Πόλυ Κρημνιώτη
Η αυστηρή μορφή του μπορεί να παραπλανήσει. Κάθε άλλο παρά απρόσιτος, κάθε άλλο παρά επηρμένος. Θα μπορούσε. Δεν είναι άλλωστε πολλοί εκείνοι που κοινωνούν το μπορχεσιανό σύμπαν και το προσφέρουν απλόχερα στη δική μας κουλτούρα. Αλλά και στα δικά του βιβλία, ούτε μια λέξη, ούτε μια σκέψη χαμένη. Και πόσο χιούμορ. Όμως στην περίπτωσή του δεν μπορείς να περιορίσεις την αναφορά στα ζητήματα της γραφής και της μετάφρασης. Βλέπετε η δημιουργική πολυπραγμοσύνη του επεκτείνεται στον κινηματογράφο, στη μουσική...
Ο Αχιλλέας Κυριακίδης αποτελεί ένα πρωτογενές κεφάλαιο στο ελληνικό πνευματικό τοπίο, αλλά και μια ιδιαίτερη περίπτωση βαθιά καλλιεργημένου ανθρώπου. Ανάμεσα στις χαρές της γραφής και τις χαρές της ζωής επιλέγει και τις δύο. Μανιώδης καπνιστής, φανατικός Ολυμπιακός, θαμώνας του Μεγάρου Μουσικής και της σκοτεινής αίθουσας, βιτριολικός χιουμορίστας.
Το φρεσκοτυπωμένο βιβλίο του "Έλγκαρ" (εκδ. Πατάκης), που μπορεί κάλλιστα να αναγνωστεί από διεθνές αναγνωστικό κοινό, γίνεται αφορμή να μας ξεναγήσει στη δημιουργική του διαδρομή. Με ανατρεπτική διάθεση, μας ξαφνιάζει ευχάριστα καταρρίπτοντας ακόμα και τους ρόλους συνεντευξιαστή και συνεντευξιαζόμενου. Όπως κάνει και στα βιβλία του άλλωστε και γενικά σε ό,τι καταπιάνεται.
* Μιλάτε για είκοσι τέσσερις "Παραλλαγές Αίνιγμα". Παραπέμπει σε ένα ατίθασο βιβλίο αυτός ο χαρακτηρισμός. Είναι;
Κάθε βιβλίο είναι ατίθασο, μέχρι να το δαμάσει ο αναγνώστης.
* Πέτρες σαν λέξεις, σαν πέτρες, γράφετε.
Τις λέξεις τις γνωρίζουμε και ως πρόκες, κατά τον Αναγνωστάκη, αλλά και σαν γυναίκες, κατά τον Σύρο ποιητή Άδωνη. Τελικά τι είναι οι λέξεις;
Μονάδες μέτρησης νοήματος. Και μανάδες εικόνων. Και μαινάδες.
* Έχετε προτίμηση στο μικρό. Μικροδιηγήματα, ταινίες μικρού μήκους. Αυτή η οικονομία, η λιτότητα στην τέχνη είναι ζόρικη για τον δημιουργό;
Αν του είναι, καλά να πάθει. Θέλω να πω ότι καταβάλλει το κόστος της επιλογής, ευτυχούς κατά τη γνώμη μου.
* Και σ' αυτό το βιβλίο το υποδόριο χιούμορ, αυτή η ανατρεπτική διάθεση να διεκτραγωδηθεί η σοβαροφάνεια είναι κυρίαρχη.
Πιστεύω πολύ στο χιούμορ, πιστεύω στη διαβρωτικότητά του, στον τρόπο με τον οποίο κάθεται σαν υπομονετικό τρωκτικό και ροκανίζει το δραματικό, ακόμα και αν δεν του αξίζει (του δραματικού). Κάφκα. Και Μπέκετ. Και Μπόρχες.
* Η αγωνία μπροστά στο λευκό χαρτί παραμένει πάντα ίδια;
Όσο πάει και πιο έντονη, γιατί συνδυάζεται με την αγωνία μπροστά στη "λευκή" χρονική προοπτική.
* Πότε ένας συγγραφέας μπορεί να πει ότι έχει γράψει ένα καλό βιβλίο;
Ποτέ. Αν το βιβλίο είναι καλύτερο ή όχι από άλλα του μπορεί να πει, ή αν θα μπορούσε να ’ναι καλύτερο, αλλά αυτό έχει πιο πολύ να κάνει με το "δράμα" της εκτύπωσης του βιβλίου, όπου ο συγγραφέας δεν μπορεί να κάνει τίποτα πια, δεν μπορεί να πετάξει πάνω του ένα ρούχο για να κρύψει τη γύμνια του.
* Το "Έλγκαρ" τι σας είπε όταν το τελειώσατε;
Αυτό που μου είπε πριν ξεμυτίσει, έμοιαζε πολύ με την ερώτηση που έκανε επίμονα και κυριολεκτικώς βασανιστικά ο Λόρενς Ολίβιε στον Ντάστιν Χόφμαν στην ταινία Marathon Man: “Ιs it safe?”.
* Αλήθεια, πώς ξεκίνησε να γράφεται αυτό το βιβλίο και πώς διαμορφώθηκε στην πορεία, δεδομένου ότι κάποιες από τις ιστορίες του είχαν ήδη δημοσιευτεί;
Πρώτα ήρθε η ιδέα της συγγραφής δεκαπέντε μικρών ιστοριών, όσες και οι «Παραλλαγές Αίνιγμα του Έλγκαρ». Οι περισσότερες ιστορίες υπήρχαν στο μυαλό μου από καιρό. Αργότερα αποφάσισα να τις κάνω 24, όσες και τα γράμματα του αλφαβήτου, με τον ήρωα κάθε ιστορίας να ονοματίζεται μόνο με το σχετικό γράμμα. Αυτά αρχές του 2020. Πρόλαβα να γράψω 3-4 διηγήματα και να τα δημοσιεύσω. Στο λοκντάουν και όλη τη χρονιά δεν έγραψα άλλη λέξη. Το ξανάπιασα τον Φεβρουάριο του 2021 και μέσα σε ενάμιση μήνα οι ιστορίες που είχα στο κεφάλι μου συναντήθηκαν με τα πλήκτρα του λάπτοπ.
* Το πιο αγαπημένο σας και αυτό που θεωρείτε καλύτερο από τα βιβλία σας ταυτίζονται;
Ναι, μολονότι δεν ξέρω αν είναι το καλύτερο· ξέρω ότι, αν το ξανάγραφα, θα το έγραφα ακριβώς έτσι: η νουβέλα «Κωμωδία» (2010).
* Πάντως και στο "Έλγκαρ" ούτε μια λέξη, ούτε μια σκέψη χαμένη. Θα μας βάλετε στη συγγραφική σας κουζίνα;
Είναι λίγο ακατάστατη, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε από την απάντησή μου στην ερώτηση 8. Πάντως, οικονομία στα υλικά, καμία σπατάλη, πολύ ξάφρισμα, ελάχιστη ζάχαρη, διόλου σάλτσες.
* Πότε σκεφτήκατε για πρώτη φορά ότι η δουλειά σας θα είναι και το γράψιμο; Είναι, αλήθεια, δουλειά το γράψιμο;
Αν εννοείτε τη λέξη με την ετυμολογική της προέλευση, ναι: το γράψιμο είναι δουλεία. Στην τέχνη που διακονείς, στην ιδέα που θέλεις να διατυπώσεις με τους τρόπους σου, στην καθαρότητα των τρόπων σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου