Η μουσική συνεχίζει να παίζει μέχρι το μηδέν,
και εγώ συνέχεια ξεχνάω
πώς να γράφω σύντομες ιστορίες
και βαριά ποιήματα.
Επουράνια τσιγάρα που καίγονται με λίγες ρουφηξιές,
και όλοι φεύγουν, φεύγουν μουδιασμένοι,
μέσα σε έναν κόσμο που με δύναμη γυρίζει,
από το βόρειο μέχρι το νότιο κοντινότερο σημείο.
Μία απόσταση από ένα σημείο μέχρι ένα άλλο σημείο,
μία άφταστη απόσταση,
ένα κενό φτερούγισμα
και ένα τελευταίο τραγούδι
για ό,τι λείπει
και για ό,τι είναι εδώ,
εκπληρωμένο.
Για ό,τι είναι μέσα και έξω
από το κεφάλι μας,
για τις κρύες μουντζουρωμένες μέρες
και τις ζεστές ζωγραφισμένες αγκαλιές,
για ό,τι ξεχάσαμε κρυμμένο,
για ό,τι δεν θέλουμε να θυμηθούμε.
Ένας κόσμος γεμάτος αποστάσεις, ένας κόσμος μακριά και μέσα μας.
Νεκτάριος Μπέσης, «Ο φύλακας των ανθισμένων δέντρων», Εκδόσεις Λιβάνη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου