Ευφροσύνη Μαντά Λαζάρου: «Ένα δέντρο λιβάνι και πάλι ο ξηρανθός», εκδόσεις Βακχικόν, 2020.
Η Ευφροσύνη Μαντά Λαζάρου έχει την ικανότητα να ανανεώνεται συνεχώς, τόσο θεματικά όσο και υφολογικά, ενώ κάποιες φορές οι αναζητήσεις της αγγίζουν και ειδολογικές παραμέτρους. Αυτό συμβαίνει με την τελευταία της συλλογή: «Ένα δέντρο λιβάνι και πάλι ο ξηρανθός», που θα επιχειρήσω να παρουσιάσω στη συνέχεια. Η Ε.Μ.Λ. από το 2002 μέχρι το 2020 έδωσε στο αναγνωστικό κοινό επτά ποιητικές συλλογές, που κάθε άλλο παρά από στατικότητα χαρακτηρίζονται. Η ευδιάκριτη εξελικτική πορεία, καθώς και η ευκρινής προσπάθεια συνεχούς ανανέωσης, πιστεύω πως είναι από τις κύριες συγγραφικές αρετές της ποιήτριας.
Η νέα συλλογή ξεκινά με τέσσερα ευσύνοπτα πεζά κείμενα, αυτοαναφορικά ως ένα βαθμό. Αφού, μάλλον ελαύνονται από τον ευρύτερο κύκλο των οικογενειακών της βιωμάτων. Δεν είμαι και βέβαιος αν αυτά τα κείμενα μπορούν να χαρακτηριστούν πεζόμορφα ποιήματα ή να καταταχθούν σε οποιαδήποτε άλλη παρεμφερή ειδολογική κατηγορία. Το βέβαιο είναι ότι διακρίνονται για το βάθος, την ευαισθησία και τη στοχαστικότητα τους. Το γεγονός, αν συνδυαστεί και με την ελλειπτικότητα του λόγου της Ε.Μ.Λ., διασφαλίζει και την ποιητική υφή αυτών των κειμένων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου