Με τον Δημήτρη Πουλικάκο

Ο Δημήτρης Πουλικάκος ή «θείος Νώντας» όπως τον αποκαλούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος, είναι ο άνθρωπος που έφερε το παραμύθι του ροκ στην Ελλάδα. Έχει υπάρξει: τραγουδιστής, ηθοποιός, ραδιοφωνικός παραγωγός, μεταφραστής λογοτεχνίας έως και πορτιέρης σε κλαμπ στην Αγγλία· ωστόσο σιχαίνεται τις ταμπέλες. Ακούραστος περιοδεύει ανά την Ελλάδα με τον Νίκο Σπυρόπουλο, με τον οποίο δηλώνουν: «προστατευόμενοι μάρτυρες ελευθέρας βοσκής» και κάνουν αυτό που γουστάρουν· παίζουν μουσική. Αφορμή για την κουβέντα μας στάθηκε η παρουσία τους στη Λάρισα το βράδυ της 27ης Μαρτίου 2019. Για το «Εξιτήριον» παρευρέθηκαν ο Λάμπρος Αναγνωστόπουλος και ο Κωστής Παπαζάκ. 

 Λάμπρος Αναγνωστόπουλος: Με αφορμή τον θάνατο του Πάνου Κουτρουμπούση πριν λίγες μέρες, πες μου δυο λόγια για τον ίδιο, αλλά και για το περιοδικό «ΠΑΛΙ», το οποίο ξεκινήσατε μαζί ως μέλη της συντακτικής ομάδας.
 Δημήτρης Πουλικάκος: Δυο λόγια για τον Κουτρουμπούση δεν μπορώ να πω· θέλουμε σίγουρα δυο μέρες. Ένα παιδί με το οποίο έχουμε ζήσει πολλά χρόνια μαζί, και θα σου πω μόνο κάτι μικρό για να είμαι και στο πνεύμα του: τώρα ίσως να μπορεί ανενόχλητος να γράψει αυτό το μυθιστόρημα του οποίου μόνο τον τίτλο είχε γράψει εν ζωή: «Ευτυχώς που πέθανα». Όσον αφορά στο «ΠΑΛΙ» γράφαμε και μεταφράζαμε ποιήματα και πεζά. Είναι γνωστή η ιστορία του περιοδικού που ξεκίνησε από τον Βαλαωρίτη. Ανακατεύτηκαν πολλοί σ’ αυτή την ιστορία: Εγώ, ο Πάνος, ο Ταχτσής, ο Εμπειρίκος, ο Εγγονόπουλος, η Αραβαντινού κ.α. Υπήρχαν και πολλοί· όχι τόσο τακτικοί συνεργάτες που στήριξαν το περιοδικό με διάφορους τρόπους: ο Αναγνωστάκης, ο Σεφέρης, ο Γκάτσος. Έκλεισε λίγο πριν τη Χούντα· μετά ο καθένας πήρε διαφορετικό δρόμο.
 Λ.Α.: Επηρέασε κόσμο το περιοδικό;
 Δ.Π.: Για να μνημονεύεται μέχρι σήμερα, πάει να πει ότι μια μερίδα σίγουρα επηρεάστηκε. Ο βαθμός επιρροής και το πως χειρίστηκε ο καθένας όλο αυτό, είναι υποκειμενική υπόθεση.
 Λ.Α.: Ποια είναι η γνώμη σου για τη λογοτεχνία του χθες και του σήμερα;
 Δ.Π.: Θα πω ότι έχω δει κείμενα ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση μ’ αυτό που λέμε λογοτεχνία που αξίζουν και δεν τα βρίσκεις καθόλου εύκολα. Ειδικά σήμερα, διαβάζω πολύ «παρλαπιπίαση». Αλλά όταν θυμάσαι τα παλαιότερα, είναι αλήθεια ότι έχεις την τάση να τα ωραιοποιείς ή να θυμάσαι μόνο τα καλά. Αυτό που ίσχυε και συνεχίζει να ισχύει για μένα είναι ότι η τέχνη γενικώς είναι επικίνδυνο πράγμα: πρέπει να βγάλεις τα σωθικά σου. Εκτίθεσαι πραγματικά με την τέχνη· δεν αναφέρομαι στη ψεύτικη έκθεση των αλυσίδων πολιτισμού και των ιδρυμάτων που μας έχουν κατακλύσει, όπως είναι το «Ίδρυμα Ωνάση» για παράδειγμα· αυτά είναι παραποίηση της τέχνης: η τέχνη που προβάλλεται και προσφέρεται σ’ αυτά τα ιδρύματα μου θυμίζει τους πολιτικούς που ο καθένας λέει το παραμύθι του· το ποίημα του – πολύ στημένα πράγματα. Η έλλειψη ταυτότητας που παρατηρώ σήμερα, οδηγεί σε δυσάρεστες καταστάσεις: όλοι προσπαθούν να παριστάνουν τον πρωτότυπο· ωστόσο δεν υπάρχει πρωτοτυπία: ό,τι σκέφτεσαι εσύ, μπορεί να το σκεφτεί και κάποιος άλλος· τα πάντα έχουν ειπωθεί, απλώς κάθε τόσο λέγονται με διαφορετικό τρόπο. Και ο τρόπος, τα πού, πότε, γιατί, έχουν τη σημασία τους.
 Λ.Α.: Ποια είναι η άποψή σου για τις εκδόσεις και τους εκδοτικούς οίκους σήμερα;
 Δ.Π.: Δεν τα πηγαίνω καλά με τους εκδοτικούς γιατί υπάρχει πόλωση και σαθρότητα. Νομίζω εντάσσονται σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο της εποχής, στο οποίο πολλά πράγματα εξαρτώνται και νομοθετούνται αν θέλεις, εκ του πονηρού. Η άνωθεν κατεύθυνση, δηλαδή ο έλεγχος, είναι απόλυτος: Τα πάντα προσμετρώνται και κρίνονται από τα ευρώπουλα.
 Λ.Α.: Ο ρόλος της τεχνολογίας και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης ποιος είναι;
 Δ.Π.: Η πόλωση που δημιουργείται μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δείχνει από τη μια τη σκληρή πτυχή του χαρακτήρα μας: πολλοί γύρω μας έχουν μια πλευρά σκατανθρωπιάς που με ευκολία τη βγάζουν προς τα έξω· γίνεται καταγραφή της σκληρής πραγματικότητας. Οι άνθρωποι όμως δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν μεταξύ τους· μόνο να ενώσουν. Από την άλλη, δείχνει ότι ο έλεγχος και η επιδίωξη να υπάρχει αυτός ο έλεγχος, πάντα υπάρχει· όχι μόνο από τις εξουσίες, αλλά και από τις παραεξουσίες. Η τεχνολογία παίζει καταλυτικό ρόλο σ’ αυτό: Είμαστε φακελωμένοι όλοι. Αυτά είναι γνωστά εδώ και πολλά χρόνια· δεν δαιμονοποιώ τον ρόλο της τεχνολογίας τώρα, με την ανακάλυψη των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
 Λ.Α.: Άποψη για την πολιτική;
 Δ.Π.: Όσον αφορά στην πολιτική, θα σου δώσω το παράδειγμα του Προέδρου της Γαλλίας· του Μακρό(ν): στα γαλλικά «μακρό» (maquereau) είναι ο νταβατζής. Αυτό το είχα σημειώσει όταν διαδέχτηκε τον άλλον τον σαλτιμπάγκο· τον Σαρκοζί. Και τώρα τον βλέπεις στις διαδηλώσεις που χτύπησαν τη γυναικούλα 73 χρονών που κατέβηκε να διαμαρτυρηθεί και της άνοιξαν το κεφάλι να της λέει: «ας πρόσεχες και να μην πήγαινες». «Ελπίζω» λέει ο νταβατζής «να γίνει σοφότερη μετά από αυτό». Σοφότερη δεν έγινε: ούτε η γυναικούλα· ούτε αυτός· ούτε εμείς. Και ο νοών νοείτω. Στο περιθώριο της μουσικής βραδιάς, ο Δημήτρης Πουλικάκος δεν ξέχασε να στείλει του θερμούς χαιρετισμούς στον ποιητή Σωτήρη Παστάκα.
https://exitirion.wordpress.com/2019/04/07/dimitris-poulikakos/?fbclid=IwAR12b3U0azJIwo3JiG8vF4Qic7I7CaLr5_9Jw9UnXeLL1Cif1DaXU56CXxE