Αργύρης Χιόνης, Ποιήματα

γ)
Πεδίο ναρκοθετημένο η καρδιά μου
όλοι την παρακάμπτουν.

δ)
Δεν είναι το ύψος από κάτω μου
Αλλά το ύψος από πάνω μου
που με τρομάζει.
Αντίστροφος ίλιγγος.

ε)
Μετά από τόσες ερήμους που διάνυσα,
χωρίς ούτε σταγόνα βροχής,
συνεχίζω να ελπίζω
στην ξαφνική παπαρούνα.

στ)
Μετά από τόσες φορές,
που μέτρησα και ξαναμέτρησα τα δάχτυλά μου,
συνεχίζω να επιμένω
ότι δεν είναι μόνο δέκα .

ζ)
Πάνω στη γη βαδίζω ακόμα κι όμως
μ’ έχουν τυλίξει κι όλας του θανάτου οι ρίζες.

η)
Η σιωπή αποψιλώνει την ψυχή μου
κι εγώ επιμένω να φυσάω δέντρα.
……

ι)
Η αιωνιότητα είναι φτιαγμένη από στάχτη,
ψυχών αποκαΐδια που την ονειρεύτηκαν…
…….

ιγ)
Ελάχιστη φλόγα του σπίρτου.
Κάθε που ανάβεις ένα τσιγάρο,
ονειρεύεσαι δάση, ονειρεύεσαι πόλεις,
ονειρεύεσαι την ίδια την κόλαση.

ιδ)
όσο περνούν τα χρόνια
μεγαλώνουν οι κλειδαρότρυπες,
μικραίνουν οι πόρτες.

ιε)

όσο περνούν τα χρόνια
λιγοστεύει η ζωή κάτω απ’τα πόδια σου,
μεγαλώνει ο ορίζοντας μπροστά σου.
……

ιζ)
όσο περνούν τα χρόνια ανακαλύπτεις,
ότι τα σχοινιά που σ’ έδεναν,
δεν ήτανε παρά κλωστές,
κλωστές που δεν μπορείς να σπάσεις πια.
……..

ιθ)
Μην κλαις
δεν είναι τίποτα
δεν είναι τίποτα.
Η ζωή είναι.
Θα περάσει.

*Από το συλλογικό «Η φωνή της σιωπής».