Οι ηθοποιοί Στέλιος Μάινας και Γωγώ Μπρέμπου θα διαβάσουν διηγήματα από το βιβλίο.
Η πιο καλή απ’ όλες τις γιαγιάδες
Εικονογράφηση: Chiara Carapellese
Σελίδες: 48, Τιμή: 6,60 €, ISBN: 978-618-01-3961-7
Εκδόσεις Ψυχογιός
Το βιβλίο θα προλογίσουν οι:
Σελίδες 216
Συγγραφέας ΝΑΡ ΑΛΜΠΕΡΤΟΣ
Εκδότης IANOS
Σκέφτηκα πολύ, εγώ ο απερίσκεπτος, όταν πρωτοδιάβασα τη νέα δουλειά του Γιάννη Δούκα «Η θήβα μέμφις», σκέφτηκα πως είναι μια συλλογή ορίων και ταυτόχρονα ένας εξαιρετικά επιμελημένος χώρος κατασκευής μιας ιδεολογικής «πατρίδας», που έχουμε όλοι μας τόσο ανάγκη σε αυτές τις ρευστές εποχές. Άφησα το βιβλίο να αναπνεύσει. Ήξερα πως δεν τελείωσα μαζί του με μια πρώτη ανάγνωση. Όλη αυτή η κατάθεση με ένα περίτεχνο λυσάρι στο τέλος, αφορμή και επεξήγηση, ένιωθα ότι με οδηγούν σε δρόμους που όφειλα να περπατήσω αγέρωχα με τόλμη και μαεστρία επιβίωσης, όπως ακριβώς κι ο ποιητής.
Η νέα συλλογή διηγημάτων του Γιώργου Σκαμπαρδώνη υποβάλλει εξαρχής στον αναγνώστη μια ιδιαίτερη και παράξενη γοητεία. Ο συγγραφέας στα είκοσι πέντε διηγήματα του τόμου περιπλανιέται σε οικείες περιοχές της πεζογραφίας του, εμπλουτισμένες με νέες μεταβλητές. Διηγήσεις και προλήψεις των μοναχών του Αγίου Ορους, μνήμες και βιώματα των παιδικών χρόνων, στιγμιότυπα από την καθημερινότητα της πόλης, η αγωνία για την παροδικότητα της ύπαρξης και η ελπίδα για την αναγέννηση και την αιωνιότητα των όντων, όψεις της ζωής στην ύπαιθρο, η αγάπη για τα ζώα, η γυναικεία ομορφιά, η αδιάντροπη επίδειξη της νεότητας σε αντίθεση με τα μελαγχολικά γηρατειά, αλλά και η πανδημία του Covid-19 συνθέτουν το αφηγηματικό πλαίσιο μέσα στο οποίο διαδραματίζονται τα γεγονότα στις ιστορίες του Σκαμπαρδώνη. Ο πατήρ Μακάριος, ο Γιάννης ο Γύφτος, ο Γέροντας
Η έκρηξη που σημειώθηκε την τελευταία πεντηκονταετία στον χώρο του θεάτρου, με τη δραματοποίηση και τη μεταφορά στο θεατρικό σανίδι έργων της αφηγηματικής πεζογραφίας, βρήκε τον Γεώργιο Βιζυηνό (1849-1896) στην πρώτη γραμμή των προτιμήσεων. Τα περισσότερα, τα πιο γνωστά και πολυδιαβασμένα διηγήματά του, αφού υποβλήθηκαν σε μεγαλύτερη, μικρότερη ή και καθόλου δραματουργική επεξεργασία, ανέβηκαν στη σκηνή, εμπλουτίζοντας, έτσι, το δραματολόγιο κεντρικών και περιφερειακών θεάτρων. Η επιτυχία του εγχειρήματος ήταν μεγάλη, γεγονός που αποδείχθηκε, όχι μόνο από την αντοχή του στο χρόνο, από τις επαναλήψεις, δηλαδή, των παραστάσεων για δύο, τρεις ή και περισσότερες συνεχόμενες χρονιές, αλλά και από την συχνή και τακτική επαναφορά και καταφυγή των ανθρώπων του θεάτρου —δραματουργών, σκηνοθετών, ηθοποιών, ακόμα και ολόκληρων
Φθινόπωρο. Πρώτα έκανες πολύ δειλά την εμφάνισή σου στον κήπο μας. Με τα φύλλα στα δέντρα ν’ αλλάζουν το χρώμα τους. Να γίνονται λες και πέρασε από πάνω τους ένας αόρατος ζωγράφος και με το πινέλο του τα έπιασε ένα ένα και τα έβαψε με μεγάλη τέχνη κίτρινα, ίσως και λίγο καφέ, ίσως και λίγο χρυσά, ίσως… πώς να πεις για το ταλέντο του!
Και πραγματικά. Πόσο όμορφες έγιναν και τώρα οι μηλιές, οι ροδακινιές και εκείνες οι νυφούλες μας οι ροδιές, που πριν από λίγες μέρες είχαν ακόμα επάνω τους τα κατακόκκινα ρόδια;
H “ευαίσθητη ισορροπία” το βραβευμένο με Πούλιτζερ έργο του Έντουαρντ Άλμπι πήρε μπροστά στα μάτια μας σάρκα και οστά στη θεατρική σκηνή Αντώνης Αντωνίου σε μια πιστή απόδοση του κείμενου με χαρακτηριστικό σημείο την απορία, για τους τότε σχεδόν νεοσύστατους Ανώνυμους Αλκοολικούς.
Με σκηνικό το σαλόνι μιας αστικής οικογένειας, αρχίζει σταδιακά να εκτυλίσσεται ένα οικογενειακό δράμα με καθένα απ΄ τα πρόσωπα του έργου να διακατέχεται απ΄ τους δικούς του προσωπικούς φόβους
Εσύ ήσουν πίσω μου, αλλά όταν γύρισα
υπήρχε το αλληλοκράξιμο των κοράκων
και το ψηλό γρασίδι που ανέβαινε στον άνεμο
κι οι φορτωμένες άκριες των σταριών
πού ‘γερναν στο νερό κάτω από έναν μαύρο ουρανό.
Παντού γύρω μου οι χίλιες
μικρές αρνήσεις της ημέρας
σηκώθηκαν σαν έντομα ως το λαμπάδιασμα
μίας παλιάς αλήθειας, κάποιος μονάχος
που πηγαίνει σ’ ένα κομμένο μονοπάτι από πέτρες
προς τον βαθύ κι άναστρο ποταμό.
*Μετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου.
Θέλω να ανοίξω τα κλουβιά να πετάξουν.
Να γίνουν πουλιά,
με μια ιδιαίτερη προτίμηση στους κοκκινολαίμηδες
και στους τρυποφράκτες.
Αλλά και τους σπίνους τους αγαπάω.
Δεν μου αρέσουν τα όρνεα – τα ανθρωπόμορφα.
Όμως την αμαρτία μου θα την πω:
Πιο πολύ απ’ όλα, λατρεύω
τα ανείδωτα πουλιά στις παιδικές ζωγραφιές.
Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδ.Κέδρος η νέα ποιητική συλλογή του Τάκη Γκόντη "Τα πλοία στην ομίχλη δεν τα βλέπει κανείς"
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά φαινόμενα της ταραγμένης δεκαετίας 1940-1950 είναι η έκρηξη της γυναικείας λογοτεχνίας. Πρόκειται για μια ποσοτική και ποιοτική έφοδο προς την ισότητα. Οι γυναίκες γράφουν πολλά, σημαντικά και εκτενή έργα. Η έκταση των κειμένων –πολλά τα μυθιστορήματα– σηματοδοτεί και το μέγεθος της φιλοδοξίας. Η θεματική αλλάζει πλήρως σε σχέση με την προπολεμική δεκαετία. Οι σελίδες των μυθιστορημάτων γεμίζουν τώρα από νεαρές ηρωίδες που επιθυμούν να κάνουν κάτι στη ζωή τους, κάτι που θα μείνει για τους ερχόμενους. Η εικόνα της γυναίκας-θύματος, χαρακτηριστική για τον μεσοπόλεμο, εγκαταλείπεται. Μια εντελώς καινούρια αυτοπεποίθηση αναδύεται στα κείμενα. Το σύμβολο του ταξιδιού, δηλαδή η διεκδίκηση της ελευθερίας, γίνεται το πυκνότερο μοτίβο. Ουσιαστικά, από τα μέσα της δεκαετίας του 1940 η γυναικεία λογοτεχνία μπαίνει στη σύγχρονη εποχή, με έργα που αντέχουν άνετα έως τις μέρες μας.
Αυτό το καραφάκι το έφερε ο Κώστας
από την άλλη άκρη της πόλης. Μέρα
με βροχή και το κρατούσε σφιχτά πάνω του,
μέσα από το σακάκι και πήρε ταξί τελικά,
μην τον σκουντήσουν και το σπάσει.
Μιας απαράμιλλης φιλίας το κοινότατο
τέλος, θα υπενθύμιζε αργότερα·
αν και δεν το υποψιαζόταν κανείς,
ούτε κι αυτός ο ίδιος υποθέτω,
όταν στάθηκε στο κεφαλόσκαλο κι αποχαιρέτησε,
με ένα κομματάκι ζιλοτέιπ από το πρόχειρο
περιτύλιγμα, μεταξύ μέσου και παράμεσου
στο αριστερό του χέρι.
Το βλέμμα
Σελίδες: 128, Τιμή 13 ευρώ
ISBN 978-618-85151-0-8
Εκδόσεις Σύνθεσις
Λογοτεχνική σειρά: Γηγενές Πυρ
Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ως εκεί
που ωραία λουλούδια τις μορφές σας
Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,
Μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.
Δεν έχομεν βεβαίως τους nihilistes της Ρωσίας ούτε τους socialistes της εκ χρηματολογικών ζητημάτων φλεγμονούσης γηραιάς Ευρώπης, διότι δόξα τω Θεώ δεν εγηράσαμεν εισέτι εθνικώς. ΑΓΓ.ΒΛΑΧΟΣ, 1877
Η έλλειψις παρ’ ημίν τοιούτων αιρέσεων είναι βεβαίως ευτύχημα, η αυτάρέσκεια όμως επί τούτω ομοιάζει ως ει εκαυχάτο ο ουδέποτε πολεμήσας ότι δεν φέρει πληγήν επί του σώματος. ΕΜΜ. ΡΟΪΔΗΣ, 1877
Εσείς ποιητές
δημιουργοί προνομιούχοι
φορέστε τον μανδύα
και επιδέξια μιλήστε
για το χρέος
για όνειρα
για εμάς -
κοινή η ψυχή.
Κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις Έσοπτρον το εξαιρετικό βιβλίο αυτοβελτίωσης του πολλά υποσχόμενου συγγραφέα-coacher Φώτη Δρακόπουλου, με τίτλο «1% Καλύτερη Ζωή / Γιατί Δεν Ζεις Τη Ζωή Που Θέλεις». Ένα βιβλίο που θα μας βοηθήσει να χτίσουμε τη σημαντικότερη σχέση της ζωής μας: τη σχέση με τον εαυτό μας. Σκοπός του είναι να ταρακουνήσει τον αναγνώστη και να του πει ότι πρέπει να ασχοληθεί με την γνώση του Eαυτού του.
Βασικά μηνύματα Βιβλίου
του Μάρκου Μέσκου
(1935 – 2019)
Η Δήμητρα Μερμίγκη ως αρχιτέκτων, γνωρίζει καλά την τέχνη και τις παραμέτρους της. Σε συνδυασμό με τη ζωγραφική και γενικότερα τα εικαστικά με τα οποία ασχολείται, την παρακολουθούμε χρόνια να δημιουργεί με το χρωστήρα της εξαιρετικά έργα. Αυτή τη φορά μας εισάγει, σε ένα άγνωστο στο ευρύ κοινό θέμα, το «Οστομάχιον Ναυπλίου». Παρουσιάστηκε στην έκθεση Επαναστατικά Παλίμψηστα και αποτελεί μέρος του ομώνυμου ερευνητικού έργου με φορείς τη σχολή Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου και τα Πανεπιστήμια: Δυτικής Αττικής, Θεσσαλονίκης, Κρήτης, υπό την αιγίδα του Ελληνικoύ Ιδρύματος Έρευνας και Καινοτομίας, με συντονίστρια την Ε. Τσακίρη. Το έργο εντάσσεται στο πλαίσιο της δράσης «Επιστήμη και Κοινωνία», «200 χρόνια από την Ελληνική Επανάσταση». Μιλήσαμε μαζί της μετά τη δεύτερη έκθεση που πραγματοποιήθηκε στο Πολιτιστικό Κέντρο Καματερού και μας εξήγησε με σαφήνεια τι εστί «Οστομάχιον».
θα ’ναι λέει η αγαπημένη σου εποχή
–όλοι διαλέγουν καλοκαίρι–
όλα σου τα σακατιλίκια αφανέρωτα
κι εσύ τριζάτος
με ρόδα λεφτά και γκόμενα
στην πιο γαλάζια παραλία
Ένα ποίημα για τη νύχτα
Τραβάω, Κύριε,
τη γραμμή πίσω στις σκοτεινές καταβολές της
Παπαντωνόπουλος, Μπλάνας, Ασλάνογλου
σαράντα χρόνια απόγνωση
ανηφορίζω τον Σινόπουλο ως το τέρμα.
Τις νύχτες δέομαι με Λεοντάρη
μετρώ στα δάχτυλα το κόστος της σιωπής
και τρέμω
ανοίγω τον Αναγνωστάκη και διαβάζω με τη φωνή του Τσιάκου
έρπω ως τον Στίγκα καταφάσκοντας
στις αντιφάσεις του Καρούζου
