Γεννημένη στην Καλαμάτα, η Γεωργία Γαλανοπούλου σπούδασε συγκριτική λογοτεχνία στο Scripps College, το Columbia University και το University of Southern California. Εργάστηκε στο Μορφωτικό Τμήμα της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα για εικοσιπέντε περίπου χρόνια. Στο μεταξύ, ασχολήθηκε με τη μετάφραση, τη βιβλιοκριτική και τη συγγραφή. Έχει εκδώσει επτά βιβλία με αποδέκτες τα παιδιά κυρίως. Το 2017 τιμήθηκε με το Μεγάλο Βραβείο «Πηνελόπη Δέλτα» από το Ελληνικό Τμήμα της ΙΒΒΥ (Κύκλος Παιδικού και Εφηβικού Βιβλίου). Πρόσφατα έργα της Ο Βόρακας, ο Κόρακας και η Σονάτα της Φανής (Πατάκης 2015, βραβείο του λογοτεχνικού περιοδικού Αναγνώστης, βραχεία λίστα Κρατικών Βραβείων), Οι Ψηλοκάραβοι (Πατάκης 2018).
Συνέντευξη 1. Στα βιβλία σας παρουσιάζεται συχνά ο έμμετρος λόγος, η αφήγηση δίνεται ρυθμικά, το θέμα παραπέμπει σε παλαιότερα αφηγηματικά σχήματα και θέματα που όμως ενώνονται με σύγχρονες και ίσως πανανθρώπινες ανησυχίες. Πώς γίνεται αυτή η επαφή;
Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς. Δεν ακολουθώ κάποιο πρότυπο, μήτε αφηγηματικούς κανόνες. Η επαφή, στην οποία αναφέρεστε, ίσως επιτυγχάνεται μέσω της πολυετούς ενασχόλησής μου με το δημιουργικό διάβασμα. Και όταν λέω διάβασμα δεν περιορίζομαι στη λογοτεχνία, την ιστορία ή τη φιλοσοφία. Με ενδιαφέρει η επικαιρότητα, οι σύγχρονοι προβληματισμοί, που συχνά παραπέμπουν σε πανάρχαια και πανανθρώπινα θέματα της ύπαρξής μας. Από την επικαιρότητα αντλώ το θέμα και το επόμενο βήμα είναι η αναζήτηση ενός ιδανικού τρόπου ανάδειξής του. Αυτό το τελευταίο θέλει το χρόνο του για να ωριμάσει ως ιδέα. Έπειτα, όπως άλλωστε και στην περίπτωση του Γιαπωνέζικου κήπου, η διαδικασία της δημιουργίας προϋποθέτει σχεδιασμό, ο οποίος μπορεί και να αλλάξει στην πορεία, ανάλογα με τα διαθέσιμα στοιχεία, τα οποία –σχεδόν πάντα– επιλέγονται για το συμβολισμό τους. Το νερό, για παράδειγμα, είναι πηγή και σύμβολο ζωής, χωρίς αυτό ζωή δεν υπάρχει. Και τα καράβια, ήδη από την αρχαιότητα, εκτός από εργαλεία εξερεύνησης, οικονομικής ανάπτυξης, φυγής και ελπίδας για μια νέα ζωή απαλλαγμένη από διώξεις, αποτελούν τη μεγαλύτερη δεξαμενή φαντασίας. Ο Μισέλ Φουκώ χαρακτηρίζει το καράβι ως την κατ’ εξοχήν ετεροτοπία, ένα κομμάτι χώρου που επιπλέει, έναν τόπο άτοπο που ζει από μόνος του, ελεύθερος και συνάμα παραδομένος στο άπειρο της θάλασσας. Στο περίφημο πόνημά του περί ετεροτοπιών μάς λέει ότι στους πολιτισμούς όπου τα καράβια απουσιάζουν τα όνειρα στερεύουν, η κατασκοπία αντικαθιστά την περιπέτεια και η αστυνομία τους πειρατές.
2. Πώς έρχεται η πρώτη πρόταση / παράγραφος / στίχος της ιστορίας; Στη συνέχεια;
Σχεδόν πάντα, προηγείται η αναμέτρηση με το λευκό χαρτί, την κενή οθόνη, ακόμη και όταν η μορφή μιας ιστορίας έχει περίπου σχεδιαστεί νοερά. Η αρχή είναι πάντα δύσκολη και μπορεί να αλλάξει πολλές φορές μέχρι να βρει τη φωνή της και το ρυθμό της. Άπαξ και βρεθούν αυτά τα δυο, με λίγη επιμονή, υπομονή και πολλή πειθαρχία, τα υπόλοιπα στοιχεία της ιστορίας σιγά-σιγά υπακούν σ’ αυτήν και μπαίνουν ένα-ένα σε τάξη.
https://www.hartismag.gr/hartis-3/hartaki/giapwnezikos-khpos-synenteyxh-me-thn-gewrgia-galanopoyloy?fbclid=IwAR3-I3-O4-i4tYkd5EnDIj7uHM-ZLMkSgwZIv5y-8ma6pQeHwCzW7aB-q0o
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου