Ένας άλλος μεγάλος στυλίστας. Ένας λοξός, μανιοκαταθλιπτικός συγγραφέας. Ένας γιατρός. Γιατρός των φτωχών. Ένας μανιακός που αποφοίτησε από τη Σχολή του Μίσους. Ένας μισάνθρωπος με τον Μπεμπέρ το γάτο του συντροφιά και μια σύζυγο, περιπλανιέται στα σοκάκια και στα καλντερίμια. Ένας υστερικός αντισημίτης. Ένας εχθρός του λαού. Ένας Γάλλος ποτισμένος με χολή και όξος. Ενστερνίζεται το μίσος κατά των Εβραίων και κηρύσσει την εξόντωσή τους. Ο καταραμένος αυτός λοξίας θα συνταιριάσει την χιτλερική αντιεβραϊκή υστερία με μπόλικη γαλλική σάλτσα. Πληρώνει κάποιο πρώιμο τραύμα. Από την συμμετοχή του στον πόλεμο του ’14; Δε θέλει τίποτε άλλο, παρά να πληρώσουν με τον αφανισμό τους οι Εβραίοι. Θέλει δηλαδή ό, τι και ο Χίτλερ, χωρίς να έχει την εξουσία του. Αυτός ο κακόμοιρος λέτσος έχει μια δηλητηριώδη πένα. Δεν τη βουτά στο μελάνι, αλλά στη χολή. Γράφει εκατοντάδες σελίδες λιβέλων. Μπαγκατέλες για μια σφαγή τις λέει. Πένα και δηλητήριο εξίσου αποτελεσματικά όπλα, σαν εκείνα του Ντριέ Λα Ροσέλ, επίσης αντισημίτη, που αυτοκτόνησε με το τέλος του πολέμου, του Μπραζιγιάκ που εκτελέστηκε μετά την απελευθέρωση. Του Ριμπαντέ που την γλύτωσε με φυλάκιση. Ο Λουί Φερντιναντ Ντετούς – αυτό είναι το όνομά του, γράφει στα 1932, το «αξιοθέατο» «Ταξίδι στα Βάθη της Νύχτας». ‘Ένα αριστούργημα. Δυσθεώρητο. Δύσβατο. Δυο φορές επιχειρήθηκε η μεταφορά του στα Ελληνικά. Και μάλλον η δεύτερη ήταν επιτυχημένη. «Σπρώχνουν μπροστά τους τη ζωή οι άνθρωποι μέρα και νύχτα. Όλα τους τα κρύβει η ζωή. Μπροστά στο θόρυβό τους δεν ακούνε τίποτα. Αδιαφορούνε. Και όσο η πόλη είναι μεγαλύτερη και ψηλότερη, τόσο πιο πολύ αδιαφορούνε. Ναι, σας το λέω. Δοκίμασαν. Δεν αξίζει τον κόπο.» «Η μεγάλη μας απαίτηση για ευτυχία είναι τεράστια αυταπάτη!» Ύστερα, το 1936 κυκλοφορεί το αυτοβιογραφικό «Θάνατος επί πιστώσει» ή ζωή του ως εμποροϋπαλλήλου συν ότι γίνεται άμισθος μαθητευόμενος ενός τσαρλατάνου πολυτεχνίτη. Είναι ο ρόλος του τσαρλατάνου που επωμίζεται και ενδύεται ο ίδιος. Ύστερα παρατάει τα μυθιστορήματα και γράφει τρεις παραληρηματικούς λίβελους: «Μπαγκατέλα για μια Σφαγή», «Σχολείο Πτωμάτων», «Τα Ωραία Σεντόνια». Προκλητικά, δηλητηριώδη, στυλιστικά πάντα, και φυσικά αντισημιτικά. Απαγορεύονται μεταπολεμικά και ο Ντετούς, – που στο μεταξύ έχει πάρει το ψευδώνυμο Σελίν – εξορίζεται στην Δανία. Ο Τζόρτζ Στάινερ που δεν τον συγχωρεί λέει πως «αυτά τα εμέσματα (σαν το «Mort a Gredit») πρέπει να μουχλιάσουν στα ράφια των βιβλιοθηκών.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου