https://www.laltroveappuntidipoesia.com/category/riscoprire-i-poeti/
«Δεν πίστευα ότι θα ζούσα πολύ», λέει, «πίστευα ρομαντικά ότι θα καώ από την ηλικία των σαράντα ετών στη φωτιά του πολύ μεγάλου ρίσκου, που ήταν η επιλογή της ζωής μου. Η επιλογή της ποίησης όπως την έζησα, όπως την ήθελα. Μερικές φορές παραλίγο να σπάσω τη γραφομηχανή εξαιτίας της έντασης με την οποία έγραφα. Τώρα αντιμετωπίζω ένα δεύτερο μισό της ζωής μου, για το οποίο είμαι εντελώς απροετοίμαστη και το οποίο με ενδιαφέρει μόνο μέχρι ενός σημείου. Η ποίηση δεν εντάσσεται στην κανονική, καθημερινή ζωή. Τώρα παλεύω με την
πραγματικότητα, την παρατηρώ με άλλα μάτια. Γράφοντας αναρωτιέσαι πώς γίνεται ο κόσμος: όταν ξέρεις πώς γίνεται ο κόσμος, ίσως δεν χρειάζεται πλέον να γράφεις. Γι’ αυτό τόσοι πολλοί ποιητές πεθαίνουν νέοι ή αυτοκτονούν. Είναι σαν η συγγραφή να συνδέεται με ένα εφηβικό όραμα για τον κόσμο, και όταν φτάνεις στη λεγόμενη ωριμότητα, η επιθυμία για συγγραφή χάνεται. Είναι μια πιθανή θέση».
Η Amelia Rosselli μίλησε σε μια συνέντευξη του 1978 που επιμελήθηκε η Sandra Petrignani.
Ενενήντα ένα χρόνια μετά τη γέννησή της, θυμόμαστε την Ιταλίδα ποιήτρια αναδημοσιεύοντας την παρακάτω συνέντευξη.
―Δεν αυτοκτονούν όλοι οι ποιητές ή δεν σταματούν να γράφουν…
―Φυσικά, υπάρχει ο Μαγιακόφσκι και ο Πάστερνακ. Υπάρχει ο ποιητής της σοφίας και ο ποιητής της έρευνας, υπάρχει ο ποιητής της ανακάλυψης, της ανανέωσης, της καινοτομίας…
―Και συ;
―Της έρευνας. Και όταν δεν υπάρχει τίποτα απολύτως καινούργιο να πει, ο ποιητής της έρευνας δεν γράφει. Έχω πέντε χρόνια να γνωρίσω τον εαυτό μου ως συγγραφέα. Δεν αισθάνομαι ότι έχω ταλέντο τώρα. Είναι σαν να μην μπορείς να μιλήσεις μια γλώσσα. Είναι τρομερό.
―Δηλαδή περιμένεις να επιστρέψει το ταλέντο;
―Όχι, δεν περιμένω καν. Συνεχίζω να διαβάζω, να μελετώ. Μερικές φορές γράφω, αλλά τα πετάω όλα. Αφήνω τον εαυτό μου να ζήσει και είμαι κουρασμένη και ανικανοποίητη. Δεν ξέρω προς τα πού να πάω.
―Τι είναι το ταλέντο, πώς μπορεί κάποιος να το αναγνωρίσει;
―Είναι ένα συναίσθημα. Η γνώση ότι δεν χάνεις τον χρόνο σου όταν γράφεις. Αλλά δεν πρέπει να κάνετε πολλές ερωτήσεις στους ποιητές, οι ίδιοι δεν ξέρουν γιατί έγραψαν.
―Σήμερα γίνεται λόγος για αυξημένη προσοχή του κοινού στην ποίηση και κάθε μέρα δημοσιεύονται περισσότεροι νέοι ποιητές. Είναι αυτό σημάδι άνθισης του ταλέντου;
―Το επίπεδο της ποίησης είναι γενικά υψηλό, αλλά είναι δύσκολο να αναγνωρίσεις μια σημαντική προσωπικότητα. Οι εκδόσεις δεν είναι πολύ δύσκολες σήμερα. Θα έλεγα ότι τα τελευταία χρόνια γίνεται πολύς λόγος για την ποίηση, πολύς διάλογος για την ποίηση. Αυτό δεν σημαίνει ότι γίνεται ποίηση. Και όσον αφορά το μεγαλύτερο κοινό, έχω τις αμφιβολίες μου. Για να αγαπήσεις την ποίηση πρέπει να είσαι εσωστρεφής, ένα άτομο μακριά από τα κοσμικά γούστα, και δεν υπάρχουν ποτέ πολλοί τέτοιοι άνθρωποι. Αν το κοινό είναι μεγαλύτερο, αυτό σημαίνει ότι η ποίηση έχει ανταποκριθεί στις προτιμήσεις του. Είναι επικίνδυνο να σκέφτεται κανείς ένα κοινό με σάρκα και οστά, να είναι παρών· το κοινό του ποιητή είναι φανταστικό, ζει στη φαντασία του.
―Είναι η υστεροφημία;
―Όταν κάποιος γράφει καλά, γράφει κυρίως για την υστεροφημία. Το κοινό των μεταγενέστερων είναι απίστεφτο, το ίδιο και το γούστο τους.
―Και από τους συγχρόνους σας εκτιμήθηκε η ποίησή σας όσο επιθυμούσες;
―Είχα περισσότερα από όσα περίμενα, ή τουλάχιστον όσα περίμενα. Και τώρα που δεν μπορώ να γράψω, με εκπλήσσει και με ευχαριστεί να βλέπω ότι η ποίηση συνεχίζει να έχει νόημα για τους άλλους, όταν το χάνει για τον συγγραφέα της. Μπορείτε να δείτε ότι δεν έχασα τον χρόνο μου. Αλλά δεν είναι το παρελθόν για το οποίο μετανιώνω, αλλά το παρόν που με ανησυχεί.
―Τι σας ανησυχεί περισσότερο για το παρόν σας;
―Αυτή τη στιγμή, η αδυναμία μου να βγάλω τα προς το ζην. Η ζωή μου ήταν πάντα ένα χάος. Ποτέ δεν μπόρεσα να αποκτήσω την ανεξαρτησία για την οποία μιλούν οι γυναίκες σήμερα. Πάντα ήμουν μόνη, ακόμη και στις πιο κρίσιμες στιγμές, ακόμη και όταν είχα άσχημες ασθένειες, αλλά με βοήθησαν φίλοι, δουλεύοντας σκληρά κατά καιρούς για τις εφημερίδες. Είχα μια κληρονομιά. Αλλά όλα αφήνονται στην τύχη και στην απόλυτη επισφάλεια. Πριν δεν ανησυχούσα γι’ αυτό, στην πραγματικότητα χαιρόμουν. Τώρα με βαραίνει. Πριν από την ποίηση. Επέλεξα να μην παντρευτώ για να μην με απασχολεί αυτό. Αλλά τώρα που το γράψιμο με άφησε, δεν έχω τίποτα.
―Αν γύριζες πίσω, θα έκανες διαφορετικές επιλογές;
―Δεν μετανιώνω για τίποτα. Η ζωή μου δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετική από ό,τι ήταν. Απλώς έπεσε στο κενό. Θα μπορούσα εύκολα να την τελειώσω τώρα Εκτός αν βρω επιτέλους μια σύνθεση μεταξύ ποίησης και καθημερινής ζωής. Μιλάω για το πλυντήριο ρούχων που χαλάει, για παράδειγμα… Είναι ένα δραματικό γεγονός για μένα.
―Είστε θρησκευόμενη;
―Όταν ήμουν νέα ήμουν ακόμη και μυστικιστής, τώρα δεν είμαι θρησκευόμενη.
―Αλλά μπορεί ένας ποιητής να μην είναι μυστικιστής;
―Όχι, έχεις δίκιο. Είναι.
―Ποιος ποιητής είναι ο πιο αγαπητός σας;
―Ο Campana, φυσικά. Μετά ο Penna, ο Montale. Δεν είναι πρωτότυπα γούστα.
―Τι σκέφτεστε αυτή τη στιγμή;
―Αυτό το φανταστικό κοινό για το οποίο μιλούσαμε πριν, αλλά μη μου ζητήσεις να το περιγράψω. Δεν μπορώ να το φανταστώ. Δεν πρέπει να ζητάτε πολλά από τους ποιητές.
**********************************************************************************************
Γεννημένη στο Παρίσι το 1930, η Amelia Rosselli ήταν κόρη της Αγγλίδας ακτιβίστριας MarionCave και του CarloRosselli, ενός Φλωρεντινού Εβραίου διανοούμενου, που έγινε ήρωας και τελικά μάρτυρας της ευρωπαϊκής αντιφασιστικής αντίστασης. Η Rosselli μεγάλωσε ως πρόσφυγας μεταξύ Γαλλίας, Αγγλίας και Ηνωμένων Πολιτειών. Τελικά εγκαταστάθηκε στη Ρώμη.
Αυτοπροσδιοριζόμενη ως «ποιήτρια της έρευνας» καθώς και μεταφράστρια, μουσικός και μουσικολόγος, ήταν συγγραφέας οκτώ ποιητικών συλλογών, μεταξύ των οποίων οι ιταλικοί τόμοι Variazionibelliche, που εκδόθηκαν από τον Garzanti το 1964 με το μανιφέστο της για μια νέα προσωδία και επίμετρο του Pier Paolo Pasolini, Serieospedaliera (Mondadori, 1969) και Documento(Garzanti, 1976), ο αγγλικός τόμος Sleep (Rossi e Spera, 1981- Garzanti, 1992) και Primiscritti: 1952-1963 (Guanda, 1980), που περιέχει πεζά ποιήματα και στίχους στα ιταλικά, αγγλικά και γαλλικά.
Τα πεζογραφικάτης κείμεναέχουν συγκεντρωθείστο Diario ottuso (Istituto Bibliografico Napoleone, 1990) και στο Una scrittura plurale: saggi e interventi critici (Interlinea, 2005). Μια δίγλωσση έκδοση επιλεγμένης ποίησης και πεζογραφίας της, Locomotrix, σε επιμέλεια και μετάφραση της Jennifer Scappettone, εκδόθηκε το 2012 από τον εκδοτικό οίκο University of ChicagoPress. Η Scappettone τιμήθηκε με το βραβείο Raiziss/ de Palchi της Ακαδημίας Αμερικανών Ποιητών για τη μετάφρασή της.
Η Rosselli μετέφρασε αρκετούς ποιητές, μεταξύ των οποίων η Emily Dickinson και η SylviaPlath, και θεωρείται ευρέως ένας από τους σημαντικότερους Ιταλούς ποιητές του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα. Η Rosselli αυτοκτόνησε στο σπίτι της στη Ρώμη το 1996.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου