Η νόσος της αδράνειας και άλλες ιστορίες – μια αναγνωστική πρόταση
Διαβάζοντας το βιβλίο του Κώστα Αρκουδέα (Η νόσος της αδράνειας και άλλες ιστορίες, Καστανιώτη, Αθήνα 2021) νιώθεις ότι εισέρχεσαι σε μια χρονομηχανή. Ταξιδεύεις απαλλαγμένος απ’ όλα σου τα φορτία και περιδινείσαι αενάως στον χωροχρόνο καταργώντας όρια και αποστάσεις. Αλλάζεις εποχή και τόπο από τη μια στιγμή στην άλλη.
Εκεί που αναζητάς «τις μικρές πάπιες του φθινοπώρου» στη Βενετία, βάζεις πλώρη για μια παραλία της Σαντορίνης όπου χορεύεις ρέγκε μέχρι τελικής πτώσεως υπό τους ήχους της κιθάρας του «Μπομπ Μάρλεϊ που σε περιμένει». Στο επόμενο νησί συναντάς έναν «ψαρά» που έχει την κοψιά του Τζιμ Μόρισον. Η κουβέντα μαζί του σε κάνει να ανακαλύψεις πως είσαι «αλιέας» και προορίζεσαι για άλλα ταξίδια. Αναζητάς την πνευματικότητα. Για να ξορκίσεις τη «μανία των ουρανών», μεταφέρεσαι στα μέρη που έζησε ο άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης. Νιώθεις ένα «ρίγος» να σε διαπερνά, που σε κάνει να τυλιχτείς στο ζεστό σου πανωφόρι και να φορέσεις το «βυσσινί σκουφί» σου. Εμψυχωμένος κι εφοδιασμένος με εσωτερική γαλήνη, αλλάζεις ήπειρο. Φτάνεις στη Νέα Υόρκη, όπου επικρατεί πανζουρλισμός, ένα αληθινά χαοτικό περιβάλλον. Δε σου ταιριάζει. Μουρμουράς «που να πάρει ο άνεμος» και φεύγεις για πιο ήσυχα μέρη.
Γραμμή για την Αθήνα. Στη Νέα Φιλαδέλφεια συναντάς ένα αλάνι που «όταν ήταν μικρός, τον φωνάζαν Τσίρο» κι αναζητάτε μαζί την τίγρη της Βεγγάζης. Σου συνιστά να αποφεύγεις τις «βρεγμένες πευκοβελόνες» γιατί γλιστράνε και σου κλείνει πονηρά το μάτι. Τον αποχαιρετάς. Κατευθύνεσαι στο κέντρο. Πέφτεις πάνω σε μια διαδήλωση έξω από το Πολυτεχνείο. Γίνεται μάχη. Προσπαθείς να καλύψεις τα νώτα σου. Παίρνεις το «ύφος του Οδυσσέα» κι αποφασίζεις να παλέψεις με τους «χθόνιους θεούς της πόλης». Προσεύχεσαι στην «Παναγιά του Χάρου» που τα κατάφερες και βγήκες αλώβητος. Παίρνεις βιαστικά το πρώτο ταξί για την πλατεία Κολιάτσου. Είσαι «ο τρίτος πελάτης» σου λέει ο ταξιτζής και γρήγορα αντιλαμβάνεσαι ότι το κάρμα σου σου έχει επιφυλάξει μια τραγική συνάντηση. Ευτυχώς, η ισχυρή σου «άνιμα», σε σώζει. Ξεγλιστράς.
«Το αδηφάγο σαράκι» της περιπέτειας που έχεις μέσα σου, σε προτρέπει να συνεχίσεις. Είσαι «ο άνθρωπος που αγαπάει» το ταξίδι, που δε θα υποταχθεί ποτέ στη «νόσο της αδράνειας». Επιβιβάζεσαι «στο πρώτο τρένο για το Κατμαντού» «αναζητώντας την ιδανική γυναίκα», που μπορεί να είναι μια ιδέα, μια έμπνευση, μια μούσα, ένα πάθος. Στο βαγόνι γνωρίζεσαι με έναν «Πρώσο αξιωματικό». Η συνύπαρξη μαζί του σε οδηγεί σε βαθιά ενδοσκόπηση, σε κάνει να φιλοσοφήσεις αλλιώς τα πράγματα βουτώντας στο πηγάδι της αυτογνωσίας. Αφού κοινωνάς «τα άχραντα των αχράντων», εξαγνισμένος πια, αλλάζεις πορεία. «Θύμισέ μου τα όνειρά σου», λέει η εσωτερική σου φωνή κι αποφασίζεις πως ήρθε η ώρα να παλέψεις για ανώτερα ιδανικά.
Πετάγεσαι ως το Λονδίνο. Ανασυντάσσεσαι παίζοντας μια παρτίδα «γκολφ» με τον λόρδο Θωμά Ελγινόπουλο κι εύχεσαι να ΄ταν «όλες οι μέρες Κυριακή». Στην ανάπαυλα καταστρώνετε ένα μεγαλεπήβολο σχέδιο, την «κλοπή του Μπιγκ Μπεν». Εκμεταλλεύεστε τη χρονική συγκυρία. Είναι η «εποχή του Κάπρου». «Το μοναδικό ταμπού» που είχες, σε εγκατέλειψε προ καιρού και τώρα πια δε σε σταματάει τίποτα. Το σχέδιο πάει κατ’ ευχήν κι εκεί που ετοιμάζεσαι να πανηγυρίσεις, ακούς έναν παράξενο ήχο, κάτι σαν κουδούνισμα. Μια φωνή σπηλαιώδης σου υπενθυμίζει πως το ταξίδι τελείωσε.
Κλείνεις το βιβλίο μ΄ έναν αναστεναγμό κι ανοίγεις την πόρτα της χρονομηχανής. «Λίγο πριν βγεις στο φως», αναρωτιέσαι «τελικά τι μένει;». Η απάντηση έρχεται αυθόρμητα: η ανάγνωση είναι «μια λεπτομέρεια που σε κρατάει στη ζωή», αρκεί να έχεις «πίστη τους μικρούς θεούς». Όμως, αυτό δεν είναι κάτι λίγο, είναι «αρκετό για να σώσει τον κόσμο».
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Sabine Weiss. Δείτε τα περιεχόμενα του τέταρτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
https://frear.gr/?p=32563&fbclid=IwAR25cYhb8hDRAQz4TEz4m95EzSEkB0PvyObtmrCVQB25FFwBzmSfu1pFG_c
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου