Δήμητρα Σμυρνή
Πρώτο του βιβλίο «Ο κορυδαλλός» (2012), μια νοσταλγική επιστροφή στα χρόνια της νιότης της γενιάς του ’50 κι ύστερα ακολουθούν κι άλλα βιβλία, πάντα με απόσταση μεταξύ τους, πάντα έχοντας κάτι να πουν, χωρίς αναίτιο ξόδεμα και συγγραφικούς ναρκισσισμούς, οδηγώντας στο σημερινό τέταρτο βιβλίο, το βιβλίο «μικρά πεζά», Μάιος του 2021, εκδόσεις Ενύπνιο.
«Μικρά πεζά».
Θαρρείς και παίζει ο Γιώργος Σιώμος ακόμη και με τα γράμματα, γράφοντας στον τίτλο του βιβλίου του το «μικρά» με μικρό μ και όχι με κεφαλαίο, στέλνοντας ίσως ένα κρυφό μήνυμα στους αναγνώστες του, που θυμίζει τους στίχους του Σεφέρη « είναι καιρός να πούμε τα λιγοστά μας λόγια, γιατί η ψυχή μας αύριο κάνει πανιά…»
«Μικρά πεζά», που μοιάζουν τα περισσότερα με πεζογραφικά... χάικου και όχι με διηγήματα, καθώς τα χαρακτηρίζει η αφαιρετικότητα και η λανθάνουσα ποιητική πνοή.
Ο συγγραφέας δεν θέλει να εντυπωσιάσει, δεν θέλει να πει κάτι καινούριο, ούτε όμως και πολυφορεμένο. Ξαναγυρνά στις πηγές. Αυτές που τροφοδοτούν τον ψυχισμό του καθένα μας, είτε είναι τα παιδικά μας χρόνια, είτε είναι η πορεία μας στην κατάκτηση της ζωής – νίκες και ήττες – είτε είναι το τέλος που περιμένει στο βάθος και μας τρομάζει. Παράλληλα αποτυπώνει στα κείμενά του τον σύγχρονο κόσμο μας, όπου το ψεύτικο έχει τη λάμψη του αληθινού και η αδικία κρύβεται κομψά πίσω από λέξεις και πράξεις, αλλοτριώνοντας τον πολίτη
Οι ψηφίδες της γραφής του, άλλες πολύ μικρές σαν επιγράμματα κι άλλες μεγαλύτερες, αποτελούν ένα ψηφιδωτό που μιλά στον καθένα μας ξεχωριστά, καθώς ανασύρουμε τις δικές μας προσλαμβάνουσες παραστάσεις, χωρίς να είναι απαραίτητο να συμπίπτουν τοπικά ή χρονικά με του συγγραφέα.
Με διάθεση εξομολογητική, σαν να απευθύνεται σε μυημένους, πρόσωπο αφήγησης πρώτο ή δεύτερο, που υποκαθιστά κάποτε και πάλι το πρώτο, - χρησιμοποιεί το τρίτο, όταν η εικονοποιία του το απαιτεί - προχωρεί σε ταξινόμηση του υλικού του, χωρίζοντάς το σε ενότητες με ένα μικρό μότο κάθε φορά.
Έτσι, παιδιά, γυναίκες, άνθρωποι, γλώσσες ξεχασμένες, δέντρα, σπίτια, ζωντανεύουν μέσα από τη συγγραφική του ματιά, όχι σαν αντικείμενα ψυχρής ανατομίας, αλλά άλλοτε σαν πινελιές ενός καμβά, όπου απλώνει τα χρώματά του ζωγραφίζοντας, και άλλοτε σαν τρυφεροί συνομιλητές του.
Η αλήθεια με την οποία αναβλύζουν τα λόγια του, η θαρραλέα του πολιτική ματιά –δίψα για δικαιοσύνη και ανθρωπιά σ’ έναν κόσμο που τα έχει ξεχάσει εδώ και πολύ καιρό – η παρατηρητικότητα, με την οποία καταγράφει λεπτομέρειες που το κοινό μάτι δεν μπορεί να συλλάβει, η ευαισθησία, που κρατά όμως μιαν αρρενωπή αξιοπρέπεια χωρίς να καταντά γλυκερή, η στοχαστική θεώρηση των πραγμάτων μέσα από τη λαϊκή σοφία, που την κατέχει ο ίδιος πολύ καλά, αφού είναι βαθιά λαϊκός, αποτελούν τα χαρακτηριστικά της γραφής του, που πείθουν και συγκινούν τον αναγνώστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου