Αυτοπροσωπογραφία σε δεύτερο πρόσωπο

Γιάννης Καλογερόπουλος 

Επιμέλεια: Μισέλ Φάις

Ο Εντουάρ Λεβέ, με ακαδημαϊκές σπουδές στα οικονομικά και αυτοδίδακτος στη φωτογραφία και τη ζωγραφική, αυτοκτόνησε στο Παρίσι στις 17 Οκτωβρίου του 2007, σε ηλικία σαράντα δύο ετών. Δέκα μέρες νωρίτερα είχε παραδώσει στον εκδότη του το χειρόγραφο του τελευταίου του βιβλίου, με τίτλο «αυτοχειρία». Στο συγγραφικό του έργο επηρεάστηκε σε μεγάλο βαθμό από το Εργαστήρι Δυνητικής Λογοτεχνίας (OuLiPo) και κυρίως από τον πλέον επιφανή εκπρόσωπό του, Ζορζ Περέκ. Το πρώτο του βιβλίο, με τίτλο «Τα έργα», έχει τη μορφή ενός καταλόγου έκθεσης και αποτελείται από τίτλους και περιγραφές πεντακοσίων δυνητικών εικαστικών έργων. Η συγγένεια με την περεκική Ιδιωτική

Η ΦΥΛΑΚΑΣ ΤΟΥ ΑΡΧΕΙΟΥ, Αντώνης Γιανακός

Αθήνα, καλοκαίρι του 2014. 

Στην κορύφωση της οικονομικής κρίσης η Μαρί, ιστορικός από τη Γαλλία, προκειμένου να στηρίξει το διδακτορικό της, κάνει έρευνα στα Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας για την περίοδο του Εμφυλίου. Άθελά της παρακολουθεί την πορεία ενός ζευγαριού – μιας αντάρτισσας και ενός γιατρού – που χώρισαν τον Δεκέμβριο του 1936 και ξαναβρέθηκαν το 1948 στον Γράμμο και στο Βίτσι. Τα βήματα

Το μεγαλύτερο ταμπού του αιώνα μας, η εκμετάλλευση των ζώων (της Άννας Μαρίας Δρουμπούκη)

Το βιβλίο Ζωόπολις ξεκινάει με μια άβολη κατάφαση, το κίνημα για την υπεράσπιση των ζώων βρίσκεται σε αδιέξοδο. Με έναν έξυπνο και στοιχειoθετημένο τρόπο, η Ζωόπολις υποστηρίζει ότι είμαστε άρρηκτα συνδεδεμένοι με τα ζώα. Κομψά γραμμένο και χωρίς να προορίζεται μόνο για τους ειδικούς, καταρτίζει μια νέα, σημαντική ατζέντα για τη μελλοντική μας συνύπαρξη με αυτά τα πλάσματα, στα οποία οφείλουμε περισσότερα από τη λύπηση ή την ενσυναίσθησή μας. Το ζώο, όπως λέει αυτό το βιβλίο, είναι ένα πραγματικά πολιτικό ον. Του χρωστάμε δικαιοσύνη.

Κατερίνα Λιάτζουρα, ποίημα

Σ' έναν βρωμερό πίνακα ζωγραφικής

ξεθώριασαν τα χρώματα

στάχτιασαν οι φιγούρες

μαύρισαν οι κραυγές.

Πίσω από τον καθρέφτη

Χρύσα Φάντη*

 Επιμέλεια: Μισέλ Φάις

Προσωπαγνωσία είναι μια σπάνια εγκεφαλική διαταραχή, κατά την οποία ο πάσχων αδυνατεί ν’ αναγνωρίσει πρόσωπα (ή και τον ίδιο του τον εαυτό) –σύμπτωμα που στον ένα ή στον άλλο βαθμό στον καθένα μας μπορεί να εμφανιστεί όταν από τη μια στιγμή στην άλλη χάνει αγαπημένα πρόσωπα, τη δουλειά του, την ιδεολογία του, τη ζωή του. Στην Προσωπαγνωσία της Ελένης Γκίκα ο κλονισμός τού άλλοτε εύρωστου εκδοτικού συγκροτήματος στο οποίο εργάζεται η κεντρική αφηγήτρια -έμπειρη δημοσιογράφος και υπεύθυνη του εκτενούς ένθετου για το βιβλίο για περισσότερο από τρεις

Διονύσης Στεργιούλας: Εναλλαγές ποιητικού τοπίου (Το άλλο μισό του ουρανού / Ελληνίδες ποιήτριες του εικοστού αιώνα, Ανθολόγηση-Πρόλογος: Σωτήρης Παστάκας – Σταύρος Γκιργκένης, εκδ. Ζήτρος, Θεσσαλονίκη, 2020)

Σωτήρης Παστάκας

Ο καταιγιστικός ρυθμός με τον οποίο εκδίδονται κάθε είδους και στόχευσης ανθολογίες ελληνικής ποίησης τα τελευταία χρόνια δεν αφήνει το περιθώριο για ουσιαστική και συστηματική μελέτη όχι μόνο του φαινομένου αυτού γενικότερα αλλά συχνά ούτε και της κάθε προσπάθειας ξεχωριστά. Στην ανθολογία με τίτλο Το άλλο μισό του ουρανού παρουσιάζονται (με μικρό αριθμό ποιημάτων τους) 159 ελληνίδες ποιήτριες του εικοστού αιώνα. Το ογκώδες υλικό που έπρεπε να διερευνηθεί κατά τη φάση της προετοιμασίας δείχνει ότι προηγήθηκε χρονοβόρα εργασία, επομένως και εξοικείωση με τις εκατοντάδες ποιητικές συλλογές που λειτούργησαν ως πηγές. Οι δύο ανθολόγοι, Σωτήρης Παστάκας (1954) και Σταύρος Γκιργκένης (1972), ποιητές και οι ίδιοι, έχουν ασχοληθεί και στο παρελθόν με

Η εξαφάνιση του Ροδόλφου Μπάτη (του Κώστα Θ. Καλφόπουλου)

Ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης είναι, ίσως, «ο τελευταίος των Μοϊκανών» μιας μαχητικής, ερευνητικής, αλλά και ανεπηρέαστης από κομματικές δεσμεύσεις και ιδεολογικές αγκυλώσεις δημοσιογραφίας που πλέον δεν υπάρχει, κουβαλώντας την πείρα δεκαετιών και με πλούσιο συγγραφικό έργο γύρω από τη μεταπολεμική πολιτική και την ιστορία της χώρας. Επί πλέον, υπήρξε ο «καλύτερος μαθητής» του Γιάννη Μαρή, έχοντας διατελέσει στενός συνεργάτης του, αλλά και καλός οικογενειακός φίλος, και αυτήν ακριβώς τη «μαθητεία» την μεταπλάθει λογοτεχνικά, αποτίοντας φόρο τιμής στον «δάσκαλό» του και, κυρίως, κάνοντάς τον συμπρωταγωνιστή στο δεύτερό του μυθιστόρημα, που μόλις

Κοσμάς Κοψάρης, Εκδοχές του θανάτου στην ποίηση του Γιώργου Χρονά και στο μυθιστόρημα του P. P. Pasolini, Ragazzi di vita.

Το συγκεκριμένο άρθρο στοχεύει στην κατάδειξη της θεματικής του θανάτου ως πάγιας και στενά συγγενικής στους P.P.Pasolini και Γιώργο Χρονά. Σε αυτή τη βάση, τα ακόλουθα ποιήματα του Χρονά προσεγγίζουν ιδιαίτερα θεματικά το περιεχόμενο του μυθιστορήματος του Παζολίνι: Τα παιδιά της ζωής. Οι ήρωες του συγκεκριμένου βιβλίου είναι καταδικασμένοι να ζουν σε άθλιες συνθήκες διαβίωσης, να μην προγραμματίζουν τίποτα, παρά μόνο το πως θα επιβιώσουν την επόμενη μέρα με οποιοδήποτε τίμημα, ακόμη με το να κλέψουν ή να εκπορνευτούν. Στα τρία χαρακτηριστικά

Χορογραφώντας τον εφιάλτη – του Ηλία Λ. Παπαμόσχου

Ομολογώ ότι δεν είχα δει τον Μεγαλέξαντρο, όμως δίχως αυτόν ο Αγγελόπουλος είναι ολότελα λειψός, ακρωτηριασμένος, σαν το κεφάλι του ήρωα στο τέλος της ταινίας, το μαρμάρινο κεφάλι που εξαντλεί τους αγκώνες του Σεφέρη, το οποίο για τον Αγγελόπουλο δεν είναι η αρχαία κληρονομιά, ή δεν είναι μόνον αυτή, αλλά η σύγχρονη ιστορία.

Η περίπτωση Πισαρνίκ

Βερονίκη Δαλακούρα

Το έργο της Πισαρνίκ σταθερό μέσα στον χρόνο, αποτελεί το δείγμα της έκλαμψης ενός ταλέντου του οποίου τα όρια, αν υπάρχουν, θρυμμάτισαν τον Καθρέφτη 

ΑΛΕΧΑΝΤΡΑ ΠΙΣΑΡΝΙΚ, Ποιήματα, Επιλογή - μετάφραση - μελέτη: Στάθης Ιντζές, Πρόλογος: Κωνσταντίνα Κορυβάντη, εκδόσεις Ενύπνιο, σελ. 138

Αριστούλα Δάλλη: Μαρία Κουγιουμτζή: «ΝΥΧΤΕΣ ΠΥΡΕΤΟΥ», Εκδόσεις ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ, 2020

Το μυθιστόρημα της Μαρίας Κουγιουμτζή  ΝΥΧΤΕΣ ΠΥΡΕΤΟΥ,  πυκνογραμμένο και με πολλές εναλλαγές  στο περιεχόμενο του, είναι ένα ταξίδι  μυθοπλασίας πολύ διαφορετικό από αυτά που συναντούμε συνήθως . Η διαφορετικότητα του συνίσταται όχι μόνο στην  ξεχωριστή  γραφή της συγγραφέως αλλά στην τόλμη της να ανοίγει δρόμους σε πολλαπλά επίπεδα. Πρόκληση  περιέργεια  ωθεί τον αναγνώστη να παρακολουθήσει με τόλμη  μαζί της τις πολύπλοκες πρωτοποριακές υπαρξιακές διαδρομές. Παρελθόν , παρόν και μέλλον συμπλέκονται σε μυθοπλασία – προσομοίωση μιας πραγματικότητας  που δεν απέχει  από την βιωματική εμπειρία.

Για το «Μάθημα γεωγραφίας» της Πελαγίας Φυτοπούλου – γράφει η Βαρβάρα Ρούσσου

Ένα ιδιόρρυθμο μάθημα γεωγραφίας αναλαμβάνει να παραδώσει η Πελαγία Φυτοπούλου στην τρίτη ποιητική της κατάθεση. Το πρώτο της βιβλίο, Κούκος (2016) επανέκδοση 2021) έδινε το στίγμα μια ποίησης στιβαρής όπου ο τρόπος διαχείρισης των θεμάτων διαμόρφωνε προσωπική φωνή που ανταποκρίνεται θερμά στα προσωπικά και κοινωνικά συμβάντα. Δεν θα έλεγα ότι η δεύτερη συλλογή ανταποκρίθηκε στην προσδοκία που είχε δημιουργηθεί, αλλά περιείχε ποιήματα δυναμικά που επιβεβαίωναν μια ποίηση με υψηλού βαθμού ένταση. Η δυναμική αυτή αποκαλύπτεται στη νέα

ΘΩΜΑΣ ΚΟΡΟΒΙΝΗΣ: ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΕ ΣΗΜΑΙΝΟΝΤΕΣ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΙΗΤΕΣ

(από ανάρτηση στη σελίδα του Θωμά Κοροβίνη στο facebook)
Το παρακάτω κείμενο αποτελεί το περιεχόμενο του πανηγυρικού της ημέρας το οποίο συνέταξα και εκφώνησα στην αίθουσα εκδηλώσεων του Ζωγραφείου την 21 Νοεμβρίου του 2011, ημερομηνία κατά την οποία γιορτάσαμε τα 209 χρόνια από τα θυρανοίξια του ιερού ναού των Εισοδίων της Θεοτόκου της Κοινότητας Σταυροδρομίου Πέρα και παράλληλα τα 118 χρόνια από την ίδρυση της Σχολής του Ζωγραφείου(Παναγίας). Κείμενο απλό, εκλαικευτικό, κατάλληλο και γαι το μαθητικό ακροατήριο που μας παρακολουθούσε - -

Ευσταθία Δήμου: Βικτωρία Καπλάνη, Μεταίχμιο, Γράφημα, Θεσσαλονίκη 2021.

Ποιητική Ακροβασία

 Η νέα ποιητική συλλογή της Βικτωρίας Καπλάνη, πέμπτη κατά σειρά, συστήνεται με τον μονολεκτικό τίτλο Μεταίχμιο, που αποδίδει ακριβώς την πρόθεση της συγγραφέως, αλλά και τις κατευθυντήριες γραμμές της καλλιτεχνικής της δημιουργίας. Πιο συγκεκριμένα, η λέξη αποκαλύπτει το οριακό εκείνο σημείο στη ζωή κάθε ανθρώπου στο οποίο πραγματοποιείται ένας απολογισμός ζωής και δράσης και, ταυτόχρονα, μία επανεκκίνηση με τους όρους που ο απολογισμός αυτός προσδιορίζει και προδιαγράφει. Το μεταίχμιο αυτό προσφέρεται άριστα για τη διοχέτευση και τη μετουσίωσή του σε έργο τέχνης στο μέτρο και στο βαθμό που ο δημιουργός, διατηρώντας τη δέουσα απόσταση και την

Αναζητώντας τον χαμένο ελληνικό χωροχρόνο (της Έφης Κατσουρού)

Τα καλοκαίρια μου, διαχρονικά από την εφηβεία ακόμη, έρχονται και φεύγουν μέσα από τους στίχους του, μπλέκονται, κουβαριάζονται, επιπλέουν πάνω στην ανάγλυφη γεύση της τρικυμίας, αναστοχάζονται μέσα από τα δοκίμιά του και ζουν στο έπακρο το φως της ελληνικής εκδοχής του καιρού ή αλλιώτικα της ποιητικής εκφοράς της Ελλάδας. Κάπου στα μέσα της πρώτης δεκαετίας της νέας χιλιετίας που προέβαλε, ανήλικη και άτολμη ακόμη, Τα ρω του έρωτα είχαν έρθει να γεμίσουν το καλοκαίρι μου με έρωτα, κι οι προσευχές μου όλες κι οι όρκοι να απευθυνθούν στον Αύγουστο μήνα και θεό τους, οι πρωινοί περίπατοι στην χώρα του νησιού να ακολουθήσουν την «Πυξίδα» που έδειχνε το επόμενο και το επόμενο βιβλίο, τον Ήλιο τον ηλιάτορα, τον Μικρό Ναυτίλο, το Μονόγραμμα, για

Γιώργης Μανουσάκης: Τα Ποιήματα 1967-2007 (Όλες οι δημοσιευμένες συλλογές) – τόμος πρώτος, Φιλολογική επιμέλεια Αγγελική Καραθανάση- Μανουσάκη,εκδόσεις Κίχλη

Παυλίνα Παμπούδη

«Γεννήθηκα το 1933 στα Χανιά. Τον πόλεμο του 1940-1941 και το μεγαλύτερο μέρος της Κατοχής το πέρασα στο Βαρύπετρο, το χωριό του πατέρα μου, όπου μετοικήσαμε οικογενειακώς. Όταν, τον Μάρτιο του 1945, γυρίσαμε στα Χανιά, βρέθηκα σ’ ένα περιβάλλον σχεδόν ξένο για μένα.

»Όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών πέθανε ξαφνικά μπροστά στα μάτια μου ο πατέρας μου. Το γεγονός με συντάραξε. Ακολούθησε μια μακρά περίοδος αυστηρού πένθους, σύμφωνα με τα κρητικά έθιμα, με απομόνωση της οικογένειάς μου από την κοινωνική ζωή.

Ζωή Σαμαρά: Χάρης Μελιτάς, Τέσσερις ενοχές, Αθήνα, Εκδόσεις Μανδραγόρας, 2021, σελ. 61

Η εποχή των ενοχών

 

            Τέσσερις ενοχές τιτλοφορεί το νέο του ποιητικό βιβλίο ο Χάρης Μελιτάς. Αν δεν προσέξουμε, θα διαβάσουμε «τέσσερις εποχές». Ένα γράμμα αλλάζει, το π, στα μαθηματικά σύμβολο του πραγματικού αριθμού, που εδώ εξαφανίζεται, γίνεται αόρατο. Τότε γιατί το πραγματικό ή ορατό, που κλείνει μέσα του «το αληθινό μυστήριο του κόσμου» είναι το πρώτο από τα τέσσερα μότο του βιβλίου; Μήπως γιατί εδώ δεν είναι

Χλόη Κουτσουμπέλη: Εύη Κουτρουμπάκη, ΤΟ ΤΡΙΤΟ ΠΟΔΙ, μυθιστόρημα, εκδόσεις Ενύπνιο 2021

Η Μετάξω, ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου αυτού, είναι μία γυναίκα ασυμβίβαστη, ανυπότακτη, αισθησιακή, ανεξάρτητη, αντισυμβατική. Τολμάει να χαίρεται τον έρωτα και να απολαμβάνει την ηδονή. Να κινείται έξω από τον κοινωνικό ρόλο της παρθένας κόρης, της υποτακτικής συζύγου, της γυναίκας- παθητικό έρμαιο στην αντρική βία και εξουσία. Η Μετάξω σπάει τα πήλινα πόδια-καλούπια και κάθε στερεότυπο, κάθε συμβατικό κανόνα. Αψηφά την πατριαρχική και συντηρητική κοινωνία της εποχής της και του περιβάλλοντός της και τολμά να σκέφτεται ελεύθερα και να δρα πέρα από κάθε ηθική δέσμευση. Και βέβαια πληρώνει το τίμημα γιατί οι άνθρωποι φοβούνται το ανοίκειο και το

«Ο ποιητής είναι παράθυρο ανοιχτό στην εξουσία των καιρών...»

Κυριακή Μπεϊόγλου

Τρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα χωρίς τον μεγάλο ποιητή του τραγουδιού, της ιστορίας και της καθημερινότητάς μας, τον Μάνο Ελευθερίου, κι ένα καινούργιο βιβλίο του Λευτέρη Λαμπράκη κυκλοφόρησε για να μας μεταφέρει μοναδικές στιγμές, λόγια και μαρτυρίες γι’ αυτόν που, όσο τον τραγουδάμε, δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ. «Ηταν ωραίο ταξίδι. Είτε με βαρκάκι, είτε με σαπιοκάραβο, γεμάτο γράσο και καπνούς, είτε με υπερωκεάνιο, είτε με πολεμικό πλοίο, άλλοτε ως επιβάτης και επισκέπτης και άλλοτε ως ναυτιλλόμενος με “πλάκα τα γαλόνια” (όχι πάντα αληθινά) έβλεπα τους

Ηλίας Κουρκούτας, «Ο σκύλος της αγάπης», εκδ. Τόπος, 2021 (γράφει ο Γιώργος Σαράτσης)

Μπορούν να διαπραγματευτούν οι στίχοι την τραγικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης; Και με τί απόθεμα ζωής και θανάτου αντικρίζουμε το καθημερινό μας κατευόδιο; Οι στίχοι της νέας συλλογής του Ηλία Κουρκούτα, Ο σκύλος της αγάπης, εστιάζουν αιχμηρά στους ζωτικότερους ρόλους μας: εκείνον της μάνας, του πατέρα, του γιού, του συζύγου, του εραστή, του φίλου, του ανήλικου και ενήλικου άντρα. Ο ποιητής αφήνει να διαφανεί ο εξ αρχής αποτυχημένος ρόλος του πατέρα. Άλλωστε, ο κόσμος είναι γεμάτος πατέρες / που δεν έγιναν ποτέ πατέρες. Κι έπειτα, όλες οι γυναίκες είναι η μάνα μας. Συχνά, η

Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΥΙΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ -ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΟΠΗ ΒΛΑΧΟΥ- Εικονογράφηση: Κατερίνα Αντωνοπούλου

Η ΤΡΙΚΥΜΙΑ, ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΟΥΙΛΙΑΜ ΣΑΙΞΠΗΡ

ΝΕΟ ΒΙΒΛΙΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΡΟΠΗ ΒΛΑΧΟΥ

Εικονογράφηση: Κατερίνα Αντωνοπούλου

 

Άλλη μια διασκευή του έργου του Σαίξπηρ βρίσκεται πλέον στις προθήκες των βιβλιοπωλείων: «Η Τρικυμία» από τη φιλόλογο-συγγραφέα Μερόπη Βλάχου, με την εικονογράφηση να ανήκει στην φιλόλογο αγγλικής γλώσσας την Κατερίνα Αντωνοπούλου. Μετά την «Δωδέκατη Νύχτα» οι δυο τους συνέχισαν με την «Τρικυμία» του Σαίξπηρ, που κατά πολλούς θεωρείται το τελευταίο έργο του.

Π. Μάτεσις: τώρα που θα λείπω...

Γιώργος X. Παπασωτηρίου

Συνάντηση στο Βοξ(που δεν υπάρχει πια, όπως και εκείνος). Κάθεται στο ίδιο τραπέζι κοντά στο τζάμι. Με συγχωρεί μεγαλοθύμως για την καθυστέρηση. Δηλώνει εξόριστος. Χωρίς περιουσία, χωρίς προστάτες, χωρίς άγκυρα. Αναφέρεται στους προσωκρατικούς, στον Όμηρο, τον Παρμενίδη, τον Αναξίμανδρο, ό,τι «αυτός που είναι στην πάνω πλευρά της Γης και αυτός που είναι στην κάτω, είναι και οι δύο πάνω». Μου λέει για την καταστροφή της ελληνικής φόρμας, για τη «Μητέρα του σκύλου» που διασκευάστηκε και παίζεται σε θέατρο της Πράγας, για την ελληνική σιωπή απέναντι στο έργο

Γιώργος Βέης: ΑΛΑΙΝ ΝΤΕ ΜΠΟΤΤΟΝ, Η τέχνη του ταξιδιού- Μετάφραση: Γιάννης Ανδρέου, Εκδόσεις Πατάκη, σελ. 314

Το ταξίδι ως μέσον αισθητικής πλήρωσης

 

 

«Το ταξίδι με παρηγόρησε. Βίωσα ένα είδος αισθησιακής έλξης προς το τοπίο…Οι περιγραφές της φύσης στο λογοτεχνικό μου έργο έχουν την ίδια αξία με τις ερωτικές σκηνές άλλων συγγραφέων.»

                                             Γιούκιο Μισίμα, Εξομολογήσεις μιας Μάσκας

Η παλιά φυσαρμόνικα-Ελένη Α. Σακκά

Σ’ εκείνη τη μικρή φτωχική γειτονιά της πόλης

με τα αδέσποτα σκυλιά

και τους περιθωριακούς μετανάστες

με παρασέρνει μια ανάγκη απόδρασης

στην άχρονη πραγματικότητα,

στο ταπεινό καφενεδάκι με το αμφιθέατρο για αυλή του.

«Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη»

Η «Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη», η πρώτη συλλογή διηγημάτων του Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλου, κυκλοφόρησε το 1973, όταν ο συγγραφέας της ήταν ήδη σαράντα τριών ετών, και έκτοτε δεν έπαψε να διαβάζεται και να επανεκδίδεται, όπως και όσες άλλες ακολούθησαν: εκείνη η πρώτη έκδοση ήταν από το Τραμ· η δεύτερη από την Εγνατία το 1979· η τρίτη από τα Κείμενα το 1984· η τέταρτη από τη Νεφέλη το 1995· η πέμπτη από τον Γαβριηλίδη το 2012· κι η τελευταία, που μόλις κυκλοφόρησε, από την Κίχλη. Πρόκειται για μια συλλογή έντεκα σύντομων διηγημάτων -τέσσερις-πέντε σελίδες το καθένα- γραμμένων με απλή γλώσσα και ακόμα πιο απλά θέματα. Στο ένα διήγημα το θέμα είναι τα βυζιά της Ελένης, στο

Ψαύοντας κόκκινα τοπία – γράφει η Παναγιώτα Ψυχογυιοπούλου

Μιχάλης Μακρόπουλος – Ελένη Κοφτερού, Άρης, εκδ. Κίχλη, Αθήνα 2021.

Άρης τιτλοφορείται η επιστολική νουβέλα, προϊόν γόνιμης πνευματικής αναζήτησης και δημιουργικής συνεργασίας του πεζογράφου Μιχάλη Μακρόπουλου και της ποιήτριας Ελένης Κοφτερού από τις εκδόσεις Κίχλη, 2021. Η ιδέα γραφής για τον Άρη όπως και όλες οι πράξεις του Σύμπαντος, είναι μια πράξη απρόβλεπτη, μαγική έως και ερωτική. Χαρακτηριστικό πλεονέκτημα επιλογής του αφηγηματικού τρόπου των επιστολών είναι το ότι «μιλούν τα ίδια τα πρόσωπα για την παρούσα

Ο χρόνος είναι αναπνοές - Χαρούλα Αποστολίδου

Ο χρόνος είναι αναπνοές Χαρούλα Αποστολίδου 

Θεσσαλονίκη, Βάρφη Εκδοτικός Οργανισμός, 2018 σ. 368

Περίληψη: 

"Έξω! Έξω ο χτικιάρης! Μακριά!" "Κατέβα, τώρα αμέσως! Έξω ο άρρωστος!" "Κάτω ο χλεμπονιάρης!" "Κάτω, ρε! Κατεβάστε τον!" "Έξω το χτικιό! Μακριά! Αλήτη!" "Τι θες; Να κολλήσει όλος ο κόσμος; "Έξω ο μαραζιάρης!" Λαϊκό Σανατόριο Ασβεστοχωρίου, 1936-1939. 

«Θεσσαλονίκη, Απο το περίκλειστο παρελθόν...στην ανοιχτή πόλη»

Επιμέλεια/εισαγωγή: Μιχάλης Μπαρτσίδης

 Μια έκδοση του Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς- Nicos Poulantzas Institute

 Λίγα λόγια για το βιβλίο:

 Η μεταπολεμική Θεσσαλονίκη, πόλη «θεμελιωμένη» στην εκδίωξη διάφορων εθνοτικών ομάδων, κυρίως δε της πολυπληθούς εβραϊκής κοινότητας εξ ού και «πόλη φαντασμάτων», υφίσταται μεταπολεμικά μια «πολιορκία εκ των έσω», λέει ο ποιητής Μάρκος Μέσκος, από μια τάση υστερόβουλη, συμφεροντολογική χωρίς συλλογική ευαισθησία, μια τάση κατακτητική κάθε παρελθόντος και παρόντος δημόσιου χώρου με

Αλμα στον αέρα

Ελένη Παπαργυρίου 

Επιμέλεια: Μισέλ Φάις 

 Αν ένας άνθρωπος φωτογραφίζεται την ώρα που κάνει άλμα στον αέρα, θα προσγειωθεί άραγε ποτέ; Εφόσον η φωτογραφία παγιώνει τον χρόνο, εφόσον αποτυπώνει μια απειροελάχιστη στιγμή αποκόπτοντάς την από τη χρονική της ακολουθία, δεν μπορεί παρά να αφηγείται το παρόν: δεν μπορεί να μας πει τίποτα για όσα προηγήθηκαν της σκηνής που αποτυπώνει ούτε όσα θα γίνουν. Ο άνθρωπος θα μείνει για πάντα μετέωρος. Η διαρκής προσήλωση της φωτογραφίας στο παρόν συνεπάγεται ότι οι αφηγηματικές δυνατότητές της είναι εξαιρετικά περιορισμένες. Μια φωτογραφία από μόνη της δεν λέει τίποτα. Για να υπάρξει μια ιστορία πίσω από αυτήν, πρέπει κάποιος να τη διηγηθεί. Πάνω στην προϋπόθεση αυτή στηρίζεται το βιβλίο του Σπύρου Στάβερη Δεν υπάρχει τίποτα πίσω από μια

Δύο χρόνια χωρίς τον Χριστόφορο Λιοντάκη

Από Αντώνη Καρτσάκη

Συμπληρώθηκαν δύο χρόνια από την εκδημία του σπουδαίου μας ποιητή, μεταφραστή και πεζογράφου Χριστόφορου Λιοντάκη. Με την ευαισθησία, την ανθρωπιά και την ποιητική χάρη του ο Λιοντάκης συνεχίζει, ωστόσο, αν και απών, να διαβάζει τον κόσμο μας, να μας στέλνει τα χαμηλόφωνα μηνύματά του με τη γλώσσα της τέχνης. Και με σπάνια σεμνότητα να δηλώνει: Ό,τι αρνήθηκε να μπει στις λέξεις αυτές / για κάποιους άλλους είναι προορισμένο.Άλλοι σίγουρα θα διαβάσουν τον κόσμο / καλύτερα από μένα. Στο μεταθανάτιο Ένεκεν της ανωνυμίας σου διαβάζουμε τον κόσμο μας μέσα από τα γυμνασμένα μάτια ενός μεγάλου ποιητή. 

Ο Δον Υπαστυνόμος του Δημήτρη Καρακίτσου

ΜΥΘΙΣΤΟΡΗΜΑ , ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ 

Ο Αστόλφος ξαποσταίνει κάτω από το ψιλόβροχο σε έναν πεσμένο κορμό, περιστρέφεται στις σχολικές του αναμνήσεις με κατάνυξη. Θυμάται τα ξύλα της σόμπας να τριζοβολούν. Ο δάσκαλος έβαζε φλούδες από λεμόνι στο καπάκι της. Έπειτα, και με τον αγέρα να σφυρίζει απ’ τα παράθυρα, μαθητής και δάσκαλος διάβαζαν λογοτεχνία – ο δάσκαλος καπνίζοντας, ο μαθητής απορροφώντας. Δυστυχώς τα

Κοσμάς Κοψάρης: Σωτήρης Νούσιας, Ερωτικά ποιήματα, εκδ. Οδός Πανός

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η νέα ποιητική συλλογή του Σωτήρη Νούσια με βασική θεματική τον έρωτα. Το ερωτικό στοιχείο επέχει πολλαπλή διάσταση σε αυτά τα ποιήματα, άρρηκτα συνυφασμένη με υπαρξιακά ζητήματα, την προσμονή, την απουσία, την τάση απόδρασης από μια πνιγηρή καθημερινότητα. Ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της συλλογής είναι η έμφαση στην αυστηρή ποιητική φόρμα, που μερικές φορές, ωστόσο, πιέζει το συναίσθημα, φέρνοντας σε αντιπαράθεση μορφή και περιεχόμενο, δεδομένου ότι ο έρωτας νοηματοδοτεί την αναρχία του πάθους που δεν μπορεί να τιθασευτεί ούτε να εγκλωβιστεί σε ένα στερεομετρικό φορμαλιστικό σχήμα.

Κυκλοφόρησε το αστυνομικό µυθιστόρηµα «Οι Αρχαιοκάπηλοι» του Γιάγκου Ανδρεάδη

Το αστυνομικό µυθιστόρηµα «Οι Αρχαιοκάπηλοι», το τέταρτο πεζό έργο του Γιάγκου Ανδρεάδη, με θέμα τις αρχαιολογικές ανασκαφές, το έγκλημα και τον έρωτα κάπου στην Μακεδονία κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Λιβάνη. Χώρος: ένα αρχαίο ιερό και μια πόλη, φανταστικά και ίσως γι' αυτό αληθινά. Χρόνος: Τρία χρόνια μετά από το σωτήριο έτος 2021. Πρόκειται για ένα βιβλίο που εκπέμπει το μήνυμα ότι αντί να ξαναθάβουμε ή να ξεπουλάμε τα δώρα που μας χαρίζει ασταμάτητα η ελληνική γη, πρέπει να τα δούμε, αν θυμηθούμε τα λόγια του Ελύτη, «σαν σηματωρούς και κήρυκες για την

Ανρί Μισώ (Henri Michaux), «Σου γράφω από έναν τόπο μακρινό»

Εδώ έχουμε, γράφει, έναν ήλιο μόνο κάθε μήνα, και
για λίγο. Τρίβουμε τα μάτια μας μέρες πρωτύτερα.
Μάταια όμως. Καιρός αδυσώπητος. Ο ήλιος
δεν έρχεται παρά στην ώρα του.
Έπειτα έχουμε ένα σωρό πράγματα να κάνουμε, όσο
βαστάει το φως, έτσι που μόλις προφταίνουμε να
κοιταχτούμε λίγο.
Εκείνο που είναι δύσκολο για μας τη νύχτα, είναι
όταν πρέπει να δουλέψεις, και πρέπει: γεννιούνται
ακατάπαυστοι νάνοι.
~
μετάφραση: Γιώργος Σεφέρης

Για την «Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη» του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου – γράφει ο Μιχάλης Μακρόπουλος

Διάβαζα τα διηγήματα στη συλλογή του Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλου Οδοντόκρεμα με χλωροφύλλη κι αναρωτιόμουν – Είναι σαφώς απλά. Τι ’ναι λοιπόν αυτό που τα κάνει να μην είναι απλοϊκά, αλλ’ απεναντίας κάτι βαθύ κι άπιαστο να παίζει κρυφτούλι στο βάθος τους με τον αναγνώστη; Να ’ναι το ύφος τους; –σε καθημερινά ωραία ελληνικά με καθαρευουσιάνικες εκφράσεις εδώ κι εκεί να σου κλείνουν το μάτι. Κι έπειτα στα καλά καθούμενα θυμήθηκα πώς ο κύριος Υλό στις ταινίες του Τατί στέκει πάντοτε ατάραχος καταμεσής στον τραγέλαφο του κόσμου. Το γέλιο αυτών των ταινιών (και συνάμα η

Kazuo Ishiguro, Rachel Cusk, Richard Powers υποψήφιοι για το Booker 21

της Αλεξάνδρας Σαμοθράκη

Ο νομπελίστας Κάζουο Ισιγκούρο, η Rachel Cusk και ο βραβευμένος με Pulitzer, Richard Powers, αποτελούν το βαρύ πυροβολικό της φετινής μακράς λίστας των βραβείων Booker.

«Η Κλάρα και ο Ήλιος» του Ισιγκούρο, που διαθέτει ήδη ένα Booker από το 1989 για τα

"Διόδια"-Τζένη Μαστοράκη

{ η Τζένη Μαστοράκη γράφει για το πρώτο της βιβλίο, "Διόδια" }:

__________________________________________________________

Τα "Διόδια" είμαι εγώ είκοσι δυο χρονών. Μ’ έχω σ’ ένα ντοσιέ και με κρατώ σφιχτά. Νοέμβριο του ’71 κοντοστέκομαι έξω απ’ τον Κέδρο της στοάς. Θέλω ένα βιβλίο όσο τίποτα στον κόσμο. Είναι σχεδόν ηρωική η εποχή: τα "Κείμενα" ("Δεκαοχτώ" και "Νέα"), η "Συνέχεια". Κι έχω μια ανάγκη να φωνάξω δυνατά.

Διώνη Δημητριάδου- "ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ ΜΟΥ ΜΟΡΦΗ"

Το νέο ποιητικό βιβλίο της Διώνη Δημητριάδου "ΠΑΛΙΜΨΗΣΤΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ ΜΟΥ ΜΟΡΦΗ", κυκλοφορεί σε όλα τα βιβλιοπωλεία "φροντισμένο" από τις ΑΩ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, και η κεντρική του διάθεση για όλη την Ελλάδα γίνεται από τα βιβλιοπωλεία: (τηλεφωνικώς και ηλεκτρονικώς) 

Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης: Ελένη Πριοβόλου, Μια στιγμή μέσα στον χρόνο, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 434, 2021

Τσαλακώνοντας την εικόνα 

 Ο πατέρας του υπήρξε υψηλόβαθμος στρατιωτικός. στα εφηβικά του χρόνια εντάχθηκε στη μεταξική ΕΟΝ. στη διάρκεια της Κατοχής στράφηκε στην αριστερά. πήρε ενεργά μέρος στην αντίσταση. άρχισε να ενδιαφέρεται για την ποίηση και τη φιλοσοφία. συμμετείχε στον πνευματικό κύκλο του Γαλλικού Ινστιτούτου. μετά τα Δεκεμβριανά φυγαδεύτηκε στη Γαλλία. εξέδωσε τη μία και μόνη ποιητική του συλλογή. γνώρισε τον Καμύ και τον Σάρτρ. αφοσιώθηκε στη φιλοσοφία του υπαρξισμού. δίδαξε σε γαλλικά πανεπιστήμια. το έργο του απέκτησε παγκόσμια αναγνώριση. στα καλά καθούμενα τα

Ο νεοελληνιστής που αγάπησε τα Ζωνιανά

Εικονογράφηση: ΤΙΤΙΝΑ ΧΑΛΜΑΤΖΗ

 Παύλος Παπαδόπουλος «Ελάτε να πυρωθείτε» σημαίνει «ελάτε να ζεσταθείτε» στα μυλοποταμίτικα, δηλαδή στην κρητική διάλεκτο που μιλούν στα χωριά του Μυλοποτάμου, όπως τα Ζωνιανά. Είχα «πυρωθεί» αρκετά καθώς περπατούσα σε θερμοκρασίες καύσωνα πηγαίνοντας να συναντήσω στην πλατεία Κολωνακίου τον Μάικλ Χέρτσφελντ, τον ανθρωπολόγο και νεοελληνιστή (μεταξύ άλλων ιδιοτήτων) του Χάρβαρντ. Βρετανός εβραϊκής καταγωγής, μου ζητάει να μιλήσουμε στα ελληνικά. Κατά τη διάρκεια της κουβέντας σοβαρεύει ξαφνικά και μου λέει με κρητική προφορά: «Γρίκα επαέ, θαρρώ πως άνε ντακάρω να μιλώ ετσιέ, δε θα κατές μουδέ δροσέ» (Ακου ’δω, αν αρχίσω να μιλώ έτσι, δεν θα καταλάβεις ούτε μια στάλα δροσιά). Απολαμβάνει την έκπληξη που μου προκαλεί. Ανάλογη

"Ο ΓΡΑΙΚΟΣ ΘΑΛΑΣΣΟΠΟΡΟΣ ΧΟΥΑΝ ΝΤΕ ΦΟΥΚΑ"-Γιάννης Κατσίκης

Ο Γραικός θαλασσοπόρος Χουάν ντε Φούκα

 Μυθιστορηματική βιογραφία -Γιάννης Κατσίκης 

 Ο Γιάννης Κατσίκης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1950, όπου και ζει ως σήμερα (εκτός ενός μικρού

Μια συνέντευξη της Amelia Rosseli [1930-1996] (Μετάφραση- Επιμέλεια: Γιάννης Η. Παππάς)

https://www.laltroveappuntidipoesia.com/category/riscoprire-i-poeti/

 

«Δεν πίστευα ότι θα ζούσα πολύ», λέει, «πίστευα ρομαντικά ότι θα καώ από την ηλικία των σαράντα ετών στη φωτιά του πολύ μεγάλου ρίσκου, που ήταν η επιλογή της ζωής μου. Η επιλογή της ποίησης όπως την έζησα, όπως την ήθελα. Μερικές φορές παραλίγο να σπάσω τη γραφομηχανή εξαιτίας της έντασης με την οποία έγραφα. Τώρα αντιμετωπίζω ένα δεύτερο μισό της ζωής μου, για το οποίο είμαι εντελώς απροετοίμαστη και το οποίο με ενδιαφέρει μόνο μέχρι ενός σημείου. Η ποίηση δεν εντάσσεται στην κανονική, καθημερινή ζωή. Τώρα παλεύω με την

ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ

Θανάσης Τριαρίδης

ΚΑΙΝΟΥΡΙΑ ΔΩΡΕΑΝ ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΑ ΣΕΜΙΝΑΡΙΑ ΣΤΑ ~μελένια λεμόνια~. ΞΕΚΙΝΑΜΕ ΣΤΙΣ 5 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ…

Να, λοιπόν, που μέσα στον Αύγουστο φτιάχτηκε το πρόγραμμα για τα πρώτα 17 ΔΩΡΕΑΝ διαδικτυακά σεμινάρια των ~μελένιων λεμονιών~ για την νέα χρόνια. Ξεκινούμε την πρώτη Κυριακή του Σεπτεμβρίου (πάντοτε στις 7.00 μμ) και θα συνεχίσουμε για 40 συνεχόμενες Κυριακές (μέχρι, καλά να είμαστε, την αρχή του καλοκαιριού του 2022).

“Ακόμη”: Μεταφράστριες και μεταφραστές του Σαιξπηρικόν επιλέγουν ξένους ποιητές, εκδόσεις Σαιξπηρικόν

Γράφει η Διώνη Δημητριάδου

Η αγάπη για το καλό βιβλίο φαίνεται με πολλούς τρόπους, και όσο συναντάμε ανθρώπους που υπηρετούν την υπόθεση της λογοτεχνίας, ο καθένας από το πόστο που επέλεξε (γιατί για επιλογή φυσικά πρόκειται) αξίζει να μνημονεύεται η προσπάθειά τους, εν μέσω μιας πληθώρας εκδόσεων, ωστόσο αναντίστοιχης συχνά με την ποιότητα. Η περίπτωση του Γιώργου Αλισάνογλου, με το βιβλιοπωλείο Σαιξπηρικόν αρχικά και κατόπιν με τις ομώνυμες εκδόσεις, είναι μία από τις άξιες λόγου παρουσίες στον χώρο του βιβλίου. Από το 2005 λειτουργεί το βιβλιοπωλείο στη Θεσσαλονίκη και λίγο μετά έκαναν το ξεκίνημά τους οι εκδόσεις. Με ιδιαίτερη προσοχή και σοβαρότητα η επιλογή των τίτλων, είτε πρόκειται για Έλληνες δημιουργούς είτε για ξένους, έχει να επιδείξει ενδιαφέρουσες γραφές, στην ποίηση και την πεζογραφία, αλλά και σπουδαίες μεταφράσεις ξένης λογοτεχνίας.

"Εύφορη λύπη του Μιχάλη Γκανά"-Θανάσης Μαρκόπουλος

Διαβάζοντας κανείς τον τίτλο του τελευταίου βιβλίου του Θανάση Μαρκόπουλου, μπορεί εύκολα να θεωρήσει ότι ο συγγραφέας καταπιάνεται με μια φιλολογική ανίχνευση λογοτεχνικών ζητημάτων που αφορούν ένα ειδικό κοινό, κάποιους μελετητές συγκεκριμένων πτυχών της νεοελληνικής ποιητικής γραφής. Αν όμως αρχίσει να διαβάζει το βιβλίο θα διαπιστώσει πως τα δοκίμια εκκινώντας από τη μελέτη του έργου του Γκανά απλώνονται σε ευρύτερους προβληματισμούς που αφορούν τον τρόπο με τον οποίο αρθρώνεται ο ποιητικός λόγος από τη δεκαετία του ’70 κι έπειτα: ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να περιηγηθεί στο ευρύτερο πνευματικό περιβάλλον της νεότερης Ελλάδας και να κατανοήσει τις λεπτές

Στράτος Δορδανάς, Οι αργυρώνητοι, Αλεξάνδρεια

Ο συγγραφέας της ανά χείρας μελέτης έχει εμπλουτίσει την ελληνική ιστοριογραφία με δύο τόμους αφιερωμένους στη δράση των ένοπλων δωσιλογικών σχηματισμών στη Θεσσαλονίκη της Κατοχής (Έλληνες εναντίον Ελλήνων, Επίκεντρο 2006) και τις επιβιώσεις του δωσιλογισμού στη μεταπολεμική Μακεδονία (Η γερμανική στολή στη ναφθαλίνη, Εστία 2011). Αφιερώνοντας τώρα έναν τόμο στη γερμανική προπαγάνδα στην Ελλάδα κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, προσφέρει, αναδρομικά, στον αναγνώστη ένα είδος εισαγωγής, καθώς εδώ παρακολουθεί και αναλύει τους μηχανισμούς εκείνους που δημιούργησαν, σε ένα τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, νοοτροπίες γερμανοφιλίας που θα επιβιώσουν

Ελένη Πριοβόλου: «Μια στιγμή μέσα στο χρόνο»

Έτος 2001. Ο διανοητής Φωκάς Κορέσιος, στη δύση της ζωής του και αποσυρμένος από κάθε δημοσιότητα, αποφασίζει να ενδώσει στην πρόσκληση της σκηνοθέτριας Άσπας Παμπλέκη να κάνει ντοκιμαντέρ για τη ζωή και το έργο του. Αρχίζει την αφήγηση από τα παιδικά του χρόνια, στις αρχές της δεκαετίας του '30: την καταπίεση από τον φιλοφασίστα στρατιωτικό πατέρα, το αυστηρό πλαίσιο το οποίο επιβάλλει το οικογενειακό πρωτόκολλο, τον απειθή, έκλυτο εφηβικό του βίο, τη στράτευσή του στη

Περικλής Αλιώπης: Ο «μάγος» της τρομπέτας

Τον τρομπετίστα Περικλή Αλιώπη τον γνωρίζουμε πολύ καλά, αφού τον έχουμε θαυμάσει σε κονσέρτα της Λυρικής σκηνής, μας είχε ταξιδέψει στη «Βαβέλ» της Νατάσας Μποφίλιου, μας έχει ξεσηκώσει στο Νίκο Βέρτη, τον έχουμε απολαύσει με τους Chouska και με το Periklis Aliopis Trio. Ο γνωστός βιρτουόζος σολίστας έχει στο παλμαρέ του συνεργασίες με πολλούς καταξιωμένους καλλιτέχνες. Μια πορεία γεμάτη εμπειρίες, εικόνες και μουσική.  

«Παπούσα», της Βίκυς Κατσαρού

Tο νερό κυλάει και τη ζωή ζητάει, σώζει, κρύβει, δημιουργεί. Αυτή η ακατάλυτη ροή, αυτή η υδάτινη κλωστή που κρατά τον κόσμο ενωμένο, όρθιο, που σώζει την ελπίδα και «συνομιλεί» με τη φωτιά, την άλλη ζωοδότρα πηγή. Και από το νερό και τη φωτιά γεννιέται ο άνθρωπος που είναι έτοιμος να πέσει στη φωτιά, να χαθεί στη ροή του κόσμου τούτου. Θα χαθεί, αλλά πριν απ’ αυτό θα δει, θα ακούσει, θα αισθανθεί, θα αγγίξει και θα μιλήσει. Τα λόγια θα βγουν από την καρδιά, από την ψυχή, από το βλέμμα που χάνεται στη φύση και θα επιστρέψουν πυρακτωμένα και υγρά που θα κάψουν και θα δημιουργήσουν τον κόσμο ξανά και ξανά. Ιερή στιγμή και τον ιερό λόγο μόνο ο άνθρωπος που δίνει ζωή στη ζωή μπορεί να τον μεταφέρει και αυτός ο άνθρωπος είναι πάντα γυναίκα. Η μάνα, η αδελφή, η σύζυγος, η γυναίκα

H δεύτερη ζωή της Αντόνια Πότσι (της Κωνσταντίνας Κορρυβάντη)

«Να μην έχεις έναν Θεό/ να μην έχεις ένα μνήμα/ να μην έχεις τίποτα σταθερό/ παρά μονάχα ζώντα πράγματα που ξεγλιστρούν», γράφει η ποιήτρια του ιταλικού Novecento Αντόνια Πότσι (Μιλάνο, 1912-1938).

Πρόκειται για το ποίημα «Κραυγή» που συναντάμε στον «Θάνατο των αστεριών», την πρόσφατη επιλογή ποιημάτων της Πότσι που κυκλοφόρησε σε δίγλωσση έκδοση από το Ενύπνιο σε εισαγωγή και μετάφραση  Άννας Γρίβα και Ευαγγελίας Πολύμου.