17.7.21

«Οι εμπρηστές» της Ρ. Ο. Κουόν Η ρωγμή της ψυχής



Tο κείμενο ξεκινά με την αέρινη φωνή-δίοδο: εδώ στη ρωγμή του χρόνου… Η συνέχεια γίνεται με σταθερό βλέμμα στη γραμμή των οριζόντων και η τελευταία ματιά πέφτει πάνω στο αμύγδαλο του κόσμου. Η αντίστροφη πορεία ξεκινά και στον κήπο που μας φιλοξενεί η πίστη είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο είναι η γραμμή που υψώνεται στο ασύνορο γαλάζιο και στέκει φάρος αμετακίνητος. Το τρίτο βήμα είναι η έξοδος από τη ρωγμή με λίγο φως, λίγο σκοτάδι και λίγο αίμα πάνω στο σώμα, πάνω στο βλέμμα, πάνω στα μάτια. Η ματιά σπάει το αμύγδαλο και στην ψίχα του σιγοκαίει ένα αναπάντητο «Πιστεύω» και μια αδύναμη προσευχή. Ο πιστός και ο άπιστος τρέχουν να κρυφτούν για να γλιτώσουν από το ψυχρό, κυρτό, μέταλλο και σε μια αναπάντεχη δίνη ελπίζουν για να ανυψωθούν και να καρφωθούν στη σωτήρια δέσμη φωτός, αυτήν που δεν σβήνει και κάνει τον φάρο τρίτο μάτι γνώσης και

καθοδήγησης. Μέχρι να γίνει αυτό, η ψευδαίσθηση του θανάτου και η ψευδαίσθηση της ζωής κάνουν τον κόσμο να γυρνά, να ξεσπά και η ύπαρξη δικαιώνεται, δοκιμάζεται, προετοιμάζεται. Το άγνωστο αύριο περιμένει πιστούς, άπιστους, αρκεί να μην αφήσουν τη ρωγμή να κλείσει, αρκεί να την καίνε κάθε μέρα, αρκεί να γίνουν «Οι εμπρηστές» (Εκδόσεις Δώμα). Η Ρ. Ο. Κουόν φτιάχνει έναν τεράστιο σταυρό του βάζει φωτιά και σε προκαλεί να δεις. Αν δεις μια πανύψηλη φωτιά να καίει είσαι ο πιστός της εικόνας. Αν δεις τον λόγο Του να πετάει φλόγες είσαι πιστός που ζει το θαύμα. Η Κουόν δεν κάνει τον διαχωρισμό ξεκάθαρο κι αυτό γιατί απέναντι στην πίστη είμαστε όλοι ευάλωτοι και ανά πάσα στιγμή μπορούμε να αλλάξουμε θέση. Ο ορθολογιστής άπιστος δύναται να βρεθεί σε στάση προσευχής και να μεταδίδει το μήνυμα Του. Ο φανατισμένος πιστός μπορεί να αγνοήσει την ύπαρξη Του όταν καταλάβει ότι η μεγάλη θυσία που πρέπει να κάνει γι’ Αυτόν είναι ο εαυτός του. Στην εναλλαγή θέσεων καθοριστικό ρόλο παίζουν η οικογένεια, η μοίρα και η βία. Η τελευταία ενώνει και διαλύει τα πάντα και η πίστη στον άνθρωπο εξασφαλίζει την επιβίωση. Η Κουόν μας δείχνει ότι η βία προς τον εαυτό μας είναι η πηγή των πάντων, ακόμη και της ευτυχίας. Ο τρόπος που το κάνει δεν έχει εξάρσεις, μόνο μια ελεγχόμενη εσωτερική πίεση που την κατάλληλη στιγμή εκτονώνεται και μας γεμίζει φως. Στο τέλος του βιβλίου διαβάζουμε: Τα μνήματα αυτού του κόσμου θ’ ανοίξουν, και οι νεκροί, παραζαλισμένοι, γεμάτοι χώματα, θα σπεύσουν προς τους χρυσαφένιους δρόμους, ζωντανοί και πάλι, επιτέλους. Τρεις οι βασικοί χαρακτήρες. Η Φοίβη, λαμπερή και περιζήτητη, ξοδεύει τον εαυτό της ζώντας κάτω από το βάρος μιας τραγικής απώλειας, αυτής της μητέρας της. Ο Γουίλ, ο άβγαλτος αλλά φιλόδοξος συμφοιτητής της, είχε κάποτε αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό, αλλά έχασε την πίστη του και έμεινε μετέωρος. Ο Τζων Λιλ, ο χαρισματικός αρχηγός θρησκευτικής σέχτας που υπόσχεται στη Φοίβη μια ζωή με νόημα και σκοπό. Η κοπέλα δοκιμάζει τον εαυτό της δημιουργώντας την καταστροφή. Ο Γουίλ αντιστέκεται στο να επιστρέψει στον δρόμο Του και ο Τζων Λιλ κατευθύνει απερίσκεπτους νέους στην δίχως νόημα θυσία. Όλες αυτές οι επώδυνες διαδρομές έχουν κοινή αφετηρία τη ρωγμή της ψυχής και τη θλίψη που ριζώνει εκεί. Η Κουόν ιερουργεί δίχως διάθεση προσηλυτισμού, διδακτισμού και με νηφαλιότητα και σιγουριά αφηγείται μια πάρα πολύ όμορφη και θλιβερή ιστορία. Τα λόγια της σε αγγίζουν και βρίσκουν αμέσως θέση στην καρδιά. Η φροντισμένη έκδοση από εκδόσεις «ΔΩΜΑ» συνοδεύεται από την κρυστάλλινη μετάφραση της Παλμύρας Ισμυρίδου.

 https://www.toperiodiko.gr/%CE%BF%CE%B9-%CE%B5%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%B7%CF%83%CF%84%CE%AD%CF%82-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%81-%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%85%CF%8C%CE%BD/?fbclid=IwAR0XvwQG5YzjO3ThgQWM4TkBNujSDO0k3R72SSqhAZ70GmKl3RaJq_l4L6M#.YOQNoegzaUk

Δεν υπάρχουν σχόλια: