Μικέλα Χαρτουλάρη
«Δεν γεννήθηκα διαφορετικός. Εγινα διαφορετικός. Θέλησα να πολιτικοποιήσω τη διαφορετικότητά μου, διότι αυτός είναι ο τρόπος για να ανοίξει η πόρτα προς μια μορφή χειραφέτησης»
Ακούς αυτά τα λόγια και βλέπεις ένα νεαρό αγόρι με καθαρό γαλάζιο βλέμμα, γλυκό χαμόγελο, εφηβικό σουλούπι, σκουλαρικάκι στο αφτί. Και σιγά σιγά αυτό το αγγελικό πρόσωπο παθιάζεται και ξανοίγεται και εκδηλώνει μια ειλικρίνεια καθηλωτική, και εκπέμπει μια δύναμη που δεν επιτρέπει σε κανέναν να αδιαφορεί για τα λεγόμενά του. Και τα λεγόμενά του είναι σκληρά, δύσπεπτα, δεν χαρίζεται σε κανέναν, ανοίγει μέτωπο με το αστικό κράτος και τη διανόηση που το φλερτάρει, καταγγέλλει τους τρόπους των κυρίαρχων.
Επιμένει ότι οι κοινωνίες του δυτικού κόσμου είναι ταξικές, ρατσιστικές, βίαιες, και τάσσεται στο πλευρό των λαϊκών τάξεων κι ας μην είναι ούτε κι αυτές αγγελικές. Τα γραπτά του κουβαλούν μια οδύνη πυκνή, βαριά, ανεξίτηλη, αλλά έχει μάθει πλέον να τη μεταστοιχειώνει σε λογοτεχνία. Ο Εντουάρ Λουί είναι μόλις 27 χρονώ και
ανοίγεται στην «Εφ.Συν.». Συγγραφέας μαχητικός, που ανανεώνει τον ρόλο του δημόσιου διανοούμενου στον χώρο της Αριστεράς, ο Εντουάρ Λουί εισέβαλε στην ελληνική βιβλιοπαραγωγή με δύο μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους 14 μήνες από τις εκδόσεις Αντίποδες. Και την περασμένη Τρίτη (10/9/19) συνεπήρε ένα ευρύτατο ακροατήριο μιλώντας επί ένα δίωρο στο καφέ του Public Συντάγματος. Στο κοινό ήσαν και οι φίλοι και μέντορές του -ο κοινωνιολόγος Ντιντιέ Εριμπόν και ο φιλόσοφος Ζοφρουά ντε Λαγκανιερί- οι οποίοι εμφανίζονται ως δευτεραγωνιστές στο δεύτερο βιβλίο του. Οπως σχολίασε: «Οταν δημιουργείς συλλογικά, διευρύνεται η ικανότητά σου να αντιστέκεσαι». Το οικογενειακό του επίθετο, «Μπελγκέλ», σημαίνει Ομορφόφατσας ή Ομορφόμουτρο (Bellegueule), αλλά του έλαχε να γεννηθεί σε ένα φτωχό και ξεχασμένο επαρχιακό χωριό της υποβαθμισμένης, φαλλοκρατικής βόρειας Γαλλίας, όπου οι συμμαθητές του τον φώναζαν «αδελφή». Εφυγε για να σωθεί και στα 21 του, το 2013, είχε ετοιμάσει έναν συλλογικό τόμο που επιμελήθηκε για τον ανυπότακτο κοινωνιολόγο Πιερ Μπουρντιέ, καθώς και το πρώτο του μυθιστόρημα. Ηταν το «Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ», που σκάλιζε το περιβάλλον των παιδικών του χρόνων, κυκλοφόρησε με το νέο του όνομα Εντουάρ Λουί (Αντίποδες, μτφρ. Μιχάλης Αρβανίτης) και έγινε μπεστ σέλερ. Από τότε έγραψε άλλα δύο αυτοβιογραφικά μυθιστορήματα που κι αυτά συνδυάζουν τη λογοτεχνική αφήγηση με την κοινωνιολογική ανάλυση. Είναι η «Ιστορία της βίας» (Αντίποδες, μτφρ. Στέλλα Ζουμπουλάκη) με αφορμή τον βιασμό και την παραλίγο δολοφονία του από έναν Αραβα περιστασιακό εραστή, εναντίον του οποίου δεν ήθελε να καταθέσει μήνυση. («Γιατί επιβάλλουμε στους χαμένους της Ιστορίας να γίνονται μάρτυρες – λες και το να είσαι ο χαμένος δεν είναι ήδη αρκετό, γιατί οι χαμένοι να πρέπει κι από πάνω να δώσουν μαρτυρία της ήττας τους, μέχρι να εξαντληθούν;»). Και πέρσι ακολούθησε το αιχμηρό «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», που ήδη μεταφράζεται. Μέσα σε 6 χρόνια το έργο του κυκλοφορεί σε 20 γλώσσες, ενώ οι παρεμβάσεις του στη δημόσια σφαίρα έχουν παρουσιαστεί στα σημαντικότερα πολιτικά περιοδικά της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Στο πολιτικό «Μανιφέστο» που υπέγραψαν με τον Λαγκανιερί και δημοσίευσαν στη Λε Μοντ, η Ελλάδα αναφέρεται ως παράδειγμα βάρβαρης εφαρμογής των μέτρων λιτότητας που επέβαλαν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί σε μια χώρα ήδη κατεστραμμένη από τη φτώχεια.
https://www.efsyn.gr/tehnes/ekdoseis-biblia/210724_grafo-gia-na-kano-tin-mpoyrzoyazia-na-ntrepetai?fbclid=IwAR33npiYzFDjPJwfnSJnpeMWbk242WU6z__y9jybABDHetjIlDxhT8pg8bM
ανοίγεται στην «Εφ.Συν.». Συγγραφέας μαχητικός, που ανανεώνει τον ρόλο του δημόσιου διανοούμενου στον χώρο της Αριστεράς, ο Εντουάρ Λουί εισέβαλε στην ελληνική βιβλιοπαραγωγή με δύο μυθιστορήματα που κυκλοφόρησαν τους τελευταίους 14 μήνες από τις εκδόσεις Αντίποδες. Και την περασμένη Τρίτη (10/9/19) συνεπήρε ένα ευρύτατο ακροατήριο μιλώντας επί ένα δίωρο στο καφέ του Public Συντάγματος. Στο κοινό ήσαν και οι φίλοι και μέντορές του -ο κοινωνιολόγος Ντιντιέ Εριμπόν και ο φιλόσοφος Ζοφρουά ντε Λαγκανιερί- οι οποίοι εμφανίζονται ως δευτεραγωνιστές στο δεύτερο βιβλίο του. Οπως σχολίασε: «Οταν δημιουργείς συλλογικά, διευρύνεται η ικανότητά σου να αντιστέκεσαι». Το οικογενειακό του επίθετο, «Μπελγκέλ», σημαίνει Ομορφόφατσας ή Ομορφόμουτρο (Bellegueule), αλλά του έλαχε να γεννηθεί σε ένα φτωχό και ξεχασμένο επαρχιακό χωριό της υποβαθμισμένης, φαλλοκρατικής βόρειας Γαλλίας, όπου οι συμμαθητές του τον φώναζαν «αδελφή». Εφυγε για να σωθεί και στα 21 του, το 2013, είχε ετοιμάσει έναν συλλογικό τόμο που επιμελήθηκε για τον ανυπότακτο κοινωνιολόγο Πιερ Μπουρντιέ, καθώς και το πρώτο του μυθιστόρημα. Ηταν το «Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκέλ», που σκάλιζε το περιβάλλον των παιδικών του χρόνων, κυκλοφόρησε με το νέο του όνομα Εντουάρ Λουί (Αντίποδες, μτφρ. Μιχάλης Αρβανίτης) και έγινε μπεστ σέλερ. Από τότε έγραψε άλλα δύο αυτοβιογραφικά μυθιστορήματα που κι αυτά συνδυάζουν τη λογοτεχνική αφήγηση με την κοινωνιολογική ανάλυση. Είναι η «Ιστορία της βίας» (Αντίποδες, μτφρ. Στέλλα Ζουμπουλάκη) με αφορμή τον βιασμό και την παραλίγο δολοφονία του από έναν Αραβα περιστασιακό εραστή, εναντίον του οποίου δεν ήθελε να καταθέσει μήνυση. («Γιατί επιβάλλουμε στους χαμένους της Ιστορίας να γίνονται μάρτυρες – λες και το να είσαι ο χαμένος δεν είναι ήδη αρκετό, γιατί οι χαμένοι να πρέπει κι από πάνω να δώσουν μαρτυρία της ήττας τους, μέχρι να εξαντληθούν;»). Και πέρσι ακολούθησε το αιχμηρό «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου», που ήδη μεταφράζεται. Μέσα σε 6 χρόνια το έργο του κυκλοφορεί σε 20 γλώσσες, ενώ οι παρεμβάσεις του στη δημόσια σφαίρα έχουν παρουσιαστεί στα σημαντικότερα πολιτικά περιοδικά της Ευρώπης και των ΗΠΑ. Στο πολιτικό «Μανιφέστο» που υπέγραψαν με τον Λαγκανιερί και δημοσίευσαν στη Λε Μοντ, η Ελλάδα αναφέρεται ως παράδειγμα βάρβαρης εφαρμογής των μέτρων λιτότητας που επέβαλαν οι ευρωπαϊκοί θεσμοί σε μια χώρα ήδη κατεστραμμένη από τη φτώχεια.
https://www.efsyn.gr/tehnes/ekdoseis-biblia/210724_grafo-gia-na-kano-tin-mpoyrzoyazia-na-ntrepetai?fbclid=IwAR33npiYzFDjPJwfnSJnpeMWbk242WU6z__y9jybABDHetjIlDxhT8pg8bM
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου