Άπλωσα το χέρι κι άγγιξα
την στάχτη που απέμεινε•
ευλαβικά την σήκωσα
σαν της νεκρής την σάρκα
και την κοίταξα καλά
και έσκυψα και την καμένη μύρισα
και στερνή την χάιδεψα φορά.
Και έκλεισα τα μάτια.
Κι άρχισα να ζωγραφίζω στον καμβά
πευκόδεντρα ψηλά, πολλά, πολλά, και καστανιές και οξιές, βελανιδιές και κυπαρίσσια, και πάλι πεύκα λυγερά, θεόρατα, και έλατα και ευκαλύπτους κι ιτιές κι αγριελιές και αιωνόβιους πλατάνους, και φτέρες και κισσούς, φτελιά και Αβγαριά, βούρλα, βάτα και Κοτσικιά και φλαμουριές, ακακίες και Τσαπουρνιά και πάλι πεύκα, πεύκα, πολλά πεύκα, ψηλά πεύκα, λυγερά και θεόρατα και πυκνά, πολύ πυκνά, μα και λιοδεντρα και συκιές πολλές, και μοσχοβόλησε ο τόπος, και μοσχομύρισε το σάβανο Αγριοβότανο και Κοκκινομηλιά, πικροδάφνη και θυμάρι, δεντρολίβανο και φασκόμηλο, μυρτια και κουμαριά, καναπίτσα, σπάρτο και μηλίτσα και πυράκανθο και σπάλαθρο και δρακουδιά.
Και γέμισα την μαύρη ψυχή με πράσινο.
Και έβαψα την μαύρη ψυχή με πράσινο.
Μόνο πράσινο.
ΠΡΑΣΙΝΟ.
11/8/21
Μόνο θλίψη.
Υ.Σ. οι αεροφωτογραφίες της Βόρειας Εύβοιας από το Associated Press
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου