Η Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ από τον Οδυσσέα Ελύτη

Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 24

Σαν να μονολογώ, σωπαίνω.

Ίσως και να 'μαι σε κατάσταση βοτάνου ακόμη

φαρμακευτικού ή φιδιού μιας κρύας Παρασκευής

Ή μπορεί και ζώου από κείνα τα ιερά

με τ' αυτί το μεγάλο γεμάτο ήχους βαρείς

και θόρυβο μεταλλικό από θυμιατήρια.

Tσαρλς Μπουκόβσκι | Τρία ποιήματα | Μετάφραση: Ρογήρος Δέξτερ

Το ποίημα μιας σκοτεινής νύχτας

λένε ότι
τίποτα δεν πάει χαμένο :
ή κάτι τέτοιο συμβαίνει
είτε
όλα χάνονται για πάντα.

Κώστια Κοντολέων: ένα διήγημα

ΓΡΑΦΟΥΝ ΚΙ ΟΙ ΦΟΝΙΣΣΕΣ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ…

 

Ζεστό απομεσήμερο καλοκαιριού. 

Κάγκελα παντού, στα παράθυρα… στο πρόσωπο… οι σκιές τους αποτυπώνονται στο δέρμα, ιδιότυπες σφραγίδες ταυτότητας, της ζωής που έμεινε απέξω και της άλλης που οδήγησε μέσα.    

Η κομψότητα του κλασικού – του Μιχάλη Μακρόπουλου

Γιώργος Μητάς, Τα δύο δώρα, εκδ. Στερέωμα, Αθήνα 2021.

Αναμφισβήτητη πρωταγωνίστρια στη νουβέλα Τα δύο δώρα του Γιώργου Μητά είναι η αγάπη του συγγραφέα για τη λογοτεχνία. Μα, δεν είναι αυτή η άτυπη πρωταγωνίστρια σε κάθε πεζογράφημα; θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς – και η απάντηση είναι όχι, ή τουλάχιστον όχι έτσι. Το ύφος στα Δύο δώρα είναι «ανερυθρίαστα» κλασικό, ως και παλιομοδίτικο ακόμα, θα μπορούσε κανείς να πει (κάπου

Ένα παράθυρο στην πλούσια αραβική λογοτεχνία

Γράφει η Μαρία Βρέντζου 

“Οι κόρες της σελήνης” της Τζόχα Αλχάρθι, εκδόσεις Gutenberg, μετάφραση Ελένη Καπετανάκη, Ομάν, 2020, σελ. 280

 

Πρώτη φορά το Booker International χαρίζεται σε αραβόφωνο βιβλίο. Συγκεκριμένα, η Τζόχα Αλχάρθι το κέρδισε το έτος 2019 με το βιβλίο της “Οι κόρες της σελήνης. Η συγγραφέας γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Ομάν, όπου σπούδασε. Συνέχισε την ακαδημαϊκή της πορεία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου από το οποίο απέκτησε το διδακτορικό της στην Κλασική Αραβική Λογοτεχνία. Σήμερα ζει στην πρωτεύουσα της πατρίδας της Μουσκάτ, με τον σύζυγο και τα τρία της παιδιά, ενώ διδάσκει στο Πανεπιστήμιο.

Διαβάζοντας λοιπόν κανείς το συγκεκριμένο μυθιστόρημα, μπορεί να ανακαλύψει μια άγνωστη του χώρα, η οποία συνορεύει με την Υεμένη, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, οι κάτοικοί της είναι κυρίως μουσουλμάνοι

6 ΧΑΪΚΟΥ ΓΙΑ Τ’ ΑΝΘΙΣΜΕΝΑ ΔΕΝΤΡΑ-Ηλίας Κεφάλας

«Μικρή κερασιά,

ποῦ ’ναι τὰ μυστικά σου;»

ρωτᾶ τὸ χιόνι

*

«Ποῦ τρέχεις κόρη;

σὲ κυνηγοῦνε τ’ ἄνθη

μικρῆς κερασιᾶς

«Όταν πατρίδα δεν υπήρχε παρά μόνο ως όνειρο»

Από τον Άγγελο Πετρουλάκη 

 Αθηνά Κακούρη: «1821 – Η αρχή που δεν ολοκληρώθηκε» Εκδόσεις Πατάκης 

 Η Αθηνά Κακούρη έχει γεννηθεί το 1928, δηλαδή σήμερα «περπατά» στο 93ο έτος της. Είναι συγγραφέας δεκάδων βιβλίων. Το τελευταίο της, αν μη τι άλλο, διακρίνεται για την σοφία του και ένα πνεύμα γενναιοδωρίας, που το διατρέχει. Αυτό και μόνο το κάνει σημαντικό. Χαρακτηριστικό του, το ότι η συγγραφέας απευθύνεται στον αναγνώστη ωσάν να είναι ζωντανός συνομιλητής της. Την φαντάζομαι να κάθονται απέναντι και να του μιλά ήρεμα και απλά, χωρίς έπαρση, με ιδιαίτερη

Θ. Κοροβίνης: Istanbul Dream

Φως στα μάτια σου, γιαβρούμ, φως στα μάτια σου. Μη σταματάς να σκέφτεσαι, να σκέφτεσαι θετικά, να πέφτεις κάθε βράδυ με την ελπίδα. Μην βαλαντώνεις ποτέ κι ας μη βλέπεις χαΐρι από πουθενά. Να ονειρεύεσαι. Και μην κολώνεις. Να δρας. Να δρας, να κινείσαι. Να χτυπάς πόρτες, να ψάχνεις για δουλειά. Έχεις το τίμιο πρόσωπό σου εσύ, την πεντακάθαρη καρδιά σου, εισιτήριο για τον πραγματικό παράδεισο. Όλα τα μπορείς, τσιράκι σε μαραγκούδικο, μαναβάκι, γκαρσονάκι σε λοκάντα,

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ | ΤΑΣΟΣ ΚΟΥΡΑΚΗΣ - ΠΟΙΗΜΑΤΑ 1995 - 2020

Την Τρίτη 27 Απριλίου στις 18:00 η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και οι εκδόσεις IANOS διοργανώνουν διαδικτυακή παρουσίαση νέο βιβλίο του Τάσου Κουράκη, με τίτλο «Ποιήματα 1995 - 2020». Μια συγκεντρωτική έκδοση, με επιλογή ποιημάτων από προηγούμενες συλλογές του. 

 Το βιβλίο θα παρουσιάσουν: 

Αργύρης Χιόνης, Ποιήματα

γ)
Πεδίο ναρκοθετημένο η καρδιά μου
όλοι την παρακάμπτουν.

δ)
Δεν είναι το ύψος από κάτω μου
Αλλά το ύψος από πάνω μου
που με τρομάζει.
Αντίστροφος ίλιγγος.

Η δια βίου εκμάθηση του Έρωτα

Κοντολέων Μάνος

 Με τον Μ. είμαστε σχεδόν όλη μας τη ζωή στενοί φίλοι. Γνωριστήκαμε από τα γυμνασιακά μας χρόνια, βρεθήκαμε να φοιτούμε μαζί στην ίδια πανεπιστημιακή σχολή της ίδιας πόλης. Μοιραζόμαστε το ίδιο δωμάτιο. Στενοί φίλοι, με τις ίδιες ιδέες. Φλερτάραμε κι οι δυο με συμφοιτήτριες μας που τις διακρίνανε οι πρώιμες –για εκείνη την εποχή– φεμινιστικές ιδέες. Μα είχαμε και τις διαφορές μας – κυρίως ως προς τις ποικίλες μορφές των Τεχνών που ανοιγόντουσαν μπροστά μας. Φανατικός αυτός του Θεάτρου Τέχνης* εγώ δεν είχα χάσει καμιά παράσταση του Εθνικού. Εκείνος είχε στολίσει τον τοίχο πάνω από το κρεβάτι

ΕΛΕΝΗ ΝΤΟΥΞΗ «Ο αντιδραστήρας», εκδ. Ενύπνιο, 2020

Κούλα Αδαλόγλου

Εκτεταμένα τα περισσότερα ποιήματα της συλλογής, αλλά όχι πεζόμορφα. Παρεμβάλλονται ποιήματα-στίχοι, σαν ανάσες.

Ο κόσμος της Ελένης Ντούξη

Ελένη Ντούξη

είναι ένας κόσμος σε κίνδυνο, όπως φανερώνει και ο τίτλος της συλλογής. Ο αντιδραστήρας με τις διαρροές του μολύνει τη ζωή, τις σχέσεις, τον έρωτα, τον θάνατο. Αν εκραγεί, θα φέρει τη μεγάλη καταστροφή. Μόνο το άτομο απέναντι στην

ANNA SWIR ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

1.

ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΜΕ ΧΑΡΑΞΟΥΝ

Ο θάνατος ήρθε και στάθηκε πλάι μου.

Είπα: Είμαι έτοιμη.

Είμαι ξαπλωμένη στη χειρουργική

κλινική τής Κρακοβίας.

Αύριο θα με χαράξουν.

E Unibus Pluram/Τηλεόραση και Αμερικανική Λογοτεχνία/Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας, 1990 - Μέρος VIΙ: Η αύρα της ειρωνείας - Μετάφραση: Μάνος Αποστολίδης

Πηγή: Wallace, David Foster, E Unibus Pluram: Television and U.S. Fiction,

Review of Contemporary Fiction, 13:2 (1993:Summer) p. 151.
Πρόσβαση:http://jsomers.net/DFW_TV.pdf )
Έκδοση: Γράφτηκε το 1990, εκδόθηκε το 1993 στο Review of Contemporary Fiction και επανεκδόθηκε το 1997 με μικρές αλλαγές στην συλλογή δοκιμίων του Γουάλας A Supposedly Fun Thing I'll Never Do Again.

Φύλο εναντίον τάξης- Γιώργος Καράμπελας

Η μείξη αυτοβιογραφίας και κοινωνικής θεωρίας, παρά τη διακηρυγμένη από δεκαετίες και εν μέρει πραγματοποιημένη πλέον ενότητα «προσωπικού» και «πολιτικού», εξακολουθεί να παραμένει σε μεγάλο βαθμό ταμπού, ενίοτε ακόμα και για τους πιο προβεβλημένους εκπροσώπους της ριζοσπαστικής θεωρίας: το «προσωπικό» απωθείται κατά κανόνα στην ανείπωτη επικράτεια του ιδιωτικού, ενώ η κοινωνική θεωρία εκφέρεται λες και από το πουθενά, ακόμα και –ή ιδίως– όταν αναφέρεται με εμφανή πολιτική πρόθεση σε καταπιεσμένα κοινωνικά υποκείμενα, με τα οποία

«Ντελικάτη γυναίκα» της Αλεξάνδρας Μπακονίκα

Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος

Κύριο χαρακτηριστικό των ποιημάτων της Αλεξάνδρας Μπακονίκα ευθύς εξαρχής, από το 1984 δηλαδή οπότε δημοσίευσε την πρώτη της ποιητική συλλογή, υπήρξε η εκφραστική της τόλμη και η σταθερή της προσήλωση στο θέμα του έρωτα – στην έκσταση και στην απελπισία του, στη σωματική ηδονή και στην ψυχική πλήρωση, στη θαλπωρή και την απόρριψη. Οι τίτλοι και μόνο των βιβλίων της αρκούν για να επιβεβαιώσουν τη γενική αυτή παρατήρηση: «Το γυμνό ζευγάρι», «Θείο κορμί», «Παρακαταθήκη ηδυπάθειας», «Πεδίο πόθου».

Ανατέμνοντας τη γυναικεία σεξουαλικότητα- Σταυρινή Ιωαννίδου

Το στίγμα που επιφέρει η εγκυμοσύνη στην εφηβεία και η αποξένωση του παιδιού από τη μητέρα βρίσκονται στον πυρήνα του δεύτερου μυθιστορήματος για ενηλίκους της Αμερικανίδας Jacqueline Woodson με τίτλο Κάτι αστραφτερό (Red at the Bone) που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις, σε μετάφραση Αννας Μαραγκάκη. Η δεκαεξάχρονη Αφροαμερικανή Αϊρις μεγαλώνει στο Μπρούκλιν και το πλάνο της ζωής της για τα επόμενα χρόνια περιλαμβάνει πανεπιστημιακές σπουδές. Ο εφηβικός της όμως έρωτας με τον Ομπρεϊ φέρνει μια απρογραμμάτιστη εγκυμοσύνη, την οποία η Αϊρις αποδέχεται

Οι γυναίκες του δάσους- Αργυρώ Μαντόγλου

Σ’ αυτό το μικρό σε όγκο, αλλά πυκνό στη γραφή μυθιστόρημα, η Ιρλανδή Εντνα Ο' Μπράιαν μας μεταφέρει σε κάποιο χωριό της Νιγηρίας, όπου κυριαρχεί ο τρόμος από τις επιθέσεις και τις απαγωγές της ισλαμικής ομάδας Μπόκο Χαράμ -που εδώ αποκαλούνται απλώς τζιχαντιστές. Ο τόπος δεν κατονομάζεται, όπως δεν κατονομάζονται και οι απαγωγείς, ούτε και οι φερόμενοι ως σωτήρες, πολλά πρόσωπα παραμένουν ανώνυμα, ωστόσο το κορίτσι του τίτλου έχει όνομα –είναι η Μαριάμ- όπως και

Λεπτά φύλλα και σκιερά δέντρα στην ελληνική πεζογραφία- Γιώργος Ν. Περαντωνάκης

Η μεταπολιτευτική λογοτεχνία, κυρίως η πεζογραφία, έχει την τύχη να αναλύεται πλέον πολύτροπα, τόσο σε μεμονωμένα άρθρα όσο και σε συνθετικές μελέτες, όπως αυτές τριών σημαντικών Ελλήνων κριτικών: «Η κίνηση του εκκρεμούς. Ατομα και κοινωνία στη νεότερη ελληνική πεζογραφία: 1974-2017» του Βαγγέλη Χατζηβασιλείου (Πόλις, 2018), η «Ελληνική πεζογραφία 1974-2010. Το μέτρο και τα σταθμά» της Ελισάβετ Κοτζιά (Πόλις, 2020) και τώρα «Η ελιά κι η φλαμουριά» του Δημοσθένη Κούρτοβικ, ο οποίος επιχειρεί μια ανάλογη χαρτογράφηση και ερμηνεία του μεταπολιτευτικού λογοτεχνικού τοπίου. Στην ουσία η χαρτογράφησή του είναι κειμενοκεντρική και γι’ αυτό δεν

Η δικτατορία των ερωτήσεων: με αφορμή έναν στίχο -Θωμάς Τσαλαπάτης

Τα γεγονότα σε ξεπερνούν. Οση στασιμότητα και αν στοιβάζεται στις ζωές μας. Δημιουργούμε απόψεις και απαντούμε ακαριαία σε ερωτήσεις που τίθενται. Διαμορφώνουμε στάσεις πάνω σε διαδοχές γεγονότων. Τοποθετούμαστε, διεκδικούμε την ορθότητα της στάσης μας, επιχειρηματολογούμε ατελείωτα. Ενώ τα γεγονότα μας ξεπερνούν. Και μεις στεκόμαστε στάσιμοι και ταυτόχρονα δέσμιοι της ταχύτητας των ερωτήσεων. Κάθε είδηση είναι ένα νέο πεδίο, κάθε πεδίο μια νέα αφορμή να

Οι έρρυθμες φόρμες του ηρωικού μηδενισμού (του Θανάση Μαρκόπουλου)

Αφιερώνονται οι στίχοι τούτοι στις δυο ανώτατες λέξες που έπλασε ως τώρα η περηφάνια κι η παληκαριά τον ανθρώπου: DESPERADO, NADA [= Απελπισμένος, Τίποτα].

(Από την εισαγωγή στις Τερτσίνες, 1960)

ΕΝΥΠΝΙΑ ΤΑ ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ - ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ Κ. ΛΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

Κωνσταντίνος Χ. Λουκόπουλος

ΕΝΥΠΝΙΑ ΤΑ ΜΕΘΕΟΡΤΙΑ, Ποιήματα, Εκδ. Έναστρον, Αθήνα 2020

Γράφοντας για τη νέα ποιητική συλλογή του Κ. Χ. Λουκόπουλου ξεκινώ από την επωδό που ο ίδιος ορίζει ως Επιμύθιο: «…δεν είχα κλείσει ακόμη τους λογαριασμούς μου με τις σκιές.» Ενώ, λίγο

Είτε παραδοσιακοί, είτε σύγχρονοι ...ξεχωριστοί οι ήχοι της τρομπέτας του μουσικοσυνθέτη Περικλή Αλιώπη

Συνέντευξη του Εδεσσαίου καλλιτέχνη στην έντυπη εφημερίδα "Εδεσσαϊκή"

                                                                        ΠΗΓΗ:

Της δημοσιογράφου Μαρίας Στεφ. Βαγουρδή

https://edessaiki.gr/article/synenteyxeis-eite-paradosiakoi-eite-sygxronoi-xexwristoi-oi-hxoi-ths-trompetas-toy-moysikosynoeth-periklh-aliwph?fbclid=IwAR3cjPoTOZNzO4-xWwQWqXigSxwlwJHxAFBd3ksC4ye08fgUJC4tBZ47uYc

Ο ήχος της τρομπέτας του Περικλή Αλιώπη σε καθηλώνει, όπως και ο λόγος του σε "ξεναγεί" σε μουσικά μονοπάτια, παραδοσιακά και μη!

Ζωή Καραπατάκη, δύο ποιήματα

Στη Σελήνη ( επίγραμμα  )

  

                                        Κι εσύ , Σελήνη

                                        μονάκριβη εταίρα , Φρύνη ασημένια

                                        Πόσο δυναμώνεις τη νύχτα τους ίσκιους μας

                                        και το ωραίο πηχτό  τους μαύρο

                                        για να λάμπουν στο φως σου πλάι

                                        όσο πρέπει ερωτικά

KANNAVOURGIO: Η αναγέννηση μιας αστικής φάμπρικας στην Έδεσσα

Διπλωματική εργασία: KANNAVOURGIO: Η αναγέννηση μιας αστικής φάμπρικας στην Έδεσσα 

Φοιτήτρια: Αργυρού Μαρίζα 

Επιβλέπουσα: Γαβρήλου Έβελυν 

Σχολή: Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, 2021 

Οι άφθονες υδατοπτώσεις κατέστησαν την πόλη της Έδεσσας, στις αρχές του 20^ου αιώνα, ένα από τα μεγαλύτερα βιομηχανικά κέντρα της χώρας. Σήμερα, τα διάσπαρτα εναπομείναντα αλλά και εγκαταλειμμένα υδροκίνητα

Το Νησί πάνω στο ψάρι – γράφει η Σωτηρία Καλασαρίδου

Αλλόκοτες πόλεις σε παραμυθικό φόντο, παλινδρόμηση ανάμεσα στη φαντασία και την πραγματικότητα αλλά κυρίως η μάχη ανάμεσα στο καλό και το κακό: αυτά είναι ορισμένα από τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των διηγημάτων της Έλσας Κορνέτη που συνθέτουν το βιβλίο με τίτλο Το νησί πάνω στο ψάρι και άλλες ευφάνταστες ιστορίες που εκδόθηκε (2020) από τις εκδόσεις Μελάνι. Θα μπορούσαμε να ισχυριστούμε ότι στις μέρες μας το λογοτεχνικό είδος του παραμυθιού έχει εξελιχθεί πολύ τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς τη μορφή, τις λογοτεχνικές τεχνικές δηλαδή με τις

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ

Την Πέμπτη 22 Απριλίου στις 18:00 η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και οι εκδόσεις Πατάκη διοργανώνουν διαδικτυακή παρουσίαση το νέο βιβλίο του Γιάννη Κιουρτσάκη, με τίτλο «Το θαύμα και η τραγωδία. Το Εικοσιένα από τον κόσμο του Ομήρου στην παγκόσμια επαρχία». Με τον συγγραφέα θα συνομιλήσει ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Νίκος Βατόπουλος. 

Δημήτρης Κοσμόπουλος, «Θέριστρον», εκδ. Κέδρος 2015 (γράφει ο Χρήστος Μαυρής)

Μια νεόκοπη θεία λειτουργία για φωτεινους και αφώτιστους Αγίους!

 

«ΘΕΡΙΣΤΡΟΝ» ΤΙΤΛΟΦΟΡΕΙΤΑΙ Η ΕΝΑΤΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΤΟΥ ΔΗΜ. ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΥ

 

 

Με την ολοκλήρωση της ανάγνωσης της ποιητικης συλλογης «Θέριστρον», της οποίας ο

Για τον Κώστα Βίρβο

Χρήστος Τουμανίδης

"...Θα πάω και στην Έδεσσα

να δω τους καταρράκτες

και την ωραία Φλώρινα

που βγάζει μαυρομάτες.

Στην ξακουσμένη Καστοριά

μια γούνα θ’ αγοράσω,

μετά Κοζάνη, Βέροια

και Νάουσα θα πιάσω."

Για τον Ε. Χ Γονατά

Evi Tsaknia

Στις αναμνήσεις των αναρτήσεών μου στο fb, έχω δυο σχέδια και δυο όνειρα, για τον Ε. Χ Γονατά (1924 - 25/3/2006).

Αν και μετά από χρόνια, ο χρόνος της παραγωγής τόσο των ονείρων όσο και των σχεδίων δεν παίζει πια κανένα ρόλο, έτσι, για την ιστορία του πράγματος σημειώνω τις χρονολογίες.

Το παρακάτω όνειρο με τον Ε.Χ.Γονατά, το είχα δει το 2008, δυο χρόνια μετά το θάνατό του.

Τόλης Νικηφόρου, Ο πλοηγός του απείρου/ Der Lotse der Unendlichkeit / Ποιήματα, δίγλωσση ελληνογερμανική έκδοση

Τόλης Νικηφόρου, Ο πλοηγός του απείρου/ Der Lotse der Unendlichkeit / Ποιήματα, δίγλωσση ελληνογερμανική έκδοση, μετάφραση Κατερίνα Λιάτζουρα, Πρόλογος Μαργαρίτα Παπαγεωργίου, έργο εξωφύλλου Γιάννης Παπαγιάννης, εκδ. Μανδραγόρας, Αθήνα, Μάρτιος 2021, σελ. 80, αριθμ. έκδοσης: 341, ISBN 978-960-592-123-1, τιμή 10,60 ευρώ. ο πλοηγός του απείρου, 1: είναι ανεξακρίβωτες οι προθέσεις του/ καθώς σιωπηλός μάς οδηγεί/πέρα από τις γνωστές θάλασσες/ πλοηγός του απείρου/ με πρόσωπο σκοτεινό// έχουν πολλά να εξερευνήσουν/ τα τυφλά μας μάτια/ τα μυστικά

Η λύρα-Κουτρουμπάκης Κώστας

Τις προάλλες είχε ο γιος μου αγώνα στα Βασιλικά. Τον άφησα στο γήπεδο και πήρα ν’ ανεβαίνω στους «Κομμένους». Τα ζώα στη βοσκή, με μυρίσαν τα σκυλιά. Χώθηκα σ’ ένα σύθαμνο. Ύστερ’ από λίγο έσκασ’ ο βοσκός. Ξεμύτισα. Τον ρώτησα για τη μάχη. Δεν είχε ιδέα – χολώθηκα. Τα ζώα προχωρούσαν.

Είπα να γυρίσω στο γήπεδο να δω το παιδί. Στον κατήφορο, στον ώμο μου ένα χέρι. Ο τσοπάνης.

-     Έλα, μου λέει. Σε περιμένει.

COVιδιακές ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΙΣ

Της Κατερίνας Φώτη

     Θα μπορούσε να είναι ένας φανταστικός ταξιδιωτικός οδηγός με χάρτες μυστικούς για να φτάνεις στη χαρά,ένας οδηγός με ένα φαντασικό ταξίδι κάθε μέρα,για δύο μήνες,χωρίς να βγεις από το μικρό σου δυάρι.Και ενώ η ζωή βρισκόταν σε pause και η θάλασσα συμπιεσμένη σε αρχείο zip file η Ε.Κ κρατήθηκε και μαζί της και εγώ με όλα αυτά που φωταγωγούν τη ζωή μας και μας δίνουν χαρά,φίλοι και φιλιά,αγκαλιές και αγαπημένα πρόσωπα.

H ποίηση σήμερα και πάντα

ΛΑΜΠΡΙΑΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ

 

ΔΙΑΒΟΛΙΚΑ ΠΑΖΑΡΙΑ

 

 

Αναχρονιστικό Το Βήμα — και

η πρέσα του τυπογραφείου.

Βουλιάζει η πόλη στη χαρτούρα:

 

κατοχικά δάνεια

ομόλογα

μιλιμετρέ χαρτί

νότισε η υγρασία.

 

Ασθμαίνει

μάνα η ανάσα σου

— κατρακυλά σαν αραμπάς

στις πλάκες.

 

Ανταλλαγή

με διάκενα των πατζουριών

για μαύρες τρύπες.

 

Πρέβεζα, 2014

Στέλλα Δούμου - Ρίζα επιτάφια/Τα καρφιά

Ρίζα επιτάφια

Ακούστε, ξένοι, πώς κελαηδάνε τα μαλλιά του
Σαν γέρνει σε χρόνο άχρονο να κοιμηθεί
Κι όταν ξυπνά φτύνει τα αίματα που τον βαραίνουν
Φοράει το μαύρο μέλι των σκιών και προχωράει
Περνά πειθήνιος δίπλα απ' αναμμένα μήλα
Από ρίζες καγκελόπορτες, από σπηλιές
Που τρίζουν δόντια οι χειμώνες
Περνάει απ' της αυγής την κόψη και δεν κόβεται
Κι απ' τους αμυγδαλότοπους περνά
Μπήγει δυο πικραμύγδαλα στα μάτια
Και ολοένα άσαρκος αποκαθαίρεται
─φεγγίζει πια το χώμα που τον χώνεψε
Ράβει σφιχτά το χρόνο πίσω
Και πάει και πάει και προχωράει
Στις αορτές νερών ακίνητων φτάνει ολοδιάφανος.

Κι αν τύχει, ξένοι, και τον δείτε
δώστε του άζυμο ψωμί ─πεινά μα δεν το λέει
Κρασί και νύχια από ζάχαρη
Να ξύνει τους καθρέφτες
Ψάχνει το πρόσωπό του, δεν το βρίσκει.

Jorge Luis Borges, « Σύντομοι ὁρισμοί γιά τήν ποιητική τέχνη» (μετφρ. Δημήτρης Καλοκύρης)

Ἡ ποίηση δέν εἶναι λιγότερο μυστηριώδης ἀπό τά ὑπόλοιπα στοιχεῖα τοῦ κόσμου. Ἕνας ἤ δύο πετυχημένοι στίχοι δέν μποροῦν νά ἐξάπτουν τή ματαιοδοξία μας, ἀφοῦ εἶναι δωρεά τῆς Τύχης ἤ τοῦ Πνεύματος· μόνο τά λάθη εἶναι δικά μας. Ἐλπίζω ὁ ἀναγνώστης νά ἀνακαλύψει στίς σελίδες μου κάτι πού νά ἀξίζει τόν κόπο νά διατηρηθεῖ στή μνήμη του· σ’ αὐτόν τόν κόσμο ἡ ὀμορφιά εἶναι κάτι κοινό.

Ποίηση για το επιτήδευμα της ζωής

Χαρ. Γιαννακόπουλος 

Επιμέλεια: Μισέλ Φάις

Μου αρέσει καμιά φορά να παραφράζω, να λέω δηλαδή με δικά μου λόγια ποιήματα που έχω διαβάσει, αρκεί να προσφέρονται, εννοείται, γι’ αυτή τη δουλειά. Τη θεωρώ ως διαδικασία δημιουργική, διδακτική και απολαυστική. Ενα παράδειγμα: Το ποίημα του Αλντεν Νόουλαν «Χαίρομαι που είμαι εδώ», από το οποίο τιτλοφορείται ολόκληρη η επιλογή ποιημάτων του Καναδού ποιητή που μετέφρασε ο Γιάννης Παλαβός για τις εκδόσεις Loggia, αφηγείται μια συζήτηση μεταξύ του πατέρα και της

ΜΕΝΗΣ, Θωμάς Κοροβίνης

Ανακοίνωση της Εταιρείας Συγγραφέων

Δικαίωση του Μένη Κουμανταρέα με παρέμβαση του Εισαγγελέα Εφετών ζητά η Εταιρεία Συγγραφέων

Στις 5 Δεκεμβρίου 2014 δολοφονήθηκε μέσα στο σπίτι του ο Μένης Κουμανταρέας, ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες συγγραφείς και ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων, βραβείο της οποίας για νέους πεζογράφους φέρει το όνομά του.

Στους δύο κηρυχθέντες ενόχους για τη δολοφονία του Μένη Κουμανταρέα επιβλήθηκε η πρωτόδικη ποινή της ισόβιας κάθειρξης. Το Εφετείο όμως μείωσε την αρχική ποινή σε 15 έτη για την

Τάσος Πορφύρης | Το διφυές όραμα

ΔΟΚΙΜΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΠΟΙΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ 

Στο κείμενο που ακολουθεί, προσπαθώ όσο μπορώ, να εκθέσω τις απόψεις μου γύρω απ’ την ποίηση και τη μουσική, σε σχέση με το τι προσφέρουν στον σύγχρονο αναγνώστη–ακροατή, ποιους τρόπους χρησιμοποιούν για την έκφρασή τους, τις δυσκολίες ή τις ευκολίες που αντιμετωπίζουν στην επιλογή των εκφραστικών τους μέσων και των μέσων προβολής τους, του ποσοστού ελευθερίας ή δέσμευσης που επωφελούνται ή στερούνται και τελικά να αναρωτηθώ τι είναι εκείνο που μας κάνει να μιλάμε για

Σωτήρης Παστάκας [Ο Μάρκος Μέσκος και η στενωπός της ποίησης]

Μην ακολουθείς το μονοπάτι για να πας εκεί όπου μπορεί να σε οδηγήσει. Αντίθετα, πήγαινε από εκεί που δεν υπάρχει μονοπάτι και άφησε το χνάρι σου», έλεγε ο Ραλφ Ουάλντο Έμερσον, όταν ακόμα υπήρχαν λίγα μονοπάτια και η Αμερικάνικη Δύση ήταν μια ανεξερεύνητη ήπειρος. Σήμερα, τη λέξη «μονοπάτι» δεν την ξέρει κανένας: στριμώχνονται όλοι στον ίδιο κεντρικό δρόμο πατείς με πατώσε, εγγράφονται σε κύκλους και σε πολυγωνικά τρίγωνα και στήνουν επικερδείς πυραμίδες. Αναζητούν να διασωθεί το ονοματάκι τους μέσα από τις αναφορές τρίτων: εκπροσώπων τάχαμου που μοιράζουν

«Η ζωή είναι ένας οπλισμένος εκρηκτικός μηχανισμός που με περιμένει στωικά έξω από την πόρτα μου»

Γράφει ο Μάνος Κοντολέων 

Εύη Κουτρουμπάκη: «COVIDιακές Μεταμορφώσεις», Εκδόσεις Σαιξπηρικόν

 

Η Εύη Κουτρουμπάκη είναι φιλόλογος και κριτικός λογοτεχνίας. Μα πάνω απ΄ όλα είναι φανατική αναγνώστρια. Ίσως κάτι ακόμα περισσότερο -η λογοτεχνία αποτελεί το οξυγόνο της σκέψης της και τον τρόπο να αντιμετωπίζει την καθημερινότητά της.

Με αυτή την διάθεση σκέφτηκε να κρατήσει ένα ιδιότυπο ημερολόγιο εγκλεισμού.

Η πρώτη καταγραφή γίνεται την πρώτη μέρα του περσινού δίμηνου αποκλεισμού και η τελευταία μετά από εξήντα δύο ημέρες.

Όλες τους αποτελούν μορφές τομογραφιών  ενός σώματος και των συναισθημάτων του που  έχουν αποκλειστεί μέσα σε μερικά τετραγωνικά μέτρα.

Ρένος Αποστολίδης

«Υπάρχει ευτυχώς πάντα η απειλή μιας απρόβλεπτης Άνοιξης... Η Περσεφόνη πάντα το σκάει απ' το κάτω σκοτάδι και βγαίνει στα ερημωμένα χωράφια που ξαναγιομίζουν χαμομήλι».

Ρένος Αποστολίδης |2.3.1924 - 10.3.2004|, μεταπολεμικός συγγραφέας, κριτικός και φιλόλογος, που βρέθηκε να υπηρετεί στον Εθνικό Στρατό κατά τον Εμφύλιο ορκιζόμενος να

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΦΤΑΝΤΖΗΣ (1920-12/3/1998) Ο ελεγειογράφος των Σερρών

Ο ποιητής των Μοιρολογίων και των Ελεγειών, του Νίκου Μπελογιάννη και της Μπαλάντας του Φεγγαριού, ο ποιητής των

Αναθημάτων, ο Μαλέας – όπως τον αποκαλούσαν – της οδού

Σουφλίου 1 είναι ο ελεγειογράφος εκείνος που τίμησε με τρόπο ανεπανάληπτο όλους όσους αγάπησε, σεβάστηκε και θρήνησε. Και η γενιά του ’40 είχε να θρηνήσει: εκτελεσμένους του Εμφυλίου, ανάπηρα