Μάριος Χάκκας: Ο τυφεκιοφόρος των λέξεων

«Εγώ θα πεθάνω για τον εαυτό μου και μόνο, δεν έχω σκοπό να πεθάνω για κανένα σκοπό, θα το γλεντήσω λοιπόν, είναι δική μου, καταδική μου υπόθεση αυτή η καταδίκη και δεν πρόκειται να τη φορτώσω σε άλλους». Την πρώτη φορά που πρόφερα το όνομα «Χάκκας», το τόνισα λάθος στη λήγουσα: «Μάριος Χακκάς». Ήταν όταν έπεσε στα χέρια μου το «Κοινόβιο», ένα μικρό, λευκό βιβλιαράκι, που θυμήθηκα το όνομά του αμυδρά: ναι, είχαμε στο λύκειο ένα διήγημά του, το «Ψαράκι της γυάλας». «Πέθανε πολύ νέος», μου είπε ο μπαμπάς μου λυπημένος, καθώς ξεφύλλιζε κάτι άλλο δίπλα μου στο παλαιοβιβλιοπωλείο που ήμασταν. «Πόσο νέος;» «Πολύ. Έγραψε ό,τι
πρόλαβε». Το άνοιξα και διάβασα: «Τα γραφτά μου είναι σαν κουτσουλιές. Στη δεύτερη, το πολύ στην τρίτη σελίδα, εξαντλούνται, κι έπειτα μάταια προσπαθώ να τα τεντώσω, δεν έρχονται οι φράσεις, και τα νοήματα γατάκια πεταμένα σε σκουπιδότοπο». Πήρα το «Κοινόβιο» αμέσως κι έφυγα. Την πρώτη φορά που έκλαψα διαβάζοντας λογοτεχνία ήταν με τις λέξεις του Μάριου Χάκκα, λίγα χρόνια αργότερα. Στο τρένο από την Αθήνα στη Θεσσαλονίκη διάβαζα τον «Μπιντέ», συλλογή διηγημάτων, όπως και το «Κοινόβιο». Δεν κατάλαβα πώς έγινε κι άρχισα να δακρύζω, έκλεισα το βιβλίο κι απέμεινα να κοιτάζω έξω από το παράθυρο: «Θέλω να μείνω, να μείνω, να μείνω, ρίχνοντας αδιάκοπα κέρματα, έτσι που να φτάσω στο τέρμα συμπληρώνοντας το μέσο ποσοστό της ζωής», έγραψε ξαφνικά στο
 Άπαντα Μάριου Χάκκα Εκδ. Κέδρος, 1978 Εικόνες: Τάκη Σιδέρη σελ. 632
http://www.artcoremagazine.gr/logos-texni/biblioskopio/marios-xakkas-o-tifekioforos-ton-lekseon?fbclid=IwAR12ma3xZkitL0_kUr1aI9xCX-aoiZjPZbOJB_YSVcHRb9AGN7wz7QaAae8