14 ερωτήσεις στον Σταύρο Σταμπόγλη

1.Ποίηση ή πεζό;

Καταρχάς  να σας ευχαριστήσω για τούτη την δυνατότητα επικοινωνίας και να ευχηθώ τα καλύτερα.

Υπάρχουν στιγμές που σκέπτομαι ότι το κοινό ανάμεσα στη πεζογραφία και την ποίηση δεν είναι παρά το μέγεθος της εικόνας. Οι  πεζογράφοι είναι και ποιητές παράγραφο προς παράγραφο. Συνδέουν

γεγονότα με ποιητικές εικόνες, κι έτσι συνθέτουν σελίδες. Οι σελίδες γίνονται κεφάλαια. Αυτή τη στιγμή επιλέγω, ανάμεσα στους τόσους εξαιρετικούς έλληνες  γραφιάδες,   6 σύγχρονους διαφορετικούς συγγραφείς σε  στυλ και σε είδος,  την Μάρω Δούκα, τον Νίκο  Δαββέτα, τον Κώστα Χατζηαντωνίου, τον Μάκη Μαλαφέκα, την Μαρία Παπαϊωάννου, τον Αλέξη  Πανσέληνο.  Με αστραπιαία ταχύτητα μπορώ να ανακαλύψω 6 διαφορετικά ποιήματα επιλέγοντας μέσα από μία και μόνη σελίδα απ΄ τον καθένα. Η ποιητική της γραφής, καθώς ξεφεύγουν οι λέξεις απ΄ την  άβυσσο, δεν ξεχωρίζει  απαραίτητα και αμέσως σε κατηγορίες. Προσωπικά διαλέγω σαν έκφραση την περιορισμένη έκταση των στίχων όπου το συνθετικό βάρος της αφαίρεσης και του  ελλειπτικού ορίζουν την έννοια ποίημα. Δεν είναι τυχαίο που συχνά χαρακτηρίζω τις γραφές μου ως πεζοποιήματα. Τελικά θεωρώ πως μου έτυχε φύση αλλά και θέση να φτάσω καπετάνιος τρεχαντηριού κάπου στην  Μεσόγειο. Αντίθετα ο πεζογράφος, ανάλογα με το μέγεθός και το είδος μοιάζει με κυβερνήτη φρεγάτας ενίοτε και αεροπλανοφόρου.  Ως καϊκτσής δεν μπορώ να φανταστώ ότι θα μπορέσω κάποτε να κυβερνήσω ένα αντιτορπιλικό. Ωστόσο αγαπώ τη μικρή φόρμα της ποιητικής αποκάλυψης, ή συγκάλυψης αν θέλετε.  Όπου η παραλλαγή του γεγονότος επιτυγχάνεται στον λαβύρινθο των λέξεων. Ναι το ποίημα για μένα είναι ένας λαβύρινθος από λαβύρινθους. Έχω όμως πάντα κατά νου πως η θάλασσα του κόσμου, τα πάθη της, οι κίνδυνοι και οι χαρές, ο λυγμός και το πένθος, είναι η ίδια για όλους. Το μόνο βέβαιο.

2.Τι δεν έχετε γράψει ακόμη που θα θέλατε να γράψετε;

Ποίηση χαϊκού. Έχω την άποψη πως ένα μέρος από την θεμελίωση της ποιητικής διαδικασίας είναι και η μαθηματική αίσθηση της κίνησης κατά τον βαθμό συμπύκνωσης. Όπου η οικονομία, η αφαίρεση, οι συμμετρίες μιας ανισορροπίας, τελικά το ενιαίο  του ρυθμού αν θέλετε, είναι  σκαλοπάτια μιας ελάχιστης αλλά ολοκληρωμένης κλίμακας. Άλλωστε η σχέση μαθηματικών και μουσικής είναι κάτι το γνωστό. Θα ήθελα λοιπόν να γράψω στους μαθηματικούς ρυθμούς και στον δυναμικό περιορισμό ενός ελάχιστου-μέγιστου χαϊκού. Έχω προσπαθήσει αλλά χωρίς επιτυχία ή έτσι νομίζω. Θα δούμε.

Αν εξαιρέσουμε το προβληματάκι της ηλικίας, χρόνος υπάρχει.

3.Πως ξεκινάει ένα  βιβλίο; Υπάρχει τόπος, χρόνος, που έρχεται η έμπνευση;

Στην ποίηση καθορίζει η έμπνευση. Όπως τουλάχιστον του λόγου μου την  συναντώ καθώς πέφτει επάνω μου μ΄ εκείνον τον αγενή, τον βιαστικό και θρασύτατο τρόπο μιας απαιτητικής εφηβείας. Ναι, στηρίζομαι ή έμαθα στην πράξη να στηρίζομαι σε κάποιο θαύμα, σε κάποιο αντίθαμα, ό,τι τέλος πάντων μου προσφέρει η ξαφνική, η αναπάντεχη άνοιξη της έμπνευσης κάθε φορά. Ωστόσο, αν και η έμπνευση κάποτε διάλεγε τον τόπο και τον χρόνο,  με τον καιρό έμαθα πως η έκρηξη  προτιμά πρωινές ή νυχτερινές ώρες και ορισμένους χώρους με ιδιαίτερα συγκινησιακό φορτίο, όπως ένα ερημικό τοπίο, ένα δραματικό συμβάν στην  πόλη που οπωσδήποτε θα το συναντήσω κατά την προσεκτική περιδιάβαση αλλά μπορεί και στις εφημερίδες,  ένα  έργο τέχνης, ό,τι δηλαδή μπορεί να κτυπήσει με έρωτες τα μάτια. Υπάρχουν ποιητές που επιδιώκουν να ερωτεύονται κάθε χρόνο, (ή κάτι παραπάνω), και άλλη μούσα, προετοιμάζοντας την επόμενη συλλογή τους. Έμαθα να προκαλώ την έμπνευση. Όμως ακόμη και τώρα η έμπνευση συχνά με αιφνιδιάζει με τέτοια αστραπιαία ταχύτητα που μετά χρειάζομαι  την φυσιολογική ροή του χρόνου και υπομονή για να συνειδητοποιήσω  το τι ακριβώς με κτύπησε και γιατί. Κάτι που με βοηθά στις ώρες της επεξεργασίας και των διορθώσεων. Σπάνια η έμπνευση οδηγεί, κατά την εμπειρία μου βέβαια, σ΄ ένα τέλειο ή μάλλον σ΄  ένα κατά το δυνατόν  ολοκληρωμένο αποτέλεσμα χωρίς σκάλισμα, χωρίς μπόλιασμα, χωρίς κλάδεμα. Απαιτείται καλλιέργεια και μάλιστα με ιδιαίτερη σκληρότητα. Συχνά πετώ στον καιάδα του συρταριού σχεδόν τα 2/3 απ΄ το προϊόν της έμπνευσης. Επίσης η έμπνευση δεν είναι αθώα. Με τον καιρό αντιλαμβάνεσαι το πως επηρεάζεται απ΄ την άβυσσό σου και αυτό βέβαια ο έμπειρος ποιητής και συγγραφέας το εκμεταλλεύεται όσο μπορεί. Έτσι στα συρτάρια μου κρύβονται χιλιάδες σελίδες προς μελλοντική επεξεργασία. Πιστεύω ότι και στην πεζογραφία κάπως έτσι, ή περίπου έτσι, θα επιτυγχάνεται η καλή-αδιόρατη  συρραφή, συγκόλληση  αν θέλετε, εικόνων, εννοιών, συναισθημάτων , γεγονότων καθώς αυτά αναδύονται εμπλουτισμένα απ΄ την άβυσσο του συγγραφέα. Άβυσσος και έμπνευση τελικά, συνήθως μέσα από την ανισορροπία της αστραπής φθάνουν στο χαρτί με μια φαινομενική ισορροπία. Αλλά για να αποκτήσει βαρύτητα αισθητικής αυτή η ισορροπία απαιτείται ανάπτυξη ανατροπών, απαιτείται η αποκάλυψη των γενεσιουργών αντιθέσεων με τρόπο κρυπτικό χάρις στην αφαιρετική και ελλειπτική διαδικασία, καθώς παλεύουμε να συνειδητοποιήσουμε  τις διαφορετικές θυσίες που απαιτήθηκαν. Έχω την άποψη ότι στην ποίηση  μετρούν τα ίχνη της   ξηρασίας των χείμαρρων και όχι η σπανιότητα των νερών∙ κι  αυτό προσωπικά με γοητεύει. 

4.Τι είναι η έμπνευση για έναν συγγραφέα;

Τα πάντα και το ήμισυ συγχρόνως.  Τα πάντα  πριν συνειδητοποιήσει ο συγγραφέας τι την προκαλεί, το ήμισυ όταν η άβυσσος του συγγραφέα γίνει ένα με την έμπνευση. Ωστόσο λέγετε πως η έμπνευση κάποτε χάνεται και η άβυσσος, αν και εκπαιδευμένη, ορφανεύει. Το άτι παραμένει περήφανο και σοφό αλλά  ξαπλώνει σαν το γερασμένο και κουρασμένο άλογο μετά από συνεχείς αρόσεις σε δύσκολα εδάφη. Έτσι φαντάζομαι εκείνη την φοβερή στιγμή. Γι΄ αυτό την δοκιμάζω συνειδητά την έμπνευση. Την τσιγκλάω με διάφορους τρόπους να δω αν ανταποκρίνεται, να νοιώσω την ζέση της. Αυτή είναι η πρώτη μου δουλειά κάθε πρωί. Ένας πρόχειρος αλλά έγκυρος τρόπος είναι να διαβάζω στίχους που νόμιζα εχθές πως ολοκλήρωσα.  Η ανακάλυψη της ανάγκης νέων διορθώσεων, (έστω ένα λάθος σημείο στίξης, ένα περισσευούμενο, βαρύθυμο και αργοκίνητο  επίθετο αν συλλάβω), είναι μια ένδειξη πως το κάρβουνο δεν έχει γίνει στάχτη. Ο καφές κάθε πρωί με περιμένει παγωμένος.

5.Αν θα γράφατε ιστορικό μυθιστόρημα, ποια περίοδο θα σας ενδιέφερε;

Αρχίζοντας απ΄ το 1897 περίπου θα επέλεγα ως είσοδο στο ψαχνό το 1910 όταν, κάπου εκεί γύρω, τέσσερες νεαρές και μοναχικές υπάρξεις φτάνουν στην Πρωτεύουσα  για χίλιους δυο λόγους και άλλες τόσες ελπίδες. Η μητέρα του πατέρα μου από την Λέσβο, ο πατέρας του πατέρα μου με καταγωγή απ΄ την Κωνσταντινούπολη και μέσω Λευκάδας, η μητέρα της μάνας μου με καταγωγή απ΄ την Ύδρα και μέσω Αίγινας, ο πατέρας της μάνας μου από την πολύσπορη Κρήτη. Σε όλους αυτούς τους τόπους υπάρχουν και σήμερα  ίχνη απ΄ τις ρίζες. Θα ήθελα να αναζητήσω τις αιτίες, τα πως, τα γιατί,  και τι επακολούθησε μέχρι το 1984 που έσβησε και ο τελευταίος.

6.Παίζει ρόλο ο τόπος που γεννήθηκε κανείς;

Καθοριστικό ρόλο, και συμπληρώνοντας, μαζί με τον τόπο και ο χρόνος. Το φώς, ο άνεμος,  το άρωμα της μουσκεμένης γης, οι μυρωδιές σωμάτων και σπιτιών, το φλεγόμενο ρετσίνι του πεύκου, οι ήχοι απ΄  τις μέρες της σχόλης  των μεγάλων εορτών, των επετείων, οι προσωπικές απώλειες, οι απώλειες στο  πάνδημο, στο παγκόσμιο. Η ποίηση στην Μεσόγειο καθώς αλατίζεται απ΄ την εικόνα και το άρωμα της παρηγοριάς και του πένθους. Από την κεκρυμμένη δύναμη της θέλησης για ζωή στον Ελύτη ως την ανεμίζουσα τρυφερότητα της Γιώτας Αργυροπούλου. Η θλίψη κι η παρηγορητική άφεση που προσφέρει η κατανόηση του δράματος και η αποδοχή του πένθους κατά  Γιώργο Σεφέρη. Οι αδιόρατες οροσειρές  και  βράχοι που σβήνουν στο καθρέφτη του πελάγους κάτω από το θλιπτικό του φωτός. Λοιπόν τόπος σημαίνει γη, χρόνος και πορεία. Σημαίνει αναπόφευκτη μοιρασιά ίδια για όλους τους διαφορετικούς εκεί. Ότι περικλείεται από την έννοια συνθήκες επιβίωσης για τον καθένα μας.

7.Επινοείτε χαρακτήρες για τα βιβλία σας ή κάπου σκιαγραφείτε τον εαυτό σας ή κάποιον γνωστό, φίλο;

Στην ποίηση, οι αιτίες της, θεωρώ πως είναι διαπροσωπικές, διαπολιτισμικές, αν θέλετε και λιγουλάκι κοσμοπολίτικες με την έννοια της παγκοσμιότητας των προβλημάτων και των αντιθέσεων.  Το ποίημα είναι του κόσμου όλου, είναι συμπαντικό, καθώς ψιλοκεντάει το κοινό αίσθημα της αγωνίας. Η χαρά και η λύπη είναι πάνω από τις λαλιές του κόσμου. Όπως πάνω απ΄ τις λέξεις είναι ο αναστεναγμός, το γέλιο, οι αστραπές στα μάτια, ο ρυθμός της ανάσας, η αφή της ρόγας στα χείλη, η οδύνη στην απώλεια, η αγανάκτηση στο άδικο, το καθήκον του πεπερασμένου, οι εκρήξεις ενός έρωτα, ο πόνος της προδοσίας. Ο λυγμός είναι ένας παγκόσμιος ήχος, μια κοινή γεύση όπως και η ανατολή του ήλιου κάθε φορά. Το ποίημα λιώνει τον πάγο των διαφορών αν ξέρεις να το διαβάσεις. Δεν είμαι βέβαιος αν ο καθένας μπορεί να   γράψει   ποίημα, πριν και αν ποτέ τον βρει η ποίηση, παραφράζοντας τον Τίτο Πατρίκιο. Εκείνο που ξέρω όμως είναι πως ο καθένας μπορεί να μάθει να διαβάζει ποίηση κάτι δύσκολο ακόμη και για γραφιάδες με παράδοση. Το διάβασμα του ποιήματος, των άλλων κυρίως, απαιτεί ελευθερία, ανεξαρτησία κατά το δυνατόν βέβαια, απ΄ τα δεσμά  προσωπικών επιθυμιών, καταστάσεων και συνθηκών. Ναι το ποίημα σκιαγραφεί τον εαυτό του χρησιμοποιώντας την άβυσσό μου και την εικόνα του άλλου, ή το αντίστροφο.

8.Το λοκ ντάουν, και γενικά όλη η παράξενη κατάσταση που βιώνουμε πως σας επηρέασε; Ήταν σημείο αναστοχασμού για τον ψυχισμό σας, για τις σχέσεις σας με άλλους ανθρώπους;

Το γράψιμο απαιτεί απομόνωση. Βαριά απομόνωση ακόμη και μέσα στην κατάμεστη πλατεία. Ωστόσο  υπήρχε το τραγικό μιας αδίστακτης εξέλιξης στην πλανητική κοινωνίας μας. Όσον αφορά εμένα, δεν ήθελα να αποδεκτώ στην αρχή με τίποτα αυτή την ανθρώπινη αδυναμία απέναντι στην φύση, ή στην τραγικότητα των αντιθέσεων, «ανατομικών» και «επίκτητων»,  του κοινωνικού γίγνεσθαι. Καλομάθαμε στην γενιά μου ως υπεράνθρωποι, ως ημίθεοι. Ελπίζω να πήραμε ένα μάθημα. Προσωπικά πήρα ένα μάθημα. Εύχομαι να μην ξαναχρειαστεί αν και πολύ αμφιβάλω. Οι τελευταίες εξελίξεις  που περιφρονούν τις συμβάσεις, τον υγιή ανταγωνισμό και την συνεργασία εν ονόματι του ζωτικού χώρου, του μονοπωλίου, των πολέμων, του βιασμό των ελπίδων και άλλων τεχνητών σε μεγάλο βαθμό  αντιθέσεων, δεν δείχνει να έχουμε συνειδητοποιήσει τον πλουραλισμό της φύσης. Η φύση,  μάταια μέχρι σήμερα ως φαίνεται μας διδάσκει την ύπαρξη της αθανασίας ενώπιον του θανάτου.

 9.Υπήρξε κάτι, κάποιος που στάθηκε αποκούμπι αυτή την δύσκολη περίοδο;

Το γράψιμο και η ελπίδα για ένα μέλλον μέλλοντος. Το μέλλον δυστυχώς βρίσκεται ήδη εδώ.

10.Θα γράφατε ποτέ με ψευδώνυμο; Το έχετε κάνει;

Πρωτοβγήκα στο φως σε ψηφιακά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά το 2007 στα 61 χρόνια μου με ψευδώνυμο για προσωπικούς  και λίγο πολύ ευνόητους λόγους. Ωστόσο διαδόθηκε ανάμεσα στον τότε «γνωστό κόσμο» πως χρησιμοποίησα ψευδώνυμο που άρχιζε από Α για να είμαι κάπου κοντά στους πρώτους, αν όχι πρώτος στις σειρές εμφανίσεως. Μόλις έφτασε στ΄ αυτιά μου ετούτη η άποψη αυτομάτως πήρα τη μεγάλη απόφαση και το θάρρος να χρησιμοποιήσω το πραγματικό μου όνομα στην πρώτη ποιητική συλλογή ΓΗ απ΄ τις εκδόσεις Γαβριηλίδης  το 2009 στα 63 χρόνια μου.  Το ψευδώνυμο που είχα επιλέξει ήταν το πατρικό της μητέρας μου∙ Αντζαράκις Εμμανουήλ.

11.Το γράψιμο θεωρείτε πως είναι για λίγους; Όλοι μπορούν να γράψουν;

Θα μπορούσαμε να συζητάμε ώρες για τούτες τις δυο ερωτήσεις. Θα σας απαντήσω προσπαθώντας κατά το δυνατόν να πάρω τη θέση ενός καλού αναγνώστη και μόνο. Πρώτον:  σήμερα εκείνη την ιδιότητα που φαίνεται πως έχουμε πιότερο ανάγκη είναι του  αναγνώστη της ποίησης που δεν είναι ποιητής. Προσωπικά πιστεύω πως ο καλός και συστηματικός αναγνώστης δεν είναι κάτι το τυχαίο, αλλά διαθέτει ένα φυσικό χάρισμα που έχει καλλιεργηθεί. Δυστυχώς όμως οι περισσότεροι  αναγνώστες της ποίησης  είναι συγχρόνως  ποιητές, και όχι μόνον. Θα  τολμούσα να υποστηρίξω πως οι ποιητές έχουμε μείνει μόνοι μας στο κάστρο. Δεν έχω αποφασίσει αν αυτό είναι κακό, όμως πάντα με τρόμαζαν οι κάθε είδους αριστοκρατίες. Δεύτερον: μπορεί να πετάξει ο άνθρωπος; Μα και βέβαια πετάει ο άνθρωπος, με αεροπλάνα, ελικόπτερα, διάφορους  υπαρκτούς ατομικούς μηχανισμούς και πολύ περισσότερους στη φάση της μελέτης και του πειραματισμού. Όμως  δεν μπορεί να πετάξει από μόνος του, δηλαδή γυμνός χωρίς μηχανισμούς στην πλάτη να αντικαθιστούν την έλλειψη φτερών. Το ίδιο ισχύει και με την γραφή και ειδικά την ποίηση. Μπορεί όποιος θέλει να κατακτήσει την τεχνική της γραφής ενός ποιήματος με ειδική εκπαίδευση και πολύ μελέτη. Αλλά τίποτα δεν μπορεί να απογειωθεί αν δεν υπάρχει και η φυσική προδιάθεση. Ωστόσο ακόμα και η φυσική προδιάθεση μετά την απογείωση δεν επαρκεί για ικανή πορεία  πτήσης αν δεν προϋπάρχει  η επίπονη περίοδος της μελέτης και της καλλιέργειας. Μάλιστα η καλλιέργεια της προδιάθεσης  δεν σταματά ποτέ. Το ποίημα είναι ένας εξουθενωτικός διάλογος έως θανάτου. Το ποίημα κινδυνεύει να γκρεμοτσακιστεί κάθε στιγμή συμπαρασύροντας και τον ποιητή. Ώστε το ποίημα δεν είναι κάτι ακίνδυνο να το πιλοτάρει ο καθένας; Ναι, έτσι πιστεύω πως συμβαίνει.

12.Υπήρξε κάποιο συμβάν στη ζωή σας το οποίο έχετε μεταφέρει και σε βιβλίο σας;

Κάθε λέξη στο λευκό χαρτί προέρχεται από ένα πραγματικό συμβάν πένθους. Δεν μπορώ να σας απαγγείλω από μνήμης ούτε έναν στίχο. Μου είναι αδύνατον. Μπορώ όμως να σας περιγράψω τι προκάλεσε την ανάδυσή κάθε λέξης, κάθε φράσης. Γιατί και που ακριβώς, (χρόνο και τόπο), άρχισε να παίρνει μορφή κάθε γραφή μου. Αν μιλήσω ως ρομαντικός του μοντέρνου θα έλεγα ότι κάθε λέξη είναι ήχος  λυγμού και εικόνα τόπου κατά το γεγονός.

13. Τι οραματίζεστε για το μέλλον του βιβλίου στην Ελλάδα; Υπάρχει μέλλον;

Ας ξεκινήσουμε να κοιτάμε προς τα πίσω, πριν την ανακάλυψη της γραφής, πριν τις νότες, πριν τους αριθμούς, πίσω απ΄ τον Όμηρο, πίσω απ΄ τον Ορφέα… Είναι δυνατόν  σήμερα να υποστηρίξω πως δεν έχει μέλλον το βιβλίο; Και βέβαια απ΄ τους παραμυθάδες που μετέφεραν στη μνήμη τα παραμύθια τους και τις παραμυθίες τους, μέχρι το χαρτί, χιλιάδες χρόνια πορεία, τίποτα από όλα αυτά δεν θα χαθεί αν όλα περάσουν στο βιβλίο-οθόνη. Κάθε αναγνώστης και μια τεράστια διεθνής βιβλιοθήκη πολύγλωσση και σε τέλεια οργάνωση και  μετάφραση μ΄ ένα βύσμα στο καλό αυτί. Μια ακραία εικόνα του μέλλοντος. Ωστόσο είναι κάποιο μέλλον που άρχισε. Υπάρχει μέλλον αρκεί να μην κουραστεί ο άνθρωπος και παραδοθεί στην καταστροφή. Το σύμπαν δεν είναι αθάνατο επειδή φαίνεται αιώνιο σε σχέση με την ελάχιστη ζωή μας. Το σύμπαν είναι αθάνατο γιατί δημιούργησε το ανθρώπινο είδος να το υπηρετεί γενιά τη γενιά. Αρκεί να μην κουραστούμε, να μην απελπιστούμε. Μόνο την απελπισία φοβάμαι.

14.Ετοιμάζετε κάτι αυτόν τον καιρό;

Πολλά. Αλλά η τελευταία λέξη δεν ανήκει σε εμένα. Θεωρώ τον εαυτό μου ευνοημένο  όταν τόσοι αγαπημένοι  έχουν πλέον φύγει και του λόγου μου έχω το μυαλό να γράφω

και να τους αφιερώνω το λαδάκι της απώλειας που στάζει στο χαρτί. Στις 18 Μαρτίου  κυκλοφόρησε η 11^η ποιητική συλλογή μου «Παραμύθια ανεβάζω», πεζοποιήματα,  από τις Εκδόσεις των Φίλων, Αθήνα 2022.  Υπάρχει έτοιμη δουλειά, αλλά υπό συνεχή έλεγχο. Μία συλλογή διηγημάτων, ένα μυθιστόρημα, τρεις ποιητικές συλλογές και πολλές τιμητικές υποχρεώσεις-συνεργασίες με λογοτεχνικά περιοδικά. Υπάρχουν και άλλα ολοκληρωμένα «σώματα» διαφόρων ειδών, όπου μπορούν να εκδοθούν ανά πάσα στιγμή, αλλά η υπερβολή είναι κάτι που δεν αντέχει ούτε το σώμα μου, ούτε ο χρόνος μου, ούτε οι φίλοι αναγνώστες, ούτε η μεγαλοθυμία του σύμπαντος.

ΥΓ.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ για  την ευκαιρία που μου προσφέρατε να εκφραστώ και να επικοινωνήσω κάτι που έχω ιδιαίτερη ανάγκη. Βρίσκομαι εν τιμή και χρέος, ΣΣΣ.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ

Ο Σταύρος  Σταμπόγλης γεννήθηκε το 1946  στην Αθήνα. Φοίτησε στο ΙΓ΄ Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών. Είναι πτυχιούχος της μέσης τεχνικής σχολής Δοξιάδη (ΑΤΙ)1966 και   Αρχιτέκτων DESA 1977, (Ειδική Αρχιτεκτονική Σχολή Γαλλία-Παρίσι).  Είναι μέλος του συλλόγου αρχιτεκτόνων, (ΣΑΔΑΣ), και ομότιμο μέλος του ΤΕΕ.  Δημοσίευσε ποίηση για πρώτη φορά το 2007 με το ψευδώνυμο Εμμανουήλ Αντζαράκις. Από το 2009 έχει εκδώσει 10 ποιητικές συλλογές: Γη (2009), Έννοια εικόνας (2010), Τόπος Νωδ (2011), Απόδοση τοπίων (2012), Αποτυπώσεις (2012), Διαλεκτική βυθού (2014), Με την πλάτη στο παρόν (2014), Διηγήσεις πόλεων (2016), Ατελές Κολάζ (2020), Τεθλασμένη πόλεως αφή (2021),  2 συλλογές διηγημάτων, Ο δρόμος της τύχης (2014), Εν ονόματι της Άνοιξης (2014) και το δοκίμιο, Η γενναιότητα του πένθους στην ποιητική του Κώστα Θ. Ριζάκη (2021).  Ποιήματα και κείμενά του κριτικής για λογοτεχνία και ποίηση, έχουν δημοσιευθεί στα έντυπα περιοδικά λογοτεχνίας, Ρωγμές, Εμβόλιμον, Οροπέδιο, Μανδραγόρας, Κοράλλι, Στέπα, Intellectum, Poetix, Δε/κατα, Παρέμβαση, Εντευκτήριο, Δίοδος, Θευθ, Καρυοθραύστις, Σταφυλή, και στα ψηφιακά λογοτεχνικά περιοδικά Μανδραγόρας, Fraktal, Φρέαρ, Vakxikon, Στάχτες. Ειδικά αφιερώματα για την ποιητική του   έχουν δημοσιευθεί στα περιοδικά Καρυοθραύστις (τ.6/2020), Εμβόλιμον (τ.91-92/2020) και στην εφημερίδα Πελοπόννησος (04/08/2019).   Κριτικές  μεμονωμένων συλλογών του έχουν δημοσιευθεί στην εφημερίδα Αυγή  (10/10/2021), και στα περιοδικά  Φιλοσοφείν (τ.24/2021), Θευθ (τ.13/2021), Οδός Πανός  (τ.184/2019), Οροπέδιο (τ.23-24/2020-2021). Ποίηση του έχει συμπεριληφθεί σε ανθολογίες. Συμμετέχει στη συντακτική επιτροπή του περιοδικού ΕΜΒΟΛΙΜΟΝ. Οι ποιητικές συλλογές Διηγήσεις πόλεων  και Τεθλασμένη πόλεως αφή, έχουν παρουσιαστεί από το Τρίτο Πρόγραμμα της ΕΡΤ στην  εκπομπή «Το μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα», το 2017 και το 2022 αντίστοιχα. Έχει συμμετάσχει  στο1^ο (2013), στο 4^ο (2018) και στο 7^ο  Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης Αθηνών (2021). Είναι μέλος του Κύκλου ποιητών. Τον Μάρτιο του 2022 πρόκειται να κυκλοφορήσει η 11^η ποιητική συλλογή του με τίτλο Παραμύθια ανεβάζω.