ΠΡΟΣΕΧΕ ΤΙ ΕΥΧΕΣΑΙ, Το νέο μυθιστόρημα της Ράινας Τσιούτσια

Συνέντευξη στον Γρηγόρη Χαλιακόπουλο

 Η Ράινα Τσούτσια μας εκπλήσσει για άλλη μια φορά με ένα μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Διάνοια» με τον ευρηματικό τίτλο «Πρόσεχε τι εύχεσαι».  Το βιβλίο αγαπήθηκε από το αναγνωστικό κοινό, καθότι διαθέτει το απαραίτητο χιούμορ για να απολαύσει με ευχαρίστηση ο

αναγνώστης μια ιστορία, η οποία όμως διανθίζεται και με τραγικά στοιχεία, απαραίτητα για την εναλλαγή συναισθημάτων. Εκπαιδευτικός με σπουδές στην Κλασική φιλολογία του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου, έχει εκδώσει άλλο ένα βιβλίο με επιτυχία το «Ανυπομονώ να σε γνωρίσω Μιλού» από τις εκδόσεις «Εμπειρία Εκδοτική». Με αφορμή την επιτυχημένη παρουσίαση του βιβλίου της  «Πρόσεχε τι εύχεσαι» που πραγματοποιήθηκε  πριν από λίγες μέρες στο Θησείο,  συνομιλήσαμε  περί αυτού, στη συνέντευξη που ακολουθεί.

 

 

 

Ένα βιβλίο που μας προσφέρει απλόχερα ανάσες αισιοδοξίας και μας θυμίζει πως, όσο αλλόκοτη κι αν είναι η πραγματικότητα, με χιούμορ σίγουρα μπορούμε να την κάνουμε πιο όμορφη! Η Λουκία μας δείχνει τον τρόπο!

*****

 

Το νέο σου βιβλίο ποια ερεθίσματα σε ώθησαν να το γράψεις;

 

Το νέο μου βιβλίο αποτέλεσε συνέχεια του πρώτου το οποίο σκοπίμως είχα αφήσει σε σημείο που να επιδέχεται συνέχειας...Άρα δεν υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα απλώς 'έπιασα' τους ήρωες από εκεί που τους είχα αφήσει...

 

Τι πραγματεύεσαι κυρίως στην γραφή σου;

 

Στη γραφή μου πραγματεύομαι κυρίως τις ανθρώπινες σχέσεις αλλά και τα καθημερινά προβλήματα, τις σκέψεις που απασχολούν τον καθένα, που μπορεί να φαίνονται απλά αλλά στην πραγματικότητα είναι πολύ σημαντικά

 

Οι σχέσεις των ανθρώπων πόσο δύσκολο είναι να αποτυπωθούν σε μια κόλα χαρτί αν δεν υπάρχει το ίδιο βίωμα στον - στην συγγραφέα;

 

Σίγουρα η βιωματικότητα και οι προσωπικές εμπειρίες κάνουν την πένα να 'τρέχει' στο χαρτί μιας και αποτελούν ανάκληση μνήμης... Ωστόσο σε ό,τι με αφορά λειτουργεί εξίσου γρήγορα και η φαντασία, η οποία όταν απελευθερώνεται οδηγεί τους ήρωες σε διαφορετικούς δρόμους απ' αυτούς στους οποίους θα οδηγούσε η απλή κατάθεση της προσωπικής εμπειρίας.

 

Υπάρχει ταύτιση της συγγραφικής μας ζωής με την πραγματική ή η συγγραφή είναι αποκλειστικά προϊόν μυθοπλασίας και μόνο;

 

Δεν θεωρώ ότι η συγγραφή είναι αποκλειστικά προϊόν μυθοπλασίας...Και στα δύο μου βιβλία υπάρχουν ψήγματα από τη ζωή μου, τον χαρακτήρα μου και τον τρόπο που σκέφτομαι εν γένει. Μάλιστα κάτι που απολαμβάνω ιδιαιτέρως είναι όταν χρησιμοποιώ ημερομηνίες ή μέρη που σημαίνουν κάτι για μένα και τα ξέρουν μόνο οι δικοί μου...είναι σαν να τους κλείνω το μάτι!

 

Τι ευελπιστείς μέσα από ένα βιβλίο; Την λύτρωσή σου, τη εκτόνωσή σου ή την επιβεβαίωση;

 

Το γράψιμο του πρώτου βιβλίου λειτούργησε ιδιαίτερα ψυχοθεραπευτικά για εμένα. Μάλιστα σε έντονες στιγμές και η λύτρωση και η εκτόνωση επήλθαν! Το δεύτερο επειδή είναι γραμμένο δέκα χρόνια μετά και κατά τη γνώμη μου πιο ώριμο και «δεμένο», όταν χαίρει κολακευτικής κριτικής μου προσφέρει και επιβεβαίωση, η οποία δεν λειτουργεί ναρκισσιστικά αλλά ως κινητήριος δύναμη να συνεχίσω

 

Η εκπαιδευτική επαγγελματική σου ενασχόληση αποτελεί διευκόλυνση ή τροχοπέδη στη γραφή;

 

Η εκπαιδευτική μου ιδιότητα κυρίως με διευκολύνει στη γραφή. Ως φιλόλογος έχω μια ευκολία στην έκφραση και στη ροή του λόγου, κάτι που καθιστά το στάδιο μετά το γράψιμο, αυτό των διορθώσεων, πιο εύκολο. Αν και πάντα χρειάζεται και τρίτο μάτι, ο δαίμων του τυπογραφείου και όχι μόνο κυριαρχεί. Επίσης η επαγγελματική μου ιδιότητα δίνει στην ηρωίδα- φιλόλογο και εκείνη, πολλές δικές μου εμπειρίες να αντιμετωπίσει. Τέλος οι μαθητές μου με το χιούμορ τους και τη ζωντάνια τους με «κερνάνε» ατάκες καθημερινά και μάλιστα στο φετινό τμήμα της Γ' Λυκείου ( Γ1), υποσχέθηκα ότι στο τρίτο βιβλίο θα δανείσουν και τα πραγματικά τους ονόματα στους ήρωες μαθητές εκτός από τις σπαρταριστές τους ατάκες! Η λογοτεχνία φέρνει τα παιδιά σε επαφή με τη ζωή, με τα καλά της και τα κακά της, τα εμπλουτίζει με διδάγματα και τα γεμίζει συναισθήματα σε έναν τόσο ρηχό κόσμο. Δεν θα μπορούσε ποτέ να αποτελεί τροχοπέδη...αυτό θα ήταν υποκρισία. «Με την αλήθεια σου πας μπροστά».

 

Τι θα ακολουθήσει μετά το πρόσφατο βιβλίο σου;

 

Μετά το βιβλίο ελπίζω να ακολουθήσει το τρίτο πια και τελευταίο μέρος της ιστορίας. Θα ήθελα να βρω τους ήρωες για μια ακόμη φορά πριν τους αφήσω πια και πειραματιστώ και με άλλα είδη λογοτεχνίας ίσως...Μακάρι να έχουμε την υγεία μας αρχικά ώστε να δημιουργούμε!

 

 

 

 

Οπισθόφυλλο

 

Λουκία. Έξυπνη, φιλόδοξη και πρόσφατα… μαμά! Προσπαθεί να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα με ένα μωρό το οποίο όπως είναι φυσικό, διεκδικεί την απόλυτη προσοχή της.
Τι γίνεται όμως όταν ένα σχολείο την καλεί να παρουσιαστεί ως καθηγήτρια και ταυτόχρονα της θυμίζει πως, εκτός από μητέρα είναι και γυναίκα;

Συνοδοιπόρος στην τρέλα είναι ο Μιχάλης, γλυκός, ευγενικός με αδυναμία στο ωραίο φύλο συμπεριλαμβανομένου της γυναίκας του, της κόρης του και φυσικά… της μητέρας του! Κολλητοί που όλοι θα θέλαμε, πρόσωπα που σίγουρα έχουμε συναντήσει.. και τέλος, ένας άνθρωπος από το παρελθόν, αναστατώνουν τη ζωή της πρωταγωνίστριας μέσα από καταστάσεις καθημερινής τρέλας.

 

 

 

 

 

 

 

 

Απόσπασμα από το βιβλίο

 

 

Όταν τελειώνει επιτέλους αυτή η μέρα και πρέπει να γυρίσω
σπίτι καταλαβαίνω ότι πάλι έχω έναν ιδιαίτερο θυμό για τον Μιχάλη, που γίνεται πιο έντονος μόλις βάζω τα κλειδιά στην πόρτα
και τον βλέπω αραχτό στην τηλεόραση να μου χαμογελάει λες και
δεν τρέχει τίποτα και όλα μας τα προβλήματα είναι λυμένα. Θέλω
να του σπάσω τα μούτρα ειδικά όταν σκέφτομαι ότι θα περάσω
ΕΔΕ. Του ‘λεγα εγώ ότι θα ‘χω πρόβλημα με τον διευθυντή και
αυτός μ’ έβρισκε υπερβολική, όπως και σε όλα άλλωστε.
«Καλώς τη Λουκία» λέει και μου κλείνει το μάτι...
Ααα, πολύ μου τη δίνει αυτή η καινούρια συνήθεια με το κλείσιμο του ματιού λες και μοιραζόμαστε τα μυστικά του σύμπαντος!

«Χαίρεται» λέω μες απ’ τα δόντια «η μικρή πού είναι;»
«Στη Μάντω με τη μάνα σου, ο πατέρας σου είναι στον κήπο,
όπου να ‘ναι θα ‘ρθουν. Πεινάς, μωρό μου;»

«Γιατί με ρωτάς αν πεινάω;» του αντιγυρίζω εκνευρισμένα. «Δηλαδή τι υπονοείς; Ότι με το που μπαίνω σπίτι σκέφτομαι μόνο το
φαγητό; Ε; Τι είμαι κοιλιόδουλη;»

«Κοιλιόδουλη εσύ;;; Το μικρό μου ελεφαντάκι;;;» Μου λέει παιχνιδιάρικα και χαμογελάει.

Ας ειδοποιήσει κάποιος τον άνθρωπο ότι τα πράγματα αρχίζουν
να σοβαρεύουν και θα τον πάρει το ασθενοφόρο!!!

«Ελεφαντάκι;;;» λέω με σιχασιά και γνήσια απορία ενώ όλοι ξέρουμε ότι με τρώει ο αποτέτοιος μου για καβγά.

Ο Μιχάλης μάλλον παίρνει μπρος και σπεύδει να το σώσει «Όχι,
ρε μωράκι, πλάκα κάνω για όνομα του Θεού! Εσύ μανάρι μου περνάς και τρίζει η γη!»

«Απ’ τα κιλά θα είναι! Συμβαίνει όταν περπατάνε τα μεγάλα θηλαστικά!» του λέω με οργή και περιφρόνηση και κλείνομαι στο
δωμάτιό μου.

Φυσικά και βγήκα με μούτρα την ώρα που είχαν όλοι πια μα-
ζευτεί στο τραπέζι, πήρα το παιδί μου αγκαλιά και βόσκησα ένα
μαρούλι για να του δείξω ότι είμαι και λιτοδίαιτη... Ποιον κοροϊδεύω; Ξέρω πολύ καλά ότι ένας από τους λόγους που έχω εκνευρισμό είναι γιατί δεν ξέρω πως να του πω για τη βραδινή μου
έξοδο και γνωρίζω προκαταβολικά ότι θα τσακωθούμε. «Και θα
‘χει άδικο ο Μιχάλης, Λουκία;» λέει το διαβολάκι του μυαλού μου
που είχε τόσο καιρό να εμφανιστεί! Και βιάζομαι να το εξαφανίσω
πάλι! Κοιτάζω διακριτικά το ρολόι μου για να δω πόση ώρα μου
έχει απομείνει για το ραντεβού μου.

«Οκτώ και τέταρτο» ακούω τη μάνα μου να λέει ενώ με κοιτάζει
με ανεξιχνίαστο ύφος.

Μα καλά τη σκέψη διαβάζει αυτή η γυναίκα;
«Θα πας κάπου, Λουκία;» με ρωτάει αφελώς ο πατέρας μου και
τα μάτια όλων στρέφονται επάνω μου.

«Εμ...» ψελλίζω ταραγμένη για να διακόψει η μάνα μου λέγοντας
με στόμφο «Πού να πάει δηλαδή τέτοια ώρα; Οι παντρεμένες γυναίκες δεν ξεπορτίζουν, θα κάτσει εδώ με το παιδί της και τον άντρα της».
Πραγματικά κάποιες φορές ακούγοντάς την πιστεύω ότι στο
σώμα της έχει μπει η γιαγιά μου η Λουκία, η συγχωρεμένη που
ασπαζόταν κάτι τέτοιες απόψεις. Δεν προλαβαίνω να την περιποιηθώ καταλλήλως γιατί ακούω το Μιχάλη να λέει «Α, Φωτεινή μου, εδώ θα τα χαλάσουμε, με τη Λουκία δεν έχουμε τέτοια προβλήματα, είναι ελεύθερη να πάει όπου θέλει και ό,τι
ώρα θέλει, αυτό μας έλειπε να χρεωθώ ότι είμαι και σοβινιστής»
και μου κλείνει το μάτι πάλι...!

Νομίζω τώρα που το σκέφτομαι από απόσταση, εκείνη ήταν
η κομβική στιγμή που αποφάσισα ότι φυσικά και θα βγω με τον
Μάνθο και φυσικά και δεν θα τον καλέσω αλλά και δεν θα του πω
και τίποτα! Εκείνο το εκνευριστικό κλείσιμο του ματιού! Εκείνη η
μετάφραση της φαινομενικά αθώας και γεμάτης οικειότητα αυτής
κίνησης, που υποδήλωνε: είμαστε τέλεια μεταξύ μας, άστους δεν
καταλαβαίνουν αυτοί την ποιότητα της σχέσης μας, σ’ έχω δεδομένη, δεν έχω ακούσει τίποτα απ’ όσα λες ή δε λες με τις σιωπές
σου, όλα θα πάνε καλά χωρίς καμία προσπάθεια από μέρους μου
ν’ αλλάξω το οτιδήποτε, τις συνθήκες της ζωής μας, σου κλείνω
το μάτι και προχωράμε. Όμως εγώ σ’ εκείνο το σημείο ένιωθα ότι
προχωράμε παράλληλα και έκανα το πιο μεγάλο λάθος που μπορεί κατά τη γνώμη μου να συμβεί σ’ ένα ζευγάρι, άφησα χώρο...