Γράφει η Χρυσούλα Βακιρτζή //
Δημήτρης Λεοντζάκος «Τοπία ξανά» Ποιήματα, εκδόσεις Νεφέλη
«Κι είχες στα χείλια τη γραμμή, που είναι γυμνή και τρέμει, σαν η ψυχή γίνεται ανέμη και δέονται οι λυγμοί».
Σ’ αυτούς τους στίχους του μεγάλου μας Σεφέρη, πηγαίνει το μυαλό σου καθώς ξεφυλλίζεις τη νέα ποιητική συλλογή «Τα τοπία» (εκδόσεις Νεφέλη), του Δημήτρη Λεοντζάκου. «Ποίηση είναι ο πιο απελπισμένος τρόπος να σωπάσουμε», τονίζει σε συνέντευξη του ο Λεοντζάκος. Κι αυτό σε εποχές στις οποίες δεν γράφεται
ποίηση, κυρίως, καλή ποίηση. Άλλωστε, έχουμε συνηθίσει στον αόριστο, ακαθόριστο χαβαλέ στην καθημερινότητα μας. Άλλο αν αυτό μας κάνει να πονάμε, να παραπαίουμε μακριά από τον εαυτό, τη φύση, το επίκεντρο μας σαν κοινωνία και άνθρωποι.
«Δεν μιλάμε σε κανένα, είναι αυτή η πληγή “Ο άνθρωπος δεν έρχεται, ούτε πηγαίνει Χαίνει μόνο, στεγνώνει σα πέτρας πληγή και κυρτώνει φιλόξενος σαν τα μεγάλα φτερά μεγάλων αποδημητικών, που καθρεφτίζουν και αφήνουν στα νερά τη λάμψη ή το χρώμα κάτι παλιού και πολύτιμου Σαν πόνος, σαν δάκρυ, σαν λέξη», γράφει στην αρχή των «Τοπίων» του ο Δ Λ. Ναι, πονάει η λέξη ώσπου να βγει ως έκφραση από μέσα σου. Σε τυραννά όσο μένει άναρθρη μέσα σου, μπορεί να πάρει άλλες μορφές, ολισθηρές αν δεν ειπωθεί, Εξίσου όμως πονάει κι όταν την ξεστομίζεις, σαν να στέκεσαι εσύ ο ίδιος απέναντι στον εαυτό σου, παρατηρητής πλέον του είναι και του προσώπου σου. Θέλει δύναμη, κότσια, την ‘πέτρα της υπομονής’, για να πάρεις τις αποστάσεις από κάτι που κυοφορείται εντός σου, το νιώθεις, το ξέρεις κι ωστόσο κρύβεται και από σένα τον ίδιο. Ώσπου να γίνει έκφραση, πείρα, συνειδητή γνώση ζωής ή ένα ποίημα, τραγούδι, βιβλίο, ποιητική συλλογή, ίσως ίσως και παιδί σου. Ένα τοπίο. Μια νέα θέαση και θέση του εαυτού σου, που θα αποξενωθεί από εσένα. Θα πάρει το δικό του δρόμο, ενώ εσύ θ’ αγωνιάς πλέον να μην καταλήξει στα σκουπίδια Από την εποχή της Σαπφούς, του Πλάτωνα, του έμμετρου βυζαντινού λόγου / έμπνευσης / ερμηνείας και της «βασιλικής οδού» των ονείρων, τόσο ο σύγχρονος άνθρωπος όσο και αυτός που ζούσε μέσα στις σπηλιές, προσπαθεί εναγωνίως να καταλάβει τον άλλο, τον χώρο, το συνειδητό. Να αφήσει πίσω του το άγνωστο, το μη αναγνωρίσιμο σε εαυτό και αλλήλους, πάντα δια μέσω της γλώσσας. Κι εδώ συναντά τα πολλά τοπία της γλώσσας. Της γλώσσας του άφατου, του διδακτισμού, των κοινωνικών καλουπιών. Όλων όσων, κατ’ ανάγκη, οφείλει και πρέπει να προσπεράσει, για να μην έρπει με την κοιλιά στη γη σε ερήμους, Βαβέλ, με ‘εν αρχή το λόγο’. Όσο κι αν αυτός ο Λόγος, η γλώσσα που μας μαθαίνει το κοινωνικό γίγνεσθαι των ταμπού, συμβιβασμών, υποκρισίας βρίσκεται διαρκώς σε κόντρα και παγιδεύει το ‘αυτό’, το ‘εγω’, συνείδηση, επίγνωση, ενσυναίσθηση. Τοπία ζωής, υπέρβασης, ονείρων, απώλειας δικών μας αλλά και του υπόλοιπου κόσμου που μας ανήκει / περιβάλει. «Η φωνή που μιλά Είναι ο γιατρός αυτών των πυλών. Συνοδεύει, κυκλώνει, περικυκλώνει τα όντα αυτά. Είναι ο γιατρός επειδή τα συνοδεύει. Αν και δεν τον έχουν δει ποτέ. Μια εικασία, μια υπόθεση, εφεύρεση ή κατασκεύασμα για το διαφεύγον κενό της ομιλίας τους. Είναι τα τοπία αγάπης», σημειώνει άλλου ο Δ. Λεοντζακος σ’ αυτή τη νέα του ποιητική συλλογή
Δημήτρης Λεοντζάκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου