Πόσο διαρκεί η καριέρα ενός συγγραφέα; (επιμ.της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη)

Έρευνα της Emily Temple, senior editor στο Lit Hub, και απόδοση της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη

Ένα από τα συνηθέστερα μέτρα και σταθμά για να συγκρίνουμε συγγραφείς (μεταξύ τους και με τον εαυτό μας) είναι η ηλικία.  Θαυμάζουμε τις γυναίκες συγγραφείς που ξεκίνησαν αργά. Χαζεύουμε, ζηλεύομε και κριτικάρουμε τα παιδιά-θαύματα. Ασχέτως του πότε έκαναν την εμφάνιση τους οι διάσημμοι συγγραφείς, αρεσκόμαστε να μελετάμε τα πρωτόλεια τους εξαιτίας της καριέρας που προμήνυαν. Όμως εκτός από τον τρόπο και την ηλικία που μια καριέρα ξεκινά, ίσως έχει κάποιο νόημα να

Ρομπέρτο Μπολάνιο, Ανάσταση

Η ποίηση μπαίνει στο όνειρο
όπως ο δύτης σε μια λίμνη.
Η ποίηση, πιο τολμηρή απ ’ τον καθένα
μπαίνει και πέφτει,
σαν μολύβι
σε μια λίμνη άπατη όπως το Λοχ Νες
ή θολή και άτυχη όπως η λίμνη Μπαλατόν.
Παρατηρήστε τη από το βυθό:
Ένας δύτης
αθώος
τυλιγμένος στα φτερά
της θέλησης.
Η ποίηση μπαίνει στο όνειρο
όπως ένας δύτης νεκρός
στο μάτι του Θεού.

*Από «Τα ρομαντικά σκυλιά», μτφρ. Κωσταντίνα Παναγοπούλου-Pérez.

**Το ποίημα και τη φωτογραφία της ανάρτησης, του Ralph Gibson, τα πήρα από τη σελίδα της Mαρίας Θεοφιλάκου στο facebook.

Το κόσκινο |

Βίκυ Δερμάνη, Ιδού κι εγώ

Ιδού κι εγώ
με του τοίχου το ρολόι
να χτυπά φθινόπωρο

με πυρετό στο αίμα
κι ανεμώνες κόκκινες
με συννεφιά στα μάτια
και πεινασμένα χέρια
να παίζουν ζάρια τη ζωή
σ’ ένα τραπέζι άδειο

ντυμένη μαύρα πάντα
το θάνατο κορόιδευα
μ’ όλο το σώμα μια πληγή
και μια φωτιά στα σπλάχνα
ο έρωτας που έπινα
ένα ποτήρι αίμα

ιδού εγώ
ιδού τα έπιπλα
η νύχτα ιδού
― μεγάλη πάντα

Το κόσκινο |

27721

δεν είναι περίεργο για την σκόνη
να ταξιδεύει στο διάστημα
ή να καταπίνει πλανήτες
μα ποιος το περίμενε
πως θα έπειθε
τον χρόνο
να
πεθάνει,
απλά
και
μόνο
αγαπώντας
τον εαυτό
της

Το κόσκινο |

«Ο τάφος του διαόλου»: Η ιδιόρρυθμη νουβέλα του Ζαχαρία Στουφή – γράφει ο Ζαχαρίας Σώκος

Μετά το εκκωφαντικό, για όσους το διάβασαν, διήγημα του Ζαχαρία Στουφή, Το πάρτι, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Ένεκεν» το 2015, ο συνονόματος συγγραφέας επανέρχεται στον πεζό λόγο με μια ιδιόρρυθμη νουβέλα με τίτλο Ο τάφος του διαόλου, από τις εκδόσεις «ΑΩ». Η ιδιορρυθμία και η προκλητικότητα είναι χαρακτηριστικά της γραφής του Ζαχαρία Στουφή, τόσο στον πεζό όσο και στον ποιητικό και θεατρικό του λόγο, οπότε δεν εκπλήσσει η επισήμανση αυτή στους γνωρίζοντες τη γραφή του. Ο συγγραφέας εμφανίστηκε στα γράμματα με ποίηση το 1996, και μάλλον αυτοπροσδιορίζεται πιο πολύ ως ποιητής. Βέβαια η θητεία του στον πεζό λόγο έχει πλούσιο παρελθόν με κείμενα δοκιμιακού και λαογραφικού χαρακτήρα, τα θανατολογικά όπως τα

Αλόη Σιδέρη,« Ἀνάμεσα στὸ μακριὰ καὶ τὸ πιὸ μακριά»,(γράφει ο George Le Nonce)

1. Τὸ μακριὰ καὶ τὸ πιὸ μακριὰ

Ἀπὸ τὶς ἐκδόσεις Ἄγρα κυκλοφόρησε πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες μιὰ ἐξαιρετικὰ καλαίσθητη συγκεντρωτικὴ ἔκδοση τῶν ποιημάτων καὶ τῶν διηγημάτων τῆς ποιήτριας Ἀλόης Σιδέρη μὲ τὸν τίτλο Ἀνάμεσα στὸ μακριὰ καὶ τὸ πιὸ μακριά. Καθὼς τὰ περισσότερα βιβλία της ἦσαν ἐδῶ καὶ χρόνια δυσεύρετα πιὰ ἢ ἐξαντλημένα, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ ὅσο ζοῦσε ἡ ποιήτρια, ὅπως ἀναφέρει καὶ ἡ Μαρία Λαϊνᾶ στὸν πρόλογό της (σελ. 12), «οὔτε

Ο Ερνέστο Σάμπατο και η ζωή ως αλγόριθμος

[ Γιώργος X. Παπασωτηρίου / Κόσμος / 09.06.19 ]

---

«Έχει κάποιο νόημα η ζωή; Τι σημαίνει ο θάνατος; Είμαστε μία αιώνια ψυχή ή απλώς μία συσσώρευση μορίων από αλάτι και χώμα; Υπάρχει Θεός ή δεν υπάρχει; Αυτά είναι σίγουρα σημαντικά προβλήματα. Όλα τα υπόλοιπα, όπως ο νόμος της βαρύτητας, η ατμομηχανή, οι δορυφόροι του Δία, ως και ο κύριος Καντ με τις περιβόητες κατηγορίες του, σωστά λέει ο Καμύ, είναι στο βάθος ένα παιχνίδι για μικρά παιδιά. Στο διάβολο η καθαρή σκέψη και η οικουμενικότητα των νόμων της! (…) Τι σημασία έχει αν η Καθαρή Σκέψη είναι οικουμενική και αφηρημένη, όταν Αυτός-που-διαλογίζεται δεν είναι ένας θεός, αλλά ένας φουκαράς που ξέρει ότι πρόκειται να πεθάνει και ότι από αυτόν το δικό του σαρκικό θάνατο δεν θα μπορέσει να τον σώσει ο Καντ με όλες του τις κατηγορίες; Τι σόι είναι αυτή η περίφημη γνώση που μας αφήνει μόνους απέναντι στο θάνατο;».

Κικής Δημουλά-ΔΥΟ ΜΙΚΡΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΙΝΙΓΜΑ ΚΑΙ ΕΝΑ ΔΡΟΜΟ

Ι
Για σένα στις επιθυμίες μου
λόγος δεν έγινε ποτέ.
Δεν σε προέβλεψαν ποτέ
τα όνειρά μου.
Οι προαισθήσεις μου
δε σε συνάντησαν.
Ούτε η φαντασία μου
-καλά θυμάμαι.
Κι όμως
μι' ανεξακρίβωτη στιγμή
σ' εξακρίβωσα μέσα μου
ένα έτοιμο κι όλας αίσθημα.

Kατασπαραγμένες υπάρξεις σ' έναν εύθραυστο κόσμο

του Γιώργου Κορδομενίδη

O Tέννεσση Oυίλλιαμς με τη μητέρα του, Eντουίνα

Tο σταθερό και ανυποχώρητο ενδιαφέρον του κοινού για τα έργα του Tέννεσση Oυίλλιαμς, είτε στις θεατρικές είτε στις κινηματογραφικές τους μεταφορές, θυμίζει επιτακτικά πόσο εύφορο έδαφος βρήκε στην Eλλάδα το έργο του πιο πολυπαιγμένου ίσως θεατρικού συγγραφέα του αιώνα μας.

Δεν είναι τυχαίο ότι παίχτηκε για δεύτερη συνεχή χρονιά, με πρωτοφανή προσέλευση, O γυάλινος κόσμος στη σκηνοθεσία του Δημήτρη Mαυρίκιου, ξανανέβηκε το Λεωφορείον Ο Πόθοςμε την Kάτια Δανδουλάκη, και το Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι από τη Nέα Σκηνή του Eθνικού Θεάτρου αλλά και από την Oμάδα Yψηλού Kινδύνου· ούτε είναι τυχαία τα εισιτήρια που έκοψε η επανέκδοση του Λεωφορείον Ο Πόθος του Hλία Kαζάν.

Καλοκαιρινοί μύθοι

Το καλοκαίρι είναι δρόμος απόκρημνος

Ένα κακό όνειρο

μια σκοτεινή παραλία

το ποίημα κατάστικτο από ενοχές

και με ακατάσχετη αιμορραγία

να έχει ξεχάσει πού είναι ο χώρος του

και να ’χει χάσει τον δρόμο.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΟΥ ΙΔΡΥΜΑΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΑΘΗΝΑΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ «ΤΕΛΕΣΙΛΛΑ»

ΣΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Κύριε Αθηναίε, ως Πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνισμού, πήρατε την πρωτοβουλία να θέσετε υπό την αιγίδα σας την παράσταση «Τελέσιλλα» του συγγραφέα Γρηγόρη Χαλιακόπουλου. Με ποιο σκεπτικό το αποφασίσατε; 

Το «Φεστιβάλ Μύησης στον Πολιτισμό» το οποίο έχουμε ως Ίδρυμα  Ελληνισμού δημιουργήσει έχει ένα «σύνθημα» ας μου επιτραπεί ο όρος: «Είμαστε Όλοι Καλεσμένοι της Ελλάδας  και του Πολιτισμού της». Και αυτό γιατί ο  Πολιτισμός μας προσφέρει και μας «φανερώνει» έννοιες και αξίες που δοκιμασμένες στους αιώνες, ισχύουν σε όλες τις εποχές, που είναι διαχρονικές. Έννοιες και Αξίες που προσδιορίζουν το περιεχόμενο της ζωής μας, την σημασία της,  τον σκοπό της. Έννοιες και αξίες που αποτελούν το άυλο αγαθό που «ανακάλυψε» και διάχυσε στην Οικουμένη ο Ελληνικός Πολιτισμός, Ο Ελληνισμός. Ένα άυλο αγαθό αξιών και εννοιών στο οποίο οι Έλληνες μυούμεθα βιωματικά μέσα από το ανώτερο προτέρημά μας,  του   συναισθήματος.  Που είναι υπέρτερο  αγαθό της λογικής και του ορθολογισμού της Δύσης, και προσδιορίζει το περιεχόμενο των πράξεων μας, και δίνει νόημα στην ζωή μας.

Το μέλλον του βιβλίου & το βιβλίο του μέλλοντος

Κάθε συζήτηση για το μέλλον του βιβλίου ασφαλώς συνιστά συζήτηση για το βιβλίο του μέλλοντος. Όπως άλλωστε γνωρίζουν οι αναγνώστες της ποίησης και κάθε είδους δημιουργίας, ακόμη και όταν αυτό δεν το συνειδητοποιούν οι ίδιοι οι δημιουργοί, όλα υπάρχουν για να καταλήξουν σε ένα βιβλίο, σύμφωνα με την επιγραμματική διατύπωση του Μαλλαρμέ. Τα πάντα καταλήγουν, θα έλεγα, στο ίδιο κεφάλι του κάθε αναγνώστη, καθώς συγκροτεί το δικό του ιδανικό βιβλίο. Αποτυπώνοντας με τον εκάστοτε εφικτό τρόπο σημεία της γραφής, τη διαδικασία αυτή στηρίζει το υλικό βιβλίο, το οποίο αποτελεί μια αρχαία τεχνολογία που επιχειρεί να απελευθερώσει το μέλλον αιχμαλωτίζοντας εντός

Καίσαρος Εμμανουήλ ΠΡΟΣ ΦΙΛΗΝ ΔΕΣΠΟΙΝΙΔΑ

Αν κάποτε στα χέρια σας οι στίχοι μου
πέσουν - στα ιδανικά, λευκά σας χάρια -
ω, βέβαια, μια ακρισία θα 'ναι ασυγχώρητη
ν' αφήσετε ένα δάκρυ να κυλίσει...

Με μια χειρονομία, σαν ένα κόσμημα,
που πια ο συρμός ανέκκλητα εξορίζει,
σε μια άκρη το βιβλίο μου θα πετάξετε
και χρόνια εκεί, στη σκόνη, θα σωπαίνει.
[...]

( Από τα ''ΠΟΙΗΜΑΤΑ'', Πρόσπερος 1980.)

Έτσι, τυραννά η Ευρώπη την Ελλάδα!

Πέρασαν οι ευρωεκλογές, και ποτέ δεν φάνταζε η Ευρωπαϊκή Ένωση τόσο εύθραυστη όσο σήμερα! Οι πολίτες της ποτέ τόσο διχασμένοι. Από τη μία, αδιαφορία ή ακόμα και απέχθεια γι αυτήν, κι από την άλλη οι ένθερμοι υποστηρικτές. Για ποιαν Ευρώπη, όμως; Βέβαια, ακόμα και η σχέση μεταξύ της Ιδέας της «Ευρώπης» και των Ευρωπαίων είναι αμφίσημη· ...η αλήθεια είναι ότι ήθελα να θέσω το ζήτημα ως η «Τυραννία της Ευρώπης επί της Ελλάδας», τίτλος που θα ταίριαζε στο στιλ κάθε ευρωπαϊκού περιοδικού για τις Τέχνες και τον Πολιτισμό, αλλά τελικά επέλεξα τον τρέχοντα τίτλο, που θα συναντούσε κανείς σε σκανδαλοθηρικές φυλλάδες τύπου Bild. Κατά μία έννοια η Bild είναι «πιο ευρωπαϊκή» από το London Review of Books (πάνω από 1,5 εκ. το τιράζ της πρώτης, ούτε

Εουτζένιο Μοντάλε: η πρώτη προσέγγιση

 

Μπορούμε να διηγηθούμε τη συνάντηση με την ποίηση ενός ποιητή που αγαπήσαμε; Μπορούμε να αφηγηθούμε πώς τον διαβάσαμε και πώς μίλησαν στην ψυχή μας οι στίχοι του; Αυτό θα προσπαθήσω να κάνω περιγράφοντας στον νεαρό μου φίλο πώς συνάντησα την ποίηση του Εουτζένιο Μοντάλε, όταν είχα περίπου την ηλικία του, το 1966.
        Ο μόνος τρόπος είναι να κάνεις λίγη αυτοβιογραφία, την αυτοβιογραφία ενός αναγνώστη όπως εγώ, λίγο πολύ στα είκοσι μου χρόνια, με μόνο εφόδιο τα σχολικά αναγνώσματα μιας άλλης χώρας και κουλτούρας, της Ελλάδας, που πέφτει για πρώτη φορά πάνω στους στίχους του ιταλού Μοντάλε, δεν τους καταλαβαίνει, και γι’ αυτό μένει με ανοιχτό το στόμα και εντυπωσιάζεται.

Η περιπέτεια μιας ιρανής αντιφρονούσας με αίσιο (ελληνικό) τέλος

Το όνομα της Φαρνάζ Ναντερίκια, μιας 31χρονης προσφυγοπούλας από το Ιράν, απασχόλησε
 πριν από τρεις περίπου μήνες τον ελληνικό και διεθνή Τύπο, όταν το Εφετείο Θεσσαλονίκης προστάτευσε τη νεαρή γυναίκα από τις ιρανικές αρχές, απορρίπτοντας το αίτημά τους για έκδοσή της στο Ιράν. Η απόφαση αυτή έδωσε τέλος σε μια σχεδόν δεκαετή μάχη, ανάμεσα σε ένα σκηρό απολυταρχικό καθεστώς και μια νεαρή πολιτικοποιημένη γυναίκα, η οποία πλήρωσε πολύ ακριβά το τίμημα της υπεράσπισης των ιδεών της. Η ιστορία της θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελέσει το θέμα

Θεσσαλονίκης Ποιήτριες τρεις Αλεξάνδρα Μπακονίκα Χλόη Κουτσουμπέλη Κατερίνα Κούσουλα (Συναγωγή ανέκδοτων κειμένων για το έργο τους) Εισαγωγή: Διώνη Δημητριάδου Επιμέλεια: Κώστας Θ. Ριζάκης

Στη γυναικεία ματιά στον ποιητικό λόγο αρκεί μια λέξη για να κινητοποιήσει όλο το βαρύ φορτίο που κουβαλά μέσα της και αδυνατεί να εναποθέσει σε ξένους ώμους. Έτσι αυτό επιστρέφει με όλο το πρόσθετο βάρος που αποκόμισε στην αποτυχημένη επικοινωνία. [...] Μια γραφή με πολλαπλά στρώματα χαραγμένα το ένα πάνω στο άλλο, σαν μια ακολουθία σκέψεων, ένα παλίμψηστο που συνολικά μας δίνει τη γυναικεία παρουσία απέναντι στο πρόβλημα της ζωής. Και όσο αυτή η γραφή

«Η Καβάλα του Διαμαντή Αξιώτη» του Σπύρου Κιοσσέ

Σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι.

Το 1985, στον Πρόλογο που συνέταξε για την Ανθολογία Μεταπολεμικής Πεζογραφίας, όπου ανθολογούνται πεζογράφοι Καβαλιώτες (ή πολιτογραφημένοι συγγραφικά ως Καβαλιώτες), παρατηρούσε ο Διαμαντής Αξιώτης: «Η πόλη αυτή, φορτωμένη ιστορικές μνήμες, γέννησε κι έθρεψε, ή σ’ άλλες περιπτώσεις φιλοξένησε για αρκετό και δημιουργικό χρονικό διάστημα, αξιόλογους πνευματικούς ανθρώπους, που όμως δεν κατάφερε να κρατήσει κοντά της. Αποψιλωμένη σήμερα από ποιητές και πεζογράφους περισσότερο, παρακολουθεί από μακρυά την ανοδική τους πορεία και καταξίωση σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Η παλιά και μόνιμη κατάρα της επαρχίας».[1]

Τοπία αγάπης

Γράφει η Χρυσούλα Βακιρτζή //

Δημήτρης Λεοντζάκος «Τοπία ξανά» Ποιήματα, εκδόσεις Νεφέλη

«Κι είχες στα χείλια τη γραμμή, που είναι γυμνή και τρέμει, σαν η ψυχή γίνεται ανέμη και δέονται οι λυγμοί».

Σ’ αυτούς τους στίχους του μεγάλου μας Σεφέρη, πηγαίνει το μυαλό σου καθώς ξεφυλλίζεις τη νέα ποιητική συλλογή «Τα τοπία» (εκδόσεις Νεφέλη), του Δημήτρη Λεοντζάκου. «Ποίηση είναι ο πιο απελπισμένος τρόπος να σωπάσουμε», τονίζει σε συνέντευξη του ο Λεοντζάκος. Κι αυτό σε εποχές στις οποίες δεν γράφεται

"Απ' τ ' Άγραφα στις Θεσπιές"

Δημήτρης Αγγελής

Μόλις εκδόθηκε απ' τις Εκδόσεις "Οδός Πανός" το τρίτο του βιβλίο, η ποιητική συλλογή με τίτλο "Απ' τ ' Άγραφα στις Θεσπιές".-

“Στα ίχνη του ήλιου”, Χρήστος Κορφοξυλιώτης, Εκδόσεις Ελκυστής

Ο Χρήστος Κορφοξυλιώτης γεννήθηκε το 1989. Αποφοίτησε από το Α΄ Λύκειο Νέας Σμύρνης και είναι πτυχιούχος Τεχνικός Δικτύων Πληροφορικής. Εργάζεται σε ανεξάρτητη εταιρεία παραγωγής τηλεοπτικών εκπομπών. Σπούδασε Συγγραφή Σεναρίων σε σχολή τριετούς φοίτησης στην Αθήνα και είναι σεναριογράφος κόμικ του ελληνικού χώρου. Το βιβλίο “Στα ίχνη του Ήλιου” είναι η πρώτη επίσημη συγγραφική του απόπειρα.

Περιεχόμενο (οπισθόφυλλο)

Η αναζήτηση μιας μυστηριώδους τοποθεσία στην Αθήνα και την ευρύτερη περιοχή της γίνεται για τον νεαρό ήρωα του βιβλίου αιτία για την περιπλάνηση σε τοπία και εμπειρίες περισσότερων φάσεων της ζωής του αλλά και σε όψεις της σύγχρονής του πραγματικότητας. Μέσα σε αυτήν θα επανεξετάσει τη σχέση του με τα πρόσωπα και τους θεσμούς και θα επαναπροσδιορίσει τα όρια του εαυτού του.

ΑΦΙΕΡΩΜΑ: Μίμης Σουλιώτης

Ο Μίμης Σουλιώτης (1949-2012), ποιητής, συγγραφέας και πανεπιστημιακός, γεννημένος στην Αθήνα, με καταγωγή από την Πελοπόννησο και το Μοναστήρι, σπούδασε Νεότερη Ελληνική Φιλολογία στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ, ενώ έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στη Βουδαπέστη και εκπόνησε το διδακτορικό του για τον Καβάφη στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων. Ήταν αναπληρωτής καθηγητής της Παιδαγωγικής Σχολής Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας, όπου δίδασκε λογοτεχνία και δημιουργική γραφή. Δίδαξε επίσης στο Πανεπιστήμιο Πατρών και ως επισκέπτης καθηγητής σε πανεπιστήμια της Σουηδίας και της Κύπρου. Στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας οργάνωσε ένα πρωτοποριακό πιλοτικό πρόγραμμα δημιουργικής γραφής, που εξελίχθηκε σε μεταπτυχιακό τμήμα, το οποίο λειτουργεί μέχρι σήμερα. Επέλεξε να κατοικήσει στη

Για την απώλεια της μνήμης και την πιθανολογούμενη και επιθυμητή επούλωση στη ‘Τζαζ’ (Jazz, 1992) της Τόνι Μόρρισον

Του Γεωργίου Νικ. Σχορετσανίτη //

 

Toni Morrison, Jazz. Μετάφραση: Κατερίνα Σχινά. Εκδόσεις Παπαδόπουλος. 2018

Η Τόνι Μόρρισον,  με το έκτο της μυθιστόρημα, επανέρχεται χρονικά στα 1926 και γεωγραφικά στο Χάρλεμ, έναν νέο μαύρο κόσμο, δημιουργώντας  μια ερωτική ιστορία, με μια αγάπη που θα μπορούσε να οριοθετήσει ένα χρονικό διάστημα από το παρελθόν, να δώσει μια καινούργια ζωή ή να πάρει μακρυά κάποια άλλη.  Στα πενήντα του χρόνια, ο Τζο Τρέις, όμορφος, και πιστός έως τότε στη γυναίκα του, Βάιολετ, ξαφνικά βρίσκεται μπλεγμένος σε μια παθιασμένη υπόθεση με την Ντόρκας Μάνφρεντ, μία από αυτές τις βαθύτατες ερωτικές αγάπες που τον έκανε τόσο λυπηρό και ευτυχισμένο ‘… ώστε  τη σκότωσε μόνο και μόνο για να κρατήσει ζωντανό τούτο το αίσθημα’!
Η Βάιολετ, πηγαίνοντας στην κηδεία της, προχωράει στην περίεργη πράξη του χαρακώματος με

ΠΛΗΡΩΜΗ |Αργύρης Χιόνης

Στη μέση του μεσημεριού
η δίψα σου·
στης δίψας σου τη μέση
ένα πηγάδι
δίχως νερό,
γιομάτο σαύρες
και ψοφίμια.
Κι έσκυψες
πάνω σαπ’ το πηγάδι
κι έκλαψες
κι εκείνο σου ’πε,
«ευχαριστώ για τη δροσιά».

https://ologramma.art/pliromi-argyris-chionis/ 

Ο Σπύρος Ασδραχάς και οι «πρωτόγονοι της εξέγερσης» (του Σπύρου Κακουριώτη)

Με τον θάνατο του Σπύρου Ασδραχά, τον Δεκέμβριο του 2017, η γενιά των ιστορικών που διαμορφώθηκαν κάτω από τη βαριά σκιά του Κ. Θ. Δημαρά έχασε έναν από τους τελευταίους εκπροσώπους της. Όπως και άλλοι ομήλικοι και ομότεχνοι, ο Ασδραχάς, από τα πρώτα του βήματα, έστρεψε το ερευνητικό του ενδιαφέρον στους «σκοτεινούς» αιώνες της οθωμανικής κυριαρχίας, σε αυτά τα «μεταβυζαντινά» χρόνια που αποτελούσαν τότε, στα μέσα της δεκαετίας του 1950, μια μαύρη τρύπα απ’ την οποία ξεπηδούσε, σαν την πάνοπλη Αθηνά από το κεφάλι του Δία, η «εθνική παλιγγενεσία».

Τα «Κυκλογραφήματα» της Κικής Δημουλά (της Δέσποινας Παπαστάθη)

Τον Ιούλιο του 1961 άρχισε να εκδίδεται το μηνιαίο περιοδικό Ο Κύκλος του προσωπικού της Τράπεζας της Ελλάδος. Η έκδοσή του «ήταν θέλημα θερμό της τότε Διοικήσεως της Τραπέζης υπό τους Ξ. Ζολώτα και Γ. Πεσμαζόγλου»,[1] και «είχε τη λαμπρή τύχη να ανατεθεί εξολοκλήρου στον Νάσο Δετζώρτζη […]».[2] Το στίγμα του περιοδικού τίθεται ήδη από τον τίτλο του. Η έκδοσή του έρχεται να καλύψει ένα κενό επικοινωνίας και αλληλεπίδρασης ανάμεσα «στις τρεις χιλιάδες μέλη του κύκλου μας»,[3] τους υπαλλήλους της Τράπεζας. Τα στοιχεία της ταυτότητάς του συνιστούν οι προγραμματικές αρχές του, όπως αυτές διατυπώθηκαν στον πρόλογο με τίτλο «Το περιοδικό μας» του πρώτου τεύχους. Φιλοδοξία της συντακτικής επιτροπής ήταν:

Ποιήματα διπλής απόσταξης και ευαισθησίας

του Θοδωρή Σαρηγκιόλη

Σε κριτική παρουσίαση της προηγούμενης συλλογής ποιημάτων του Τάκη Γκόντη “Παντομίμα” (2015), στο περιοδικό ΕΝΤΕΥΚΤΗΡΙΟ, τ. 111 (2017), διέκρινα τρεις  θεματικούς άξονες της ποίησής του: την ποιητική, την ιδεολογία και τη φύση. Το στοχασμό δηλ. πάνω στην τέχνη της ποίησης, την ιδεολογική του ιδιοπροσωπία και τη βιωματική σχέση του με τη φύση.
Στην καινούργια συλλογή του με τον κρυπτικό τίτλο “Διαλείπον εκκρεμές” που κυκλοφόρησε τον περασμένο Νοέμβριο, στεγάζονται 31 ποιήματα, μικρά σε έκταση τα περισσότερα, εκτός του τελευταίου που εκτείνεται σε οκτώ σελίδες.

Ο «Πολίτης Μάνος» Χατζιδάκις

«Σας καλωσορίζω. Από άσματος άρξασθε και περί άσματος ομιλείτε. Και θα δούμε τι θα βγει από αυτό. Εμένα μ’ ενδιαφέρει πολύ εσείς που είστε νεότεροι και διαφορετικών τάσεων να βοηθήσετε στο να δοθεί ένας σωστός ορισμός του τραγουδιού. Το τραγούδι είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ιδιαίτερα στον καιρό μας και στον τόπο μας. Η άνθηση του τραγουδιού βοήθησε να δημιουργηθεί μια σύγχυση μοναδική. Σήμερα τραγούδι μπορεί να είναι και ένας λόγος του Παπανδρέου (σ.σ. του Αντρέα)...». Λόγια του Μάνου Χατζιδάκι σε πολύ νεώτερους ομοτέχνους που κηρύσσουν την έναρξη της συζήτησης περί τραγουδιού! Βρισκόμαστε στα 1985 και το περίφημο «πολιτικό τραγούδι» βρίσκεται στην κορύφωσή του, δηλαδή λίγο πριν την παρακμή του, και ακμάζει η μελοποίηση των

Βασίλης Βασιλειάδης, Οι λεγεωνάριοι

Οί λεγεωνάριοι
όλοι τους μισθοφόροι ούτε ένας εθελοντής
μέ φορεμένη τήν αυστηρότητα τής περιπολίας
λούζονται περιχαρείς στήν ανοιξιάτικη ραθυμία
ξύνουν τίς βοιδοκοιλιές τής ύπαρξης
τί κι άν οί ματιές μεταξύ τους προσπαθούν νά ξεκινήσουν έναν διάλογο
κανένας τους δέν ακούει τά γαυγίσματα τής ζωής του
κι όταν ή σιωπή τους πέσει γιά ύπνο
τότε χαίρομαι νά τούς ξυπνώ μέ τούς δυνατούς θορύβους τών χειρογράφων
πού τά ψέμματα τους δέν μπορούν νά κατασχεθούν από κανέναν,
τούς βλέπω νά ετοιμάζουν βιαστικοί τίς αναπνοές τους
γιά τήν επόμενη περιπολία τών μηχανισμών,
όλες οί μικρές περιπολίες τών μισθοφόρων
είναι μία μεγάλη περιπολία τών μηχανισμών
πού πετυχαίνει πάντα τόν στόχο της,
νά ζούμε χωρίς ίχνος ντροπής μέσα σέ ατέλειωτα ερείπια,
γνωρίζοντας μόνο τή γλώσσα τού σήμερα
καί καμμία άλλη,
πώς λοιπόν νά πείς στό μυαλό
νά ανέβει στή βάρκα του καί νά σαλπάρει στό όνειρο;

Φλεβάρης 2019

Το κόσκινο 

Βασίλης Μανουσάκης: Ἐκνευρισμὸς

Η ΙΣΙΔΩΡΑ ἔ­φτα­σε λα­χα­νι­α­σμέ­νη στὸ σχο­λεῖ­ο ποὺ τὴν πε­ρί­με­ναν οἱ ἄλ­λοι γο­νεῖς. Δί­πλα της ἡ κό­ρη της νὰ παί­ζει σὰν γα­τὶ στὰ πό­δια της. Ὁ Μά­νος τὴν εἶ­δε ἀ­πὸ μα­κριὰ νὰ ἔρ­χε­ται. Σὰν ἀ­πὸ ἔν­στι­κτο βγῆ­κε γιὰ λί­γο ἀ­πὸ τὴν αὐ­λὴ καὶ κά­θι­σε μό­νος στὸ πε­ζο­δρό­μιο κοι­τών­τας πέ­ρα στὸν δρό­μο. Σὰν νὰ τὴν πε­ρί­με­νε. Τὴν πε­ρί­με­νε.

            Κα­θη­με­ρι­νὰ ροῦ­χα ἐ­κεί­νη τὴ μέ­ρα, ἁ­πλὰ ντυ­μέ­νη, μὰ πάν­τα προ­σεγ­μέ­νη. Χω­ρὶς κρα­γιὸν ἢ ἄλ­λο βά­ψι­μο, ἡ Ἰ­σι­δώ­ρα ἔ­δει­χνε συ­νή­θως φυ­σι­κή. Μιὰ φο­ρὰ δὲν τὴν ἔ­χω δεῖ μὲ κρα­γιόν. Θὰ τῆς πή­γαι­νε, σκέ­φτη­κε ὁ Μά­νος, ἀλ­λὰ οἱ σκέ­ψεις του πε­ρὶ αἰ­σθη­τι­κῆς δι­α­κό­πη­καν ἀ­πὸ τὴν κο­φτή της κα­λη­μέ­ρα. Κα­λὰ τὸ κα­τά­λα­βα, σκέ­φτη­κε πά­λι ὁ Μά­νος, ποὺ εἶ­χε νι­ώ­σει τὸν ἐ­κνευ­ρι­σμό της ἀ­πὸ τὴ στιγ­μὴ ποὺ τὴν εἶ­δε νὰ ἔρ­χε­ται ἀ­πὸ μα­κριά. Τί ἔ­χεις; Τὴ ρώ­τη­σε στὸ μυα­λό του.

"Πάντα αδιάλλαχτοι σαν έφηβοι" Τα ματωμένα ποιήματα του Μανώλη Φουρτούνη (1926-2019)

Κώστας Κρεμμύδας

Η παράσταση θα συνεχίζεται,
χωρίς εμένα και τους άλλους.

Ανάμεσα σε υψώματα σιωπής
η καμπύλη τροχιά των θυμών
και οι παράλληλοι δρόμοι των παρεξηγήσεων
(Μ.Φ., Πρόλογος, από τη συλλογή Εγγραφές και Προσωπεία, Αθήνα 1962)

Ιφιγένεια Σιαφάκα, Σκαντζόχοιρος με παπιγιόν -Κυκλοφορεί [αποσπάσματα]

Ποίηση σε πέντε πράξεις και αυλαία
Από τις εκδόσεις Σμίλη

ΦΛΑΜΠΟΥΡΟ

Στην κορφή του γκρεμού
το χάος δαμάσαμε στη γλώσσα
γοερά μωρά χωρίς τροφό
μ’ έκθετα δάχτυλα
τρατάραμε στο σώμα τους ιλίγγους
Μια νύχτα ο ορειβάτης δράκοντας
μας κάρφωσε φλάμπουρο στο όρος
Τη γλώσσα γυρίσαμε κουβέρτα
Κι έκτοτε κυματίζουμε βουβοί

ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ 2019- οι 3 πρώτοι

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ

1. Γιώργος Συμπάρδης, Αδέλφια, Μεταίχμιο
2. Αλέξης Πανσέληνος, Ελαφρά ελληνικά τραγούδια, Μεταίχμιο και και Βασιλική Πέτσα,Το δέντρο της υπακοής, Πόλις (ισοψηφία)
3. Μαρία Γαβαλά, Κόκκινος σταυρός, Πόλις και Μιχάλης Μοδινός, Το πλέγμα,  Καστανιώτης(ισοψηφία)

Ο Αμερικανός ποιητής Μαρκ Στραντ

Από την Ασημίνα Ξηρογιάννη //

«Μάρκ Στράντ //Προσωρινή αιωνιότητα»

Είναι είναι ένας σημαντικός ποιητής που αξίζει να γνωρίσει το ελληνικό κοινό. Σπουδαία ποιήματα, σπουδαία η αίσθηση των πραγμάτων. Ο λόγος για τον Αμερικανό ποιητή Μάρκ Στράντ.

«Μάρκ Στράντ /Προσωρινή αιωνιότητα». Μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Βακχικόν σε ανθολόγηση-μετάφραση και επίμετρο της ποιήτριας Ασημίνας Ξηρογιάννη, ενώ τον πρόλογο της έκδοσης έχει κάνει ο ποιητής Αναστάσης Βιστωνίτης .

Ίμρε Κέρτες : Ήμουν ένας Άουσβιτς – κλόουν (μτφρ- επιμέλεια: Γιώργος Καρτάκης)

Ο Ούγγρος νομπελίστας Ίμρε Κέρτες (9 Νοεμβρίου 1929 – 31 Μαρτίου 2016) σε ένα ξεκάθαρο και πικρό απολογισμό της ζωής του ως συγγραφέας και επιζών του Άουσβιτς.

.

Imre Kertész: Θυμάστε ακόμα που με επισκεφθήκατε πριν περίπου 20 χρόνια στην μικρή γκαρσονιέρα της οδού Τερέκ; Ήταν η πρώτη μου επίσκεψη από τη Δύση. Σ΄εκείνο το σπίτι έμεινα 42 χρόνια.

Βασιλική Νευροκοπλή: «Ο μικρός μονομάχος»

Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου
 Δημοσιεύτηκε 27 Μαΐου 2019

Καταρχήν, ας δούμε αν υπάρχουν Κύκλωπες. Και αν υπάρχουν, πώς ζουν και πού κατοικούνε; Σε σπηλιές προφανώς. Και πώς διατρέφονται; Με σάρκες συνήθως. Τι γίνεται όμως όταν για κάποιο λόγο οι Κύκλωπες αυτοί αλλάζουν γευστικές προτιμήσεις και τότε αντί για σάρκες τρώνε ρεύμα; Τι ρεύμα; Ρεύμα ηλεκτρικό από αυτό που μας φέγγει και μας φωτίζει, που μας ζεσταίνει στις παγωνιές και μας δροσίζει το καλοκαίρι, που μας εξασφαλίζει φαγητό μαγειρευτό και μας μετακινεί από το ασανσέρ μέχρι το διαμέρισμά μας κι από την πόλη ως το χωριό μας. Και τότε, εκεί που είχες όλες τις ανέσεις, παύεις να έχεις ηλεκτρισμό. Υπάρχει δηλαδή περίπτωση μια ωραία πρωία το ρεύμα να

Ανδριάνα Μπιρμπίλη, Κόκκινος ορίζοντας, Εκδόσεις «Αρισταρέτη»

Όταν μελετάμε το έργο ενός ποιητή, ο καλύτερος τρόπος για να κατανοήσουμε την εξέλιξή του, είναι να συγκρίνουμε τις ποιητικές του συλλογές. Να δούμε αν υπάρχουν ποιοτικές διαφορές ανάμεσα σε μια προηγούμενη και μια επόμενη ποιητική συλλογή, καθώς, στο χώρο της ποίησης υπάρχουν ποιητές, που είτε ωρίμαζαν και εξελίσσονταν από συλλογή σε συλλογή, είτε έμεναν στάσιμοι.

Παιδικά βιβλία με νόημα (της Μαρίζας Ντεκάστρο)

Θαυμάζω την παιδαγωγική ευφυΐα τον Tom Percival Χ 3

Η θάλασσα είδε και αφηγείται μια ιστορία για τον χρόνο και τα μικρά πράγματα που δημιουργούν τις αναμνήσεις που συνδέουν τις οικογένειες.

Ένα παλιωμένο αρκουδάκι, ένα αγαπημένο παιχνίδι που συντρόφευε για χρόνια τους μικρούς που έγιναν μεγάλοι και πέρασε χέρι με χέρι από τον παππού, στη μητέρα της και τώρα στη Σοφία. Μια μέρα με καταιγίδα, η Σοφία και ο παππούς της στη βιασύνη τους να επιστρέψουν από την παραλία δεν πρόσεξαν ότι το αρκουδάκι έπεσε από την

Κριτικό σημείωμα πάνω στη συλλογή διηγημάτων «Στις όχθες του Σάβου» του Λάζα Λαζάρεβιτς (εκδ. Ενύπνιο), του Κώστα Κουτρουμπάκη

Ο Λάζα Λαζάρεβιτς στη σύντομη ζωή του (πέθανε το 1891 σε ηλικία μόλις 39 ετών) βρέθηκε μέσα στη δίνη των αλλαγών που συντελέστηκαν στο ευρωπαϊκό λογοτεχνικό γίγνεσθαι του τέλους του 19ου αιώνα· έζησε δηλαδή τη μετατόπιση του ενδιαφέροντος από το ρομαντικό μυθιστόρημα στο κοινωνικό και ψυχογραφικό, όπου το «έξω» υποχωρεί και τον πρώτο ρόλο αρχίζει να παίζει πια ο άνθρωπος. Βέβαια ο Λαζάρεβιτς δε γράφει μυθιστορήματα αλλά διηγήματα. Τι διηγήματα όμως; Διηγήματα με προϋποθέσεις μυθιστορήματος. Κι αυτό γιατί σ’ αυτά δε διερευνά κάποιους ορισμένους και κλειστούς ανθρώπινους τόπους αλλά ανακαλύπτει ατόφιους ανθρώπινους μικρόκοσμους, που υφαίνονται μέσα από την πολυεπίπεδη δικτύωση των ατόμων που τους

Νέες εκδόσεις: 12 καινούργια βιβλία

Επιμέλεια: Ελένη Γκίκα //

Ελληνική πεζογραφία:

Ευάγγελος Αυδίκος «Οδός Οφθαλμιατρείου», εκδ. βιβλιοπωλείον της Εστίας, σελ. 216

«Οδός Οφθαλμιατρείου» είναι ο τίτλος του μυθιστορήματος. Είναι ο δρόμος όπου άρχισε το δράμα του ποιητή και πεζογράφου. Το υπόγειο του τυπογραφείου Παπαγεωργίου φιλοξένησε τις πρώιμες φιλοδοξίες του. Να γράψει και να γίνει αποδεκτός από το λογοτεχνικό σινάφι και την κοινωνία της Αθήνας. Μια μάχη άνιση. Πρόσφυγας στην Αθήνα του 1889, χωρίς

ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΘΕΛΩ

Τη νύχτα θέλω, θέλω ν' αρνηθώ τις απεχθείς συναλλαγές, κάτω απ' την ανελέητη φωτοχυσία ν' αλλάξω χρώμα στο χρήμα. Τη νύχτα θέλω, θέλω ν' ανταλλάξω το φιλί και το χάδι μ' ένα ποτήρι νερό -ανάσταση μετά τ' άνυδρα όνειρα- (τους εφιάλτες ήθελα να πω και το βραχνά). Μα πού η πηγή και πού η βρύση; Τη νύχτα θέλω δεν θέλω θα γυρνώ στο πλάι, θα ζαρώνω σαν έμβρυο τον ομφάλιο λώρο μου στο χέρι κρατώντας. Θοδωρής Σαρηγκιόλης: ''Το τέλος των ονομάτων'',Ποιήματα 1980-1992, εκδ. Παρασκήνιο, Αθήνα 1993, σελ.35.

Εντευκτήριο Νο 116: Περιεχόμενα

Πέντε κείμενα για τη σύγχρονη προσφυγιά, ελληνική και ξένη πεζογραφία και ποίηση,κριτικές και παρουσιάσεις βιβλίων, φωτογραφικό ένθετο 

Τεύχος 116, 160 σελ., τιμή 10,00 ευρώ

ΣΕΛΙΔΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ

«[…] Η ιστορία του ανθρώπου δεν είναι παρά η ιστορία των μεταναστεύσεων, των βίαιων μετακινήσεων, των ξεριζωμών, των μαζικών διώξεων, της αναγκαστικής προσφυγιάς, της αναζήτησης από τόπο σε τόπο και από ήπειρο σε ήπειρο μιας άλλης, καλύτερης ή και απλώς υποφερτής, ζωής. […] Εδώ και περίπου είκοσι χρόνια, στην Ελλάδα, στον νότο των Βαλκανίων, στην Ελλάδα, την από αιώνες γέφυρα μεταξύ Ανατολής και Δύσης, στην Ελλάδα, το ακρότατο ανατολικό σύνορο της Ευρώπης, καταφεύγουν άνθρωποι βασανισμένοι, κυνηγημένοι, δαρμένοι, μισοπνιγμένοι, είτε ως πρόσφυγες είτε ως μετανάστες, ακολουθώντας τον δρόμο προς τη Δύση, αναζητώντας τη Γη της Επαγγελίας, όπως αιώνες πριν οι Ευρωπαίοι, οδηγημένοι από την ανάγκη, την πείνα, τις επιδημίες, τις εσωτερικές διαμάχες, τους πολέμους, και, με το πρόσχημα της απελευθέρωσης των Αγίων Τόπων, αναζητούσαν, όχι ως ικέτες, όπως σήμερα οι πρόσφυγες, αλλά ως Σταυροφόροι κατακτητές, τη δική τους Γη της Επαγγελίας. […]» Πρόκειται για αποσπάσματα από το κείμενο ομιλίας της Μάρως Δούκα στην περυσινή Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Φρανκφούρτης, με το οποίο “ανοίγει” η μικρή ενότητα κειμένων για την προσφυγιά στο νέο τεύχος (αριθ. 116) του «Εντευκτηρίου», που κυκλοφόρησε πρόσφατα.

Το Μεγάλο Τιμητικό Βραβείο του Αναγνώστη στον Δημήτρη Νόλλα

Το Μεγάλο Τιμητικό Βραβείο του Αναγνώστη απονέμεται φέτος στον συγγραφέα Δημήτρη Νόλλα για το σύνολο του έργου του. Όπως δήλωσε ο ίδιος μιλώντας σήμερα το πρωί στην Athensvoice radio και στον δημοσιογράφο Μάκη Προβατά αισθάνεται χαρούμενος γι αυτή την τιμή αν και θεωρεί ποτέ κανένα βραβείο δεν του «πήρε τα μυαλά «. Αγαπάει εξίσου όλα του τα βιβλία, το καθένα σημαίνει κάτι ιδιαίτερο γι αυτόν. Ο ίδιος εξομολογήθηκε ότι θεωρεί κομβική στιγμή για την Ελλάδα το 1949, όταν απεφεύχθη μια τυραννία 40 ετών. Για την ταυτότητα του έλληνα δέχεται ότι είναι διαφέρει από αυτήν του μέσου δυτικού ευρωπαίου αλλά παραμένει ενδιαφέρουσα. Συνεχίζει να γράφει και πρέπει να περιμένουμε το επόμενο βιβλίο του. Ο Δημήτρης Α. Νόλλας γεννήθηκε το 1940 στην Αδριανή Δράμας από γονείς Ηπειρώτες. Η οικογένεια του εκτοπίστηκε από τα βουλγαρικά

Ρέκβιεμ της μεσαίας τάξης και της τρίτης ηλικίας (της Κατερίνας Σχινά)

Το λογοτεχνικό έργο του Μιχάλη Μοδινού είναι ένας συνεχής διάλογος ανάμεσα στην ιστορική μεταμυθοπλασία και το οικολογικό, αν μπορούμε να το ονομάσουμε έτσι, μυθιστόρημα – από την Χρυσή Ακτή, το πρώτο του μυθιστόρημα που κυκλοφόρησε το 2005 ως τον  Μεγάλο Αμπάι, τη Σχεδία και την Εκουατόρια. Το νέο του, ωστόσο, μυθιστόρημα, είναι διαφορετικό: πρόκειται για μια μετατονισμένη σε άλλη κλίμακα συνέχεια του μυθιστορήματός του Τελευταία έξοδος, Στυμφαλία, μια συμφωνία πάνω σε ένα θέμα, εκεί που η Τελευταία έξοδος ήταν, ας μου επιτραπεί η αναλογία, μια