Σωτήρης Παστάκας, Δύο ποιήματα

ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΤΗΡΙΟ ΔΩΡΟ

Αυτό το καραφάκι το έφερε ο Κώστας
από την άλλη άκρη της πόλης. Μέρα
με βροχή και το κρατούσε σφιχτά πάνω του,
μέσα από το σακάκι και πήρε ταξί τελικά,
μην τον σκουντήσουν και το σπάσει.
Μιας απαράμιλλης φιλίας το κοινότατο
τέλος, θα υπενθύμιζε αργότερα·
αν και δεν το υποψιαζόταν κανείς,
ούτε κι αυτός ο ίδιος υποθέτω,
όταν στάθηκε στο κεφαλόσκαλο κι αποχαιρέτησε,
με ένα κομματάκι ζιλοτέιπ από το πρόχειρο
περιτύλιγμα, μεταξύ μέσου και παράμεσου
στο αριστερό του χέρι.

*

ΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

Οι άλλοι κιόλας ψάχνονται, σακάκι
και παλτό, πακέτο με τσιγάρα,
διότι στην οθόνη πια προβάλλεται
η ανθρωπιά του φιλμ: επίθετα
κι ονόματα λευκά ντυμένα ενάντια
στο μαύρο που τα πνίγει, στρατιωτάκια
όμορφα σε άψογη παράταξη το ένα
με το άλλο, γενναία παρελαύνουν.
Όρθιος κι εγώ σε στάση προσοχής
απονέμω τιμές σε όλους αυτούς
τους επώνυμους που ανώνυμοι θα πέσουν.
Ποιος να θυμάται άραγε σε καναδυό
ωρίτσες την’Ελσα και τον Θόδωρο,
τη Γιάννα και τον'Εντσο;

*Από το βιβλίο “Η μάθηση της αναπνοής … σε τρεις κινήσεις”, Εκδόσεις Μελάνι, 2006.