Εθνική συμφιλίωση ή μονομερής «αποχαιρετισμός στα όπλα»; Του Δημοσθένη Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου

Το 2019 μοιάζει με καλειδοσκόπιο «στρογγυλών» επετείων. Τον περασμένο Απρίλιο έκλειναν ογδόντα χρόνια από τη νίκη του Φράνκο στον ισπανικό εμφύλιο – νίκη που σφράγισε, με μια νύχτα δικτατορίας 36 ετών, την «τελευταία μεγάλη υπόθεση του εικοστού αιώνα», όπως έλεγε ο Καμύ – την ισπανική επανάσταση. Τρία χρόνια κράτησε, όμως, και η δική μας «μεγάλη υπόθεση», που έκλεισε στρογγυλά εβδομήντα χρόνια πριν στο Γράμμο-Βίτσι. Και ήταν Αύγουστος του 1989, όταν η τότε κυβέρνηση ΝΔ-Ενιαίου Συνασπισμού (ΚΚΕ και ΕΑΡ), υπόμνηση από μόνη της πόσο απείχαν πια οι «μεγάλες υποθέσεις», παρέδιδε στην πυρά, σε δημόσια θέα, τους φακέλους κοινωνικών
φρονημάτων μιας περιόδου από τον Μεσοπόλεμο ως τη δεκαετία του ’80. Εκείνο το καλοκαίρι, 17,5 εκατομμύρια φάκελοι κρατικού μίσους για τον κομμουνισμό –πολύτιμα τεκμήρια για το εύρος, την οργάνωση, τη νοοτροπία και το προσωπικό της «συνέχειας του κράτους» των νικητών του εμφυλίου, ντοκουμέντα αξίας για τους ιστορικούς, στίγματος για τις υπηρεσίες, τους πληροφοριοδότες και τους συντάκτες, και ειδικού βάρους για τους καταγραφόμενους–, γίνονταν παρανάλωμα, στο όνομα της «εθνικής συμφιλίωσης». Τον ίδιο δρόμο επέλεγε στα μέσα του ’70 η κυβέρνηση Σουάρεθ, που ηγήθηκε της σταδιακής μετάβασης της Ισπανίας από τον φρανκισμό στη βασιλευόμενη δημοκρατία: καταστρέφοντας, καταρχάς, πάνω από 10 εκ. έγγραφα που θα μπορούσαν να στείλουν στη φυλακή στελέχη του καθεστωτικού «Εθνικού Κινήματος» (1) – κι έπειτα, με την Αμνηστία δηλαδή του 1977, δίνοντας συγχωροχάρτι στους πραξικοπηματίες, πιο «βελούδινο» κι από την υποβάθμιση της ελληνικής Χούντας σε «στιγμιαίο» έγκλημα, από τη δικαιοσύνη της δικής μας Μεταπολίτευσης.
http://alterthess.gr/content/ethniki-symfiliosi-i-monomeris-apohairetismos-sta-opla-toy-dimostheni-papadatoy?fbclid=IwAR0GddLAK_Wzq4bVjVxKtBFjQcZ8FuEy-634v4pxV_lckFHk3ISsrv96ZVk