Πριν πολλά χρόνια συνέβησαν.
Λένε πως ο γιος είχε πάρει βαριά το προϊόν γήρας του πατέρα. Χήρος κιόλας εκείνος· κούγιαβλο μονάχο.
Του είχε μια γυναίκα να τον φροντίζει. Περνούσε κι ο ίδιος, τρεις τέσσερις φορές την εβδομάδα –παιδιά κι υποχρεώσεις.
Τον κοιτούσε ο πατέρας –κι εκείνον και όλους– μ’ εκείνο το βλέμμα που σε κάθε ανοιγοκλείσιμο των ματιών σπίθιζε τη ματαιότητα των ανθρώπινων πραγμάτων. Έπεφτε ο γιος σε πρόωρο θρήνο –και βουβό– κάθε φορά που εννοούσε το αναπότρεπτο.
Ώσπου στα ενενήντα πέντε φάνηκαν τα πρώτα σημάδια.
- Πατέρα, μαύρη τρίχα είν’ αυτή;
- Μπα! Πού βρέθηκε;
Γέμιζε λίγο λίγο τ’ ορφανό κρανίο, οι τρίχες μαύριζαν. Τα πλαδαρά μέλη έσφιγγαν, το πρόσωπο ρόδιζε μπουμπούκια.
Καιρό αυτά. Μέχρι που ο πατέρας ξανάγινε μεσήλικας, έφηβος, παιδί. Τη μέρα που μπήκε –με πόνους– πίσω στην κοιλιά της μάνας του κι άρχισε να πλέει στο αμνιακό υγρό, ο γιος του δέχτηκε την προγραμματισμένη επίσκεψη του εγγονού, που είχε πάρει –λένε– βαριά το προϊόν γήρας του πατέρα κι έπεφτε σε πρόωρο θρήνο –και βουβό– κάθε φορά που εννοούσε το αναπότρεπτο.
Του ’κανε μπάνιο, τον έλουσε, τον έντυσε και τον κάθισε σε μια καρέκλα της κουζίνας.
Καθώς τον χτένιζε, βρήκε την πρώτη μαύρη τρίχα.
Κ.Κ. 07-03-’21
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου