1.
ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΜΕ ΧΑΡΑΞΟΥΝ
Ο θάνατος ήρθε και στάθηκε πλάι μου.
Είπα: Είμαι έτοιμη.
Είμαι ξαπλωμένη στη χειρουργική
κλινική τής Κρακοβίας.
Υπάρχει πολλή δύναμη μέσα μου.
Μπορώ να ζήσω, μπορώ να τρέξω,
να χορέψω, να τραγουδήσω.
Όλα αυτά εντός μου, αλλά αν είναι απαραίτητο
θα φύγω.
Σήμερα κάνω τον απολογισμό τής ζωής μου.
Ήμουν μια αμαρτωλή.
Χτύπησα το κεφάλι μου πάνω στο χώμα,
ικέτευσα τη γη και τον ουρανό
να με συγχωρήσουν.
Ήμουν όμορφη και άσχημη,
σοφή και ηλίθια,
πολύ ευτυχισμένη και πολύ δυστυχισμένη,
ενώ συχνά είχα φτερά
κι επέπλεα στον αέρα.
Βάδισα σε χίλια μονοπάτια στον ήλιο και στο χιόνι,
χόρεψα με τους φίλους μου κάτω απ' τ' άστρα,
είδα την αγάπη στα μάτια πολλών ανθρώπων,
έφαγα με απόλαυση
το δικό μου μερίδιο τής ευτυχίας.
Τώρα είμαι ξαπλωμένη
στη χειρουργική κλινική τής Κρακοβίας.
Ο θάνατος στάθηκε πλάι μου.
Αύριο θα με χαράξουν.
Μέσα από το παράθυρο βλέπω
τα δέντρα τού Μαΐου, όμορφα σαν τη ζωή,
και εντός μου ταπεινότητα,
φόβος και ειρήνη.
2.
Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΕΡΩΤΑΣ
Στα εξήντα της χρόνια ζει
τον μεγαλύτερο έρωτα τής ζωής της.
Περπατά χέρι-χέρι με τον αγαπημένο της,
τα μαλλιά της κυματίζουν στον άνεμο.
Ο αγαπημένος της λέει:
"Τα μαλλιά σου είναι σαν μαργαριτάρια"
Τα παιδιά της λένε:
Γριά ανόητη!
(Μεταφραστική δοκιμή: Νίκος Λάζαρης)
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Όταν στις 14 Φεβρουαρίου δημοσίευσα σε αυτήν εδώ τη στήλη το ποίημα τής Πολωνής ποιήτριας Annas Swir υπό τον τίτλο "Θ' ανοίξω το παράθυρο", μια εκλεκτή και άκρως ευαίσθητη διαδικτυακή φίλη μου ζήτησε δημόσια να μεταφέρω στη γλώσσα μας και άλλα ποιήματα τής σημαντικής ποιήτριας γιατί ήθελε να τη γνωρίσει καλύτερα, αλλά και γιατί "αυτή η χώρα -η Πολωνία- βγάζει σπουδαίους ποιητές".
Δέχτηκα ασμένως την πρόταση τής εκλεκτής φίλης (για την ακρίβεια την είδα ως ένα δημιουργικό ερέθισμα) αναζήτησα ποιήματα τής Swir,διάλεξα ορισμένα και σκοπεύω εν ευθέτω χρόνω να τα αποδώσω στη γλώσσα μας.
Δύο από αυτά δημοσιεύω σήμερα. Το πρώτο (το σπαρακτικό "Αύριο θα με χαράξουν") κατέχει μια ξεχωριστή θέση στην ποίηση τής Πολωνής ποιήτριας, γιατί το έγραψε δύο μέρες πριν από το θάνατό της στο κρεβάτι μιας χειρουργικής κλινικής τής Κρακοβίας. Είναι το τελευταίο ποίημα που έγραψε, ένα ποίημα -αποχαιρετισμός στον κόσμο και εκείνο που, κατά τη γνώμη μου, προκαλεί εντύπωση είναι η γενναιότητα με την οποία αντιμετωπίζει το κορυφαίο γεγονός τού θανάτου η Swir.
Το δεύτερο ποίημα, το ολιγόστιχο "Ο μεγαλύτερος έρωτας"
είναι ανάλαφρο, προσεγγίζει όμως ένα σημαντικό θέμα.
Τον έρωτα ενός ανθρώπου σε μεγάλη ηλικία. Διότι έχουμε συνηθίσει να λέμε "Ο έρως χρόνια δεν κοιτά", αλλά μας ενοχλεί να βλέπουμε ερωτευμένους ανθρώπους σε μεγάλη ηλικία-ιδιαίτερα όταν πρόκειται για γυναίκες...
Η Anna Swir γεννήθηκε στη Βαρσοβία το 1909 από μια φτωχική οικογένεια καλλιτεχνών. Από πολύ νωρίς αναγκάστηκε να εργαστεί για να εξοικονομήσει τα προς το ζην, ενώ ταυτόχρονα παρακολούθησε σπουδές Μεσαιωνικής Πολωνικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο τής Βαρσοβίας. Κατά τη διάρκεια τού Δεύτερου παγκοσμίου πολέμου (και τής Αντίστασης εναντίον των Γερμανών) υπηρέτησε ως νοσηλεύτρια στον Πολωνικό στρατό, ήρθε αρκετές φορές αντιμέτωπη με τον θάνατο, αλλά γλίτωσε την τελευταία στιγμή. Στίχους άρχισε να δημοσιεύει από το 1930.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου