Ο Πάνος ήταν για μας ένας beat υπερήρωας. Ήρθαμε σε επαφή με τις ιστορίες του στην εφηβεία μας και μαγευτήκαμε από την μοναδική γραφή του, που δεν έμοιαζε με τίποτε απ’ όσα είχαμε διαβάσει ως τότε. Στα μάτια μας είχε διαστάσεις ζωντανού θρύλου και συμπύκνωνε τα πιο ωραία στοιχεία της γενιάς του: το πάθος για ζωή και ελευθερία, ένα αδυσώπητο χιούμορ- αντίδοτο στον παραλογισμό του μεταπολεμικού κόσμου, μία παιδικότητα που ισοπέδωνε τις συμβάσεις και τον καθωσπρεπισμό και μαζί την αίσθηση ότι όλος ο κόσμος ήταν μία μεγάλη γειτονιά για τους τολμηρούς. Και επιπλέον, μια σκοτεινή αίσθηση ματαιότητας και πεσιμισμού που έβγαζε τη γλώσσα στη σχεδόν καταναγκαστική αισιοδοξία των χίπις. Έπλαθε ένα ολόκληρο σύμπαν «χειροποίητης» επιστημονικής φαντασίας χρησιμοποιώντας όλα τα μέσα: λόγο, φωτογραφία, ζωγραφική, κολάζ• μεταχειριζόταν διάφορες γλώσσες, διέθετε δημιουργική πρόσβαση σε κάθε τόπο που μπορούσε να εκφράσει τη φαντασία του, όσο μακριά και αν βρισκόταν. Σε προσωπικό επίπεδο ο Πάνος ήταν ένας ήπιος, λεπτός άνθρωπος, με ευγένεια και οξυδέρκεια που σε κέρδιζαν. Μιλούσε με σιγανή, σχεδόν εύθραυστη φωνή, έλεγε τις ιστορίες του σαν να βιαζόταν να τις τελειώσει και απολάμβανε τη μικρή αμήχανη σιωπή πριν από το γέλιο που προκαλούσαν, διασκεδάζοντας πρώτα απ’ όλα ο ίδιος μαζί τους. Ήταν σαν να αναθεωρούσε διαρκώς την πραγματικότητα∙ το βλέμμα που τον προσανατόλιζε στους αλλόκοτους και αστείους κόσμους τούς οποίους εξερευνούσε δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Στο μέσο μιας σοβαρής συζήτησης, ένα σχόλιο ή μία παρατήρησή του σου θύμιζε ότι πάντα υπήρχε η «άλλη» πλευρά, ότι είμαστε πλάσματα γεμάτα αδυναμίες και ανεπάρκειες που χωρίς την ικανότητα να γελάμε μαζί τους θα καταρρέαμε μέσα σε μια στιγμή. Παρέμεινε μέχρι το τέλος διαυγής και πνευματικά δραστήριος, έγραφε ιστορίες και έκανε σχέδια για την έντυπη έκδοση της συνέντευξης που παραθέτω σε link στο τέλος του κειμένου μου. Ένα σπινθηροβόλο πνεύμα, ένας ταξιδιώτης του κόσμου και της γλώσσας, μια απόδειξη ότι το αληθινά παγκόσμιο πάντα φέρει εντός του το τοπικό.
(*) Ο Αλέξης Καλοφωλιάς είναι μουσικός και μεταφραστής
***********
Μικρή ιστορία μιας μεγάλης συνέντευξης
Όταν ηχογραφήσαμε το Subliminal με τους Last Drive to 1994, έπεσε η ιδέα να προσεγγίσουμε τον Πάνο για το εξώφυλλο. Η αρχική επαφή μας έγινε μέσω του Θοδωρή Μανίκα που την εποχή εκείνη συζητούσε μαζί του για μία πιθανή ηχογράφηση των ταχυδραμάτων. Ο Πάνος ανταποκρίθηκε με χαρά και μαζί με την Kate μας δέχθηκαν, μας άνοιξαν το σπίτι τους και μας έδειξαν τη συλλογή των έργων του με γενναιοδωρία. Είδαμε παρέα το υλικό που έντυσε την τελευταία δισκογραφική απόπειρα της πρώτης περιόδου της μπάντας. Αυτό που μας γοήτευσε ήταν ότι πίσω από κάθε έργο κρυβόταν μία ολόκληρη ιστορία που ο Πάνος πρόθυμα μοιραζόταν μαζί μας: Οι πυραμιδοειδείς φιγούρες του εξωφύλλου – οικογένειες των ένοπλων αναρχικών «θεοτήτων» (Die Verdammte Gruppe) που ζούσαν μέσα σε μια μεγάπολη από λυχνίες και μετασχηματιστές ενός παλιού ραδιοφώνου, η νεκροκεφαλή με τα λουλούδια που μετέφερε απόηχους μιας σκοτεινής Ευρώπης, ο τυραννόσαυρος με την κονκάρδα “I am an enemy of the state”, το κράνος με τον σκελετό που έμοιαζε φτιαγμένο για την ιστορία του “Helmethead” χρόνια πριν γραφτεί το τραγούδι∙ όλα έβρισκαν τη θέση τους με έναν τρόπο σχεδόν μαγικό. Προβάλλαμε τα slides και διαλέξαμε παρέα με τον Πάνο τα έργα που μαζί με το μουσικό υλικό έγιναν μία ολότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου