Πολύ αργά τη νύχτα αρχίζω τις ετοιμασίες. Φοράω αμπέχονο, παίρνω λάμπα θυέλλης, γεμίζω ένα παγούρι με νερό και ξεκινάω. Προχτές ήμουν στην κοίτη του ποταμού, χτες και σήμερα συνεχίζω στην πλαγιά του λόφου, δίπλα ακριβώς από το δάσος. Το ’83 είδα έναν σκελετό εδώ, με άνω άκρα, θώρακα, ισχίο, λεκάνη, κρανίο, ξεχωμένο απ’ τις πολλές βροχές του φθινοπώρου. Θυμάμαι ότι στάθηκα αμήχανος και κοιτούσα. Δυο βδομάδες μετά, που ξαναπήγα, δεν ήτανε στη θέση του. Φαίνεται πως οι φθινοπωρινές βροχές ολοκλήρωσαν το έργο τους. Από τότε εγώ δεν έπαψα ποτέ τις έρευνές μου, έστω και αν δεν το κουνάω ρούπι απ’ το υπόγειο γραφείο μου. Εικάζω έναν σκοτωμένο
στρατιώτη του πρώτου ή του δεύτερου Βαλκανικού πολέμου – Έλληνα, Τούρκο, Σέρβο, Βούλγαρο, δεν έχει σημασία. Στο κατώφλι του σπιτιού του μια μάνα, στα χωράφια ένας πατέρας και στην άλλη γειτονιά ένα κορίτσι στέκουν δεκαετίες τώρα και τον καρτερούν, αλλά αυτός σκορπισμένος σκελετός με ένα χέρι εδώ, ένα πόδι εκεί, ένα κρανίο παρακάτω δεν έχει καμία άλλη ελπίδα από το να περιμένει ότι ίσως, κάπου, κάποτε θα βρεθεί κάποιος συγγραφέας για να εντοπίσει ένα προς ένα όλα τα μέλη του, να συγκολλήσει τον σκελετό του, να τον πάρει από το χέρι και να τον γυρίσει στη μάνα, στον πατέρα και στο κορίτσι του. Ιδού, λοιπόν, ο Πέτρος ή ο Αλί ή ο Κρίστο ή ο Αντόν. Ετών 19. Υπήρξε κάποτε – σε πείσμα των εθνών, των πολέμων και του χρόνου.
http://artinews.gr/%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%B1%CE%B9%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CF%80%CE%B7%CE%BB%CE%BF%CF%82?fbclid=IwAR007U7Mfba6Ixq3TjAK73W0lgOyS4mcIA33YEun1w_2kYQnVm6_5aaWznA
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου