Αλέξανδρος Στεργιόπουλος
Τα σύνορα υπάρχουν για να επιβεβαιώνουν την καρδιά. Τα σύνορα υπάρχουν για να δραπετεύει και να χαλά την ευταξία και την καθωσπρέπει εικόνα. Τα σύνορα υπάρχουν για να κάνει η καρδιά το σοκάκι ατέλειωτη λεωφόρο και τον απλό άνθρωπο πολίτη του κόσμου! Οι επίσημες γραμμές στέκουν μίζερες απέναντι στις ανεπίσημες, σε αυτές που χάνονται στο άπειρο και λίγο φως, έναν αμανέ και έναν άνεμο φέρνουν πίσω. Ο άνθρωπος που ακούει την καρδιά του και αθόρυβα περνά τα σύνορα έχει πολλά να πει, έχει πολλά να γράψει. Και δεν είναι η μόρφωση, δεν είναι η μελέτη των ιστορικών πηγών, αναφορών, είναι το διαχρονικό μάθημα που δίνει η περιέργεια, η αλληλεγγύη και η ανταλλαγή εμπειριών. Ο Θωμάς Κοροβίνης στο νέο του βιβλίο –«Θεσσαλονίκη. Κωνσταντινούπολη. Ανατολή» (Εκδόσεις Αγρα) δεν τακτοποιεί τίποτα. Αφήνεται στην τάξη της τύχης, της μοίρας και της καρδιάς (του) και μας κάνει συνταξιδιώτες σε μια υπέροχη διαδρομή. Δυο πόλεις, ένας κόσμος κι ένα ασταμάτητο πήγαινε-έλα που φτιάχνει ένα μεθυστικό χαρμάνι, ένα άρωμα βαρύ, γλυκό και απαλό… Ο Θωμάς Κοροβίνης γίνεται αφηγητής των ανομολόγητων και επίμονων στιγμών μας, αυτών που αφήνουμε σε μια ταβέρνα, σε μια ξεχασμένη στοά, σε μια θάλασσα που ενώνει και όλα τα συμπληρώνει.
Ο Θωμάς Κοροβίνης επιβεβαιώνει το «όσο ζω μαθαίνω» και πως ένας αμανές ενώνει λαούς, θρησκείες, ιδεολογίες, μνημεία και καημούς, πάνω απ’ όλα καημούς. Η αδήριτη ανάγκη για ανάπαυση της ψυχής, για το δροσερό πέταγμα της βρίσκεται στα κείμενα του βιβλίου και ο δημιουργός μας τα προσφέρει γενναιόδωρα. Ο προσδιορισμός δημιουργός έχει σημασία, διότι ο Κοροβίνης με άυλα και υλικά φτιάχνει αφηγήματα-αναθήματα που μέσα τους κλείνουν Θεό και Αλλάχ, Μεγαλέξαντρο και Σαλλαχαντίν, Ευαγγέλιο και Κοράνι… Τα κείμενα του είναι προσευχές γεμάτες αμαρτία, γεμάτες ζωή που δεν φοβάται να γνωρίσει τον άλλο και να αφεθεί μαζί του σε όσα φέρνει ο δρόμος και ο χρόνος. Για τον Κοροβίνη Θεσσαλονίκη και Κωνσταντινούπολη είναι σεβντάς και η Ανατολή το παζάρι που δεν έχει αρχή και τέλος. Στην Ανατολή διαπραγματεύεσαι με τις εμπειρίες σου, πληρώνεις με αυτές και ψάχνεις εκείνες που θα σου επιβεβαιώσουν το θαύμα και το τάμα, τον θρύλο και τους αξέχαστους ήρωες.
Τα κείμενα του Κοροβίνη είναι πάντα προσωπικά, όμως εδώ μας εξηγεί τον χαρακτήρα και τον κόσμο του. Το εκπληκτικό με τον Κοροβίνη είναι ότι εκμεταλλεύεται τον εγωισμό για να αναδείξει το συλλογικό και να κάνει το ατομικό κοινό. Το συναίσθημα προηγείται της λογικής και τα μικρά των μεγάλων. Ο Κοροβίνης δεν αφήνει καμία ρωγμή του χρόνου και του χώρου αφρόντιστη. Εκεί, που το τσιμέντο σπάει και το κρασί λεκιάζει το τραπεζομάντιλο του τραπεζιού της ταβέρνας, εκεί που φωνές γειτονικές γίνονται κάρβουνο αναμμένο, εκεί που μορφές όπως αυτή της Διδώς Σωτηρίου αναδύονται, εκεί ο Κοροβίνης βρίσκει τις λέξεις, τις πνοές και φτιάχνει εικόνες μαγικές και ονειρεμένες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου