Σαν μια ψευδαίσθηση
ο νους δεν κράτησε άλλο από τη μέρα
Γιώργος Σεφέρης, «Το ραδιόφωνο»
Κάποιες φορές
κατεβαίνοντας την Αριστοτέλους –
φταίει ο ήλιος
ή το σούρουπο
αναλόγως –
νομίζω πως σε βλέπω
ίδια κοψιά ίδιο μπόι
χαμογελώ και πλησιάζω,
διαπιστώνω το αυτονόητο.
Πόσο να ακυρωθούν οι συντεταγμένες.
Μικρές ξυραφιές στο πρόσωπο
Καθισμένη στην προκυμαία
πετώ πετρούλες
η θάλασσα δεν νιώθει.
---
Το καλοκαίρι είναι δρόμος απόκρημνος
Ένα κακό όνειρο
μια σκοτεινή παραλία
το ποίημα κατάστικτο από ενοχές
και με ακατάσχετη αιμορραγία
να έχει ξεχάσει πού είναι ο χώρος του
και να ’χει χάσει τον δρόμο.
Από την άμμο ξεπροβάλλουν μικρές δαγκάνες
καλά που φορώ μπότες
κατακαλόκαιρο έστω
κάνε μεγάλες δρασκελιές
ακούω τη φωνή μέσα μου,
ενώ το ποίημα, ζεστό και κόκκινο,
στάζει στα χέρια μου.
Το ηλιακό φαναράκι στη βεράντα άναψε
λικέρ μέντα με θρυμματισμένο πάγο.
Η ομίχλη σαν γείσο στην πόλη
θα ματαιωθούν οι πτήσεις, ανακοινώνεται,
και τώρα; πώς θα έρθουν τα αποδημητικά;
Εγγαστρίμυθοι τέττιγες
δώστε μου μια καλή ερμηνεία
γι’ αυτές τις απανωτές παρερμηνείες
που αποσυνθέτουν ασύστολα
την καθημερινότητά μου
«Καλοκαιρινοί μύθοι», ARTI news και Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης,
---
Στιγμές και ήχοι
Στην αρχή ανοιγόκλεινε το στόμα, χωρίς φωνή.
Ένα βράδυ, πανσέληνος ήταν, μίλησε:
Πώς να ονοματίσεις την αθροισμένη τρυφερότητα;
Έγινε κέλυφος κι έκλεισε σφιχτά τις λέξεις όλες.
Ύστερα σφράγισε τα χείλη.
Και ένα χάραμα ψυχρό
ζήτησε το χαρτί και έγραψε:
Να προσέχετε τις σκιές πίσω από τις λέξεις
δεν είναι συνδηλώσεις και πολυσήμαντες έννοιες
αστεία πράγματα
γύπες είναι
και σου τρων τα σωθικά
λάμες γίνονται
κάθε μέρα αιμορραγείς
κάποια στιγμή στραγγίζεις.
περ. Παρέμβαση, τεύχ. 191, έαρ 2019, στο αφιέρωμα Ακραγγίζοντες το καθόλου, 72 ανέκδοτα νεοελληνικά ποιήματα [69 δημιουργών], σ. 60-61
---
Ένα κόκκινο flash back
Επέμενε πως όλη νύχτα
μάζευαν φράουλες, πολλές,
κι η γκαστρωμένη και η νιόπαντρη,
κοίτα τι ώριμες φράουλες, μου έλεγε,
δεν ήξερα αν ήταν τα ίχνη τους ή αίμα
κοκκίνιζε το δωμάτιο
πάγωνε το υγρό από το κλιματιστικό
παγάκια διάσπαρτα
έλιωναν τα μέλη, κυρίως τα πόδια,
το πρόσωπο μίκρυνε, μία κηλίδα,
τα μάτια ξεχείλωναν
πάνω στο εξαχνωμένο νυχτικό
πλήθος κοτσάνια πηχτή πράσινη
μούχλα.
---
Ο θερμοστάτης
Κάθε φορά που σε βλέπω
μακραίνει ο δρόμος της επιστροφή σου.
λάσπες και νερά και μικροχείμαρροι που ξεχειλίζουν.
Σπάζουν οι γέφυρες.
Στις κρυφές γωνιές, Αγίας Σοφίας, Ερμού, Μακένζυ Κινγκ,
μυρωδιά αμμωνίας, από επείγουσα ούρηση.
Το ποίημα δεν γράφεται με παρελθόντα πόνο
κι ο θερμοστάτης, προς ώρας, είναι χαμηλωμένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου