(φωτο: Niki Boon)
Διώνη Δημητριάδου //
Κάποιοι με λένε ταξιδιώτη κάποιοι περιπλανώμενη απειλή – ας μην ξανοίγεστε στο δάσος μοναχοί γιατί μπορεί να συναντήσετε συντροφευμένους λύκους…
έτσι σκεφτόταν ο Λύκος και τρόμαζε και αυτός με την ιδέα.
***
Σκιάχτηκε ο Λύκος πόσα θεριά γεννούσε το τοπίο κι έπιασε να ξηλώνει από τη γωνία το άθλιο κατασκεύασμα ώσπου σουρούπωσε κι είδε ότι ακόμη στην αρχή του ήταν κι ακόμη πως κάθε θηλιά που ξήλωνε άλλη γεννιότανε στη θέση της ακόμη πιο μπλεγμένη κι είπε τότε: ετούτο μόνο με φωτιά θα νικηθεί να πέσει φλόγα επάνω τους στάχτη να γίνουν όλα τα κεφάλια του τέρατος.
***
Κρατιέμαι από τον ήχο των βουνών, το σάλεμα των δέντρων, σαλοί όλοι σας κι ας μην το μάθατε από μένα, υπόγειοι ποταμοί βουίζουν στο κεφάλι μου και προκαλούν να ακούσετε, μα εσείς άηχοι σαν τους τόπους σας, μέσα στα μάτια μου ιριδίζουν οι παλιές σκιές, εσείς δεν τις γνωρίσατε ποτέ, κι ας είναι η μήτρα μας κοινή, μόνο η γνώση εδώ μετράει, αλλιώς το μαύρο φίδι κατατρώει αργά τις σάρκες μας, δεν το φοβάμαι, ποτέ δεν το φοβήθηκα όσο ανατριχιάζω στη ματιά σας, λύκοι εσείς Λύκος εγώ …
είπε ο Λύκος και σώπασε – έπεφτε κι η νύχτα.
***
Φόβος του ανθρώπου, κι εγώ παίγνιο, άθυρμα στα χέρια του. Φύση ανελέητη του παντοδύναμου, να αρθρώνω την ύστατη κραυγή μου και ψίθυρος να βγαίνει, ευτελισμού αποκύημα. Απόσωσα να πνίγομαι από τη φυσική ακολουθία των πραγμάτων – ήρθα ως εδώ. Εκούσια αναμονή του ατελεύτητου ονείρου που κάποτε με στοίχειωνε. Και τώρα καρτερία να ξανάρθει κι εγώ να είμαι μέσα του – τρόμος του άφευκτου στριφογυρίζει στο κεφάλι μου – κι αν…
Έκρυψε ο Λύκος το κεφάλι του στο κούφωμα μιας πόρτας, μαζεύτηκε κι έγινε τόσος δα. Και περίμενε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου