ΤΟ ΒΟΥΝΟ
Ξεπετρίζεις τον κήπο σου
μα έχεις βουνό ολόκληρο από κάτω
να χαλάσεις.
ΧΕΙΜΕΡΙΝΌ
Φύτεψέ με σ' άγριο χώμα
μες στο κατάκρυο άσε με να βγω
Άμα δε βαστάξω
ΤΟ ΝΕΡΟ ΞΕΡΕΙ
Το νερό ξέρει
από μικρές χαραμάδες
από φθηνά κανάτια
από ετοιμόρροπες γέφυρες
από στερημένες πηγές
από πνιγμένα βατράχια.
Το νερό ξέρει.
ΤΗΣ ΚΡΑΝΙΑΣ
Κόκκινο ποτάμι και στυφό νερό απ' τη σχισμή σου
να ποτίσει ο κισσός που πνίγει το κλωνί σου.
ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Περαστικός τουρίστας βγάζει φωτογραφίες στο ποτάμι
Δίχως να το νιώσει περνά κάτω από το ατάνυστο γεφύρι
Τον συνθλίβει
Χιόνι καρφίτσα και σε καρφώνει στην Καρδίτσα
Τους είδανε πολλούς
ξαπλωμένους
-ανθρώπους χάρτινους-
με μια πινέζα στο κεφάλι.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Μα τι γίνεται εκεί στον Θεσσαλικό κάμπο και δή στην Καρδίτσα και καρποφορεί η γη ποιητές;
Λες και ροβόλησαν στα πεδινά ο Μιχάλης Γκανάς κι ο Πάνος Κυπαρίσσης, ο Τάσος Πορφύρης κι ο Βασίλης Νιτσιάκος, λες κι αναστήθηκαν με λέξεις ο Νίκος Χουλιαράς κι ο Χρήστος Μπράβος.
Άλλος ένας νέος που πατάει στα χνάρια των ορεινών της ποίησης χωρίς να αντιγράφει.
Βαγγέλης Μπριάνας ο ποιητής, ΝΤΕΛΑΛΗΣ ο τίτλος της έξοχης μικρής συλλογής με το πολύ όμορφο εξώφυλλο της Μελίνας Μπριάνα (μου θύμισε εξώφυλλα δίσκων του 60 και 70) από τις εκδόσεις Θράκα που εδρεύουν στη Λάρισα. Βγήκαν στο φως οι στίχοι μόλις πριν από έναν μήνα.
Εγκόλπιο δίστιχων, τετράστιχων, μικρών ποιημάτων της μετεγκατάστασης του έξω τόπου στην ενδοχώρα του ποιητή.
Μια εσωτερική μετανάστευση του τοπίου σαρκώνεται με τις λέξεις του.
Ο Μπριάνας πονά για την εγκατάλειψη, τη μοναξιά, την ερήμωση. Για να την αντέξει συνομιλεί με τ' άψυχα (είναι;), τα δέντρα, τα νερά, τα γεφύρια, τα ξύλα, τα βουνά και τα πουλιά.
Βαθύς κι ολοφάνερος ο δεσμός του με τη φύση του τόπου του, με την ιδιοσυστασία των ανθρώπων του.
Πατάει γερά σε μια παράδοση λαϊκή και λόγια η ποίηση του Μπριάνα χωρίς όμως ούτε η μία ούτε η άλλη να δυναστεύουν τα εκφραστικά του μέσα.
Ζυμώθηκε η πνευματική του σκευή με το χώμα και τον αέρα της γης του, με τα κλαριά και τα ποτάμια της, με τους ήχους και τα κελαηδίσματά της και ξεπηδάει αβίαστα σαν δημοτικό τραγούδι, σαν μοιρολόι για ό, τι χάνεται, σαν γνωμικό θυμόσοφου γέρου που στο γέρμα του αφήνει κληροδότημα το βίωμα του.
Κι αυτό εκπλήσσει όπως και στην ποίηση του συμπατριώτη του Χρήστου Κολτσίδας (τον οποίο ευχαριστώ θερμά γιατί μου σύστησε τον ποιητή) : τόση ωριμότητα στον λόγο νέου ανθρώπου μπροστά στη φθορά!
Αφήνουν μια στιφή, πικρή γεύση οι στίχοι του, εισχωρούν στην καρδιά με την πρώτη κιόλας ανάγνωση, γιατί έχουν οι ίδιοι καρδιά και αίμα, πνοή κι αέρα, τη φωνή του ντελάλη που φέρνει τα μαντάτα.
Βραδύκαυστη μετά η δεύτερη ανάγνωση, αφήνει το οξυγόνο της λιτής γραφής να εμποτίσει την ψυχή.
Τόσο με συγκίνησε η ποίηση του που γίνομαι αυτόκλητα ντελάλης της κι εγώ.
Ποιος είπε πως από τη γενιά του 70 και μετά ο στίχος εμπνέεται μόνο από το αστικό τοπίο;
Η επαρχία με βουνά και κάμπους, με τους δικούς της αστικούς χώρους και τη ζωή της έρχεται δυναμικά με νέους εκπροσώπους να μας μιλήσει για μια άλλη πατρίδα και να μας συγκινήσει βαθιά.
Τι ωραίο κι ελπιδοφόρο που έχουμε τόσο καλούς νέους ποιητές μέσα στην πνιγηρή ατμόσφαιρα των μετρίων και των ανάλγητων!!
Μπράβο
Βαγγέλης Μπριάνας, καλοτάξιδη η θαυμάσια συλλογή σου. Να αγαπηθεί γιατί της αξίζει!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου