Franca Mancinelli - Εννέα ποιήματα από τις ποιητικές συλλογές "Μεταβατικό Βιβλιαράκι" και "Όλα τα μάτια που άνοιξα"

Μετάφραση Chiara Catapano (ευχαριστώ για την αναθεώρηση την Μαρία Κασσωτάκη)

https://www.culturebook.gr/grafeion-poihsews/poiites-exoterikou/franca-mancinelli.html?fbclid=IwAR3Ri7XU2WKGpemeIjMwlzAAE9goFmQx0Wpe9kfe_N7VSTnpXo3RAPAZDhA

Από το ΜΕΤΑΒΑΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΑΡΑΚΙ

Δεν είναι μονάχα να ετοιμάσεις μια βαλίτσα. Είναι να συσκευαστείς, να ντυθείς
καλά.  Να  μπεις στο  ακριβές  μέγεθος της ποινής.  Κινήσεις  με  ένα μοναδικό
προορισμό.  Φορώντας   παπούτσια    που   ποτέ    δεν   πάτησαν  το  χώμα,  θα
κοιμηθούμε στο κέντρο της ματιάς, σαν νεογέννητοι.

*

Βράδυ, με ένα τσιγάρο  στο χέρι, παρατηρώντας  τον ουρανό  που  σκουραίνει
σαν   βρεγμένο   χώμα,  ο   πατέρας  μου   ποτίζει.  Όταν  βρίσκεται  εκεί πέρα,
κρυμμένος  μες  τις  ντοματιές, στην  πιο μακρινή γωνιά του κήπου, μπορώ να
ακούσω το  νερό  που κιλά από το πηγάδι και εισδύει στους κόκκους, μέχρι τις
ρίζες  που  το  περιμένουν.   Εδώ,  που  χάνεται  η   ροή,  μεγαλώνουν  σκληρά 
χορτάρια με μικρά λουλούδια, φυτά με δηλητηριώδη φρούτα. Αλλά δεν μπορώ 
να τα ξεριζώσω, δεν μπορώ να επισκευάσω το υδροφόρο ρήγμα.

*

Ο, τι   πέφτει  εδώ, σκληραίνει στον απονεμημένο χώρο από σύμπτωση ή  από 
την  μοίρα.  Πέφτοντας  αφήνεται, παύει  να  ανήκει  κάπου. Αρχίζει να βγάζει
ρίζες,  λεπτές  σαν   μαλλιά.  Μα  σήμερα  μπήκε  ο  χρόνος,  αντηχώντας  στα
τζάμια.  Οι  τοίχοι  έγιναν λεπτοί, σαν από μεμβράνη. Το ένα δωμάτιο έμπαινε
στο άλλο, επάλληλα  σαν σε  παιχνίδι τέλειων  διαστάσεων.  Μόνο  ένα έμενε,
βαθύτερο απ' όλα τα   άλλα. Χωρούσε και ο κήπος, με τα δέντρα, ο δρόμος  με 
τα  αργά   αμάξια.  Αυτό   σου  έκανε,  υπομονετικά,  η  βροχή.   Λύνοντας μια 
συλλαβή ως την αρχή της άρθρωσης ενός ήχου. Οδηγώντας σε μόλις μετά την 
σιωπή. Μέσα σ' εκείνο το διάστημα μπορούσανε   να   επιστρέψουν, να βρουν 
θέση τα πράγματα.

*

Με   οδηγείς  στη  σωτηρία  σαν  να  σήκωνες  την   δική  σου  πιο  εύθραυστη
πλευρά.   Αντέχεις  μεσ' την  ταραχή. Και νά 'σαι  στο  πέρασμα, διασχισμένος
από  καθαρού  φωτός   εκκενώσεις. Πια  δεν  έχεις  όψη, δεν χώρας σε κανένα
περιθώριο.   Μόνο  φως  καθαρό.   Θα 'θελα  να σε μαζέψω με τα χέρια, να σε
αγκαλιάσω ενώ γεννιέσαι, αλλά αποδεσμεύεσαι: είσαι το αρχέγονο ρεύμα που
δεν αγγίζεται.

*

Από το ΟΛΑ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΠΟΥ ΑΝΟΙΞΑ

Δεν μπορεί να διαλυθεί
σε κάθε στροφή ανασυντίθεται
σαν σμήνος σε ταξίδι

είναι τα μαργαριτάρια του χρόνου, τους θανάτους
τους διασχίζουμε σαν κλωστή.

*

Μεσιανά κατάρτια

από 'δώ ξεκινούσανε δρόμοι
αναπνέοντας μεγάλωνα

στην κατάρρευση, κάτι το γλυκό
μια κοιλότητα του χρόνου

όλα τα μάτια που άνοιξα
είναι τα κλωνάρια που έχασα.

*

Φωτοχυσίες

όπου      η  ροή     ενός   ποταμού   σταματά,    μετά   ένα   άλμα,     ή έναν
καταρράχτη,  το  νερό ξαναγίνεται  αφρός. Το ρεύμα τόσο δυνατό  που  κρατά 
ό,τι   έρχεται. Μια  μάχη  αρχίζει ενάντια σε ένα κινητό όριο, απροσπέλαστο. - 
Διακυμάνσεις,   σύντομοι   δισταγμοί.  Υπακοή   σε   μια  λευκή  γλώσσα   και 
καταστροφική. Πότε είναι καταιγίδα, πότε βράχος που σκοντάφτεις πάνω  του,
και αλλάζεις ρότα. Και βρίσκεσαι ελεύθερος.

τρέχω. Και μένω ακινήτος στην διασταύρωση
πού επιβραδύνει, γκρεμίζεται

κατ΄ ένα νόμο χαράς μεταμορφώνεται.
Δεν πιστεύω στους διαχωριστικούς τοίχους.
Κλείνω τα μάτια, και διασχίζω την εικόνα.

*

στα κλειστά μάτια μια πηγή
από κόρες ματιών - φωτοχυσίες
περασμένες; που περνάει ανάμεσα σε γλόμπους
φύλακες μιας μοναδικής εικόνας
μετέωρη στη σκόνη που εξερράγη.

*

το άπειρο των πεθαμένων
επεκτείνεται σε έναν ακόμη γαλαξία.
Το κόκκινο στο σκοτάδι εξακολουθεί
να χύνεται στην θάλασσα
όπου βρισκόμαστε δίχως κορμί ζαρωμένοι.

 

Η Franca Mancinelli είναι Ιταλίδα ποιήτρια. Της ίδιας κυκλοφορούν τα εξής βιβλία: Mala kruna (Εκ. Manni, 2007 - βραβείο πρώτου έργου Laudomia Bonanni και Giuseppe Giusti), Μαγιά (με σχόλιο του Milo De Angelis, εκ. Nino Aragno - βραβείο Alpi Apuane, Carducci, Ceppo-giovani), Μεταβατικό βιβλιαράκι (Εκ. Amos, 2018), Όλα τα μάτια που άνοιξα (Εκ. Marcos y Marcos,2020). Είναι παρούσα στην ανθολογία Νέοι Ιταλοί ποιητές 6 (Εκ. Einaudi, 2012), και με εισαγωγή της Antonella Anedda στην ανθολογία Δέκατο Τρίτο Τετράδιο σύγχρονης ποίησης (Εκ. Marcos y Marcos, 2017). Δικά της ποιήματα έχουν μεταφραστεί σε πολλαπλά διεθνή περιοδικά και ανθολογίες. Από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα Refest- Images and Words on Refugee Routes (2018) δημιουργήθηκε το Κροατικό σημειωματάριο, τώρα βρισκόμενο στο Μεταφράζοντας το χιόνι (Εκ. Anima Mundi, 2019). Έχουν εκδοθεί σε μετάφραση του John Taylor στα αγγλικά (Εκ. The Bitter Oleander Press) Little Book of Passage (2018) και At an Hour's Sleep from Here: Poems (2007-2019), μια συλλογή από τα πρώτα δύο της βιβλία με μερικά ανέκδοτα ποιήματα.