ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΜΙΑΝΟΣ " Έκθετοι Μονόλογοι " Ποιητική Συλλογή

Δυο λόγια για το βιβλίο

 Αν θα έπρεπε να προκρίνω έναν κυρίαρχο άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η θεματολογία του (χωρίς να υπολείπονται άλλοι που ανακύπτουν από την δημιουργική εμπλοκή του αναγνώστη, ανάλογα με τα προσωπικά του βιώματα ή την έλλειψή τους) είναι ένας μακρύς σε πολλά επεισόδια μονόλογος του (ενός) μεταϊδεολογικού ανθρώπου. Ότι κι αν αυτό σημαίνει για τον καθένα ξεχωριστά. Στο βιβλίο, όπως και στα δύο προηγούμενά μου, τα ολιγόστιχα προλογίζουν το ποίημα που έπεται και είναι συγγενικού νοηματικού περιεχομένου με εκείνο.
 Κ. Κομιανός


ΠΑΓΙΑ ΟΦΘΑΛΜΑΠΑΤΗ

Παραισθησιόπληκτες συνήθειες
συνομολογούν στο τέλος μιας μουδιασμένης μέρας
τα ψευδή τους οράματα
Aντικρινός τοίχοςτης ενόρασής μου η αυταπάτη

Ζώντας σε μια υποφωτισμένη έρημο
στο άνευρο φως του είναι
βυθισμένος στην αδράνεια
μιας κούφιας νύχτας του υπάρχειν
το αιωρούμενο σώμα μου αναπαύεται
στην αμήχανη υποστήριξη της όασης
ενός καναπέ στο χρώμα της άμμου

Aνολοκλήρωτη ψευδαίσθηση αλήστου μνήμης
αναμνήσεων

Αύριο στην ίδια καθημερινή ρουτίνα
η κάμηλος ζωή μου θα διανύσει διψή
σαν δεύτερη φύση
και θα μετουσιωθεί την υποχρέωσή της
να διασχίσει τη μονοδιάστατη διαδρομή
σε ανυπαρξία όασης και παραισθήσεων

Και το καλοκαιρινό όνειρο, κακοκαιρία ζωής

✧  ✧  ✧  ✧

ΑΥΓΗ 


Εκεί που ο θάνατος συναντά
της φτώχειας το δάκρυ
Στου άμαχου ανθρώπου την παράδοση
στο μαστίγιο της αδιαφορίας
Στου ελπιδοφόρου ορίζοντα
τη μαύρη καταιγίδα
Στων σφαγμένων αμνών το ζεστό αίμα
Στην αμείλικτη δράση
του παράλογου θερισμού των ψυχών
Στην άδικη μοίρα της αιώνιας σύνθλιψης
θα εκρήξω την πιο ισχυρή μου ιαχή
και θα ταριχεύσω ακίνητο της ζωής τον ζόφο 

✧  ✧  ✧  ✧

ΑΤΡΩΤΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ

Στον ορίζοντά μου

τόξο γκρίζο
τόξο λευκό
τόξο γαλάζιο

Κι’ εξακοντίζομαι μέσα του

‘Ανεμο δίχτυ
έμπνεης πτήσης
στην απελεύθερη διαφυγή

Στο χάραμα της προσμονής

Ψυχή μου αψηλοθώρητη
πέτα ψηλά

Στο χάραμα της προσδοκίας

Ψυχή μου ανεμοπέραστη
σήκω ψηλά

Και πιάσε ρεύμα

✧  ✧  ✧  ✧

ΔΙΑΦΑΝΟ ΔΕΡΑΣ

Στο λαγούμι της ζωής φτυαρίζω
ώρες και μέρες

Κάθε φτυαριά
μερικά δράμια αυταπάτης έξω από το λάκκο
μερικούς πόντους εγγύτερος
στη σάρκα και τα οστά της ύπαρξής μου
σοδιάζοντας ότι έχω σπείρει

Και η ψυχή από ψηλά να κοιτάει
ίδια και απαράλλαχτη

‘Οπως την πρώτη μέρα που άρχισα να σκάβω 

✧  ✧  ✧  ✧

ΠΛΗΓΩΜΕΝΑ ΒΗΜΑΤΑ 


Ευκρινώς παραλληλόγραμμες στο σχήμα
πλάκες, κομμάτια στη σειρά τοποθετημένα
με μια ομοιομορφία διάχρονη
Και είμαι στο κατόπι τους εποπτεύοντας στιγμές

Αυτή η ακαμψία τους η δομική πώς με διαολίζει
τη στιγμή πού λυγίζω σαν κλαρί λεύκας στον άνεμο
Μια μετακίνηση αδύναμης θέλησης
όχι από ηθική αδυναμία αλλά σωματική καχεξία

Πώς ένα σώμα να σηκώσει τόσο ήθος
σφιγμένο σαν από τανάλια σε τσιμεντένιο καλούπι
οριοθετημένο από την ακατάσχετη φλυαρία
των περιορισμών μιας έκκεντρης μετακίνησης

Στην ακάνθινη γη πατούσαν ξυπόλητες οι προσμονές
πότιζε τη δίψα θειάφι - πυρομανούς ήλιου παρουσία
στου όζοντος το στρώμα απουσία - οδυνηρή
η έκθεση στην καθεστηκυία αντίληψή του·
ακρίδες μόλυναν την επιούσια αναπνοή
έραινε την τόλμη ιδρώτας κι ύστερα… έδυσαν κι’ οι πνοές

Και να η αντίθεση, θαυμάστε ένα ράκος
να περπατάει σε στιβαρό πεζοδρόμιο 

✧  ✧  ✧  ✧

ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΔΑΝΕΙΣΜΟΣ 

Κρεμάσου απ’ το λαιμό σου
ακούμπα το κεφάλι-σου
στον ώμο-σου

Αφέσου με εγκατάλειψη
σε σίγουρα χέρια

Στηρίξου πάνω-σου 

✧  ✧  ✧  ✧

ΚΛΙΜΑΚΑ BLUE 

Είναι στιγμές που μια σειρά από νότες
τσακίζονται στη σειρά σαν μπάλες μπιλιάρδου
κι ενδιάμεσα προλαβαίνεις ν’ ακούσεις
το χτύπο της καρδιάς να βροντοφωνάζει απουσία

Ανεπιθύμητη αίγλη μοναξιάς
στην πασαρέλα του κλαμπ των ανένταχτων της ζωής·
τριγμοί στερημένης απόγνωσης - σποτ λίγων βατ
στου μισοφωτισμένου δωματίου την περιφραγμένη κυριαρχία

Κι ο αδαής πόθος γκελάρει
το δυσκολονόητο εύρος των επιθυμιών του
κόντρα στης κουρτίνας την απλωμένη αμηχανία
στο απογευματινό αεράκι των αναμνήσεων 

✧  ✧  ✧  ✧

ΟΡΙΣΤΙΚΟ 

Το σκεφτόμουν καιρό κάμποσο
μα δεν ήταν η δυσκολία της σκέψης το πρόβλημα
αλλά η απόφαση της εφαρμογής της

Στο τέλος είπα να το δοκιμάσω·
να παραιτηθώ των επιθυμιών
για να με αποθυμίσουν οι απογοητεύσεις 

  Ο Κωνσταντίνος Κομιανός γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά κατοικεί από τα παιδικά του χρόνια στην Κέρκυρα, όπου και εργάζεται. Έχει εκδώσει τα ποιητικά βιβλία: Μαχόμενος έρως (Γαβριηλίδης 2014), Ποιητικές αφηγήσεις (Γαβριηλίδης 2015) και Έκθετοι μονόλογοι (Γαβριηλίδης 2018). Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί σε ανθολογίες, σε λογοτεχνικά περιοδικά και στο διαδίκτυο.