Βίκυ Δερμάνη, Ιδού κι εγώ

Ιδού κι εγώ
με του τοίχου το ρολόι
να χτυπά φθινόπωρο

με πυρετό στο αίμα
κι ανεμώνες κόκκινες
με συννεφιά στα μάτια
και πεινασμένα χέρια
να παίζουν ζάρια τη ζωή
σ’ ένα τραπέζι άδειο

ντυμένη μαύρα πάντα
το θάνατο κορόιδευα
μ’ όλο το σώμα μια πληγή
και μια φωτιά στα σπλάχνα
ο έρωτας που έπινα
ένα ποτήρι αίμα

ιδού εγώ
ιδού τα έπιπλα
η νύχτα ιδού
― μεγάλη πάντα

Το κόσκινο |