Αγγελική Πεχλιβάνη
Πρόκειται για μικρά πεζά (Κίχλη, 2021), που αποτυπώνουν την κοινοτοπία (μικρή και μεγιστη) της καθημερινότητας. Σαν μικρά καδρα που κοσμούν τα παλιά σπίτια των γονιών μας με όλες τις συνυποδηλώσεις τους• την πατίνα του χρόνου, τη μνήμη, την αγάπη, τον αγώνα, αλλά και τη διαψευση, την αισθηση του αμετακλητου...και όλα αυτα ειδωμένα υπό το πρίσμα μιας συνειδητής συναίνεσης, μιας κατάφασης κατ' επιλογήν, δηλαδή μιας γνήσια ανθρωπιστικής προσεγγισης. Με τρυφερό χιούμορ και στοργική ειρωνεία η κ. Στασινοπούλου, καθηγήτρια "παλαιάς κοπής" ανεκτίμητη(ς), περιβάλλει τα "διαδραματιζόμενα", δημιουργώντας, ακόμα και με τις "μετέωρες" διηγήσεις της, μια ευφρόσυνη αίσθηση•μια αίσθηση "βαμβακερή", ακόμα και με τα πιο αιχμηρά κειμενά της. Οι δε τίτλοι των ιστοριών της είναι εξαιρετικοί, είναι η μισή ιστορία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου