Όλο και λιγοστεύουν, Στέλιο μου, οι
αναφορές στις ρίζες μας. Κι έχουν πετάξει
μακριά μας σχεδόν όλοι οι Πατέρες μας.
Νιώθουμε πεντάρφανοι όλοι εμείς που
αγαπάμε και στηρίζουμε την ατίμητη
το όραμά της συνέλαβαν και μετουσίωσαν
στην αθάνατη τέχνη τους οι νεότεροι
δάσκαλοι του Γένους, ο Ρίτσος κι ο Ελύτης, ο
Μίκης και ο Μάνος, ο Σεφέρης και ο
Γκάτσος, ο Κόντογλου και ο Τσαρούχης.
Όποιος πονάει ελληνικά πονάει στα μύχια,
δε φτάνει η γλώσσα μας για να το πει και να
το γράψει.
Είκοσι χρόνια μετά την παντοτινή
αναχώρησή σου ακούγεσαι με την ίδια και
περισσότερη αγάπη, λαχτάρα, αποδοχή,
αποκτώντας διαρκώς νέους αφοσιωμένους
οπαδούς.
Αποτίμηση του έργου σου, και της σύνολης
προσωπικότητάς σου γίνεται κάθε μέρα από
πολλούς.
Άσε μερικούς να λένε. Είναι θαυμαστό -
όχι κουταμάρα- να υπονομεύεις μαζοχιστικά
το ζωντανό σου θρύλο. Συνειδητά ή
ασυνείδητα. Γιατί όλα αυτά που
λογαριάζονται από κάποιους ως γκάφες σου
(και μπορεί να ήταν) –μα πώς γίνεται;- αντί
να τορπιλίζουν, αυγάταιναν τις διαστάσεις
του θρύλου σου.
Αλλά δεν ήταν να ενδώσει το ποντιακό
γινάτι σου στην πρόσκληση του Μίκη μας να
ψάλλεις στο «Αξιον εστί»; Ποιος να σ’
έπιανε! Στραβοκεφαλιά; Είχες τσατίλα που
πριμοδοτούσε τον Γρηγόρη; Γράψε λάθος!
Όμως εκείνος υπάκουσε σαν καλός μαθητής
το δάσκαλό του! Και υπηρέτησε με όπλα το
δυνατό του ένστικτο και το σπάνιο μέταλλό
του τον αξεπέραστο λόγο των Ποιητών μας!
Που μαζί με κάποιους, λίγους, ακόμη
συνδιαμόρφωσαν το ποιόν της νεοελληνικής
μας τα ταυτότητας. Ήταν πιο ευέλικτος. Μα
είναι και πιο τυχερός. Εκ των υστέρων το
κατάλαβες, όπως άφησες να φανεί σε
συνεντεύξεις σου. Εξ άλλου η θητεία σου
δίπλα στους σημαντικότερους λαϊκούς
ποιητές μας, όπως η Ευτυχία, ο Βίρβος και ο
Άκης Πάνου πρέπει να σε είχε διδάξει τη
σημασία του να θεραπεύεις τη μεστή και
απέριττη ποίηση.
Όχι, παρά τα κάποια καμώματα, δεν
ψήλωσες! Ούτε λάτρεψες το Μαμωνά!
Αν γούσταρες, μπορούσες να
κατοικούσες σε βιλάρες, να αγόραζες
μέγαρα, να πουλούσες γκομενιλίκι, να
κερδοσκοπούσες ξεφτελίζοντας το
λαϊκό τραγούδι υποχωρώντας στις
απαιτήσεις των «νέων γούστων» της
εποχής, όπως έκαναν και κάνουν οι
θησαυρίσαντες ανενδοίαστοι
διάττοντες της σκυλοπόπ
υποκουλτούρας την οποία αρνήθηκες
υποδειγματικά.
Η πλαστή εθνικοφροσύνη σε
κυνήγησε, η σύγκρουσή σου με τα
συμφέροντα των εταιριών παραγωγής
μουσικών έργων άνοιξε δρόμους για
την διεκδίκηση των δικαιωμάτων των
καλλιτεχνών. Κι όποιος δεν το
παραδέχεται είναι αχάριστος.
Η ευγενική ρώμη της άφταστης
ερμηνείας σου θα τονίζει εμφατικά
εκείνο το κομμάτι της λαϊκής και
εθνικής μας ταυτότητάς, τη μισή μας
τουλάχιστον πλευρά, την ανατολίτικη,
που την αμφισβητούν και την
αποστρέφονται σήμερα τα επίσημα
χείλη, μα που ακόμη αντιστέκεται στην
ψυχή και το λόγο κάποιων από μας.
Τούτους τους καιρούς μάλιστα που το
λαϊκό μας τραγούδι έχει διασυρθεί και
υποβιβαστεί από πολλούς ευνοημένους
του συστήματος και του λαού -με τις
φθίνουσες εστίες αντίστασης απέναντι
στην αλλοτρίωσή του-, που το έχουν
σκυλέψει κι απ’ τους παντοδύναμους
μηχανισμούς της εξουσίας που του
γυρίζουν τις πλάτες για να επιβάλλουν
μια νέα ανιστόρητη,
ετεροκαθοριζόμενη, «μοντέρνα»
πολιτιστική ταυτότητα στο λαό μας.
Βαθιά ψυχή, πλασμένη στη μήτρα της
Ανατολής, φωνή που κλείνει μέσα της
τις κορυφαίες στιγμές του βίου, το
προαιώνιο πένθος του ανθρώπου, απ’ το
πρώτο κλάμα της γέννησης μέχρι το
στερνό «αχ!» της αναχώρησης!
Παρέμεινες ταπεινά ο ταξικός
τραγουδιστής της χώρας,
εκπροσωπώντας τα ντέρτια των
τριτοκλασάτων, καλλιτέχνης
προλεταριακής υφής ως τα μπούνια
μέχρι τέλους, ο κατ’ εξοχήν λαϊκός μας
βάρδος, αυθεντικός λαϊκός ηγέτης
(χωρίς αξιώσεις) κι εσύ με τον
μοναδικό σου τρόπο. Αντικρίζοντας με
περιφρόνηση τα απρόσιτα γραφεία των
μεγαλόσχημων όπου μαγειρεύεται η
πορεία της τύχης μας και όπου ο
κυνισμός θριαμβεύει. Η φωνή σου
φιλοξενεί όλα τα απολωλότα, τα
κατατρεγμένα, τα αποσυνάγωγα του
κόσμου μας. Είσαι, (όπως είχα γράψει
στο αφιέρωμα που σου έκανα το 2005
στην «Οδό Πανός») : «Η άγια φωνή των
εργατουπόλεων, η τραγουδισμένη
αγανάκτηση των ξένων και των δούλων
του σπαραγμένου μας κόσμου».
Αν εξέφραζες τα σεκλέτια της Αραπιάς θα
είχες κατακτήσει τις καρδιές μυριάδων.
Κάποιοι «μεγάλοι ξένοι» που έτυχε να σε
ακούσουν, όπως η Αρίθα Φάνκλιν και ο
Σινάτρα, μαγεύτηκαν απ’ το λαρύγγι σου και
«θεία» Κάλας δήλωσε πως αν τραγουδούσες
στην όπερα θα θριάμβευες. Όλοι οι
σύγχρονοί σου, ακόμη και οι εχθροί σου,
αναγκάστηκαν να σε παραδεχτούν.
Είσαι ένα αστέρι αβασίλευτο στον ουρανό
της Τέχνης, ένας παραδεισένιος δημιουργός
που λατρεύτηκε και λατρεύεται σαν λαϊκός
άγιος. Μοναδικός κι ανεπανάληπτος για
όλους μας –εξαιρέσει των κρυόκωλων, των
φασιστόμουτρων και κάποιων μυωπικών.
Ανήκεις σε όλους; Όχι στους αθεόφοβους
φορομπήχτες. Όχι στους φονιάδες των
λαών. Όχι στους πατριδοκάπηλους. Όχι
στους αναίσθητους και τους ανέραστους.
Νύχτα μέρα με την ψυχή σου πορεύομαι,
με την έγνοια σου. Με τη φωνή σου
χαίρομαι, με τη φωνή σου κλαίω.
Υποκλίνομαι με δέος.
Προσεύχομαι να’ χω μια φωλιά, την
αδερφική σου αγκαλιά, αν έχει άλλον κόσμο
κι αξιωθώ ν’ ανταμωθούμε.
efsyn.gr 18/9/2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου