Tα πεζογραφήματα του Μάρκου Μέσκου δεν πάει πολύς καιρός που τα απέκτησα. Είχα την αίσθηση ότι είχαν εξαντληθεί. Είχα ωστόσο ακούσει - όπως περνάνε οι φράσεις από βιβλίο σε βιβλίο, από το ένα κείμενο στο άλλο για τα παιχνίδια στον Παράδεισο και ήξερα πως ο Παράδεισος ήταν μια ονειρική τοποθεσία στην Έδεσσα, την πατρίδα του Μ.Μ όπου συγκεντρώνονταν τα παιδιά για τα παιχνίδια τους. Τώρα που το διαβάζω βλέπω πως δεν είναι ένας ο Παράδεισος, υπάρχουν χιλιάδες Παράδεισοι - μια τοπιογραφία ολόκληρη παραδείσων, σχεδόν κάθε δρομάκι της πόλης ονοματίζεται, όσο για τα αντικείμενα - έχουμε το προνόμιο να τα ονομάζουμε με δυο και τρεις γλώσσες γράφει.
Γράφω τώρα γιατί παρασυρμένη από αυτήν την γενική μεταφορά του Παραδείσου, πίστευα ότι και το όνομα του ποταμού - ο Χαλιμάς - ήταν κι αυτο μια μεταφορά, φόρος τιμής στα παραμύθια, στις ιστορίες της πριγκίπισσας από την Αραβία που μας είχε μαγέψει παιδιά με τα παραμύθια της. Με μάγευε λοιπόν αυτή η παραμυθένια πατριδογνωσία και μάλιστα σε ένα δικό μου κείμενο παλαιότερα είχα γράψει ότι ήθελα κι εγώ ένα τέτοιο ποτάμι σαν τον ποταμό Χαλιμά του Μάρκου Μέσκου.
Να λοιπόν που χτες ο αγαπημένος φίλος Γιώργος Δούμου που δεν τον βλέπω και τόσο συχνά, μου είπε με αφορμή το κείμενο που διάβασα χτες πως τον συγκίνησε ο ποταμός Χαλιμάς γιατί είναι και εκείνος Εδεσσαίος. Μα υπάρχει ποταμός Χαλιμάς; και βέβαια είναι ο Βόδας, ο ποταμός της Έδεσσας. Πρέπει να υπήρχε κάποιο καφενείο του Χαλιμά, συμπλήρωσε ο Γιώργος.
Μετά τον αιφνιδιασμό, και ενώ προς στιγμήν νόμισα πως καταρρέει η μαγεία, σκέπτομαι ωστόσο πως οι συμπτώσεις που έφεραν αυτόν τον ευλογημένο καφετζή τον Χαλιμά να δώσει το όνομά του στο ποτάμι είναι κομμάτια μιας μεγάλης, πολύ μεγαλύτερης μεταφοράς, μιας συνομωσίας αν θέλετε του σύμπαντος που συμμετέχει στη μεγάλη μαγεία του κόσμου της παιδικής ηλικίας, του παραδείσου. Μια χώρα δηλαδή που έχει υπόσταση και ιστορία και αληθινά ονόματα....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου