Με τον καιρό, τα πράγματα που γειτονεύουν
μοιάζουν το ένα στο άλλο όλο και πιο πολύ.
Λες και ο νόμος
της διαφοράς κουράζεται κι ο ίδιος
με τα χρόνια, παίρνουν να καθρεφτίζονται
ουσίες μεταξύ τους:
Ο σύζυγος με τη σύζυγο, η μύτη του
παίρνοντας την καμπύλη της δικής της,
ή το στόμα της, παρομοίως,
την κίνηση του δικού του όταν μιλά.
Και παρομοίως οι πέτρες, το νερό, τα δέντρα
στον χώρο που επισκέπτονται οι δυο τους
για έναν απογευματινό καφέ στην εξοχή,
θαυμάζοντας το τοπίο,
επιδεικνύουν μιαν ανάλογη αφομοίωση
του ενός στο άλλο, υφές και χρώματα
εκλεκτικώς συγγενεύοντα δια της
ακάματης δράσης της υγρασίας,
δια της θεμελίωσης της ισότητας
μεταξύ όλων, της έκπτωσης
των ιεραρχιών στο ύστατο βασίλειο
της ιερής σκουριάς.
~
από τη
συλλογή Λευκό στο λευκό, εκδ. Ενύπνιο, 2021
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου