Milan Kundera: Ο λόγος που δεν δίνω συνεντεύξεις

(μτφρ. Γιώργος Καρτάκης)
 Ίσως να είναι και η τελευταία «συνέντευξη» του μεγαλύτερου ή του πιο επιδραστικού εν ζωή μυθιστοριογράφου. Η εφημερίδα Die Zeit είχε ζητήσει επανειλημμένως από τον Μίλαν Κούντερα μια συνέντευξη. Αυτός το 1990 αποφάσισε να τους στείλει ένα κείμενο με κάποιες θέσεις το οποίο δημοσιεύθηκε στην γερμανική εφημερίδα εκείνη τη χρονιά και αναδημοσιεύτηκε πρόσφατα, το 2019. Στο κείμενο αυτό εξηγεί γιατί δεν δίνει συνεντεύξεις και παραθέτει λέξεις κλειδιά – ένα είδος συνέχειας του σπουδαίου έργου του «Η τέχνη του μυθιστορήματος – τα οποία περιγράφουν ταυτόχρονα και την αισθητική του. .

Ορέστης Παπαϊωάννου: Ο 26χρονος παγκόσμιος συνθέτης αποτίει φόρο τιμής στο φαινόμενο Σκαλκώτα

Ένας νέος συνθέτης που μεγάλωσε στην ελληνική περιφέρεια, "σπάει" τα στενά μας σύνορα με παγκόσμιες διακρίσεις. Οι επιρροές του, οι αγαπημένες του μουσικές και η "πρώτη" του στο Ηρώδειο σε ηλικία μόλις 23 ετών. 
 Χρήστος Καράμπελας
 Είναι 26 ετών κι έχει ήδη τιμηθεί με το Α' Βραβείο σύνθεσης στον Παγκόσμιο Μουσικό Διαγωνισμό Antonin Dvořák. Ο Ορέστης Παπαϊωάννου, λίγο πριν παρουσιαστεί το δεύτερο έργο του- παραγγελία της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών για τη συναυλία «Ο Σκαλκώτας και οι Σύγχρονοί του ΙΙΙ» που θα ανέβει στις 10 Μαΐου στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μιλά αποκλειστικά στο News 24/7 για την πορεία του, τους καθηγητές που τον γαλούχησαν, τη μουσική παιδεία στα ωδεία της περιφέρειας, τις επιρροές στις συνθέσεις του και τα μελλοντικά του σχέδια.

«Ο στρατηγός κάνει φασαρία στην πλατεία» του Μάκη Τσίτα, σε σκηνοθεσία Ρούλας Πατεράκη, στην κεντρική σκηνή του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά

Μάκης Τσίτας, Ο στρατηγός κάνει φασαρία στην πλατεία (2017)

Σκηνοθεσία: Ρούλα Πατεράκη

Πρόσωπα διαφορετικού φύλου και ηλικίας, προερχόμενα από τη μικροαστική τάξη, προσπαθούν απεγνωσμένα να επικοινωνήσουν μέσα από τις προσωπικές τους στιγμές ή τις καθημερινές τους ασχολίες. Οι άνθρωποι αυτοί, πότε σε εξωτερικό και πότε σε εσωτερικό χώρο, συνδιαλέγονται με άτομα του περιβάλλοντός τους ή με τον τυχόν διπλανό τους επιχειρώντας μια σύζευξη ουσιαστικής επικοινωνίας, την οποία όμως τις περισσότερες φορές υποδαυλίζουν οι ίδιοι. Τα μονόπρακτα που αποτελούν το έργο θέτουν καίρια ζητήματα τόσο για τις σχέσεις όλων μας μέσα στην κοινωνία, όσο και για το γεφύρωμα της χασματικής ανθρώπινης επαφής.

Γιώργος Χειμωνάς, Άπαντα τα πεζά

Ο Γιώργος Χειμωνάς είναι ο συγγραφέας που -«σημαδεμένος εξαρχής με τη σφραγίδα της ιδιοφυΐας», σύμφωνα με τη διατύπωση του Δ.Ν. Μαρωνίτη- «βρίσκεται ανάμεσα στον μύθο και στην ιστορία, στην τελετουργία και στο τετελεσμένο γεγονός, στην πεζογραφία και στην ποίηση» και «έχει κάτι το αγγελικό αλλά και το δαιμονικό συνάμα. Είναι ένας εξερευνητής της αβύσσου», όπως έχει σημειώσει ο Παναγιώτης Μουλλάς.

ΤΟ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ ΕΛΥΤΗ

της Ανθούλας Δανιήλ

Με δύο ποιήματα [«Κυριακή (Πάσχα), 26» και «Κυριακή (Πάσχα), 26 β»] από το Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου (Eκδ. Ύψιλον, 1984), ο Οδυσσέας Ελύτης θα μας κάνει την έκπληξη, ανατρέποντας τα μέχρι τώρα παραδοσιακώς αποδεκτά. Συνηθίζουμε να γιορτάζουμε το Πάσχα ως νίκη της ζωής, επειδή ο Ιησούς «θανάτω θάνατον πατήσας» ανέστη. Αλλά ο ποιητής δουλεύει με κάτι παραπλήσιο, πλην όμως όχι και τόσο ευχάριστο φαινομενικώς.

Εσπερινός της αγάπης (Γιάννης Βαρβέρης)

Η πόλη με οβελίες αλλού γιορτάζει.
Σταθμός Πελοποννήσου
κι απομεσήμερο του Πάσχα σε παγκάκι
μόνον εσύ κι εγώ καθόμαστε, μητέρα.
Είμαστε γέροι πια κι οι δυο
κι εγώ αφού γράφω ποιήματα
πιο γέρος.Αλλά πού πήγανε τόσοι δικοί μας;
Μέσα σε μια βδομάδα
δεν απόμεινε κανείς.
Ήταν Μεγάλη βέβαια
γεμάτη πάθη, προδοσίες, σταυρώσεις-
θέλουν πολύ για να υποκύψουν οι κοινοί θνητοί;
Έτσι ακριβώς, από τα Βάγια μέχρι σήμερα
θα ‘πρεπε κάπως να ‘χαμε κι εμείς χωρέσει.
Όμως το Πάσχα τέλειωσε, μητέρα.
Κι εμείς τι θ’ απογίνουμε
σ’ ένα παγκάκι
αθάνατοι
καθώς νυχτώνει;

Γιάννης Βαρβέρης, από την ποιητική συλλογή «Ο άνθρωπος μόνος» (εκδ. Κέδρος)

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

αδημοσίευτο ποίημα

Παρά τη πέτρινη θωριά του

τον ερωτεύτηκε στο τέλος

μα κανένας δεν ήξερε

πως αυτός είχε παραχώσει στο χώμα

το χαμόγελό του

που ξέθαβε κάθε Πασχαλιά

μόνο για κείνη.

Της αρκούσε η ευτυχία 

της Μίας ανοξείδωτης Ημέρας.

Της μέρας που αντρειεύουν τα Στάχυα.

Αντώνης Μπουντούρης

ΝΙΚΟΣ Κ Α Ρ Ο Υ Ζ Ο Σ, «Το Πάσχα των Πιστών»

“Κύριε λάμπρυνόν μου την στολήν της ψυχής.
Άστρα και χώμα σε βαστάζουν…. 
Μεριάζουν άφωνα τα σκότη και διαβαίνεις,
ανέγγιχτη τον κόσμον αγγίζει μουσική 
και της καρδιάς τα πέταλα ροδίζουν,
άνθος όμορφο ζεσταίνεται στον ήλιο. 
Λευκάνθηκαν οι άνθρωποι στο αίμα του αρνίου. 
Θεέ μου ανέρχεσαι λυπημένος, 
αν και για όραση εξακολουθείς να έχεις τη συγχώρηση.
Ω θλίψη των ματιών του Κυρίου μου,
της αιωνιότητας ο κάματος,
έχω πολύ συνεργήσει για να υπάρχεις, 
είναι πολύ σ᾽ εμένα το μερίδιο της ανομίας.
Ανοίγει ένα τριαντάφυλλο, πάω και το ρωτώ: 
Πού έκρυψαν τον ήλιο;
Πλησιάζω τη θάλασσα και της λέω:
Είσαι βαθειά και με τα μυστικά μεγάλη σου η σχέση. 
Λυτρώνεται ο άνθρωπος; 
Απαντά το λουλούδι: «Θα χαθούμε» 
κι η θάλασσα με αχ αναταράζεται.”



(ΝΙΚΟΣ Κ Α Ρ Ο Υ Ζ Ο Σ, Το Πάσχα των Πιστών, Νέες Δοκιμές, 1954)

Ἀ­μάν­τα Λεν­τούκ (Amanda Leduc): Με­γά­λη Πα­ρα­σκευ­ή

ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ἡ Τάμ­μυ ἔ­ρι­ξε τὸ αὐ­το­κί­νη­τό της στὴν λί­μνη, τὴν ἑ­βδο­μά­δα ποὺ ὁ ἄν­δρας της —σύν­το­μα ὁ πρώ­ην ἄν­δρας της— ἔ­λει­πε μα­κριά. Δὲν τὸ ἔ­κα­νε ἐ­πί­τη­δες, ἂν καὶ τε­λι­κὰ ὁ δη­μό­σιος κα­τή­γο­ρος δη­μι­ούρ­γη­σε αὐ­τὴν τὴν ἐν­τύ­πω­ση. Ἀν­τι­θέ­τως ἡ Τάμ­μυ ἔ­στρι­ψε ἀ­πό­το­μα γιὰ νὰ ἀ­πο­φύ­γει ἕ­να κου­νέ­λι ποὺ εἶ­χε πη­δή­ξει ξαφ­νι­κὰ πά­νω στὸ δρό­μο. Ὁ γιός της, ὁ Τάν­νερ, κα­θό­ταν στὸ μπρο­στι­νὸ κά­θι­σμα κι ἦ­ταν ὁ πρῶ­τος ποὺ τὸ εἶ­δε.

       «Μὴ τὸ χτυ­πή­σεις!», εἶ­χε φω­νά­ξει. Πράγ­μα ποὺ ἔ­κα­νε τὴν Τάμ­μυ νὰ στρί­ψει ἀ­πό­το­μα, κι ἐ­πει­δὴ ἦ­ταν ἔ­ξω βα­ρὺς ἀ­πρι­λι­ά­τι­κος χι­ο­νιᾶς, τὸ ἁ­μά­ξι πέ­ρα­σε πά­νω ἀ­πὸ ἕ­να λε­πτὸ στρῶ­μα πά­γου, ἐ­ξε­τρά­πη τῆς πο­ρεί­ας του, δι­έ­σχι­σε τὸ προ­στα­τευ­τι­κὸ κιγ­κλί­δω­μα κι ἔ­πε­σε στὴ λί­μνη.

O Albert (του LSD) και οι άλλοι (του Σάκη Παπαδημητρίου)

Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 υπήρχε ένα μυστήριο γύρω από το LSD και τις ψυχεδελικές καταστάσεις: Το τραγούδι των Beatles Lucy in the Sky with Diamonds ήταν αποκαλυπτικό – LSD τα αρχικά του τίτλου. Άπειρες συζητήσεις για το τι κρύβεται πίσω ή μέσα στους δίσκους βινυλίου, αν έχουν υποστεί κάποια ειδική επεξεργασία (αλήθεια ποιά;) ώστε αν τους ακούσεις σε μεγάλη ένταση και από καλό σύστημα Hi –Fi (μην το μπερδεύουν οι νεώτεροι με το Wi –Fi που δεν υπήρχε τότε) έχεις την εντύπωση ότι βλέπεις τους ήχους ή ότι αισθάνεσαι σαν να έχεις πάρει LSD ή έστω κάποιες άλλες ψυχοτροπικές ουσίες. Κυκλοφορούσαν πολλές ιστορίες. Μαθαίναμε για μουσικούς που

Η άχραντος ανατολή του κόσμου

Κώστας Καναβούρης
Δεν είναι παίξε–γέλασε υπόθεση το πένθος για να κάνουν χάζι οι πιστοί της κάθε λιτανείας που δεν ακουμπάει στο θάνατο αλλά στο θεαθήναι. Εκεί στραβώνει η δουλειά: στο θεαθήναι. Σ’ αυτό το σεργιάνι στην οδύνη, χωρίς οδύνη. Με το μάτι υγρό και την ψυχή στεγνή στην λυρική νοημοσύνη της απώλειας. «Που έδυ σου το κάλος»; Κανένας δεν βρήκε που δύει το κάλος, όταν χάνεται πίσω από τα βουνά των φόνων και των βασανισμών. Κανένας δεν βρήκε που κατοικεί το κάλος όταν φεύγει από τα φτερά των πετεινών ενώ κρώζουν φοβισμένα ακούγοντας τις ομοβροντίες των εκτελεστικών αποσπασμάτων και τα γέλια των νικητών. «Που έδυ σου το κάλος»; Στην Παλαιστίνη; Στην Μέση και στην Άπω Ανατολή; Στην έσω φρικώδη ερημιά των μεσοδυτικών πολιτειών των ΗΠΑ; Στον Αμαζόνιο; Στα ορυχεία των παιδιών της Αφρικής; «Πού», επιτέλους, «έδυ σου το

Το ανοιχτό μητρώο της αθωότητας και της ενοχής (της Άννας Αφεντουλίδου)

Οι έξι ιστορίες της Εύας Στάμου στα Κορίτσια που γελούν κεντράρουν σε πρόσωπα γυναικεία που βασανίζονται από αισθήματα και αγωνίες, όπως αυτά ανακύπτουν από τα στερεότυπα με τα οποία επενδύονται οι κοινωνικές μας συμβάσεις, συνομιλούν με τις πολιτισμικά διαμορφωμένες μας αισθήσεις αλλά ταυτοχρόνως απηχούν και αρχετυπικές σχέσεις∙ δηλαδή μας ταξιδεύουν, παρόλο το συγχρονικό τους αποτύπωμα, πίσω στην σκοτεινή περιοχή του μύθου. Το παραπάνω ανιχνεύεται κρυμμένο κάτω από την κρίση της μέσης ηλικίας, συμφύεται με την πικρία ότι η νεότητα φεύγει και μαζί της χάνεται η αυταπάτη πως πάντοτε θα έχουμε αρκετό χρόνο μπροστά μας, ότι προλαβαίνουμε ακόμα να ζήσουμε και να χαρούμε και προ πάντων με την πικρία απώλειας της αυταπάτης ότι μπορούμε να κάνουμε πραγματικότητα ό, τι ονειρευτήκαμε.

Yaghma Golrouee, Τρία ποιήματα

Λοίμωξη

Τον ανακριτή δεν τον βλέπω
η μυρωδιά του στόματός του όμως
μου φανερώνει
τη λοίμωξη που έχει μέσα του

***

Ο Οιδίποδας και η Σφίγγα | Ο αριστουργηματικός πίνακας του Γκυστάβ Μορώ που περιγράφει το μύθο …

Ο Γκυστάβ Μορώ υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του κινήματος του συμβολισμού. Το 1846 ξεκίνησε τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού με καθηγητή του τον Τεοντόρ Σασεριώ, ο οποίος έπεξε καθοριστικό ρόλο στο έργο του. Τη διετία 1857 – 1859, ο Μορώ επισκέφτηκε την Ιταλία και ενθουσιάστηκε από το έργο του Μιχαήλ Αγγέλου και του Καρπάτσιο. Πηγή έμπνευσης για τα θέματά του είναι κυρίως ο χώρος της μυθολογίας που αποτέλεσε και σημείο αναφοράς για όλους τους μεταγενέστερους συμβολιστές καλλιτέχνες, τόσο στις εικαστικές τέχνες, όσο και στη λογοτεχνία. `Εγινε διάσημος κυρίως για τους ερωτικούς πίνακές του με θέματα από τη μυθολογία και τη θρησκεία, εγκαινιάζοντας μια καινούργια διάσταση του Οριενταλισμού. Το 1891 έγινε καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών του Παρισιού.

Κατερίνα Αγυιώτη, Ποιήματα

Δεν υπάρχει αρνητική εσωτερική ζωή. Υπάρχει πλουτισμός. Συσσωρεύω φθινοπωρινά φύλλα. Συσσωρεύω αγρούς, ξυράφια, εργαλεία στραγγαλισμού, το βοτσαλάκι του φυσικού πόνου.
Η μόνη πηγή έμπνευσης είναι η αποτυχία των πηγών έμπνευσης να σου δώσουν μια λύση.

*

Όσο ταΐζω αυτό εδώ το κτήνος, τόσο εκλεπτύνεται. Κι όσο εκλεπτύνεται, τόσο πιο κτήνος γίνεται.

Άδωνις: Που υστερεί ο αραβικός πολιτισμός, τι πραγματικά λέει το Κοράνι, γιατί απέτυχε η αραβική άνοιξη κ.ά (μτφρ. Γιώρος Καρτάκης)

Ο διάσημος ποιητής και μόνιμος υποψήφιος για Νομπέλ τα τελευταία χρόνια Άδωνις σε μια εκ βαθέων συνέντευξη του στην Angela Schander (*) , μεταφρασμένη ειδικά για τον Αναγνώστη από τον Γιώργο Καρτάκη. 
 Ερώτηση: Το έργο σας ανήκει στον καλλιτεχνικό εκείνο χώρο, στον οποίο αποδίδεται ασυνήθιστα μεγάλη σημασία στην ποίηση. Εσείς ο ίδιος περιγράφετε τα Αραβικά ως μια γλώσσα, στης οποίας τη φύση είναι εγγεγραμμένη η μεταφορά και η οποία μπορεί να υπηρετήσει ιδανικά την ποιητική έκφραση. Θα μπορούσατε να μας πείτε δυο λόγια παραπάνω για αυτή την πλευρά των Αραβικών;

Γιάννης Στρούμπας*, «Μετατοπίζοντας τα “γραμμένα”»

Σωτήρη Παστάκα, «Σώμα δια τριβής. Επιλεγμένα ποιήματα 1981-2018», εκδ. Ρώμη, Θεσσαλονίκη 2018

Δείτε περισσότερα στο: http://www.paratiritis-news.gr/

Την ποιητική διαδρομή σχεδόν μιας 40ετίας συμπυκνώνει ο Σωτήρης Παστάκας στον τόμο «Σώμα δια τριβής». Η διαδρομή του ποιητή εκκινεί εκδοτικά από το 1981 με μεταφράσεις ποιημάτων των Ιταλών ποιητών Βιτόριο Σερένι και Σάντρο Πένα, όμως στον συγκεντρωτικό τόμο περιλαμβάνονται ποιήματα επιλεγμένα μόνο από τις προσωπικές του συλλογές, δηλαδή από την πρώτη συλλογή του Παστάκα το 1986 με τον τίτλο «Το αθόρυβο γεγονός» μέχρι και την ανέκδοτη και υπό διαμόρφωση ακόμη το 2018 συλλογή «Άπολις». Ο τίτλος «Σώμα δια τριβής» συνοψίζει

Θωμάς Γκόρπας, Τα ερείπια

Στην Ελλάδα
πλειοψηφούν συντριπτικώς τα ερείπια
δεξιά κι αριστερά και μεταξύ αυτών πάλι ερείπια
όπως λογουχάρη οι Δελφοί
Ντέλφι για τους ξένους μας…

Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΕΙΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ- ΧΑΛΙΑΚΟΠΟΥΛΟΣ ΓΡΗΓΟΡΗΣ

Το νέο βιβλίο του Γρηγόρη Χαλιακόπουλου (Μάρτιος 2019) κυκλοφορεί από τις εκδ.Καλειδοσκόπιο. Εικονογράφηση: Απόστολος Βέττας.
Τρία παιδιά, ο Δημήτρης, η Αντριάνα και ο Λώρενς, παρακολουθούν την ιστορία του σπουδαίου ζωγράφου με τις τρεις πατρίδες, του Κωνσταντίνου Μπρουμίδη. Μαθαίνουμε πρώτα για την τύχη της οικογένειάς του την εποχή της Τουρκοκρατίας, από την Πελοπόννησο στη Ζάκυνθο και από εκεί στην Ιταλία. Ο Κωνσταντίνος, γιος του Έλληνα πρόσφυγα Σταύρου Μπρουμίδη, θα διακριθεί ως ζωγράφος στη Ρώμη. Και ο ίδιος όμως θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει στα μισά του 19ου αιώνα την επαναστατημένη Ιταλία και να φτάσει πρόσφυγας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Εδώ θα ριζώσει, και με

3η Μαΐου 1808 | Ο κορυφαίος πίνακας του Francisco Goya που επηρρέασε τον Picasso όταν δημιούργησε την Guernica

Francisco Goya ... Σπουδαίος ζωγράφος της βασιλικής αυλής της Ισπανίας, ο οποίος πρόσφερε τις υπηρεσίες του σε τρεις γενιές μοναρχών. Με το έργο του -που ανήκει στην περίοδο του ροκοκό και του ρομαντισμού και περιλαμβάνει περισσότερους από 700 πίνακες ζωγραφικής, 900 σχέδια και σχεδόν 300 χαρακτικά- δεν θεωρείται τυχαία ο σπουδαιότερος Ισπανός καλλιτέχνης, από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι τις αρχές του 19ου. Οι δημιουργίες του χαρακτηρίζονται τόσο από καινοτομίες όσο και από ρηξικέλευθα στοιχεία σύνθεσης. 
 Francisco Goya

Πρίμο Λέβι: Εάν αυτό είναι ο άνθρωπος

Το πρωί της 11ης Απριλίου 1987, ο συγγραφέας και χημικός Πρίμο Λέβι υποδέχεται στην πόρτα του διαμερίσματός του τη θυρωρό, η οποία του παραδίδει την αλληλογραφία του. Την ευχαριστεί θερμά, μπαίνει στο σπίτι, αλλά, μερικά λεπτά αργότερα, ξαναβγαίνει. Στέκεται για λίγο στο κεφαλόσκαλο, ύστερα περνάει το πόδι του πάνω από την κουπαστή της σκάλας και αφήνει το σώμα του να πέσει στο κενό, από τον τρίτο όροφο. Χωρίς μία εξήγηση. Η ζωή που διακρίνονταν και κατευθύνονταν από μία λαμπρή λογική, χάνεται μ’ έναν παράδοξο και σκοτεινό τρόπο. Ο Λέβι, σύμφωνα με τη βιογράφο του Μύριαμ Ανισσίμοφ, ήταν

Μοναχικοί και εικονοκλάστες

Χάρη στον αμερικανό μου φίλο, κριτικό λογοτεχνίας στο Village Voice, Harry Shine, έπεσε στα χέρια μου ένας ανεκτίμητος θησαυρός: τα έργα τού ώς τώρα αγνώστου μου (ναι, ντρέπομαι) αργεντινού συγγραφέα Juan Rodolfo Wilcock (Χουάν Ροδόλφο Ουίλκοκ). Ο Ουίλκοκ, γιος του Άγγλου Charles Leonard Wilcock και της Ιταλοαργεντινής Ida Romegialli, γεννήθηκε στο Μπουένος Άιρες, το 1919, σπούδασε πολιτικός μηχανικός και συγκοινωνιολόγος, εργάστηκε στους αργεντινούς σιδηροδρόμους, έγραψε και εξέδωσε ποίηση, συνδέθηκε φιλικά με τον κύκλο Silvina Ocampo-Adolfo Bioy Casares-Jorge Luis Borges, το 1957 αυτοεξορίστηκε και εγκαταστάθηκε στην Ιταλία, μετέφρασε Borges και άλλους ισπανόφωνους στα ιταλικά, έγραψε πεζά (πρώτα στα ισπανικά, μετά –

Παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του Βασίλη Παπά

Φωτογραφίες από την παρουσίαση που έγινε στην Θεσσαλονίκη της νέας ποιητικής συλλογής του Βασίλη Παπά

Την τρίτη ποιητική του συλλογή παρουσίασε στο φιλόξενο Πολυχώρο Πολιτισμου ΕΝΕΚΕΝ ο Εδεσσαίος ποιητής Βασίλης Παπάς. Για το ποιητικό του έργο και την συλλογή μίλησαν ο Αντώνης Κάλφας ποιητής και φιλόλογος και ο Άρης Στυλιανού Αν.Καθηγ. Πολιτικής Φιλοσοφίας στο ΑΠΘ και Πρόεδρος του Δ.Σ. του ΚΘΒΕ. Ποιήματα από την συλλογή διάβασε η ηθοποιός Κλειώ-Δανάη Οθωναίου.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΜΙΑΝΟΣ " Έκθετοι Μονόλογοι " Ποιητική Συλλογή

Δυο λόγια για το βιβλίο

 Αν θα έπρεπε να προκρίνω έναν κυρίαρχο άξονα γύρω από τον οποίο περιστρέφεται η θεματολογία του (χωρίς να υπολείπονται άλλοι που ανακύπτουν από την δημιουργική εμπλοκή του αναγνώστη, ανάλογα με τα προσωπικά του βιώματα ή την έλλειψή τους) είναι ένας μακρύς σε πολλά επεισόδια μονόλογος του (ενός) μεταϊδεολογικού ανθρώπου. Ότι κι αν αυτό σημαίνει για τον καθένα ξεχωριστά. Στο βιβλίο, όπως και στα δύο προηγούμενά μου, τα ολιγόστιχα προλογίζουν το ποίημα που έπεται και είναι συγγενικού νοηματικού περιεχομένου με εκείνο.
 Κ. Κομιανός

Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου, Ποιήματα

Ο θάνατος του Μύρωνα (1960)

Πρόσφυγες στην άμμο

Νύχτωσε στην Ελ Μίνα και πυκνή
σιωπή ανέβαινε απ’ τη μεριά της θάλασσας
κι αντάμωνε το κάστρο∙ ολημερίς
ξαπλώνονταν αμίλητο και σκυθρωπό
σα μουδιασμένο ζώο

Τότε ξεχώρισα ήχο πνιχτό καθώς το φύλλο
που τσαλακώνεται μέσα σε χέρια ανάρμοστα
γρατσούνισμα σε σώμα ακάθαρτο, αρρωστημένο

Κι είδα έναν Άραβα μικρό, σημαδεμένο
έφεγγαν χέρια, πρόσωπο, μάτια κι ήταν όλος
χιλιάδες που άφηναν τη γη τους κι επιστρέφανε
μέσα στην άμμο, σε σκηνές, στο άσπρο φως.
Κι όταν μιλούσε δάκρυζε η φωνή και όλο ικέτευε
για κάποια θέση στη ζωή ή έστω αντίσταση
στο θάνατο που ερχότανε αργά και τον ρουφούσε

Μα εγώ έπλενα τα χέρια μου. Άγρια μοναξιά
τα χρόνια που έφυγαν με είχανε ποτίσει

***

Κρυφακούγοντας τους άλλους χωρίς (;) ενοχές (του Βασίλη Παπαθεοδώρου)

Ο Γιώργος Κούβας είναι πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας, του οποίου το μυθιστόρημα Καρμπόν (Κίχλη) έχει ήδη δημιουργήσει αίσθηση. Πέρα από τις κριτικές που έχουν γραφτεί, το βιβλίο ήταν υποψήφιο στις περισσότερες βραχείες λίστες βραβείων. Πρόκειται για ένα σύγχρονο αφήγημα, με κάποια υπερφυσικά στοιχεία, που λειτουργεί σε πολλαπλά επίπεδα, θέτοντας σημαντικά ζητήματα για την τέχνη, τη μοναξιά, τις εμμονές και τις μεταξύ τους αλληλεπιδράσεις.

«Το σύστημα του βερίκοκου» και μια συνέντευξη – της Χέρτα Μύλλερ

ΜΙΑ/ φορά / ΕΒΡΕΧΕ / Γάλα / πάνω / ΣΤΟ / σπίτι. /
Ήρθαν / ΣΕ / 3 / ΒΑΡΔΙΕΣ / όλες / Οι / ΓΑΤΕΣ / Να / πιουν: /
Αυτές / ΤΗΣ / αγκαλιάς, /Οι / λιγνές,/
Εκείνες / ΜΕ /Τις / σουβλερές / μουσούδες, / ΟΙ / έξυπνες, /
Που / νόμιζαν / ΣΤΗΝ / Κόκα / Τους / ΤΟΝ / ουρανό / ΔΙΚΟ / Τους /τσιφλίκι, /
Οι / δολοφονημένες, / ΟΙ / θαμμένες, /
Κι / ΑΥΤΕΣ / Από/ τη / ΒΟΥΛΓΑΡΙΑ /
Που / είχαν / ΟΜΩΣ / Εγκλιματιστεί / ΜΕ / Τον / καιρό /
Και / Ήταν / ΑΠΟ / ΤΑ / αυτοκίνητα / Στους / ΔΡΟΜΟΥΣ/ σκοτωμένες – /

Αυτές / ΗΤΑΝ / και / ΟΙ / πιο / Όμορφες/
-ΜΕ / Ρόδινες / πατούσες- /
Στα / ΛΟΥΚΙΑ / της / ΣΚΕΠΗΣ /

http://frear.gr/?p=24599&fbclid=IwAR0SPSYNX6uzlikgiHuQSW4FrF06PQr9OdRXPJNFJZsc6xjzQL9JnP0L5ak

Aνέκδοτο πεζό: «Ποιος φοβάται;»

Της Διώνης Δημητριάδου //

(φωτογραφία: Brassaï (Gyula Halász)

Κάποιοι το κατάλαβαν αμέσως, κάποιοι λίγο μετά. Κάποιοι νόμιζαν ότι ο τοίχος έρχεται καταπάνω τους, άλλοι ότι αυτοί πήγαιναν ολοταχώς να τον συναντήσουν. Το θέμα είναι ότι όλοι ανεξαιρέτως τρόμαξαν. Κάποιοι περισσότερο.

Αυτός που στεκόταν μπροστά απ’ όλους είπε: «βλέπετε τι θα γίνει».

«Αυτό, λοιπόν, είναι το τέλος;» ρώτησε ένας.

Μια διαφορετική θέαση του πολιτισμού

Γιώργος Παναγιωτίδης* 
 Η ΕΡΤ 2 πλαισιώνει το πολιτιστικό της πρόγραμμα με τη σειρά-ντοκιμαντέρ «Γραφή Καθαρή», που παρουσιάζει με ξεκάθαρο και διαυγή λόγο τη σύγχρονη ελληνική πολιτισμική παραγωγή. Η σειρά αναφέρεται σε δημιουργούς του σύγχρονου πολιτισμού, έτσι όπως αυτός εκφράζεται μέσα από τη μουσική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, το μυθιστόρημα, το διήγημα και τη ζωγραφική. Ενας από τους βασικούς στόχους της «Καθαρής» αυτής «Γραφής» είναι η ανάδειξη συγκεκριμένων πρακτικών του πολιτισμού μας, οι οποίες διαμορφώνουν ποικίλους τρόπους επικοινωνίας με τον θεατή. Πολλές επιστήμες «συνεργάζονται» με κοινή συνισταμένη τον γραπτό λόγο για να αναδείξουν τα είδη και τις ταυτότητες των καλλιτεχνικών δημιουργημάτων.

Λέω να πετάξω…

Η νέα δουλειά του Δημήτρη Μπασλάμ, το θέατρο, η μουσική και τα παραμύθια 
«Μου ’ρχεται να πετάξω μερικές φορές», μου απάντησε αυθόρμητα όταν τον ρώτησα πως του ’ρθε αυτός ο τίτλος. «Σκέφτομαι το χρόνο, που φεύγει σαν αέρας… προσπαθώ να ανακαλέσω το πρώτο φως που βλέπουμε μόλις ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο…». Γνήσιος παραμυθάς, που αποτυπώνει εικόνες από την πλούσια φαντασία του στις ιστορίες, τις μουσικές και το θέατρο, ο Δημήτρης Μπασλάμ μας παρουσιάζει τη νέα του δουλειά που έρχεται να συμπληρώσει τις «Πιθανότητες». Το παραμύθι «Πιθανότητες» που το 2017 συμπεριλήφθηκε στα 200 καλύτερα παιδικά και νεανικά βιβλία παγκοσμίως στους ετήσιους καταλόγους White Ravens 2017 της Διεθνούς Βιβλιοθήκης

Έντουαρτ Χόπερ (Edward Hopper)

O Έντουαρντ Χόπερ (1882-1967) υπήρξε ένας από τους κυριότερους εκπροσώπους του ρεαλισμού στην αμερικανική τέχνη του μεσοπολέμου. Γεννήθηκε στο Νίακ της Νέας Υόρκης και πέρασε τα παιδικά και εφηβικά του χρόνια σε αυτή τη μικρή επαρχιακή πόλη. Από το 1900 εγκαταστάθηκε οριστικά στη Νέα Υόρκη όπου αρχικά είχε πάει για σπουδές, ζώντας την καθημερινότητα της μεγαλύτερης μητρόπολης των Η.Π.Α.

Μεσούσης της εφηβείας του αποφάσισε να ασχοληθεί με την ζωγραφική.

ΜΟΝΟΚΟΝΤΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΟΝ Κ. Γ. ΚΑΡΥΩΤΑΚΗ (Τρίπολη 1896-Πρέβεζα 1928)

Ηλίας Κεφάλας

Εἴμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες
κιθάρες. Ὁ ἄνεμος, ὅταν περνάει
στίχους, ἤχους παράφωνους ξυπνάει
στὶς χορδὲς ποὺ κρέμονται σὰν καδένες.

Εἴμαστε κάτι ἀπίστευτες ἀντένες.
Ὑψώνονται σὰ δάχτυλα στὰ χάη
στὴν κορυφή τους τ᾽ ἄπειρο αντηχάει
μὰ γρἠγορα θὰ πέσουνε σπασμένες.

Εἴμαστε κάτι διάχυτες αἰσθήσεις
χωρὶς ἐλπίδα νὰ συγκεντρωθοῦμε.
Στὰ νεῦρα μας μπερδεύεται ὅλη ἡ φύσις.

Στὸ σῶμα, στὴν ἐνθύμηση πονοῦμε.
Μᾶς διώχνουνε τὰ πράγματα, κι ἡ ποίησις
εἶναι τὸ καταφύγιο ποὺ φθονοῦμε.

(Κ. Γ. Καρυωτάκης: «Εἴμαστε κάτι»)

16η ΔΕΒΘ: Όσα θα δούμε στη μεγάλη γιορτή του βιβλίου στη Θεσσαλονίκη!

Πλούσια, φιλόδοξη και δυναμική η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης, που φέτος διανύει τον 16ο χρόνο της πορείας της, θα ανοίξει τις πύλες της για τέσσερις μέρες (Πέμπτη 9 έως και Κυριακή 12 Μαΐου 2019) στις εγκαταστάσεις του Διεθνούς Εκθεσιακού και Συνεδριακού Κέντρου Θεσσαλονίκης (ΔΕΘ – HELEXPO). Τη 16η ΔΕΒΘ διοργανώνει το Ελληνικό Ίδρυμα Πολιτισμού σε συνεργασία με τη ΔΕΘ-HELEXPO, τον Δήμο Θεσσαλονίκης, τους Συλλόγους Ελλήνων Εκδοτών και ανεξάρτητους εκδότες, με τη στήριξη της Βουλής των Ελλήνων και υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, ενώ συγχρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης, στο πλαίσιο του ΠΕΠ Κεντρικής Μακεδονίας 2014-2020. Με 500 εκδηλώσεις, 300 συγγραφείς, 250 εκδότες Περίπου 500 εκδηλώσεις περιμένουν τους φίλους του βιβλίου στη γιορτή αυτή που αποτελεί τη σημαντικότερη διοργάνωση του είδους της στην Ελλάδα

«Από το βάθος της αιτίας» του Χρήστου Τουμανίδη

Tο νέο βιβλίο του Χρήστου Τουμανίδη καταλύει με έναν τρόπο τη γραμμικότητα του χρόνου, αφού συγκεντρώνει τις πρώτες πέντε ποιητικές συλλογές του. Είναι ένα βιβλίο ή μάλλον πέντε βιβλία που γράφτηκαν στο παρελθόν και ξαναεκδόθηκαν στο παρόν, διεκδικώντας μια νέα θέση στο τώρα. Ας σημειώσω ότι τον Χρήστο Τουμανίδη τον ξέρουμε κυρίως ως ποιητή χαϊκού, αλλά και ως μελετητή του είδους. Με αυτό το βιβλίο όμως μας δίνεται η ευκαιρία να θυμηθούμε οι παλιότεροι και να γνωρίσουμε οι νεότεροι τα πρώτα του ποιήματα, που ακολούθησαν την οδό του ελεύθερου στίχου. Ξεκινώντας από την πρώτη συλλογή, τα Αστάθμητα, με έτος αρχικής έκδοσης το 1978, δεν μπορούμε να μη σταθούμε στην πυκνότητα των νοημάτων και τα επαναλαμβανόμενα σύμβολα ή μοτίβα, στοιχεία που θα δούμε και στις επόμενες συλλογές του ποιητή, αλλά και την

ΕΓΚΛΩΒΙΣΜΕΝΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΖΩΗ

του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΝΑΚΟΥΛΑ

Ο ανώνυμος πρωταγωνιστής και αφηγητής στον Αργό σίδηρο του Σωφρόνη Σωφρονίου είναι εγκλωβισμένος σ’ έναν παράδοξο χώρο και χρόνο. Γεννήθηκε το 1882 στη Νέα Υόρκη, όπου και έζησε μέχρι το θάνατό του από ατύχημα το 1948. Κατά τη διάρκεια της ζωής του δίδασκε λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο. Το πάθος του ήταν οι Γερμανοί συγγραφείς του Μεσοπολέμου και το σκάκι. Τώρα όμως έχει πεθάνει κι έχει μεταφερθεί σ’ έναν άλλον πλανήτη, που έχει το παράξενο όνομα Μικρή Ζωή, και σε μια συγκεκριμένη ηλικία, στα είκοσι χρόνια του. Ξέρει βέβαια ότι θα πεθάνει και πάλι σε δέκα χρόνια, όταν πατήσει τα τριάντα. Η ζωή στη Μικρή Ζωή είναι όντως μικρή. Στον Αργό σίδηρο λοιπόν διαβάζουμε τις περιπέτειές του σ’ αυτόν τον πλανήτη κατά τη διάρκεια των δέκα ετών της δεύτερης ζωής του.

Βραδιά αφιερωμένη στον Μάρκο Μέσκο στο cafe Baraka

Οι φίλοι του Μάρκου Μέσκου ανταμώνουμε τη Δευτέρα 15 Απριλίου στις 8 το βράδυ στο καφέ Baraka, αγαπημένο στέκι του ποιητή, διαβάζουμε ποιήματά του, διηγούμαστε μικρές ιστορίες, θυμόμαστε στιγμές από τις συναντήσεις μας μαζί του. Όσοι πιστοί προσέλθετε!

Πόθεν το κοινόν άσμα «Μακεδονία ξακουστή»

ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΜΠΟΥΚΑΛΑΣ

Ε​​πειδή γνώση δίχως ανάγνωση, στον κόσμο της γραφής όπου κατοικούμε, δεν γίνεται, ξανακοιτάζω την «Ιστορία της Μακεδονίας 1354-1833» του Απόστολου Βακαλόπουλου (Εκδόσεις Βάνιας, Θεσσαλονίκη 1988). Εισαγωγή, παράγραφος πρώτη: «Με τον όρο “Μακεδονία” δεν εννοώ μόνο την ελληνική (Νότια) Μακεδονία ή την αυτόνομη (βόρεια) γιουγκοσλαβική, αλλά την “μείζονα” έκταση που είχε περίπου η χώρα αυτή κατά την αρχαιότητα, έκταση που συμπίπτει σχεδόν με την αντίστοιχη της εποχής των τελευταίων χρόνων της τουρκοκρατίας. Αν λαμβάνω υπ’ όψη μου τις ακραίες αυτές χρονικά εποχές, το κάνω γιατί κατά τους μέσους χρόνους ο γεωγραφικός όρος Μακεδονία είναι αόριστος, και στους βυζαντινούς συγγραφείς γενικά –χωρίς να μνημονεύουμε βέβαια τις εξαιρέσεις– σημαίνει συχνά το μεγαλύτερο τμήμα της Αλβανίας, την Βόρεια Θράκη (Ανατολική Ρουμελία της τουρκοκρατίας) ή την σημερινή Νότια Βουλγαρία, συχνά και την σημερινή Θράκη». Μύλος;

ΕΥΡΕΤΗΡΙΟ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΤΕΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΝ

Α

Αγαθοκλής Δημήτρης, Παθολογία της σύγχρονης ελληνικής ποίησης, [Δοκίμιο] (10.09.2015)
—    «Ποιήματα», [Ποίηση] (29.10.2015)
—     Ο ποιητής ως αξίωμα, [Δοκίμιο] (09.06.2016)

Αλεβίζος Ηλίας, Πληροφοριακές λεωφόροι και διαδικτυακά σοκάκια, [Δοκίμιο] (29.09.2015)

Αργύρης Χιόνης

ΕΚΔΟΧΕΣ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ^[1]
Με ήτα η ζωή τελειώνει·
με ήττα, επίσης.

III
Έρχονται αθόρυβα οι μέρες μου – γάτες με πελ-
ματα βελούδινα, ταχύτητα αστραπής- τρίβο-
νται μια στιγμή ανάμεσα στα πόδια μου· σκύ-
βω να τις χαϊδέψω· έχουνε κιόλας φύγει.

Με τον Δημήτρη Πουλικάκο

Ο Δημήτρης Πουλικάκος ή «θείος Νώντας» όπως τον αποκαλούσε ο Παύλος Σιδηρόπουλος, είναι ο άνθρωπος που έφερε το παραμύθι του ροκ στην Ελλάδα. Έχει υπάρξει: τραγουδιστής, ηθοποιός, ραδιοφωνικός παραγωγός, μεταφραστής λογοτεχνίας έως και πορτιέρης σε κλαμπ στην Αγγλία· ωστόσο σιχαίνεται τις ταμπέλες. Ακούραστος περιοδεύει ανά την Ελλάδα με τον Νίκο Σπυρόπουλο, με τον οποίο δηλώνουν: «προστατευόμενοι μάρτυρες ελευθέρας βοσκής» και κάνουν αυτό που γουστάρουν· παίζουν μουσική. Αφορμή για την κουβέντα μας στάθηκε η παρουσία τους στη Λάρισα το βράδυ της 27ης Μαρτίου 2019. Για το «Εξιτήριον» παρευρέθηκαν ο Λάμπρος Αναγνωστόπουλος και ο Κωστής Παπαζάκ. 

Παιχνίδια σημαινόντων στον υπερρεαλισμό του Ζήση Αϊναλή

Ο υπερρεαλισμός ως ποιητικός λόγος αμφισβητεί την κοινή λογική για το νόημα, τη γραφή και την εικόνα. Αποτελεί μία κριτική άρνηση αυτού που θεωρούμε αυτονόητο και εκθέτει την ποίηση ως ένα κοινωνικό και ιστορικό κατασκεύασμα, καθώς μεταφέρει την εμπειρία του αναγνώστη από το κείμενο στη φαντασία ερμηνεύοντας τα πολυσημικά σημαίνοντα. Αμφισβητεί το παραδομένο δίχως να αναμένουμε κάποια μοναδική αλήθεια ερμηνείας, αφήνοντας το ποιητικό κείμενο ανοιχτό και πληθυντικό σε ένα ατέρμονο παιχνίδι σημαινόντων. Αυτό ακριβώς φέρνει στο προσκήνιο η εμπλουτισμένη επανέκδοση της «ηλεκτρογραφίας» του Ζήση Αϊναλή (θράκα, 2018).

Νίκος Λάζαρης, «Πνεύμα Αντιλογίας», εκδ. Κουκκίδα, 2018

ΜΕΤΡΑ ΕΠΙΠΟΛΑΙΟΤΗΤΑΣ

Η ποιητική Ανθολογία τής καθηγήτριας νεοελληνικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο Κολούμπια τής νέας Υόρκης κυρίας Κάρεν Βαν Ντάικ, με τον εύγλωττο τίτλο «Μέτρα Λιτότητας», δεν είναι η μόνη ανθολογία νέων Ελλήνων ποιητών που έχει εκδοθεί πρόσφατα στη χώρα μας. Είναι όμως η μόνη που κυκλοφόρησε πρώτα στην Αγγλία σε δίγλωσση έκδοση από τον φημισμένο, εκδοτικό κολοσσό «Penguin» και στη συνέχεια στην Αμερική από τη σειρά των εκδόσεων «New York Review of Books», αλλά και η μόνη που έχει αποσπάσει άκρως εγκωμιαστικές κριτικές, τόσο από έγκριτες εφημερίδες και έντυπα (The Guardian, New Yorker ,TLS κ.ά),όσο και από εγνωσμένης αξίας κριτικούς όπως είναι ο Βρετανός Τέρυ Ήγκλετον. Αξίζει λοιπόν τον κόπο, να αφιερώσουμε λίγο από τον πολύτιμο χρόνο μας για να σχολιάσουμε, εν συντομία, αυτή την ανθολογία, με την ευκαιρία τής έκδοσής της στη γλώσσα μας από τις εκδόσεις «Άγρα».

«Συλλογισμοί» του Γεράσιμου Δενδρινού

Γεράσιμος Δενδρινός Δημοσιεύτηκε 07 Απριλίου 2019
 Πάντα στη ζωή επιδίωκα να έρχομαι τελευταίος, για να βλέπω ποιους επιστράτευαν οι πρώτοι για τις επιτυχίες τους. Οι σπάνιοι άνθρωποι σε πάνε παραπέρα. Οι κοινοί σε σταματάνε για να σε ρωτήσουν πού είναι η πιάτσα των ταξί ή σε ποιο δρόμο γίνεται διαδήλωση για να φωνάξουν τα δικαιολογημένα παράπονά τους. Κι εσύ που καταγίνεσαι ολοένα με τα ενδιαφέροντα της μοναξιάς, έχεις πάντα το βλέμμα στραμμένο προς την Ανατολή: Αυτό που δεν είμαστε ή που δεν γίναμε, θα μας αγκαλιάσει στην άλλη ζωή. Είσαι η αδυναμία μου, γιατί ανέκαθεν απευθυνόμουν σ’ αυτό που δεν είσαι ή δεν υπήρξες ποτέ, και όχι σ’ αυτό που είσαι. Με αυτό που θα ήθελα να είσαι ασχολούμαι, και σε αυτό

Επιστολή ως σχόλιο μιας ποιητικής

Γράφει ο Σταύρος Σταμπόγλης //

«Έκθετοι Μονόλογοι» Ποιητική συλλογή του Κωνσταντίνου Κομιανού. Εκδόσεις Γαβριηλίδης Αθήνα 2018

………………

Ένα μέλλον που όσο και να λάμψει

το σκοτάδι του θα περιμένει όπως πάντα

την πρώτη ευκαιρία

…………………

Αγαπητέ φίλε κύριε Κωνσταντίνε  Κομιανέ καλημέρα. Μόλις ολοκληρώθηκε η μετακόμιση της βιβλιοθήκης μου. Με πολύ χαρά σας ενημερώνω πως βρήκα τη συλλογής σας με την ευγενική αφιέρωση που είχα χάσει τόσο καιρό. Ήταν καταχωνιασμένη άγνωστο πως στο τελευταίο μεγάλο κιβώτιο της μεταφοράς με τις συγκεντρωτικές εκδόσεις νεώτερων και πολύ νεότερων ποιητών όπως των Σεφέρη, Λειβαδίτη, Ρίτσου, Δημουλά, Ελύτη, Τσιρόπουλου, Καρέλλη, Ρουκ, Γώγου, Γκανά,  Μέσκου, Μαρκόπουλου, Καρούζου, Χατζηλαζάρου, Σαχτούρη, Σινόπουλου, Βαρβέρη, Χρονά, Ριζάκη, Σιώτη, Θεοχάρη, κοκ. Γεμάτο μέχρι τα χείλια. Αναφέρομαι λεπτομερώς  στο περιεχόμενο για να δικαιολογηθώ κι όχι για να καμαρώσω.

{Δέκα λόγοι για να μάθεις φυσαρμόνικα}-Στέλλα Δούμου

Στην αντανάκλαση συννενοείται ένα σύμπαν με τον εαυτό του.
*
Η ανυπόδητη νύφη έγινε πάνθηρας
κι έσπασε το σβέρκο της ομήγυρης.
*
Η βελούδινη κρεμάστρα που κρέμασαν το κοστούμι του νεκρού
συγκινήθηκε.
*
Ένα κερί που ανθίζει μαύρα μούρα
μια ροδαλή φωτογραφία, ο φόρος της ζωής ο τελευταίος.
*
Το δέντρο που μας έφτυσε, ο ήλιος που κατάπιαμε
κι ένα κουκούτσι στο λαιμό για μοσχολίβανο.
*
Κάθε συζήτηση είναι θάλασσα. Η πλεονεκτική θέση είναι νησί
Σαρκοβόρο.
* 
Το μαλλί της γριάς είναι αντίσταση.
*
Τα παραμύθια έχουν δυο πλευρές 
Από τη μία μπαίνεις από την άλλη βγαίνεις. (Κανείς δεν είπε ολόκληρος.)
* 
Τα ζάρια είναι κρυψώνες. 
*
Θερίζει ο χρόνος.

Γιαπωνέζικος Κήπος: συνέντευξη με την Γεωργία Γαλανοπούλου

Ο γιαπωνέζικος κήπος είναι ίσως ένα από τα πιο δομημένα είδη κήπων. Πρέπει απαραιτήτως να περιέχει επτά στοιχεία: νερό, πέτρες και άμμο, γέφυρες, πέτρινα φανάρια και γούρνες, φράκτες και πύλες, άνθη και δέντρα, και ψάρια. Οι παρούσες συνεντεύξεις θα αποτελούνται πάντα από επτά ερωτήσεις. Κάποιες από αυτές θα επαναλαμβάνονται και κάποιες θα είναι νέες, ώστε να ανταποκρίνονται στο έργο που έχουμε μπροστά μας. Σαν τον γιαπωνέζικο κήπο, οι συνεντεύξεις θα διατηρούν τη δομή τους, προσπαθώντας ταυτόχρονα να αποδώσουν, ακριβώς σαν αυτόν, τη ζωντάνια μιας μακρινής γης, που σε αυτήν την περίπτωση είναι, βέβαια, η διαδικασία της συγγραφής. Γιαπωνέζικος Κήπος: συνέντευξη με την Γεωργία Γαλανοπούλου