[ΞΥΠΝΑ], Θοδωρής Σαρηγκιόλης

Το φεγγάρι λαμπερό αργοδιαβαίνει/ το ρυάκι ψιθυρίζει μυστικά

το αηδόνι στη φωλίτσα ανεβαίνει/ τραγουδεί κάποιο σκοπό παθητικά.

Όλη η φύσις [ ονειρεύεται κι ανοίγει

σαν λουλούδι και σαν θαύμα ερωτικό.

Μήπως ένιωσες το φως να σε τυλίγει

με φτερά να σ' οδηγεί στον ουρανό;] (*)

Ξύπνα κόρη μου ανέραστη αχ! ξύπνα/ της καρδιάς μου για ν'ακούσεις τον παλμό/ (...)

................................................................................................................................................

ΧΡΗΣΤΟΣ ΝΕΠΚΑΣ ( Έδεσσα 1916-1949), αυτοδίδακτος τραγουδοποιός. Από την ιδιωτική έκδοση του Μάρκου Μέσκου ''Το σπαραγμένο σώμα του Χρήστου Νέπκα'' (1979), σελ.17.

(*) Συμπλήρωμα σε ημιτελές/ χαμένο κουπλέ: Θοδωρής Σαρηγκιόλης( κατόπιν παραγγελίας για τις ανάγκες συναυλίας).

*************************************************************************

Μάρκος Μέσκος, Ιτιά

Του Χ(ρήστου) Ν(έπκα)

Τα παιδιά κατέβαιναν με το ποτάμι. Κυλούσαν, κυλούσαν

δεν έκλαιγαν δεν τραγουδούσαν — ήταν παγωνιά

χιόνι λησμονιάς ετρύπαε τα κόκαλα, Μάης δεν ήταν

λουλούδια μήτε και μόνο η μάνα με τα πράσινα μαλλιά

έσκυβε να χαϊδέψει ό,τι έφτανε: Μέτωπα ακίνητα, πόδια

και χέρια κι αγκαλιές και τώρα βούρλα μέσα στις παλάμες τους

μια πάνω μια κάτω στο κόκκινο νερό, έσκυβεν η μάνα

με τα πράσινα μαλλιά (αν είχε πια μαλλιά)

ό,τι έφτανε ν’ αγγίσει απ’ τα νεκρά παιδιά

τους άνδρες πες

που κατεβαίναν σκοτεινά, χωρίς φως το ποτάμι.

Από τη συλλογή Μαυροβούνι (1963)

*********************************************************************

«Το σπαραγμένο σώμα του Χρήστου Νέπκα» είναι εισαγωγή σε μία συλλογή είκοσι τραγουδιών, που η προφορική παράδοση έσωσε τους στίχους τους, ακέραιους ή αποσπασματικούς. Στην εισαγωγική παράγραφο συναντούμε έναν από τους πυρήνες του λυρισμού του Μέσκου, την εκστατική αγάπη του προς τη φύση, που κάνει το κείμενο πεζό-ποίημα. Για ν’ ακολουθήσουν τα βιογραφικά στοιχεία του Χρήστου Νέπκα, στο ιστορικό περιβάλλον της εποχής του Μεσοπολέμου και κατόπιν της σκληρής δεκαετίας της Κατοχής και του Εμφυλίου.

Ο Μέσκος αναρωτιέται: «Τι θα ’ταν ο Χρήστος Νέπκας σήμερα; […]. Της αγάπης αυτοδίδακτος τροβαδούρος ή σπίνος που κελαηδεί;».

Θ. Σαρ.