Γράφει ο Άγγελος Χαριάτης
Το βιβλίο “Αρκαδία” της Emmanuelle Bayamack-Tam που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις (μετάφραση Χαρά Σκιαδέλλη) είναι ένα ιδιαίτερο βιβλίο. Σύγχρονο από τη μία και κλασικό από την άλλη. Σύγχρονο διότι ασχολείται, πραγματεύεται, καταπιάνεται με κοινωνικά ζητήματα όπως η σεξουαλική ταυτότητα, το προσφυγικό, οι σχέσεις εντός της πολυπολιτισμικότητας, τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης. Και κλασικό μιας και το κείμενο διαποτίζεται από την αγάπη, τον έρωτα, την οικογένεια υπό μια ευρύτερη έννοια. Η διαφορετικότητα είναι το κυρίαρχο στοιχείο της ιστορίας. Γίνεται κατανοητό εξαρχής
από το εικαστικό τού εξωφύλλου (Ofra Amit, Change from «Sea» series ). Κι η ανεκτικότητα. Πατώντας γερά πάνω του, η συγγραφέας καταφέρνει να επινοήσει μια υπέροχη ιστορία. Γιατί κυρίαρχος στη λογοτεχνία είναι ο μύθος, η ιστορία, και ασφαλώς ο τρόπος που θα ειπωθεί. Η νεαρή Φαρά μεγαλώνει σε ένα κοινόβιο ―πρώην οικοτροφείο υπό τη σκέπη της καθολικής εκκλησίας― όπου ο ελεύθερος έρωτας, η συμπόνια και η αποδοχή είναι τα βασικά συστατικά του. Υπό την ηγεσία του πεφωτισμένου ―στα μάτια της παιδίσκης Φαρά― Αρκαντύ, προσπαθούν τα μέλη της ιδιότυπης και ιδιόμορφης κοινότητας να μαζέψουν τα κομμάτια τους, από τον προηγούμενο, τρόπον τινά, αστισμό τους, από την επώδυνη εμπειρία του συγχρωτισμού με τους «κανονικούς». Έτσι, λοιπόν, όλοι της Γης οι κολασμένοι έχουν δικαίωμα στην ειρηνική, απαλλαγμένη από άγχη ζωή, έχουν δικαίωμα να κυλιστούν υπό την επήρεια του μεθυστικού, σε όλες του τις εκφάνσεις, έρωτα στα λιβάδια της λήθης. Η γραφή της Emmanuelle Bayamack-Tam έχει μπίτνικ επιρροές και ταυτόχρονα την ικανότητα να δίνει ―σαν ήρεμος παφλασμός― τη συνέχεια του μύθου, χωρίς να καταφεύγει σε συγγραφικές ευκολίες. Επανερχόμενος στην ιστορία: Η Φαρά, που αναπτύσσεται βιολογικά θυμίζοντας πότε αγόρι και πότε κορίτσι, συναντά τον Ανγκοσόμ, νεαρό έγχρωμο πρόσφυγα ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει. Η άρνηση της κοινότητας να ανοίξει την αγκαλιά της ώστε να τον αποδεχθεί, δίνει καίριο πλήγμα στη φιλοσοφία της. Αντιμέτωπη με το δίλλημα: Να υποστηρίξει τις ιδέες της ή να συνεχίσει να ζει, σχεδόν μακάρια, εντός της κοινότητας, απολαμβάνοντας τον έρωτα του Αρκαντύ; Επιλέγει να ανοίξει τα φτερά της ώστε να αναμετρηθεί με τον κόσμο και κυρίως με τον εαυτό της. Από αυτό το σημείο κι έπειτα ―κατά τη γνώμη μου― αποκτά ένα βαθύτερο φιλοσοφικό υπόβαθρο, θέτοντας δυσεπίλυτα ζητήματα. Η αγάπη, όμως, εξακολουθεί να είναι ο οδηγός της, ο φάρος σε μια ερημική περιοχή, η φλόγα που φωτίζει το είναι της, είναι το καταφύγιό της. «Μια αληθινή κοινότητα είναι προϊόν ενός εσωτερικού νόμου, και ο πιο βαθύς, ο πιο απλός, ο πιο τέλειος και πρωταρχικός νόμος είναι ο νόμος της αγάπης» όπως αναφέρει ο Ρόμπερτ Μουζίλ στο βιβλίο του Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες, που λειτουργεί εν είδει εισαγωγής στην Αρκαδία της Emmanuelle Bayamack-Tam.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου