Γράφει ο Γιάννης Παπαγιάννης
Βερονίκη Δαλακούρα: “Ένα απόγευμα η ομίχλη” Διηγήματα, Εκδόσεις Κουκκίδα
Ανιχνεύοντας το πεζογραφικό έργο της Βερονίκης Δαλακούρα, δεν μπορούμε να το αποσπάσουμε από την ποιητική της δημιουργία στην οποία ως επί το πλείστον έχει επιδοθεί, καθώς η ποιητική διάσταση είναι εμφανής και παρούσα και στην πεζογραφική της αφήγηση. Αν και πολλά από τα πεζογραφήματα που η συγγραφέας χαρακτηρίζει διηγήματα ξεκινούν με μια κλασσικής μορφής αφηγηματική μυθοπλασία, οι πολλαπλές παραλλάξεις κι εστιάσεις, οι εικόνες και οι μορφές που αναδύονται μέσα από τους εσωτερικούς μονολόγους αλλά και η συχνά παραμυθένια ή υπερβατική μεταστροφή δίνει μια ποιητική διάσταση που ξεπερνάει την αναμενόμενη μορφή του κλασικού διηγήματος. Πιστή στην φόρμα των μοντέρνων, η Βερονίκη Δαλακούρα χρησιμοποιεί σχεδόν σε όλα τα αφηγήματά της την τεχνική του εσωτερικού μονολόγου. Με αφορμή ένα εξωτερικό συμβάν, ο ήρωας – αφηγητής, όπως στον Οδυσσέα του Τζόις, μονολογεί εσωτερικά και μεταφέρει υποκειμενικές εικόνες, αναμνήσεις, σκέψεις, επιδιώξεις, συναισθήματα. Με την άψογη γλωσσικά αφήγησή της, όπου καμία λέξη δεν περισσεύει, καμία λέξη δεν επαναλαμβάνεται, ούτε βρίσκεται σε λάθος θέση, η συγγραφέας μας οδηγεί σε ιστορίες που σε έναν βαθμό θα πρέπει να τις δημιουργήσουμε ως αναγνώστες, αφού ο αφηγητής που μονολογεί αναφέρεται σε γεγονότα γνωστά στον ίδιο αλλά πιθανόν άγνωστα στον θεατή – αναγνώστη, ο οποίος καλείται να τοποθετήσει τις ψηφίδες σε μια σειρά, να δημιουργήσει την πραγματικότητα μέσα από τα υπονοούμενα και να αποκαλύψει το μύθο και τη θέση του διηγήματος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου