Χατζημωυσιάδης Παναγιώτης
Ένα κείμενο ποτέ δεν κρίνεται μόνο ως κείμενο, συνυπέρχονται δεκάδες άλλοι παράγοντες που του δίνουν ή του αφαιρούν αξία. Και κάπως έτσι περιέπεσε στην αφάνεια ο Πατατζής για παράδειγμα, που δεν ταίριαζε στο πολιτικό ήθος ούτε της δεξιάς ούτε της αριστεράς κι ας έγραψε κάποια διαμάντια, ή ο Καρυωτάκης στην εποχή του, για άλλους βέβαια λόγους, ή ο Ροΐδης κι ας ήταν μακράν ο καλύτερος πεζογράφος του 19ου. Κάτι ανάλογο συνέβη και στην περίπτωση του Μάρκου Μέσκου, που απέκλινε κατά τι απ' το εθνικό λογοτεχνικό αφήγημα, ναι υπάρχει κι αυτό, για να λάβει την ετικέτα μιας εντοπιότητας που τον άφηνε απέξω απ' τα κυρίως λογοτεχνικά πράγματα, μέχρι που πέθανε βεβαίως. Ας με συγχωρέσει αυτός που το έγραψε, δεν θυμάμαι ποιος ήταν, αλλά έλεγε ότι το Μουχαρέμ του Μέσκου μπορεί να σταθεί, αν θυμάμαι καλά, δίπλα στο Μοσκώφ Σελίμ του Βιζυηνού. Έψαξα λοιπόν και βρήκα το Μουχαρέμ, διηγήματα απλώς ενδιαφέροντα στην πλειονότητά τους, πλην του ίδιου του Μουχαρέμ, του τελευταίου διηγήματος της συλλογής. Είχε δίκιο ο άνθρωπος - καλά να είναι που μου άνοιξε τα μάτια. Το διήγημα Μουχαρέμ συνεχίζει την ίδια ακριβώς γραμμή των μεγάλων, των πολύ μεγάλων διηγημάτων, που παραγνωρισμένα από την εποχή τους θα μείνουν εσαεί να βγάζουν τη γλώσσα στον χρόνο επ' ωφελεία της αληθινής λογοτεχνίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου