«Η μάνα μου, μετά τον θάνατο του πατέρα μου, ο οποίος χάθηκε από κεραυνό το 1959, όταν εγώ ήμουν τεσσάρων και οι αδελφές μου η μία ένα χρόνο μεγαλύτερη και η άλλη τρία μικρότερη, έχοντας να αντιμετωπίσει το αμείλικτο ερώτημά μας: «πότε θα γυρίσει ο μπαμπάς;», αντί για το «ποτέ», προτιμούσε το «κάποτε», υιοθετώντας αυτό το εξωφρενικό, αλλά κατ' εκείνη αναγκαίο ψέμα. Έτσι, με τον καιρό, διαμόρφωσε την αντίληψη ότι όλα διορθώνονται κάποτε. Αργά η γρήγορα. Δεν έχω γνωρίσει πιο αισιόδοξο άνθρωπο. Πριν από λίγες μέρες, η τετράχρονη η εγγονή μου τη ρώτησε: «Εσένα πού είναι ο μπαμπάς και η μαμά σου;» «Έχουνε φύγει», πήρε για απάντηση. Η εγγονή μου όμως δεν το έβαζε κάτω «Και πότε θα ξαναέρθουν;» «Ποτέ.» «Θα σε αφήσουνε μόνη;» «Θα πάω εγώ να τους βρω», της απάντησε η μάνα μου. Τη χάσαμε πριν από λίγες μέρες. Εν μέσω κορονοϊού. Τη θάψαμε υπό καταρρακτώδη βροχή. Ακόμα και ο παπάς ήταν άρρωστος. «Κλαίει ο Θεός», μου ψιθύρισε για παρηγοριά. «Τόσο καλός άνθρωπος ήταν…»
Ο Τάκης Γκόντης γεννήθηκε το 1955 στη Φλαμουριά της Έδεσσας.
Έζησε και εργάστηκε κατά καιρούς σε διάφορες πόλεις της επαρχίας,
στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα.
Τα επαγγέλματα διάφορα: Χημικός στη ΔΕΗ, τυπογράφος,
υπεύθυνος ύλης σε εκδοτικό συγκρότημα κ.ά.
Τα τελευταία χρόνια επέστρεψε στη γενέτειρα του,
όπου και ζει μόνιμα.
Έχει εκδώσει συνολικά δέκα βιβλία πεζογραφίας
(διήγημα, μυθιστόρημα) και ποίησης.
Το τελευταίο, Τετ α τετ: Διηγήματα (2019),
κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Εντευκτηρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου