Μια μικρή αναφορά στον Νάνο Βαλαωρίτη (5-7-1921/2019) που γνώρισα και κάναμε παρέα ιδιαίτερα στη δεκαετία του ’90. Εμφανιστήκαμε και σε μια εκπομπή του «Άξιον Εστί» του Βασίλη Βασιλικού. Στη δεκαετία του 2000, του κάναμε με τον Τάσο Ψαρρά ένα πορτρέτο στην εκπομπή της ΕΡΤ «Εποχές και συγγραφείς». Ήταν ποιητής, πεζογράφος, διηγηματογράφος και θεωρητικός της λογοτεχνίας. Δισέγγονος του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Πρωτοτοδημοσιεύει στα «Νεα Γράμματα», το 1939, ποιήματα επηρεασμένα από τον Κωνσταντίνο Καβάφη. Στην Κατοχή δραπετεύει από την Ελλάδα, συναντά τον Σεφέρη στο Κάιρο και επισκέπτεται το Λονδίνο, όπου συναντά τον Τ.Σ. Έλιοτ, τον Γ.Χ. Όντεν και τον Ντίλαν Τόμας. Συνεργάζεται με το BBC. Από το 1954 μέχρι το 1960 συμμετέχει στο σουρεαλιστικό κίνημα του Παρισιού. Είναι στενός φίλος του Ανδρέα Εμπειρίκου, ο οποίος μετά την έκδοση των «Γραπτών» στον «Δίφρο» και των ποιημάτων του στην «Καινούρια εποχή», το περιοδικό του Γιάννη Γουδέλη, δίνει ποιήματά του στο περιοδικό «Πάλι», που εκδίδει από το 1963 έως το 1967 ο Νάνος. Μετά τη Χούντα, φεύγει το 1968 για το Σαν Φρανσίσκο, όπου διδάσκει συγκριτική λογοτεχνία και δημιουργική γραφή.
Ποια θάλασσα
Πες μου πού πήγε ο Αύγουστος με τα καμπαναριά του/ Το γέλιο σου που γέμιζε το σπίτι μας βροχή/ Τώρα μας δίνει ο άνεμος γυμνή την αγκαλιά του/ Ω πρόσωπο που σκέπασε με μάρμαρο τη γη/ Πόσα σβησμένα βλέμματα κοιτάνε όταν κοιτάζεις/ Πόσα δεμένα στόματα μιλάνε όταν μιλάς/ Ήταν του ήλιου η δύναμη το ρόδο που ωριμάζει/ Κλειστά παραθυρόφυλλα τα στήθια που αγαπάς/ Είναι καρδιές που μάθαμε σαν γράμματα ανοιγμένα/ Είναι τραπέζια όπου κανείς δε θα καθίσει πια/ Μια μουσική πανάκριβη που γράψανε για σένα/ Τόσες χιλιάδες δάχτυλα για τελευταία φορά/ Εσάς που πήρε ο θάνατος βαριά στα δάχτυλά του/ Από τα μάτια σας η αυγή πηγάζει σαν νερό/ Άστρα σε κάθε μέτωπο και φως τ’ ανάστημά του/ Καμιά ζωή δε γράφεται χωρίς το δάκρυ αυτό/ Ακουμπισμένες δυο εποχές η μια κοντά στην άλλη/ Ω πρόσωπο που φώτισε μια μακρινή αστραπή/ Ποια θάλασσα ποια θάλασσα θα'ναι αρκετά μεγάλη/ Για να χωρέσει τον καημό που μάζεψ’ η ψυχή;/ Σα μυθικό τριαντάφυλλο μια νύχτα ο κόσμος κλείνει/ Είναι η πόρτα όπου κανείς δε θα περάσει πια/ Είναι του δήμιου η ταραχή του ήρωα η γαλήνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου