Θοδωρής Βοριάς, «ΑΝΙΛΙΝΕΣ». ποιήματα, Οκτασέλιδο + τού Μπιλιέτου • 108, Αθήνα 2021, σελ. 16
«Ουκ εν τω πολλώ το ευ», μοιάζει να πρεσβεύει ο εκδότης αυτών των λιλιπούτειων κομψοτεχνημάτων Κύριος Βασίλης Δημητράκος.
Τα 81 ποιήματα που διάλεξε ο έμπειρος ανθολόγος καλύπτουν, όσο μπόρεσα να καταλάβω, την περίοδο 1948 – 1973. Προερχόμενα από διαφορετικές συλλογές (μερικές από τις οποίες συμβαίνει να έχω), ίσως και κάποια αδέσποτα, τοποθετούνται εδώ με νέα ομαδοποίηση: «Τα εφηβικά (1948-1951)», «Έμμετρα», «Ελεύθερος
Η Δεσφίνα της Φωκίδας, ορεινό χωριό στους πρόποδες του Παρνασσού, γενέθλιος τόπος του συγγραφέα, τόπος φιλόξενος στον κόπο και στον πόνο, αναδύεται στη Δίφορη μνήμη μέσα από τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, μέσα από την καταγραφή των γεγονότων του 19ου και του 20ου αιώνα στις εφημερίδες, μέσα από τις μαρτυρίες καθημερινών ανθρώπων, μέσα από φωτογραφίες, όπου ακινητεί η συγκίνηση.
Ένα αίσθημα ευθύνης, ένα αίτημα δικαίωσης κινεί τον συγγραφέα να αναμοχλεύσει το παρελθόν: εδώ η
Γιώργος Ρούσκας: “Χοϊκά, Χάικου και Δεπέλλιχοι συν δύο δοκίμια”, εκδόσεις Κοράλλι, Ιούνιος 2021
Η νέα ποιητική συλλογή του Γιώργου Ρούσκα με τίτλο “Χοϊκά, Χάικου και Δεπέλλιχοι συν δύο δοκίμια” απ’ τις εκδόσεις Κοράλλι, μας προσφέρει αριστοτεχνικές ποιητικές ριπές σε 89 σελίδες. Με καλαίσθητα σχέδια εξώφυλλου, προμετωπίδας και εσωτερικά, φιλοτεχνημένα απ’ την Νεφέλη Ρούσκα.
ΕΡ: Αγαπάτε το Μαρόκο. Εκεί η γεύση της πορτοκαλάδας και τσαγιού μέντας είναι ονειρικές. Μου φαίνεται αδύνατον να περιγραφούν σε κάποιον που δεν τις έχει δοκιμάσει. Δεν συμβαίνει το ίδιο και με τους στίχους; Οποιαδήποτε λέξη δε σημαίνει κάτι διαφορετικό για τον καθένα μας αναλόγως των εμπειριών μας; Άρα όταν διαβάζω ένα ποίημα σας καταλαβαίνω αυτό που γράψετε;
Είναι εντυπωσιακό πόσο «τοποφιλική» [1] είναι η σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Και χρησιμοποιώ τον όρο «τόπος», που είναι εμποτισμένος με ατομικά και συλλογικά βιώματα και συναισθήματα, σε αντίθεση με την έννοια του απρόσωπου και άξενου «χώρου» που κυριαρχεί στη νεωτερικότητα [2]. Όχι βέβαια ότι η παλαιότερη λογοτεχνία, οικεία και ξένη, δεν ήταν τοποφιλική, κάθε άλλο. Ο τόπος αποτελούσε πάντα κάτι πολύ περισσότερο από απλό σκηνικό στη γραπτή παράδοση όλων των εποχών.
Πυκνή, με βάθος σκέψης, κάποτε σκληρή, αλλά με λεπτές αποχρώσεις μελαγχολίας και συγκίησης, η ποιητική αυτή συλλογή καταγράφει τον βηματισμό του ποιητή μέσα σ΄ένα τοπίο πόλης όπου κυριαρχούν η μοναξιά και η ματαιομένη ελπίδα αλλά αναδύονται ζωντανές, η τρυφερότητα, η προσμονή και η ανάμνηση του έρωτα και η ενάργεια για
«Δεν αναγνωρίζω κανέναν άνθρωπο σαν εχθρό μου, γιατί κανένα ανθρώπινο πλάσμα δεν μπορεί να είναι εχθρός μου. Όποιος κι αν είναι, είναι φίλος μου. Δεν έχω διαφορές μαζί του, παρά μόνο με εκείνο το άτυχο κομμάτι μέσα του που προσπαθώ να εξαλείψω πρώτα σε εμένα τον ίδιο.
Ὁ τίτλος τῆς πέμπτης, ἂν ἔχω μετρήσει σωστά, αὐτοτελοῦς ποιητικῆς συλλογῆς τοῦ Γιώργου Χ. Θεοχάρη εἶναι φανερὰ ἐνδεικτικός. Καὶ τονίζουμε τὴ λέξη φανερὰ ἐπειδὴ πολλὲς φορὲς ἔχουμε ἀναζητήσει σὲ ἄλλα βιβλία μιὰ ἐμφανῆ σχέση τίτλου καὶ περιεχομένου, χωρὶς τελικὰ νὰ τὴ βρίσκουμε. Ἐδῶ ἡ πλησμονὴ τῶν ὀστῶν μᾶς
Γιώργος Ρούσκας: “Χοϊκά, Χάικου και Δεπέλλιχοι συν δύο δοκίμια”, εκδόσεις Κοράλλι, Ιούνιος 2021
Η νέα ποιητική συλλογή του Γιώργου Ρούσκα με τίτλο “Χοϊκά, Χάικου και Δεπέλλιχοι συν δύο δοκίμια” απ’ τις εκδόσεις Κοράλλι, μας προσφέρει αριστοτεχνικές ποιητικές ριπές σε 89 σελίδες. Με καλαίσθητα σχέδια εξώφυλλου, προμετωπίδας και εσωτερικά, φιλοτεχνημένα απ’ την Νεφέλη Ρούσκα.
Η γραφή του ποιητή διαπραγματεύεται και ψαύει σπουδαία της ζωής ζητήματα. Με χάικου και δεκαπεντασύλλαβο. Η σαρκώδης ποιητική του πράξη αποπνέει Λόγο μ’ εσωτερικό κυματισμό, χωρισμένη σε δύο ενότητες: “xάικου με γλώσσα ελληνική” και “δεπέλιχοι χοϊκοί”.
Χρησιμοποιώ τον τίτλο πρόσφατης σχετικά διαδικτυακής ομάδας έρευνας (ΘΧΠ) με διαδραστικούς χάρτες της πόλης και αναφορά σε πάσης φύσεως υλικό που σχετίζεται διαχρονικά με το παρελθόν της. Μιά εξαιρετική προσπάθεια, μαζί με πολλές άλλες κυρίως στο fb, που ειδικεύονται στη συγκέντρωση ιδίως φωτογραφικού υλικού γενικού αλλά και ειδικού ενδιαφέροντος (π.χ. οικογενειακές φωτογραφίες). Κυκλοφορεί μία αίσθηση αβάσταχτης νοσταλγίας, αδιανόητης ας πούμε για τη δεκαετία του ΄50 κ.εξ.
Tο κείμενο ξεκινά με την αέρινη φωνή-δίοδο: εδώ στη ρωγμή του χρόνου… Η συνέχεια γίνεται με σταθερό βλέμμα στη γραμμή των οριζόντων και η τελευταία ματιά πέφτει πάνω στο αμύγδαλο του κόσμου. Η αντίστροφη πορεία ξεκινά και στον κήπο που μας φιλοξενεί η πίστη είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο είναι η γραμμή που υψώνεται στο ασύνορο γαλάζιο και στέκει φάρος αμετακίνητος. Το τρίτο βήμα είναι η έξοδος από τη ρωγμή με λίγο φως, λίγο σκοτάδι και λίγο αίμα πάνω στο σώμα, πάνω στο βλέμμα, πάνω στα μάτια. Η ματιά σπάει το αμύγδαλο και στην ψίχα του σιγοκαίει ένα αναπάντητο «Πιστεύω» και μια αδύναμη προσευχή. Ο πιστός και ο άπιστος τρέχουν να κρυφτούν για να γλιτώσουν από το ψυχρό, κυρτό, μέταλλο και σε μια αναπάντεχη δίνη ελπίζουν για να ανυψωθούν και να καρφωθούν στη σωτήρια δέσμη φωτός, αυτήν που δεν σβήνει και κάνει τον φάρο τρίτο μάτι γνώσης και
Ξημέρωμα 5.7.1972, γύρω στις 5 το πρωί: (στη Μαρίκα) - Πες τους να πάρουν το οξυγόνο, δεν χρειάζεται πια. Η φοβερή δεκαετία του 1940 καθορίζει την προσωπικότητα του νεαρού Μάριου Χάκκα. Η συνοικία επίσης στην οποία ανδρώθηκε, η Καισαριανή, τον θωρακίζει ως προς το ιδεολογικό του σύμπαν. Το 1950, στα 19 του, και για βιοποριστικούς λόγους, βρίσκεται στη σχολή σαμαρειτών του ΕΕΣ στη Γυάρο, όπου έρχεται σε επαφή με πολιτικούς κρατούμενους. Το 1951 πετυχαίνει στις
