1. Ποίηση ή πεζό;
- Η συνοριογραμμή έχει πάψει να υφίσταται, αν όντως υπήρξε ποτέ. Πόσες φορές δεν ακούσαμε για την ποιητική πνοή στο έργο του Παπαδιαμάντη; Σε προσωπικό επίπεδο, ποιητικά στοιχεία υπήρχαν εν σπέρματι και στα δύο πρώτα μου βιβλία. Τον τελευταίο καιρό τα ποιήματα μονοπωλούν τις εκφραστικές μου απόπειρες, δεν ξέρω όμως αν είμαι ποιητής.
2. Τι δεν έχετε γράψει ακόμη που θα θέλατε να γράψετε;
- Προσωπική και κοινωνική απελευθέρωση χωρίς την αντίστοιχη ερωτική δεν μπορεί να νοηθεί. Ο έρωτας –με την ευρεία του έννοια– ως διαρκής επανάσταση κυριαρχεί στη συγγραφική μου συνείδηση ανεξάρτητα από τη φόρμα.
3. Πώς ξεκινάει ένα βιβλίο; Υπάρχει τόπος, χρόνος, που έρχεται η έμπνευση;
- Όλοι οι τόποι και οι χρόνοι είναι δυνάμει εμπνευστικοί είτε ως αφορμή είτε ως αιτία της έμπνευσης. Κάθε αληθινή γραφή, ωστόσο, ξεκινά από την ανάγκη του συγγραφέα να επικοινωνήσει τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τους προβληματισμούς του, κ.λπ., να μιλήσει, για να το θέσω αλλιώς, για τον χώρο ή/και τον χρόνο μέσα από τον δικό του παραμορφωτικό φακό.
4. Τι είναι η έμπνευση για έναν συγγραφέα;
- Δεν πιστεύω στην έμπνευση. Πρόκειται για έναν βολικό μύθο, που υπηρετεί την ιδέα του «προικισμένου», του «ξεχωριστού» ανθρώπου, του ανώτερου τελικά από τους «κοινούς θνητούς». Όμοιας κοπής είναι και η συναφής θεωρία περί «ταλέντου».
5. Αν θα γράφατε ιστορικό μυθιστόρημα, ποια περίοδος θα σας ενδιέφερε;
- Και μόνο με τη λέξη μυθιστόρημα με λούζει κρύος ιδρώτας… Σίγουρα όχι ο ελληνικός Εμφύλιος, τον οποίο θεωρώ ότι οι συγγραφείς έχουν «καταχραστεί» τα τελευταία χρόνια. Πολύ πιο ενδιαφέρουσα περίοδο βρίσκω τον Μεσοπόλεμο, που, παρά την εμφανή επίδραση που άσκησε στη δεκαετία του ’40, δεν έχει ακόμη κινητοποιήσει επαρκώς (θαρρώ) τους λογοτέχνες.
6. Παίζει ρόλο ο τόπος που γεννήθηκε κανείς;
- Όχι τόσο ο τόπος που γεννήθηκε, όσο ο τόπος που μεγάλωσε και κυρίως ο τόπος που συνδέεται με την παιδική του ηλικία και τις αντίστοιχες μνήμες. Συνειδητές ή ασυνείδητες αντανακλάσεις αυτών υπάρχουν σε όλα τα γραφτά.
7. Επινοείτε χαρακτήρες για τα βιβλία σας ή κάπου σκιαγραφείτε τον εαυτό σας ή κάποιον γνωστό, φίλο;
- Αφού «σκυλεύσουμε» άπαντες, εαυτούς και αλλήλους, φίλους και δικούς, όλες γενικά τις «επαφές» από τον στενό ή ευρύτερο κύκλο μας, κατόπιν αναγκαστικά καταφεύγουμε στην επινόηση. Εκεί όμως, ίσως, να βρίσκεται η πραγματική λογοτεχνία, όταν δηλαδή παύεις να γράφεις τον εαυτό σου (και το περιβάλλον του) και αρχίζεις να γράφεις τον κόσμο, δηλαδή να συν-γράφεις.
8. Το λοκ ντάουν, και γενικά όλη η παράξενη κατάσταση που βιώνουμε πώς σας επηρέασε; Ήταν σημείο αναστοχασμού για τον ψυχισμό σας, για τις σχέσεις σας με άλλους ανθρώπους;
- Κανένας αναστοχασμός, ανάσα δεν πήρα, οι υποχρεώσεις μου σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο πολλαπλασιάστηκαν. Ζηλεύω αφόρητα όσους κατάφεραν να επιδοθούν στην ομφαλοσκόπηση, ειλικρινά το λέω.
9. Υπήρξε κάτι, κάποιος που στάθηκε αποκούμπι αυτή τη δύσκολη περίοδο;
- Πέρα από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, η πρόσκαιρη –φευ! – μεταμεσονύχτια συνήθως ενασχόλησή μου με το πιάνο. Θα επανέλθω όμως, το δίχως άλλο.
10. Θα γράφατε ποτέ με ψευδώνυμο; Το έχετε κάνει;
- Δεν το έχω κάνει. Και δεν βρίσκω και λόγο. Ο κόσμος οφείλει να με δοξάζει. Βρίσκομαι σε παραλήρημα μεγαλείου.
11. Το γράψιμο θεωρείτε πως είναι για λίγους; Όλοι μπορούν να γράψουν;
- Όλοι πρέπει να γράφουν, ανεξάρτητα από το αισθητικό αποτέλεσμα. Η γραφή ως εμπειρία έχει να προσφέρει σε πάρα πολλά επίπεδα τόσο στο άτομο όσο και στην κοινωνία.
12. Υπήρξε κάποιο συμβάν στη ζωή σας το οποίο έχετε μεταφέρει και σε βιβλίο σας;
- Φυσικά, κατ’ επανάληψη. Το ζητούμενο σ’ αυτήν την περίπτωση είναι η αφήγηση του συμβάντος να μπορεί να προκαλέσει θετική αναγνωστική ανταπόκριση.
13. Τι οραματίζεστε για το μέλλον του βιβλίου στην Ελλάδα; Υπάρχει μέλλον;
- Με το αναγνωστικό κοινό για τη λογοτεχνία να φτάνει μετά βίας το 3%, το μέλλον προβλέπεται ζοφερό. Ζούμε σε μια χώρα, όπου αυτοί που γράφουν είναι περισσότεροι από αυτούς που διαβάζουν! Είναι τραγικό. Για να μη μιλήσω για το σχολείο, που το μόνο που δεν καλλιεργεί ύστερα από τόσες εκπαιδευτικές «μεταρρυθμίσεις» είναι η φιλαναγνωσία. Πρέπει να βρεθούν τρόποι ν’ αγαπηθεί το βιβλίο. Οι λέσχες ανάγνωσης ίσως θα είχαν να παίξουν έναν ενεργότερο ρόλο προς αυτήν την κατεύθυνση.
14. Ετοιμάζετε κάτι αυτόν τον καιρό;
- Ναι. Πρόκειται για ένα «διαθεματικό» πρότζεκτ, μια σύμπραξη ποίησης και μουσικής. Ζήτησα από εννέα ποιήτριες της Θεσσαλονίκης να απαγγείλουν ανέκδοτα ποιήματά τους, προκειμένου όχι να τα μελοποιήσω αλλά να τα πλαισιώσω μουσικά με δικές μου κιθαριστικές (ως επί το πλείστον) συνθέσεις. Κάθε μουσικό κομμάτι –όλα τους οργανικά– εμπνέεται από το ποίημα το οποίο συνοδεύει, είναι μια μουσική ανταπόκριση στο ερέθισμα που μου έδωσε η εμπειρία της ανάγνωσης. Λόγος και μουσική θα εναλλάσσονται διατηρώντας την αυτονομία τους, δεν πρόκειται δηλαδή γι’ αυτό που συνηθίζεται να αποκαλείται «μουσικό χαλί» αλλά για «πινγκ – πονγκ» ποιημάτων και μουσικών κομματιών. Λόγω των λοκ-ντάουν υπήρξαν καθυστερήσεις αλλά τώρα πια βρισκόμαστε ένα βήμα πριν το νήμα. Το εγχείρημα θα εκδοθεί με τη μορφή βιβλιο-cd από τις εκδόσεις «Ενύπνιο». Το περιμένω με λαχτάρα μικρού παιδιού!
Σας ευχαριστώ
Ο Κώστας Ι. Κουτρουμπάκης γεννήθηκε το 1969. Ζει στη Θεσσαλονίκη. Είναι φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση και μουσικός. Το 2018 εξέδωσε τη συλλογή διηγημάτων Ο Μαραγκός (εκδ. Ενύπνιο). Το 2019 κυκλοφόρησε σε ανεξάρτητη παραγωγή το cd Γεφύρια, με μουσικές πλαισιώσεις ποιητικών κειμένων. Το 2021 εξέδωσε τη συλλογή μικρών μυθιστοριών Οι Κάποιοι (εκδ. Ενύπνιο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου