδοκίας του ο αναγνώστης, θυμίζοντας το παραγωγικό υποκείμενο του Macherey κατά το οποίο το έργο είναι πάντα ατελές –και ανοιχτό σε ερμηνείες. Ο Αϊναλής ελευθερώνει τη δυναμική της γλώσσας και από όργανο τη μετατρέπει σε υποκείμενο, οδηγώντας σε μία ποιητική παραγωγικότητα που καταργεί τους περιορισμούς του λογικού τύπου οργάνωσης υποκείμενο-κατηγόρημα (Καψωμένος). Το ποιητικό κείμενο της «ηλεκτρογραφίας» δεν είναι απλά ένα άθροισμα από αυτόνομες λέξεις. Κάθε ψηφίδα σηματοδοτείται από τη θέση της μέσα στο στιχουργικό πλέγμα σχέσεων, μέσα σε έναν κώδικα εικόνας, γλώσσας και συναισθήματος. Όπως σημειώνει και ο Καψωμένος οι κώδικες του υπερρεαλιστικού κειμένου δεν ταυτίζονται με τους γλωσσικούς κώδικες του συνταγματικού επιπέδου, δηλαδή με την καταδηλωτική σημασία και τη γνωστική λειτουργία. Το υπερρεαλιστικό κείμενο πραγματοποιεί μία ρήξη σε σχέση με τους καθιερωμένους ποιητικούς κώδικες∙ μια ρήξη που αποδιαρθρώνει πλήρως το σημαδιακό σύστημα, ορίζοντας την πολυσημία ως βασικό της εργαλείο. Η πληθυντική στιχουργική του Αϊναλή ισορροπεί πάνω σε λανθάνοντες κώδικες του ατομικού και συλλογικού υποσυνείδητου συνδέοντας την ιδεολογία του δημιουργού με τις αγωνίες της δοσμένης κοινωνίας. Συνεισφέρει στη διαμόρφωση μιας ομαδικής συνείδησης, προσδιορίζοντας την εμπειρική αντίληψη και τον γλωσσικό πειραματισμό. Γιατί τελικά όπως σημειώνει ο Goldman ο συγγραφέας ανήκει ή εκφράζει τη διανοητική δομή μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης. Αν όμως ο συγγραφέας πεθαίνει/δολοφονείται στον μεταδομισμό (Barthes) ή είναι απών από τις φορμαλιστικές θεωρήσεις, για τον Sandvoss ο αναγνώστης εισέρχεται στο κείμενο με μία κοινωνική και πολιτισμική αποστολή.Οι νεότερες θεωρίες βγάζουν τον αναγνώστη από τον παθητικό ρόλο που τον είχαν τοποθετήσει οι λογοτεχνικές σπουδές. Τον εκθέτουν ως ενεργητικό υποκείμενο. Ακόμα κι όταν «απλώς αποκωδικοποιεί» τα κείμενα, ανακαλύπτει το νόημα, ερμηνεύει και άρα λειτουργεί ενεργητικά. ____________
βιβλιογραφικές αναφορές
Adorno, Th. (2000). Σύνοψη της πολιτιστικής βιομηχανίας, πρόλ.-μτφρ. Λευτέρης Αναγνώστου. Αθήνα: εκδόσεις Αλεξάνδρεια (2002β). Barthes, R. (1988). Ο θάνατος του συγγραφέα. Εικόνα-Μουσική-Κείμενο. μτφρ. Βέλτσος Γ. Αθήνα: Πλέθρον, 143. Barthes, R. (1987). Από το έργο στο κείμενο. Ο πολίτης, 76. Culler, J. (2016). Λογοτεχνική θεωρία. μτφρ Καίτη Διαμαντάκου. Ηράκλειο: Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης, σσ. 101. Goldmann, L. (2016). The Hidden God. A Study of Tragic Vision in the Pensées of Pascal and the Tragedies of Racine. Translated by Philip Thody. Preface by Michael Löwy. Iser, W. (2000). Η αλληλεπίδραση ανάμεσα στο κείμενο και στον αναγνώστη. Στο Λεοντσίνη Μ. (επιμ) Όψεις της ανάγνωσης. Αθήνα: Νήσος. Καψωμένος, Ε. Γ. (2005). Ποιητική, Θεωρία και μέθοδοι ανάλυσης των ποιητικών κειμένων ή "Περί του πως δει των ποιημάτων ακούειν". Αθήνα: Πατάκης, σελ. 121 και 130. Macherey, P. (2006). Teory of Literary Production. Translate Wall Geofrrey. Intr. Eagleton Terry. London & New York: Routledge Classics Sandvoss C. (2007). The Death of the Reader? Literary Theory and the Study of Texts in Popular Culture. Fandom: Identities and communities in a mediated world. New York: New York University Press, pp 19-32.
https://tvxs.gr/news/biblio/paixnidia-simainonton-ston-yperrealismo-toy-zisi-ainali?fbclid=IwAR0nc71oz5DeTIzAYIM8Rq8GX_ItD1T4-W3tY6DVPLNz-ey5NotSN-8w3-c
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου